வேணி தானம் – கதை மாந்தர்கள்

படம்: எங்கள் பிளாக் நண்பர்களுக்கு நன்றியுடன்...

”ஐயா பெரியவரே, உங்க சமையல் நல்லா இருந்தது. நீங்க சமைச்சு நாங்க சாப்பிடணும்னு இருக்கு. அதனால தான் இங்கே தங்க வேண்டியிருந்தது. இவ்வளவு சுவையா சமைச்சு கொடுத்ததுக்கு ரொம்ப நன்றி” என்று சொன்னபோது பெரியவரிடமிருந்து ஒரு புன்னகை மட்டுமே பதிலுக்குக் கிடைத்தது. அவரிடம் இப்படிப் பேசிக் கொண்டே அவர் குடும்ப விவரங்களைத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய கட்டாயம் எங்களுக்கு! ஏன் என்பதைச் சொல்வதற்கு முன்னர் திரிவேணி சங்கமத்தில் செய்ய வேண்டிய வேணி தானம் பற்றிய தகவல்களைக் கொஞ்சம் பார்க்கலாம்.

திரிவேணி சங்கமத்தில் குளிக்க வேண்டுமெனில் கரையிலிருந்து படகு மூலம் தான் செல்ல வேண்டியிருக்கும். கங்கை, யமுனை, சரஸ்வதி ஆகிய மூன்று நதிகளும் சங்கமிக்கும் இடம் தான் திரிவேணி சங்கமம். இதில் கங்கையும் யமுனையும் இரு வேறு வண்ணங்களில் தெரிய, சரஸ்வதி மட்டும் கண்ணுக்குத் தெரிவதில்லை – “Gகுப்த்” என்று ஹிந்தியில் சொல்வார்கள் – கண்ணுக்குத் தெரியாமல் கலக்கிறாள் சரஸ்வதி! சமீபத்தில் கும்பமேளா முடியும் சமயத்தில் ப்ரயாக்ராஜ் சென்று, படகோட்டியோடு பேசி ஒரு படகில் ஏறி, த்ரிவேணி சங்கமத்திற்குச் சென்றோம். தம்பதிகளாக இந்த சங்கமத்திற்கு வருபவர்கள் குளிப்பதற்கு முன்னர், படகில் இருக்கும் பண்டாவின் உதவியோடு சங்கல்பம் செய்து தான் குளிக்க வேண்டும். கூடவே இந்த இடத்தில் வேணி தானம் செய்வது சிறப்பானது.

எங்கள் குழுவில் இருந்த தம்பதிகள் இங்கே சங்கமத்தில் குளித்து அப்படியே வேணி தானமும் செய்யலாம் என்ற உத்தேசத்துடன் வந்திருந்தார்கள். அதற்குத் தேவையான பொருட்களையும் தில்லியிலிருந்தே கொண்டு வந்திருந்தார்கள். வேணி தானம் செய்தார்களா என்று தெரிந்து கொள்வதற்கு முன்னால் வேணி தானம் என்றால் என்ன என்று பார்த்து விடுவோம்.

வேணி தானம்...

படம்: இணையத்திலிருந்து...

வேணி தானம்: மனைவி தன் கணவரை மாதவனாகக் கருதி பூஜை செய்து ”கல்யாணம் ஆனது முதல் இதுவரை தான் புருஷனுக்கு செய்த அபசாரங்களை மன்னிக்கும்படி” கேட்க வேண்டும். அவரும் பெரிய மனதுடன் [வேற வழி என்று இங்கே சொன்னால் தனி கவனிப்பு வீட்டில் கிடைக்கலாம்!] அப்படியே அபசாரங்களை கருத்தில் கொள்ளாது, மன்னித்து மனைவியை த்ரிவேணியாக கருதி பூஜிக்க வேண்டும். கணவன் மனைவியை தன் மடி மீது அல்லது முன்னர் அமர்த்திக் கொண்டு மனைவிக்கு தலை வாரி, பின்னல் போட்டு புஷ்பம் வைத்து தலை முடியின் நுனியில் இரண்டு அங்குலம் கத்திரித்து மஞ்சள் குங்குமம் அக்ஷதை, சந்தனம், காதோலை கருகமணி வெற்றிலை பாக்கு இவைகளுடன் வைத்து மனைவியிடம் கொடுக்க அதை மனைவி பண்டாவிடம் கொடுக்க வேண்டும். பண்டா அதை கங்கையில் போடுவார். வெற்றிலை மாத்திரம் மிதந்து சென்று விடும். முடி மேலே மிதக்காமல் உள்ளே சென்று விடும்.

கங்கையும் யமுனையும் சங்கமிக்கும் காட்சி

முந்தைய பயணத்தில் எடுத்த படம்...

த்ரிவேணிக்கு மூங்கில் (வேணு) தானம் செய்தால் ப்ரியம். எனவே சிறிய முறத்தில் சீப்பு கண்ணாடி. குங்குமச் சிமிழ்; மஞ்சள் பொடி; அரிசி; வெற்றிலை; பாக்கு பழம்; ரவிக்கை; தக்ஷிணை இவைகளை வைத்து மற்றொரு முறத்தால் மூடி தானம் செய்ய வேண்டும். இந்த மாதிரி திரிவேணி சங்கமத்தில் வேணி தானம் செய்வது சிறப்பானது.  தலைமுடியை பின்னல் போடும்போது ஒரு விஷயம் கவனித்து இருக்கலாம். மூன்று கால்கள் எடுத்து பின்னல் போட்டாலும், பின்னி முடித்த பிறகு பார்த்தால், இரண்டு கால்கள் மட்டுமே கண்ணுக்குத் தெரியும் – மூன்றாவது கால் மறைந்தே இருக்கும். அதே போலவே தான் இங்கே கங்கையும் யமுனையும் கண்ணுக்குத் தெரிய, சரஸ்வதி தெரிவதில்லை.  

இப்படியான சிறப்பு மிக்க வேணு தானம் செய்யலாம் என நினைத்து சங்கமத்தில் இருந்த பண்டாவிடம் கேட்க, அவர் சொன்ன தொகை மலைக்க வைத்தது! ஒரு தம்பதிக்கு இரண்டாயிரம் ரூபாய் வேண்டும் என்றார்! அதுவும் தேவையான பொருட்கள் அனைத்தும் நாம் தான் தர வேண்டும்! தக்ஷிணை மட்டுமே ஒரு தம்பதிக்கு இரண்டாயிரம் என்று சொல்ல, வாங்கியிருந்த பொருட்களை யாருக்காவது தானமாகக் கொடுத்து விடலாம் என முடிவு செய்தார்கள். எங்கள் குழுவில் வந்திருந்தவர்கள் தானம் கொடுப்பதற்காகவே புடவை, வேஷ்டி மற்றும் தேவையான பொருட்களை தில்லியிலிருந்தே எடுத்துக் கொண்டு வந்ததால் இத்தனை அதிக தக்ஷிணை கொடுப்பதில் உடன்பாடு இல்லை.

இந்த பொருட்களை யாருக்காவது கொடுக்க வேண்டும் என்றபோது நாங்கள் தங்கிய இடத்தில் எங்களுக்கு உணவு சமைத்துக் கொடுத்த பெரியவர் நினைவுக்கு வந்தார். சரி தங்குமிடம் திரும்பியதும், பெரியவரிடம் பேச்சுக் கொடுத்து அவருக்கே வேஷ்டி, புடவை கொடுக்கலாம் என முடிவு செய்தோம். பெரியவரிடம் “உங்க சமையல் நல்லா இருக்கு பெரியவரே. நல்லா சாப்பிட்டோம். உங்களுக்கு நன்றி” என்று சொல்லி அவரிடம் அவரைப் பற்றியும் குடும்பம் பற்றியும் விசாரித்தோம். தானம் கொடுப்பதற்கு முன்னர் விசாரித்துக் கொள்வது ஒரு விதத்தில் நல்லது. மேலே சொல்லப்போகும் விஷயத்தினை படித்தால் இப்படிக் கேட்டது நல்லது எனப் புரியும். பெரியவரிடம் தொடர்ந்து பேசினோம்.

”பெரியவரே, உங்களுக்கு எவ்வளவு வயசு இருக்கும்?”

அது இருக்கும்பா எழுபதுக்கு மேலே! ஓடற ஓட்டம் எழுவது வயசாச்சு….

இராத்திரி நீங்க இங்கேயே தங்கிட்டீங்களே, வீட்டுக்குப் போகலையே? வீட்டுல யாரு இருக்கா?

எனக்குன்னு இப்ப யாரும் இல்லையே… வீட்டில் யாராவது இருந்தா போகலாம். யாரும் இல்லையே, அதனால போகல!

ஓ… எங்க இருக்காங்க எல்லோரும்? தனியா போய்ட்டாங்களா?

இல்லைப்பா, நானும் மனைவியும் மட்டும் தான்… இந்த ஊர் வேணு மாதவன் எங்களுக்கு பிள்ளைப் பாக்கியம் தரல! அவளுக்கு நான் குழந்தை, எனக்கு அவ குழந்தை…. இப்படியே ஓடிடுச்சு வாழ்க்கை. போன வருஷம் அவளும் என்னை விட்டுட்டு போய்ட்டா… இப்ப நான் ஒண்டிக்கட்டை. இருக்கற வரைக்கும் யாருக்காவது உதவியா இருக்கணும். அதான் இந்த கம்பெனி கெஸ்ட் ஹவுஸ்-ல வந்து தங்கறவங்களுக்கு சமைச்சு போட்டு, அப்படியே நானும் இங்கேயே தங்கிக்கிறேன். தங்குவதற்கு யாரும் வராத நேரங்களில் கங்கைக் கரை ஓரமா அமர்ந்து நினைவுகளில் மூழ்கிப் போகிறேன். அவளுடன் எப்போது சேரப் போகிறேன் என்ற கேள்வி என்னுள் மீண்டும் மீண்டும் வந்து போகிறது… சரிப்பா, நீங்க எல்லாம் கொஞ்சம் ஓய்வெடுங்க, இராத்திரிக்கு சாப்பிட்டு நீங்க தில்லிக்கு இரயில் ஏறணும் இல்லையா? சிம்பிளா ஒரு தாலும், ரொட்டியும் செய்துடறேன்….

அவர் சமையல் அறைக்குப் போக எங்கள் அனைவர் மனதிலும் அவர் வாழ்க்கைக் கதை நிறைந்திருந்தது. ஒரு விஷயம் எனக்குத் தோன்றியது – இங்கே யாருக்குமே யாருமே இல்லை! தனியாகவே வந்தோம், தனியாகவே போவோம்!

வேஷ்டி-புடவை கொடுத்தால் அவருக்கு எந்த வித பயனும் இருக்கப் போவதில்லை. அதை வேறு யாருக்காவது கொடுத்துவிடலாம். இவருக்கு பயனுள்ளதாக கொடுப்பது நல்லது என கொஞ்சம் பணம் கொடுத்து வந்தோம். மனிதர்கள்… எத்தனை எத்தனை மனிதர்கள். அவர்களுக்குள் எத்தனை எத்தனை கதைகள்… சந்திக்கும் பலரும் கதை மாந்தராகவே இருக்கிறார்கள் இல்லையா...

நாளை மீண்டும் சந்திப்போம்… சிந்திப்போம்…

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி

பின்குறிப்பு: பெரியவரின் படம் நான் எடுக்கவில்லை. அதனால் எங்கள் பிளாக் பக்கத்தில் பலரும் கதை எழுதிய ஒரு படத்தினை இங்கே பயன்படுத்தி இருக்கிறேன். படம் கொடுத்து உதவிய எங்கள் பிளாக் நண்பர்களுக்கு நன்றி.