ஒற்றைத் துண்டுடன் நடந்த கதை - பத்மநாபன்

படத்தில் தெரிவது நண்பர் பத்மநாபன் இல்லை...

திருவரங்கத்தில் தேரோட்டம் சமயத்தில் எடுத்த படம்...

ஹாய்…. வணக்கம். நான் பத்மநாபன், தில்லிவாசி! உங்கள் அனைவரையும் இப்பதிவு மூலம் சந்திப்பதில் மகிழ்ச்சி!

ஒரு முப்பது வருஷத்துக்கு முந்தைய கதைய இப்போது சொல்லட்டுமா?

விதி வலிது. இல்லாவிட்டால் வெங்கட் இந்த கதையை கேட்டு, அவரது வலைப்பூவில் இரவலாக கொஞ்சம் இடம் தருவாரா!

அப்போது எங்கள் ஊரில் தெற்குத்தெருவில் ஒரு கோயில் விழாவில் கருத்தரங்கம் நடந்தது. தலைப்பு (1) அரசியல் பிழைத்தோர்க்கு அறம் கூற்றாகும்; (2) ஊழ்வினை உருத்து வந்து ஊட்டும்; (3) உரைசால் பத்தினியை உயர்ந்தோர் ஏத்துவர்.

கருத்தரங்கம் அருமையாக முடிந்தது. ராத்திரி ரொம்ப நேரம் ஆயிற்று. எங்க வீடு வடக்குத்தெருவில். நல்லவேளை, கூடவே நண்பன் பிரேம்குமார் இருந்தான். வழியில் பிரேம்குமார் கேட்டான்!  ஊழ்வினை உருத்து வந்து ஊட்டும் அப்படின்னா என்னடே! சிலப்பதிகாரத்தில் யார் செய்த ஊழ்வினை எல்லோரையும் ஒரு வழி ஆக்கியது! இல்லை, அவரவர் ஊழ்வினை அவரவரை பற்றியதா என்று எங்கள் அறிவுக்கு எட்டியது போல பேசிக்கிட்டே வீட்டுக்கு வந்து விட்டோம். சின்னவயசுல அம்மாவின் புடவைத்தலைப்பை பிடித்து நடந்தால் ஒரு தைரியம் கிடைக்கும் அல்லவா, அதுபோல நாங்கள் இந்த தலைப்பை பிடித்துகொண்டு நடுராத்திரி பயப்படாமல் வீடு சேர்ந்தோம். இல்லாவிட்டால் தெற்குத்தெருவில் இருந்து வடக்குத்தெரு வருவதற்குள் ரண்டுதடவை ஒண்ணுக்கு வரும். ரண்டுதடவை மண்டை பயத்தில் வியர்க்கும். ஊருல தெருவிளக்கு வேற எரிந்து தொலைக்காது. இந்தப்பய பிரேம்குமார் வேற சும்மா இருக்க மாட்டான். திடீர்னு ஏதோ சத்தம் வருதுல்லாம்பான். இல்லேன்னா ஏதோ முடிகரிஞ்ச வாஸனை வருதுல்லாம்பான். அவன் அப்படி கேட்டதற்கு பின் மயான அமைதியா இருந்தால் கூட சத்தம் கேட்பது மாதிரி இருக்கும். கரிஞ்சமுடி வாஸனை கூடவே மல்லிகைப்பூ வாஸனையும் சேர்ந்து அடிப்பது மாதிரி இருக்கும். அன்னைக்கு ஊழ்வினை தலைப்பு புண்ணியத்தில் வீரமாக வீடு வந்து சேர்ந்தோம்.

சரி, அந்த கதை இருக்கட்டும். இப்படித்தான் அப்போது நான் விவேகானந்தா கேந்திரா வள்ளியூர் கிளையில் கொஞ்சநாட்கள் கேந்திர தொண்டராக பணியாற்றிய போது கிடைத்த ஒரு அனுபவம் நினைவு வந்தது. எனக்கு ஒதுக்கப்பட்டு இருந்த பணி கிராமங்களில் இளைஞர்கள் பண்பாட்டு முகாம் அமைத்து நல்ல காரியங்கள் செய்ய அந்த ஊர் இளைஞர்களை ஊக்குவிப்பது. குற்றாலத்தில் முகாமிட்டிருந்தோம். ஐந்தருவியில் இருந்து சற்று தொலைவில் முகாம்.  நான்கு நாட்கள் முகாம் நல்லபடியாக முடிந்து மூட்டை முடிச்சுகளை எல்லாம் கட்டி தயாராக வைத்து விட்டு வள்ளியூரில் இருந்து வரும் கேந்திர ஜீப்பிற்கு நானும் அந்தப்பகுதி கேந்திரத்தொண்டர் நண்பர் சிவராஜனும் காத்திருந்த நேரம் நண்பரின் வாயில் இருந்து ஊழ்வினை உருத்து வந்து ஊட்டியது.

ஜீப் வருவதற்கு நேரமாகும் போல இருக்கு. அருவியில் அழகாக தண்ணீர் விழுது. ஒரு எட்டு போய் குளித்துவிட்டு வந்து விடுவோம்ன்னு ஆசையை கிளப்பி விட்டார். மனுக்ஷன் ஆழ்வார்குறிச்சிகாரர். சீசன் சமயத்தில் வாரத்துக்கு இரண்டு தடவையாவது குற்றாலக்குளியல் போட்டு விடுவார். நானும் சரின்னு சொல்லி கிளம்பினோம். அருவி இன்னால்லா இருக்கு. வேட்டி சட்டையெல்லாம் எதுக்கு. நாம துண்டு மட்டும் கட்டிக்கிட்டு போய் குளியல் போட்டுக்கொண்டு வந்திருவோம்னு சொல்ல, ஆஹா! அப்படியே ஆகட்டும் என்று வழி மொழிந்து குளிக்கச் சென்றோம். கூட்டம் இல்லை. அருமையான குளியல். நேரம் போனதே தெரியவில்லை. என்ன சிவராஜன், ஒரு ஒண்ணரை மணிக்கூர் குளியல் போட்டுருப்பமா!

ஒருவழியா முகாம் வந்து பார்த்தால் மூட்டை முடிச்சு ஒண்ணும் காணோம். வெறும் ஈரத்துண்டோடு வெடவெடன்னு நடுக்கத்திலும் வியர்த்துப்போச்சு. நல்ல வேளையாக பக்கத்தில் இருந்த பெட்டிக்கடைக்காரர், சார், உங்க கேந்திர ஜீப் வந்து சாமான்களையெல்லாம் எடுத்துட்டு போய் விட்டது. கொஞ்ச நேரம் காத்திருந்து பார்த்து விட்டு அவசரமாக திரும்பி போகவேண்டுமாம். உங்களை பஸ்ஸில் வள்ளியூர் போய் விடச் சொன்னார். அதெல்லாம் சரிதான். அவசரத்தில் எங்களுடைய உடைமைகள் இருந்த பெட்டியும் சேர்த்து எடுத்து போனதுதான் கொடுமை!

கையில காசு வேற இல்லை. இடுப்பில் உள்ள ஒத்த துண்டு. கூடவே நண்பரும் அதே நிலையில். அடுத்து என்ன. அந்த காலத்தில் செல்போன கண்டமா, இல்லை சிவலோகம் கண்டமா! அப்படியே நடந்துகிட்டே யோசிப்போம் என்று நடக்க ஆரம்பித்தோம். நண்பர் சொன்னார் எப்படியாவது கடையம் போய்விட்டால் கடையம் பகுதி கேந்திர நண்பர் சபாபதியை சரணடையலாம். சபாபதியை சரணடைய நடராஜாவே துணையென நடக்க ஆரம்பித்தோம்.

வெறும் இடுப்புத்துண்டுடன் இரண்டு பேர் குற்றாலத்தில் இருந்து கடையம் நோக்கி பயணம். வழியில் இதே கோலத்தில் இன்னொருவர் சேர்ந்து கொண்டார். எங்களுக்கும் அவருக்கும் உள்ள வித்தியாசம் என்னவென்றால் நாங்கள் குற்றாலக் குளியல் போட்டு வந்தவர்கள். அவரோ மாதக்கணக்கில் குளிக்காதவர். எங்களிடம் இடுப்புத்துணியைத் தவிர வேறொன்றும் இல்லை. அந்த மனிதரிடம் இடுப்புத்துண்டுடன் கையில் ஒரு அலுமினிய தட்டும், நாய் விரட்ட ஒரு கம்பும் கூடுதலாக.

அந்த மனிதருக்கு சந்தோஷமான சந்தோஷம். பின்னே ஒண்ணுக்கு ரெண்டாக கம்பெனி கிடந்தால் சும்மாவா. நாங்களோ அவரிடம் இருந்து விலகி விரைய அவரோ கிட்டத்தட்ட ஒரு கிலோமீட்டர் கூடவே வந்து விட்டு பின் என்ன நினைத்தாரோ விலகி விட்டார். நல்ல வேளையாக வழியில் உள்ள ஒரு சிறிய கிராமம் ஒன்றில் நண்பர் சிவராஜனுக்கு தெரிந்தவர் தட்டுப்பட அவரிடம் ஐந்து ரூபாயோ பத்து ரூபாயோ பெற்று பஸ் பிடித்து கடையம்   வந்து சேர்ந்தோம். இந்த நிகழ்விற்குப்பின் நானும் சிவராஜனும் மிக நெருங்கிய நண்பர்கள் ஆகிவிட்டோம்.

இந்த நடைபயணத்தின் போது நண்பர் சிவராஜனிடம் கேட்ட கேள்வி- ஊழ்வினை உருத்து வந்து ஊட்டும் அப்படின்னா என்ன என்று.  அவர் திருப்பிக் கேட்டார், நீங்கள் எப்போதாவது யாருடைய ஆடையையாவது உருவி ஓடவிட்டிருக்கிறீர்களா? என்று.

 

நட்புடன்

இரா.ஈ. பத்மநாபன்

பின்குறிப்பு: என்னுடைய காஃபி வித் கிட்டு பதிவில் சொன்ன ஒற்றைத்துண்டுடன் கதை இது. இந்த சனிக்கிழமை இரவுதான் எழுதி அனுப்பினார். தனியாக வலைப்பூ ஆரம்பித்து எழுதவில்லை என்றாலும் அவ்வப்போது இங்கே எழுதும் படிச் சொல்லி இருக்கிறேன். அவர் சந்தித்த கதை மாந்தர்கள் பற்றி வெகு சுவையாக சொல்வார் – அது பற்றியும் எழுதச் சொல்ல வேண்டும். – வெங்கட்.