தப்பா எடுத்துக்காதீங்க பாபுஜி! ஒரு Peg அடிச்சிருக்கேன் – கதை மாந்தர்கள்

அனைத்து நண்பர்களுக்கும் இனிய காலை வணக்கம். இன்றைய நாளை, நல்லதொரு வாசகத்துடன் ஆரம்பிக்கலாம். 

பிரச்சனை என்பது தொலைநோக்கி போலவே – பார்க்கும் பார்வையில் தான் அடங்கி இருக்கிறது. பெரிதாக நினைத்தால் பெரியதாகவே தோன்றும். சிறியதாக நினைத்தால் பிரச்சனை ஒரு பொருட்டாகவே தெரியாது. 

மதியம் இரண்டு மணி! நேற்று அலுவலகம் செல்ல வேண்டாம் என நினைத்து வீட்டிலே இருக்கையில் அழைப்பு! நான்கு மணிக்கு முக்கியமான கலந்துரையாடல் இருக்கிறது – வந்தே ஆகவேண்டும் என்று கட்டளை! வேறு வழி! செல்லத் தான் வேண்டும்! தயாராகி புறப்பட்டு சாலைக்குச் செல்ல, பக்கத்திலிருக்கும் வழிபாட்டுத் தலத்தின் வாயிலில் குடிதண்ணீர் பிடித்துக் கொண்டு ஆட்டோவில் அமர்ந்தார் ஒரு ஓட்டுனர். செல்ல வேண்டிய இடம் சொல்லிக் கேட்க, “போகலாமே!” என்றார்! பெரும்பாலும் மீட்டர் போட்டு ஓட்டுவதில்லை இங்கே இருக்கும் ஆட்டோ ஓட்டுனர்கள். “எவ்வளவு கட்டணம்?” என்று கேட்க, வந்த பதில், “எவ்வளவு கொடுக்கறீங்களோ கொடுங்களேன்!” சரி என ஆட்டோவினுள் கம்பிகளைப் பிடிக்காமல் உள்ளே நுழைந்து அமர்ந்து கொண்டேன். 

வண்டி புறப்பட்டது! ஓட்டுனர் ஒரு மார்க்கமாகவே வண்டியைச் செலுத்தினார் – எங்கேயோ தள்ளி ஒரு வாகனம் தென்பட, ஹாரனை தொடர்ந்து அடித்துக் கொண்டே இருந்தார்! “அந்த வழிபாட்டுத் தலத்தில் பிடித்த தண்ணீர் உப்பு கரிக்கிறது! நிலத்தடி நீர் போல!” “காலையில ஒரு சவாரி கூட்டிட்டு வந்தேன். இந்த நேரத்தில் தான் அவரை அழைத்துச் செல்ல வேண்டும் – நேரமாகும்னு சொன்னதாலே உங்களை அழைத்துப் போகிறேன்” என்று வரிசையாக பேசிக் கொண்டே வந்தார். பொதுவாக ஆட்டோவில் பயணிக்கும்போது ஓட்டுனர்களுடன் பேசுவதுண்டு – அவர்கள் பேசினால்! இவருடனும் அவர் பேசியபோது நானும் பேசிக் கொண்டு சென்றேன்! நடுவில், அவராகவே “பாபுஜி, Bபுரா மத் மான்னா! மேனே தோடி சி லகா ரக்கா ஹே!” என்றார்! அதாவது கொஞ்சமாக குடித்திருப்பதாகச் சொன்னார்! நானும், அவர் ஆட்டோ ஓட்டும் விதத்திலேயே எனக்கு சந்தேகம் வந்ததைச் சொன்னேன்! 

”என்ன செய்யறது பாபுஜி, உங்ககிட்ட சொல்றதுல தப்பு ஒண்ணும் இல்ல! காலைல ஐந்து மணிக்கு தொழிலுக்குப் புறப்பட்டேன் – இதோ மணி இரண்டு ஆகிடுச்சு, உங்களை இறக்கி விட்டுட்டு ரெகுலர் சவாரியை அழைத்துக் கொண்டு வீட்டில் விட்டு, வேற சவாரி பார்த்து வீட்டுக்குப் போக ராத்திரி ஒன்பது ஆயிடும்! ஒரு நாளைக்கு பதினாறு மணி நேரமாவது ஓட்டினா தான் காசு தேறுது! இந்த தீதுண்மி காலத்துல கஷ்டமா இருக்கு! உங்க ஏரியாவுல இரண்டு CNG Pump இருக்கு! ஆனா மூணு சாராய கடை இருக்கு! ஆட்டோக்கு Gas அடிச்சுட்டு அப்படியே ஒரு க்வாட்டர் வாங்கி நானும் ஊத்திக்குவேன்! அப்பதான் உடம்பு நல்லா இருக்கு! நான் குடிக்கிறது கூட என் உடம்பு நலத்துக்குதானே தவிர வேற ஒண்ணும் காரணம் இல்ல!” நாள் பூரா குடும்பத்துக்கு உழைக்கறோம்! நமக்குன்னு ஒரு சந்தோஷம் வேண்டாமா? அதுனால ஒரு க்வாட்டர்!

அதெல்லாம் சரி, ”நீங்க இப்படி சரக்கடிச்சுட்டு வண்டி ஓட்டறதுனால, ஏதாவது விபத்து ஏற்பட்டா, உங்களோடு சேர்ந்து, ஆட்டோல பயணிக்கிறவருக்கும் அடிபடலாம் இல்லையா? வண்டி ஓட்டும்போது இப்படி குடிச்சுட்டு ஓட்டறது தப்பு இல்லையா? குடிக்கறதே தப்பு, அதுல குடிச்சுட்டு வண்டி ஓட்டி, உங்களால மத்தவங்களுக்கும் பிரச்சனை வரலாமே!” என்று கேட்க, “பாபுஜி, நான் சரக்கடிச்சாலும் வண்டி ஓட்டுறதுல எந்தப் பிரச்சனையும் இல்ல! சாதாரணமா இருக்கறத விட, தண்ணி அடிச்சுட்டு ஓட்டினா இன்னும் ஸ்டெடியா இருப்பேன்!” என்று சிரித்தபடியே சொல்கிறார்! வண்டி ஓட்டிக் கொண்டிருந்த போதே அவரது அலைபேசி ஒலிக்க, சற்றே ஓரம்கட்டி பேசுகிறார், “அஞ்சு நிமிஷத்துல வந்துடுவேன்” என்று சொல்லிவிட்டு, காலைல கூட்டிட்டு வந்த சவாரி தான் பாபுஜி! அவருக்கு வேலை முடிஞ்சுடுச்சாம்! அவரை கொண்டு போய் ரோஹிணில இறக்கி விடணும்! என் ஆட்டோல தான் ரெகுலர் சவாரி! ஆஃபீஸ் வாசல்ல காத்திருப்பார்!

அதற்குள் நான் இறங்க வேண்டிய இடம் வர, காசைக் கொடுத்தபோது, திரும்பவும் சொன்னார் – ”பாபுஜி, Bபுரா மத் மான்னா!” அந்த சவாரி காத்திருப்பார்! நான் புறப்படுகிறேன்! அவருக்கு கண் தெரியாது! நான் போய் தான் அழைச்சுட்டுப் போகணும்! என்னை இறக்கி விட்டு அவர் புறப்பட, என் மனதில் தொடர்ந்து அவரைப் பற்றிய எண்ணத்தோடு, அவரது அடுத்த சவாரி பற்றிய கவலையும் சேர்ந்து கொண்டது! இந்த க்வாட்டர் கந்தசாமி கண் தெரியாத அந்த நபரை, ரோஹிணி வரை, கிட்டத்தட்ட 18 கிலோமீட்டர் தொலைவு – ஒழுங்காகக் கொண்டு சேர்க்க வேண்டுமே என்ற கவலை தான்! என்ன தான் அவரது திறமை பற்றி – சரக்கடித்தாலும் ஸ்டெடியா வாகனம் ஓட்டுவேன் என்று அவரது திறமை பற்றி அவருக்கு பெருமிதம் இருந்தாலும், இது சரியல்ல என்று சொல்லிய பிறகே அனுப்பினேன்! 

அலுவலகத்திற்கு வந்த பிறகு எதிரே வந்த நபர் – என்னுடன் முன்னர் பணிபுரிந்தவர் – “பாபுஜி, உங்களுக்கு விஷயம் தெரியுமா? நம்ம கூட வேலை செஞ்சானே சூரஜ் – நேத்து அவன் இறந்துட்டான்! தண்ணி அடிக்காதன்னு சொல்லியும் கேட்கலையே” என்றார்! சூரஜ் இறந்ததால் இருக்கும் வருத்தத்தை விட அவரின் அப்பா ஓம் பால்-ஐ நினைத்தால் தான் கவலையாக இருந்தது! ஏற்கனவே இந்த சூரஜ் பற்றி சென்ற ஆகஸ்ட் மாதத்தில் எழுதி இருக்கிறேன் – பெத்த மனம் பித்து என்ற பதிவில்! குடி இன்னும் எத்தனை சூரஜ்-களை அழிக்கப் போகிறதோ! 

நண்பர்களே, இன்றைய பதிவில் உங்களுடன் பகிர்ந்து கொண்ட விஷயங்கள் பற்றிய உங்கள் கருத்துகளைச் சொல்லுங்களேன். நாளை வேறு ஒரு பதிவுடன் மீண்டும் ச[சி]ந்திப்போம்... 

நட்புடன் 

வெங்கட் நாகராஜ் 

புது தில்லி.