என் கிட்ட மோதாதே – கதை மாந்தர்கள்

 

அனைத்து நண்பர்களுக்கும் இனிய காலை மாலை வணக்கம். இன்றைய பதிவை, நல்லதொரு வாசகத்துடன் ஆரம்பிக்கலாம். 

நாம் நடக்கும் பாதை ரோஜா மலர் மீது அமைய வேண்டும் என்று நினைப்பதில் தவறில்லை! ஆனால் அதில் உள்ள ஒரு முள்ளைக்கூட மிதிக்கக் கூடாது என நினைப்பதில் அர்த்தமில்லை. முள் இல்லாமல் ரோஜா மலர் இல்லை! துன்பம் இல்லாமல் வாழ்க்கை இல்லை! 

”பகவான் கிட்ட நான் செய்யும் ஒரே மன்னத் (பிரார்த்தனை) என் மகனுக்கு நல்லதொரு மனைவி அமைய வேண்டும் என்பது தான்” பால்யகாலத்திலிருந்தே நட்பாக இருந்து, ஒரே கிராமத்தில் வாக்கப்பட்டு வந்த தோழியிடம் சொல்லிக் கொண்டிருப்பார் லக்ஷ்மிதேவி. அவரது மகன் ஆனந்த் சிங் ஒரு தனியார் நிறுவனத்தில் வேலை செய்கிறான் – சில வருடங்கள் முன்னர் கணவர் இறந்து விட, கிராமத்திலிருந்து கொண்டே லக்ஷ்மிதேவி, ஆனந்த்சிங்கை நன்கு படிக்க வைத்து, அவன் வேலையிலும் அமர்ந்து விட, மகனுக்குத் திருமணம் முடித்து விட்டால் தன் கடமை முடிந்து விடும் என்று நினைத்து பகவானிடம் வேண்டியதெல்லாம் மகனுக்கு நல்லதொரு துணை அமைய வேண்டும் என்பது மட்டுமே! 

அவர் ஆசைப்படியே மகனுக்கு ஒரு துணையாக வந்து சேர்ந்த பெண் தான் ஸ்வப்னா! ஒன்றிரண்டு மாதங்கள் வரை எல்லாம் நல்லபடியாகவே சென்று கொண்டிருந்தது! ஸ்வப்னா லக்ஷ்மிதேவியை நன்கு பார்த்துக் கொண்டதோடு ஆனந்துடன் ஆனந்தித்து இருந்தாள். சில மாதங்களுக்குப் பிறகு தான் அவளுடைய சுயரூபம் தெரிய ஆரம்பித்தது. சின்னச் சின்ன விஷயங்களுக்குக் கூட ஸ்வப்னாவிற்கு கோபம் வந்தது. வார்த்தைக்கு வார்த்தை பேசி குடும்பத்தின் நிம்மதி கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் குறைய ஆரம்பித்தது. வீட்டில் மட்டும் என்றில்லாமல் கிராமத்தில் பார்ப்பவர்கள் அனைவரிடமும், பேசுபவர்கள் அனைவரிடமும் ஏதோ ஒரு காரணத்திற்கு சண்டை நடப்பது தினப்படியான விஷயமாக மாறி இருந்தது! சில சண்டைகள் கைகலப்பாகவும் மாறி, குத்துச் சண்டை வீரர் போல சிலரின் முகத்தில் குத்து விட்டு சிலரின் மூக்கை உடைக்கும் அளவுக்கு, கோபக்காரியாகவும் சண்டைக்காரியாகவும் இருந்தாள் ஸ்வப்னா.

ஸ்வப்னாவை பார்க்க வந்த அவளது அம்மா-அப்பாவும் “கல்யாணம் ஆன பிறகும் இவள் கோபம் குறையவில்லையே, குணம் மாறவில்லையே என்று வருத்தப்பட்டுக் கொண்டு திரும்பினர். எப்படியாவது அவள் திருந்த வேண்டும், அது உங்கள் கையில் தான் இருக்கிறது என்று தங்களது dhதமாத்dh (மருமகன்) ஆனந்திடம் சொல்லிச் சென்றனர். பொதுவாக ஆண்கள் தனது மனைவியுடன் பிணக்கென்றால் பிறந்த வீட்டுக்கு அனுப்பி விடுவது தானே வழக்கம்! ஆனந்த் அப்படியெல்லாம் செய்யாமல் எப்படியும் தனக்கு வாய்த்த மனைவி திருந்தி தன்னுடன் வாழ்க்கை நடத்துவாள், தனது வாழ்க்கையும் ஆனந்தமாக இருக்கும் என்ற நம்பிக்கையுடன் அவ்வப்போது ஸ்வப்னாவிற்கு புத்தி மதி சொல்லி வந்தான். ஆனாலும் ஸ்வப்னா திருந்துவதாக இல்லை. 

ஒரு சமயத்தில் ஆனந்திற்கு வேறு ஊருக்கு பணியிட மாற்றம் வர, கிராமத்தில் தாயை விட்டு விட்டு, ஸ்வப்னாவுடன் அந்த ஊருக்குச் சென்று தங்கினான் ஆனந்த். சில நாட்கள் வரை எல்லாம் சரியாகவே இருந்தது. அந்த ஊரில் நடந்த விஷயம் தான் இன்று வரை ஆனந்தையும் அவரது தாய் லக்ஷ்மிதேவியையும் வருத்திக் கொண்டிருக்கிறது. ஆனந்த் அலுவலகம் சென்று விட, வீட்டிலிருந்த ஸ்வப்னாவிற்கு பக்கத்து வீட்டில் இருந்த, அவரை விட வயது குறைந்த மகேஷிடம் தொடர்பு ஏற்பட்டிருக்கிறது. ஆனந்த்-க்கு தெரியாமல் அந்த உறவு தொடர்ந்திருக்கிறது. ஒரு சில மாதங்களில் ஸ்வப்னா, மகேஷைத் திருமணம் செய்து கொள் என்று கட்டாயப் படுத்த ஆரம்பிக்க, அதுவரை ஸ்வப்னாவினை பயன்படுத்திக் கொண்ட மஹேஷ் ஸ்வப்னாவினைத் தவிர்க்க ஆரம்பித்து இருக்கிறான்! வேலைத் தேடிக் கொண்டு வெளியூர் செல்கிறேன் எனச் சொல்லி விட்டு நண்பர் வீட்டிற்குச் சென்று தங்கி இருக்கிறான் மஹேஷ்! பிரிந்தால் சூழல் சரியாகும் என அவனுக்கு ஒரு நம்பிக்கை! 

ஆனால் ஸ்வப்னா அவனை மறக்கவில்லை! மன்னிக்கவும் இல்லை! கோபத்தின் உச்சிக்குச் சென்றவள் அவனை பழிதீர்க்கத் துடித்து, தான் திருமணம் ஆனவள், தான் செய்யும் செயல் தன் குடும்பத்தினையும் பாதிக்கும் என்பதை உணர்ந்து கொள்ளவே இல்லை! ஆனந்த் வீட்டில் வைத்திருந்த ஒரு லட்ச ரூபாயை எடுத்து பகுதியில் இருந்த சில அடியாட்களிடம் கொடுத்து மஹேஷை தாக்கியதில் அவன் இறந்தே போனான்! கொலைக் குற்றத்தில் மாட்டிக் கொண்டு ஸ்வப்னா இப்போது சிறையில்! கணவன் ஆனத்தும் உடந்தையாக இருந்திருப்பானோ என்று காவல்துறை சந்தேகப்பட்ட போது ஸ்வப்னாவும் அப்படியே சொல்ல, ஆனந்த் தனக்கும் இந்தக் கொலைக்கும் சம்மந்தம் இல்லை என நிரூபிக்க பிரயத்தனம் செய்ய வேண்டியிருந்தது. 

தற்போது ஸ்வப்னா சிறையில்! ஆனந்த் தனிமையில் வெறுமையில்! கிராமத்தில் உள்ள அனைவருமே லக்ஷ்மிதேவியையும், அவரது குடும்பத்தினையும் கொலைகாரக் குடும்பம் எனத் தூற்ற, அவரும் வேதனையில்! ஒரு பெண்ணின் கோபமும் அவரது செயலும் மொத்த குடும்பத்தினையும் அழித்து விட்டது! வெளியே தலைகாட்ட முடியாமல் திண்டாடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் ஆனந்த்-உம் அவர் அம்மா லக்ஷ்மி தேவியும்! கோபம் என்றைக்குமே சத்ரு தான் என்பதை, இது போன்ற நிகழ்வுகள் மீண்டும் மீண்டும் நமக்கு உணர்த்திக் கொண்டிருக்கிறது. எனக்குத் தெரிந்த நண்பர் ஒருவரின் கிராமத்தில் நடந்த விஷயமிது! கேள்விப்பட்டதை உங்களுடனும் பகிர்ந்து கொண்டிருக்கிறேன். 

நண்பர்களே, இன்றைய பதிவில் உங்களுடன் பகிர்ந்து கொண்ட விஷயங்கள் பற்றிய உங்கள் கருத்துகளைச் சொல்லுங்களேன். விரைவில் வேறு ஒரு பதிவுடன் மீண்டும் ச[சி]ந்திப்போம்... 

நட்புடன் 

வெங்கட் நாகராஜ் 

புது தில்லி