யாரிவள் - தொடர் - ஆதி வெங்கட் - பகுதி இருபத்தி ஒன்று – வாழ்க்கைப் பாடம்

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம். இந்த நாளில் மீண்டும் ஒரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திப்பதில் மகிழ்ச்சி.   

 

நேற்று வெளியிட்ட ருபின் பாஸ் மலையேற்றம் - பகுதி நான்கு பதிவை படித்து கருத்துகள் தெரிவித்த அனைத்து வலையுலக நண்பர்களுக்கும் மனம் நிறைந்த நன்றி.  இந்த நாளை நல்லதொரு வாசகத்துடன் தொடங்கலாம் வாருங்கள். 

 

தவறை செய்தால் ஒத்துக் கொண்டால் தவறை சரி செய்து விடலாம்! ஆனால் செய்த தவறை தவறே இல்லை என்று நிரூபிப்பவர்களை என்றுமே சரி செய்ய முடியாது!

 

******

 

யாரிவள் - பகுதி ஒன்று இங்கே! பகுதி இரண்டு இங்கே! 

பகுதி மூன்று இங்கே!  பகுதி நான்கு இங்கே! 

பகுதி ஐந்து இங்கே! பகுதி ஆறு இங்கே!

பகுதி ஏழு இங்கே! பகுதி எட்டு இங்கே! பகுதி ஒன்பது இங்கே!

பகுதி பத்து இங்கே! பகுதி பதினொன்று இங்கே!

பகுதி பன்னிரெண்டு இங்கே! பகுதி பதிமூன்று இங்கே!

பகுதி பதினான்கு இங்கே! பகுதி பதினைந்து இங்கே! 

பகுதி பதினாறு இங்கே! பகுதி பதினேழு இங்கே!

பகுதி பதினெட்டு இங்கே! பகுதி பத்தொன்பது இங்கே!

பகுதி இருபது இங்கே! 

 

யாரிவள்! பகுதி இருபத்தி ஒன்று - வாழ்க்கைப் பாடம்

 

ஒவ்வொரு பருவத்திலுமே அதற்குண்டான ஆசைகளும், கனவுகளும், கற்பனைகளும் தோன்றிக் கொண்டே தான் இருக்கும். அதற்கு எந்த வரையறையும் யாரும் வகுத்து வைக்கவில்லை!

 

சுட்டிப்பெண்ணும் நாளொரு மேனியும் பொழுதொரு வண்ணமுமாக வளர்ந்து கொண்டே தான் இருந்தாள். மெலிந்த தேகமாகவும், உயரமாகவும் இருந்தாள். அவள் கனவு கண்ட விதமாக மிடுக்கான தோற்றத்தில் தன்மானத்துடனும் சுயமரியாதையுடனும் இந்த சமுதாயத்தில் வளைய வரணும் என்று விரும்பினாள்.

 

பள்ளிப்படிப்புடன் வீட்டு வேலைகளையும் செய்து பழகணும் என்று அம்மா சொல்லிக் கொண்டே இருப்பாள். வீடு பெருக்க, துடைக்க, பாத்திரம் தேய்க்க, துணி துவைக்க, உலர்த்த, மடித்து வைக்க, கல்லுரலில் அரைக்க, இடிக்க, கடைக்குச் சென்று பொருட்கள் வாங்கி வர, தண்ணீர் பிடித்து குடத்தில் தூக்கி வர என்று எல்லாவற்றையும் செய்ய வைத்தாள். 

 

அம்மாவிடம் வேலைகளை தவிர்க்க முடியாது! செய்யாமல் விட மாட்டாள்! அப்போது கடினமாக இருந்தாலும் பின்னாளில் எந்த வேலைக்காகவும் யாரையும் சார்ந்திருக்காமல் தற்சார்பு வாழ்க்கைக்கு உதவிகரமாக இருக்கும் என்பதெல்லாம் அப்போது இவளுக்குத் தெரிய வாய்ப்பில்லை!

 

அம்மா இவளை செல்லமாகவோ சொகுசாகவோ வளர்க்கலை! தன்னால் முடிந்ததையே வாங்கிக் கொடுத்து பழக்கியிருக்கிறாள்.  அதனால் இவளுக்கும் இவர்களின் குடும்பச்சூழல் புரிந்தது! 'இருப்பதை வைத்து சிறப்புடன் வாழ்வது' 'Minimalism' எளிமையான வாழ்க்கை! இவை எல்லாவற்றையும் அம்மா தன் செயல்களால் உணர வைத்தாள்!

 

உடன்பிறந்தவர்கள் புடவை எடுத்துக் கொடுத்தாலும் அப்பா வாங்கித் தந்த புடவையைத் தான் பண்டிகை நாளில் உடுத்துவாள்! இதுவே அப்பாவுக்குத் தரும் மரியாதை! என புரிய வைத்தாள். எந்த சூழ்நிலைக்கும் ஏற்றவாறு வாழப் பழகணும் என்பதும் புரிந்தது!

 

தன்னால் முடிந்த வேலைகளைச் செய்து எப்படியாவது குடும்பத்தை முன்னேற்றணும் என்ற வெறி கொண்டவள் அம்மா. அக்கம் பக்கத்து வீடுகளுக்கும், உணவகத்துக்கும் மாவரைத்துக் கொடுத்தாள், சந்தையிலிருந்து பூ வாங்கி வந்து அதைக் கட்டி விற்றாள்! ஊறுகாய் மற்றும் வற்றல்கள் தயாரித்தும் விற்பனை செய்தாள்.

 

எல்லா வேலைகளிலுமே இவளையும், இவள் தம்பியையும் உடன் வைத்துக் கொண்டாள். உதவியாகவும் அதேசமயம் அவர்களுக்கும் கற்றுத் தந்தாள். இவளும் அம்மாவுக்கு உதவியாக மாவரைத்து, பூ விற்று வந்து, வற்றல் தயாரிக்க, எடை போட்டு பாக்கெட் பண்ண என்று எல்லாம் செய்தாள். 

 

நேர்மையான முறையில் உழைத்து சம்பாதிக்கும் எந்தத் தொழிலும் குறைச்சலில்லை என்ற வாழ்க்கைப் பாடமும் கற்றுக் கொண்டாள்.

 

இன்னும் என்னவெல்லாம் செய்தாள் இந்தப் பெண்?? தொடர்ந்து பார்க்கலாம்.

 

*****

 

இன்றைய பதிவு குறித்த தங்களது எண்ணங்களை பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்கள். விரைவில் வேறொரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திக்கும் வரை…

 

நட்புடன்

 

ஆதி வெங்கட்