கதை மாந்தர்கள் – திவச சாப்பாடு…

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம். இன்றைய நாளை இனியதொரு வாசகத்துடன் ஆரம்பிக்கலாமா?

வாழ்க்கை என்பது சூரியன் அல்ல என்றும் முழுமையாக பிரகாசிக்க… அது நிலவைப் போன்றது.  அதில் தேய்பிறை, வளர்பிறை என அனைத்தும் இருக்கும். ஒரு நாள் மறைந்தும் போகும்…!

 

***

”நாளைக்கு அப்பாவோட திதி. திவசமா செய்யலைன்னாலும் யாரையாவது கூப்பிட்டு திருப்தியா சாப்பாடு போட்டு கொஞ்சம் காசும் கொடுத்து அனுப்பணும்… திவசம் பண்ணலாம்னா முடியறதா எனக்கு? அப்பா தவறிப் போய் நாற்பது வருஷம் ஆச்சு. என்னிக்கு என்னை அழைச்சுப்பான் எமதர்மராஜான்னு நானும் காத்துண்டு இருக்கேன் – ஆச்சு… சித்திரை வந்தா எண்பத்தி எட்டு வயசு! எனக்கு முன்னாடியே அழைப்பு வந்துருந்தா, இப்ப என் பையன் திவசம் பண்ணிண்டுருப்பான்!” வாசல் திண்ணையில் அமர்ந்து சொல்லிக் கொண்டிருந்தார் சோமநாதன்.    சென்னை நகரின் புறநகர் பகுதியில் அமைந்திருக்கும் அடுக்கு மாடிக் குடியிருப்பு அது. குடியிருப்பில் இருக்கும் பெரியவர்கள் மாலை நேரம் ஆனால் குடியிருப்பின் வாசலில் இருக்கும் திண்ணைக்கு வந்து விடுவார்கள்.  உலக விஷயம் முழுவதும் அங்கே பேசிக் கொண்டிருப்பது அந்த பெரியவர்களுக்கு வழக்கம். அங்கே தான் சோமநாதன் தன் கவலையைச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். 

அங்கே இருந்த பெரியவர்களில் ஒருவரான மாத்ருபூதம் என்கிற மாது “அவ்வளவுதானே சோமநாதா, எதுக்குக் கவலைப் படணும், எனக்குத் தெரிந்த ஒருத்தன் இருக்கான். அவனும் ’யார் இன்னிக்கு சாப்பிடக் கூப்பிடுவான்?’னு காத்திண்டு இருக்கறவன் தான். நான் சொல்லிடறேன் – கவலையே படாத.   நாளைக்கு எத்தனை மணிக்கு தோதா இருக்கும்னு நீ சொன்னா, நான் அவனை வர சொல்லிடறேன். வீட்டுல கேட்டுட்டு சொல்லு, சொல்லிடலாம்.  அடுத்த தெருவில் தான் இருக்கான் – ஆள விட்டு வரச் சொல்லிடலாம்” எனச் சொல்லிவிட சோமநாதனுக்கு நிம்மதி.  இத்தனை வருஷம் சொந்த ஊர்ல இருந்ததில் இந்த மாதிரி நாட்களில் பிரச்சனை இல்லை.  யாராவது சுலபமா கிடைச்சுடுவாங்க. இந்த சென்னை மாநகரில் இப்படி யாரையாவது வரச் சொல்லணும்னா ரொம்ப யோசிக்க வேண்டியிருக்கே என்று மாத்ருபூதத்திடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார் சோமநாதன்.  அந்தக் குடியிருப்பில் இருக்கும் பலருக்கும் மாத்ருபூதம் தான் பல பிரச்சனைகளைத் தீர்த்து வைக்கும் ஆபத்பாந்தவன். 

அடுத்த நாள் எல்லா ஏற்பாடுகளும் செய்து காத்திருந்தார்கள் சோமநாதனும் அவரது மனைவி கமலாவும்.  மகன்கள் இருவருமே வெளிநாட்டில் இருக்க, வயதான காலத்தில் சோமநாதனும், கமலாவும் தான் இந்த வீட்டில். வெளிநாட்டு வாழ்க்கை தங்களுக்கு ஒத்து வருவதில்லை, கிராமத்து வீட்டில் வசதிகள் போறாது என்று சென்னை நகரின் இந்தக் குடியிருப்பில் அம்மா-அப்பா இருவருக்கும் பெரிய வீட்டினை வாங்கி தங்க வைத்திருக்கிறார்கள் அவர்களது மகன்கள். வீட்டு வேலைகளுக்கு ஆள் வைத்துக் கொண்டாலும், இன்னமும் சமையல் கமலாவின் கைப்பக்குவம் தான் – பல வருடங்களாகச் சமைத்துக் கொண்டிருந்தாலும் சமையலில் இருக்கும் ஆர்வம் அவருக்குக் குறையவே இல்லை. இதோ மாமனாரின் திதியான இன்றைக்கும் திவசத்திற்கு சமைக்கும் அத்தனையும் சமைத்து வைத்திருந்தார் கமலா. பாசிப்பருப்பு பாயஸம், தயிர் பச்சடி, மாங்காய் பச்சடி, மூன்று வகை பொரியல் (கறி), பொரிச்ச கூட்டு, பிரண்டை துவையல், களத்திற்கு பருப்பு (நெய்யுடன்), மோர்குழம்பு, மிளகு-சீரக ரசம், தயிர், வடை, அதிரசம், எள்ளு உருண்டை, சொஜ்ஜியப்பம் என  எல்லாம் சமைத்து வைத்திருந்தார் கமலா.  சோமநாதனும் கூட மாட ஒத்தாசை – காய்கறி நறுக்கித் தருவது போன்றவற்றை செய்து விடுவார்.

சரியாக பத்தரை மணிக்கு மாத்ருபூதம் சொன்ன மனிதர் வந்து சேர்ந்தார்.  ஆர்ப்பாட்டமே இல்லாமல் நிதானமாக இருந்தார். அவரது முகத்தில் ஒரு தெளிவு. சிறிது நேரம் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தவருக்கு பசி முகத்தில் தெரிந்தது.  அரை மணி நேரத்திற்குள் கடைசி நிமிட தாளிதங்களை முடித்து சாப்பிட அழைத்தார் கமலா.  வாழையிலையில் சமைத்து வைத்த உணவை பரிமாறினார்.  நின்று நிதானித்து, ருசித்துச் சாப்பிட்டார் அந்த மனிதர்.  எது வேண்டுமோ அதைக் கேட்டு வாங்கிச் சாப்பிட்டதில் சோமநாதன், கமலா இருவருக்குமே ரொம்பவும் திருப்தி.  சாப்பிடுவதிலும் ஒரு நேர்த்தி – மேலே கீழே சிந்தாமல், ஒழுங்கான முறையில் சாப்பிட்டதோடு, எதையும் மீதம் வைக்காமல் சாப்பிட்டு முடித்தவர், அந்த வேளை உணவளித்த சோமநாதன் தம்பதியினருக்கும், இறைவனுக்கும் நன்றி சொல்லி, சமையல் நன்றாக இருந்தது என்ற பாராட்டுகளையும் சொல்லி எழுந்தார்.  கைகளைச் சுத்தம் செய்து கொண்டவரை, சிறிது நேரம் அமர்ந்திருக்கச் சொல்லி தாம்பூலமும் கொடுத்து கொஞ்சம் பணமும் வைத்துக் கொடுத்தார்கள். 

சோமநாதனுக்கு யாரோடாவது பேசிக் கொண்டே இருக்க வேண்டும் – சொந்த ஊரில் இருந்தவரை நாள் முழுவதும் வீட்டில் யாராவது வருவதும் போவதுமாக இருக்க, அவருக்கு பொழுது போவது தெரியவே தேரியாது. சென்னையில் அதற்கு நேர் எதிர் – எத்தனை நேரம் டிவி பார்க்க முடியும், இல்லை எத்தனை நேரம் படுத்துக் கொண்டே இருக்க முடியும்.  அதனால் இப்படி யாராவது வந்து விட்டால் லேசில் விட்டுவிட மாட்டார். உட்கார வைத்து நீண்ட நேரம் பேசிக் கொண்டிருப்பது அவரது வழக்கம்.  சாப்பிட வந்தவர் சாப்பிட்டு முடிந்ததும், ”கொஞ்சம் சிரமப் பரிகாரம் செய்துட்டு அப்புறம் போகலாம்”-ன்னு சொல்லி உட்கார வைத்துவிட்டு அவரும் கமலாவும் சாப்பிட்டு முடித்தார்கள்.  மூவரும் சாப்பிட்டு முடித்தபின்னர் பாத்திரங்களை ஒழித்துப் போட்டு கமலாவும் வந்து சேர, சாப்பிட வந்தவரின் கதையைக் கேட்க ஆரம்பித்தார் சோமநாதன்.   சிலரது வாழ்க்கையில் இருக்கும் பிரச்சனைகளுக்கு அளவே இல்லை. அந்த மனிதரின் வாழ்க்கையிலும் அப்படியே. குடும்பத்தின் மூத்த மகன் அவர் - அதன் பிறகு நான்கு குழந்தைகள். ஐந்து குழந்தைகளுக்கு தந்தையான பிறகு, ஏதோ நோயில் தந்தை இறந்துபோக, குடும்பத்தின் மொத்த பாரமும் அந்தத் தாயின் தலையில்!

தன் தாயின் சம்பாத்தியத்தில் எல்லா குழந்தைகளையும் காப்பாற்ற முடியாத நிலையில்  மூத்த மகனான இவரும் படித்துக் கொண்டே கிடைத்த வேலைகளைச் செய்து வீட்டின் ஆறு வயிறுகள் நிறைய உதவி செய்து வந்திருக்கிறார். அஞ்சல் வழி டிகிரி படித்து முடித்தாலும் நிரந்தரமான வேலை எதுவும் கிடைக்கவில்லை.  அம்மாவுக்கும் இவருக்கும் கிடைத்த சம்பளத்தில் இரண்டு தங்கைகளையும் கரை சேர்த்து தம்பிகள் இருவரும் படிக்க வைத்து – அவரவர் வழி தங்கைகளும், தம்பிகளும் போய்விட, இவர் நிமிர்ந்த போது வயது 45! அதன் பிறகு திருமணம் ஏது? அவருடைய அம்மாவும் இறந்து போனபோது அந்த மனிதருக்கு வயது ஐம்பது! யாருமே இல்லாத தனிமை – சொத்து எனப் பெரிதாக ஏதுமில்லை – ஒரு வீட்டில் முதிய பணக்காரப் பெண்மணிக்கு எடுபிடி வேலைகள் செய்து கொண்டு அவரது வீட்டிலேயே, தட்டுமுட்டு சாமான்கள் போட்டு வைத்திருக்கும் ஒரு அறையில் முடங்கிக் கொள்வாராம்.  தங்கைகள் இருவரும் – இவர் பார்த்து திருமணம் செய்து வைத்தவர்கள் – இவரை ”வீட்டுப் பக்கமே வராத – நீ வந்தா, எங்க வீட்டுல யாருக்கும் பிடிக்கலை”ன்னு சொல்லி விட, தம்பிகளும் அதே மாதிரி இருக்க, எல்லோருடைய எதிர்காலத்திற்கும் வித்திட்டவர் இப்போது தனிமரமாக நிற்கிறாராம்.

தனக்கென்று சேர்த்து வைத்திருந்த சில ஆயிரங்கள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக கரைந்து கொண்டே வருவதால் தனது அந்திமக் காலத்திற்கு என்ன செய்யப் போகிறேனோ என்ற அச்சத்திலேயே வாழ்க்கை போய்க் கொண்டிருக்கிறது என்பதைச் சொன்னவர், தனக்கு சமீப காலமாக, கண்களும் தெரிவதில்லை – ஏதோ குத்து மதிப்பாகத் தான் நடந்து செல்வதாகவும், அன்றைக்குக் கூட இலையில் என்னென்ன எங்கே இருக்கிறது, என்ன சமையல் எனக் கேட்டுக் கேட்டுச் சாப்பிட்டதற்குக் காரணம் கண் சரியாகத் தெரியாதது தன் என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்ததைக் கேட்ட சோமநாதன் மற்றும் கமலா இருவருக்குமே மனதில் சோகம். சிகிச்சை செய்து கொள்ளலாமே எனக் கேட்க, ”இருக்கும் கொஞ்சம் பணமும் கரைந்து, சொட்டு மருந்து போடக்கூட யாரும் இல்லாத நிலையில், எப்படி ஆபரேஷன் செய்து கொள்ள?”  சோமநாதனிடம் பதிலே இல்லை. பாவம் இந்த மனிதர் – இனிமேல் அவ்வப்போது அவரை அழைத்து உணவளிக்க வேண்டும் என்று தங்களுக்குள் நினைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.  ஒரு மணி நேரத்திற்குப் பிறகு அந்த மனிதர் திருப்தியுடன் புறப்பட, சோமநாதன் திடீரென நினைவு வந்தவராக, “உங்க பேரையே சொல்லலையே? உங்க பேர் என்ன?” என்று கேட்க, அந்த மனிதர் சொன்ன பெயர்….

ராஜா!

***

நண்பர்களே, இந்த நாளின் பதிவு பற்றிய உங்கள் எண்ணங்களைப் பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்களேன். விரைவில் வேறு ஒரு பதிவுடன் மீண்டும் ச[சி]ந்திப்போம்...

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.