என்னதான் செய்ய முடியும் ஒரு அப்பாவால்…

எங்கள் அலுவலகத்தில் ஒரு ஓட்டுனர் – ஆந்திரா – தமிழகத்தின் எல்லை மாவட்டத்தினைச் சேர்ந்தவர் என்பதால் தெலுங்கு, தமிழ் என இரண்டு மொழிகளும் பேசுபவர் – தெலுங்கராக இருந்தாலும்! அவருடைய பணி ரொம்பவே கடுமையானது. அரசாங்க ஊழியர் தானே, எட்டுமணி நேரம் வேலை செய்தாலே பெரிய விஷயம் என்ற பொதுக் குற்றச்சாட்டு இவரைப் பொறுத்தவரை சொல்லவே முடியாது. நாளொன்றுக்கு எட்டு மணி நேரம் ஓய்வு கிடைத்தாலே பெரிய விஷயம். காலையிலேயே பணிக்கு வந்தால், இரவு வெகு நேரம் வரை – மிகவும் முக்கியமான பொறுப்பில் இருக்கும் அவருடைய அதிகாரி வீட்டுக்குச் செல்லும்வரை ஓய்வு கிடையாது – அத்தனை நேரமும் பணி நேரம் தான்.

அந்த ஓட்டுனருக்கு ஒரு மகன், ஒரு மகள். மகனுக்கு இப்போது இருபது வயதுக்கு மேல். தில்லி வாசியாக இருந்திருந்தாலும், தமிழகத்தின் ஒரு பொறியியல் கல்லூரியில் B.Tech சேர்ந்து படித்துக் கொண்டிருந்தார். இரண்டு வருடங்கள் வரை ஒழுங்காகத் தான் போனது படிப்பு – Arrears இல்லாமல் நல்ல மார்க் எடுத்து அனைத்து பாடங்களிலும் தேர்ச்சி பெற்ற அவருக்கு மூன்றாம் வருடம் என்ன ஆனதோ தெரியவில்லை. இனிமேல் இந்தப் படிப்பு எனக்கு வேண்டாம், நான் படிக்கப் போவதில்லை, இங்கே இருக்க முடியாது, தில்லிக்கு வந்து விடுகிறேன் எனச் சொல்ல, அவரின் அப்பாவுக்கும் அம்மாவுக்கும் பயங்கர அதிர்ச்சி. எத்தனையோ சொல்லியும் கேட்காமல், படிப்பை விட்டு தில்லிக்கு வந்து விட்டார்.

வீட்டில் இருந்து கொண்டு, அம்மாவுக்கு உதவி செய்வது, சின்னச் சின்ன வீட்டு வேலைகள் செய்வது, தொலைகாட்சியிலும், அலைபேசியிலும் மூழ்கிக் கிடப்பது என வேறு ஒன்றும் செய்வதில்லை. படிப்பு பாதியில் நின்றாயிற்று. சரி B.Tech தான் விட்டுவிட்டாய், பரவாயில்லை, ஒரு Graduation-ஆவது படி என்று சொன்னால் அதிலும் அஞ்சல் வழிக் கல்வியில் சேர்ந்துவிட்டு, படிப்பதும் இல்லை, தேர்வுகள் எழுதச் செல்வதுமில்லை. அப்பாவிடம் சரியாகப் பேசுவதும் இல்லை. அவரும் பல முயற்சிகள் எடுத்த பிறகு வேறு வழியில்லாமல் புலம்புவதைத் தவிர வேறொன்றும் செய்வதற்கில்லை என்ற நிலைக்கு வந்துவிட்டார்.

சரி வீட்டிலேயே இருந்தால் நல்லதல்ல, ஏதாவது வேலைக்குப் போகட்டும் எனக் கேட்டால், “எவ்வளவு சம்பளம் தருவாங்க, ஒரு இருபது, முப்பது கிடைக்குமா?” என்கிறாராம். வேலை கிடைப்பதே குதிரைக் கொம்பாக இருக்கும் இந்த காலத்தில், மெத்தப் படித்தவர்களுக்கே நல்ல சம்பளத்தில், பிடித்த வேலை கிடைப்பது கடினமான இந்தக் காலத்தில், சரியான தகுதி இல்லாமல் எதையுமே கேட்க முடியாத இந்தச் சூழலில், இப்படி ஒரு கேள்வி கேட்பது எப்படி இருக்கிறது! நான் சும்மாவே தான் இருப்பேன் என்று சொல்லாமல் சொல்வது போலத்தான் இருக்கிறது. அதிலும் அந்த ஓட்டுனருக்கு அப்பாவாகத் தோல்வி தான். அம்மாவும் சொல்லிச் சொல்லிப் பார்த்து விட்டுவிட்டார்கள் போலும்.

ஒரு நாள் என்னிடம் வந்து மனம் விட்டுப் பேசிக் கொண்டிருந்தார். என்ன செய்வது எனப் புரியவில்லை. உங்களால் என் மகனுக்கு ஒரு நல்ல வேலை வாங்கித் தரமுடியுமா? என்று கேட்க, என்ன பதில் சொல்வது எனப் புரியவில்லை எனக்கு. தற்காலிகமாக வேலை செய்யட்டும், என தெரிந்தவர் மூலம் ஒரு வேலைக்கு ஏற்பாடு செய்தேன். வேலையில் சேர்வதற்கு முன்னரே எவ்வளவு சம்பளம் என்று கேட்டபிறகு தான் வேலைக்குச் சேர்ந்தார். அவர் எதிர்பார்த்த அளவு கொடுக்க முடியாது என்றாலும் ஒரு அளவுக்கு சம்பளம் கிடைக்கிறது. கொடுத்த வேலையைச் சரியாகச் செய்து வருகிறார் என்றாலும் மேலே படிப்பது பற்றியோ, நிரந்தர வேலைக்காக முயற்சிப்பது பற்றியோ எந்த சிந்தனையும் இல்லாது இருக்கிறார்.

”அவன்கிட்ட கொஞ்சம் பேசுங்க சார், என்னதான் அவன் நினைக்கறான்னே புரியல!” என்று அந்த ஓட்டுனர் சொல்ல, ஒரு நாள் அவனிடம் பேசினேன். என்னதான் உனக்கு ஐடியா, ஏன் படிப்பை பாதியில் விட்டுவிட்டாய், என்னதான் அவனுடைய எதிர்பார்ப்பு என்பதைச் சொல்லும்படி சொன்னால், நிறைய ஆசைகள் இருக்கிறது. நல்ல வேலைக்குப் போகவேண்டும், கல்யாணம் செய்து கொள்ள வேண்டும், பிள்ளைகள் பெற வேண்டும் என பெரிய பட்டியலே இருக்கிறது மனதில்! ஆனால் இத்தனையும் வேண்டுமென்றாலும் ஏதாவது முயற்சி செய்ய வேண்டுமே என நான் சொல்ல அவனிடமிருந்து மௌனம் ஒன்றையே பதிலாகப் பெற முடிந்தது. அஞ்சல் மூலம் Graduation முடி, Shorthand கற்றுக்கொள், அரசுத் துறைப் பணிக்கான தேர்வுகள் எழுது எனச் சொன்னால் தலையாட்டிக் கொள்கிறானே தவிர முயற்சிப்பதில்லை.

Shorthand Practice செய்ய ஆரம்பித்து அதையும் பாதியில் விட்டு விட்டான். இப்போது பார்க்கும் வேலையே Permanent ஆகுமா எனக் கேட்கிறார்கள் – அப்பா, மகன் இருவருமே. நிச்சயம் இந்தப் பணியில் நிரந்தரமாக இருக்க முடியாது, எப்போது வேண்டுமானாலும் எடுத்துவிடுவார்கள் என நிதர்சனத்தினைச் சொல்லி இருக்கிறேன். வரும் சம்பளத்தில் நல்ல உடை வாங்கிக் கொள்வது, அலைபேசி வாங்குவது, அப்பாவிடம் அடம்பிடித்து வாங்கிக் கொண்ட இரு சக்கர வாகனத்திற்கு பெட்ரோல் போடுவது என இதற்கே இங்கே கிடைக்கும் சம்பளம் போதாது – அப்பாவிடம் தான் கையேந்த முடியும். இதில் கல்யாணம், குழந்தைகள் என ஆசை வேறு! எல்லாமே அப்பா-அம்மாவின் உழைப்பிலேயே நடந்து விடும் என நினைக்கும் இளைஞர்கள் இப்போது நிறையவே இருக்கிறார்கள்.

நேற்று கூட ஒரு நிரந்தர வேலைக்கு ஏற்பாடு செய்திருக்கிறேன் – கொஞ்சம் பணம் கேட்கிறார்கள் – வேலை கிடைத்த பின் கொடுத்தால் போதுமாம், ஆனால் பணம் கொடுத்த பின் இவன் வேலையை விட்டுவிடுவானோ என்ற பயம் எனக்கிருக்கிறது, என்ன செய்ய – என்று என்னிடம் வந்து பேசிக் கொண்டிருந்தார். ஒரு வாரத்திற்கு வேலை செய்யட்டும், பிடித்திருந்தால் தொடரட்டும், இல்லையென்றால் இங்கேயே வேலை செய்யட்டும் – அதுவரை இப்போது வேலை செய்யும் இடத்தில் விடுமுறை வாங்கிக் கொடுங்கள் – என்று கேட்கிறார். நீங்களும் சொல்லுங்கள் எனச் சொல்லிச் செல்கிறார் – தளர்ந்த நடையில் அவர் செல்லும்போது பாவமாகத்தான் இருக்கிறது.

மீண்டும் ச[சி]ந்திப்போம்…

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.