பாரம் குறைந்தது – கதை மாந்தர்கள் – கொரோனா கதைகள்

 

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம்.  இந்த நாளினை சார்லஸ் லேம்ப் அவர்களின் ஒரு பொன்மொழியுடன் ஆரம்பிக்கலாம்…

 

”ஆயிரம் வருத்தங்களின் பாரத்தை நீக்கக் கூடியது ஒரே ஒரு இதயச் சிரிப்பாகும்! இதற்கீடான பொருள் உலகத்தின் எந்த சந்தையிலும் இல்லை”.

*****

பாரம் குறைந்தது...

”Bபையா உங்களுக்கு எப்படி வெட்டி விடணும்… அவரு ரொம்பவும் அதிகமா குறைச்சுட சொன்னாரே – அதனால ஹரியானாகாரங்க வெட்டிக்கிற மாதிரி ”கட்டோரி கட்டிங்” வெட்டி விட்டேன் – உங்களுக்கு எப்படி வேணும்னு சொன்னா அப்படியே வெட்டி விடறேன்”,  பிரகாஷ் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார் பாண்டியனிடம். 

தரைத்தளத்தில் இருக்கும் வீடு ஒன்றின் சிறு தோட்டத்தில் மேலே வேட்டியால் ஒரு மறைப்பு. இரும்பு வேலியில் மாட்டி வைக்கப்பட்ட பெரிய கண்ணாடி. புதிதாக வாங்கிய கத்திரி, ப்ளேடுகள், சானிடைசர், சீப்பு மற்றும் தேவையான உபகரணங்கள் – எல்லாம் வீட்டு எஜமானியே வாங்கி வைத்திருந்தார்.  பிரகாஷ் மட்டும் வர, அவருக்குத் தேவையான முகமூடி, கையுறை, தலையுறை எல்லாம் தந்து அவரும் தனது கைகளை நன்கு சுத்தம் செய்து கொண்ட பிறகு எல்லாவற்றையும் தரித்துக் கொண்டார்.  கீழே கற்கள் வைக்கப்பட்டு இரும்பு நாற்காலி போடப்பட, அந்த வீட்டுத் தோட்டத்திலேயே ஒரு மினி சலூன் – திறந்தவெளி சலூன் உருவாகியிருந்தது.

பாண்டியன் அமர்ந்து கொள்ள, பிரகாஷ் பேசிக் கொண்டே வேலையை ஆரம்பித்தார் – “இப்போது தானே குளிரூட்டப்பட்ட சலூன்கள், விதம் விதமான வசதிகள். முன்பெல்லாம் கிராமங்களில் வீட்டுக்கோ அல்லது ஆற்றங்கரைக்கோ தானே செல்வார்கள். மரத்தடியில் அமர்ந்து ஊர் கதை பேசி, முடி திருத்தம் செய்து கொண்டு அப்படியே ஆற்றிலோ, குளத்திலோ குளித்து வீடு திரும்புவது தானே வழக்கமாக இருந்தது.  தில்லி போன்ற பெருநகரில் அவற்றுக்கெல்லாம் ஏது வசதி.  மாதத்திற்கு ஒரு முறையோ, இல்லை 45 நாட்களுக்கு ஒரு முறையோ கடைக்குப் போய் வேலை முடிந்ததும் வீடு வருவது தானே வழக்கமாகி இருக்கிறது.  இந்த கொரோனா வந்தாலும் வந்தது, எங்கேயும் சலூன் கடைகள் இல்லை. தில்லியின் சாலையோர கடைகளும் இல்லை! பெரும்பாலான ஆண்கள் சைடு குடுமியோ, பின் குடுமியோ போடும் அளவு முடியோடு அலைகிறார்கள் – அல்லது துணைவிகளின் கைவண்ணத்தில் குதறி வைத்த தலையோடு அலைகிறார்கள்! தொழிலுக்கு அவர்கள் புதிதென்பதால் எப்படி வருகிறதோ அப்படி வெட்டி விட – அது கரப்பான்பூச்சி கடித்த மாதிரி வந்து விடுகிறது! அந்தத் தலையோடு வெளியே வர வெட்கப்பட்டுக் கொண்டு தலையில் முண்டாசு கட்டி வருபவர்களும் அதிகமாகி விட்டார்கள்!”

வேலையைக் கவனித்தபடி மேலும் பேசினார் பிரகாஷ் - ”இரண்டு மூணு மாசமா வேலையே இல்லைங்க, ரொம்பவே கஷ்டமாயிடுச்சு. இரண்டு குழந்தைகளையும் மனைவியையும் வச்சுக்கிட்டு ரொம்பவே கஷ்டப்பட்டுட்டேன்.  சொந்த ஊர் பீஹாருக்குப் போயிடலாம்னா, அங்கே போய் என்ன பண்றது? நிலமும் இல்லை, வேலையும் இல்லை, சோத்துக்கு வழியும் இல்லை! அதையெல்லாம் யோசிச்சு தானே பீஹாரிலிருந்து தலைநகரத்துக்கு வந்தோம். இப்ப அங்கே திரும்பிப் போய் என்ன பண்றது? எங்க ஊர்க்காரங்க ரெண்டு பேரு சரியா வாகனம் இல்லைன்னு நடந்தே போகப் போறோம் நீங்களும் வரீங்களான்னு கேட்டாங்க! ஆனால் நான் போகலை. கஷ்டமோ, நஷ்டமோ, நம்மை நம்பி வந்த மனைவியும், குழந்தைகளும் இருக்காங்க. அவங்களையெல்லாம் கஷ்டப்படுத்தி, நடத்தி அழைச்சுட்டுப் போய் வழியிலே சாகறதுக்கா? இங்கேயே கிடைக்கிற வேலையைச் செஞ்சுகிட்டு, மூணு வேளை சாப்பிடறோமோ இல்லையோ, ஒரு வேளையாவது சாப்பிட்டு வாழ்ந்துட்டு இருக்கோம்.  இரண்டு மாசம் ஓட்டிட்டோம்.  நேத்துல இருந்து சாப்பாட்டுக்கு வழி இல்லை. என்னடா இது இன்னும் எவ்வளவு கஷ்டம் நமக்கு கொடுக்கப்போறார் இந்த Bபோலே Bபாபா (சிவன்)ன்னு நினைசுச்சுட்டு இருந்தேன். நல்ல வேளையா ஐயா கூப்பிட்டு அனுப்பினார் – தெரிஞ்ச ஆள் மூலமா! அது மட்டும் இல்லாம, அவரோட தெரிஞ்சவங்க எல்லாருக்கும் சொன்னதால, இங்கேயே பத்து பேருக்கு முடி வெட்டி விட்டுட்டேன்.

Bபோலே Bபாபாவை திட்டக்கூட செய்தேன் – உனக்கு கண்ணே இல்லையா? உன் கண்முன்னாடியே எவ்வளவு கஷ்டம் மக்களுக்கு? காது கேட்கவே இல்லையா? எத்தனை எத்தனை மரண ஓலம்னு? எது நடந்தாலும் பேசாம இருக்கியே? உன்னை கல்லில் வடிச்சு கும்பிடறோம்னு நீயும் கல்லாவே மாறிட்டியான்னு நேத்தி புலம்பிட்டு இருந்தேன். என் மனைவிதான் சொன்னா, “நம்பிக்கையோட இருய்யா, எதையாவது வழி காட்டாம இருக்க மாட்டாரு ஆண்டவன்”னு!  அதே மாதிரியே, ஆட்டோ ட்ரைவர் சோமு ஃபோன் பண்ணி வேலை இருக்கு வான்னு சொன்ன உடனே வந்துட்டேன்.  ஐயாவோட நல்ல மனசுக்கு எல்லாம் நல்லா இருக்கணும்!

பாண்டியன் தலையில் மூன்று மாதங்களாக மண்டிக் கிடந்த புதர் – அதாங்க தலைமுடி சரியான அளவில் திருத்தப்பட்டு இருந்தது. பாண்டியனுக்கு மகிழ்ச்சி.  ஒருவாரமா தலைமுடி அதிகமாக இருந்ததால தலைவலி வேறு இருந்தது. வெயிலால் வேர்வை வேறு, தலை ஈரமாகி, நீர் கோர்த்துக் கொண்டு விட்டது. எங்கே ஜலதோஷம், இருமல்னு வந்து கொரோனா தாக்கி விடுமோ என பயம் பாண்டியனுக்கு!  தலையில் ஒரு பெரிய பாரமே குறைந்தது போல இருந்தது.   பிரகாஷிடம் “அப்பாடா, இப்பதான் எனக்கு ஒரு பெரிய பாரமே குறைஞ்ச மாதிரி இருக்கு – தலைமுடி அதிகமாக இருந்தால் எனக்குப் பிடிக்கவே பிடிக்காது” என்று சொன்னதற்கு பிரகாஷ் சொன்ன பதில்….

“ஐயா, உங்களுக்கு தலைமுடி கொறைந்ததாலே தலை பாரம் குறைஞ்சது… அது உங்களுக்குப் பெரிசா இருக்கலாம்! ஆனா எனக்கு அதைவிட பெரிதாகத் தெரிஞ்சது என்ன தெரியுமா…. எனக்கு நெஞ்சில் இருந்த பாரம் குறைஞ்சு போச்சு.  இன்னிக்கு இங்கே கிடைச்ச காசு வைச்சு இன்னும் பத்து நாளைக்கு நிம்மதியா நானும், மனைவி குழந்தைகளும் சாப்பிடலாம்!  சாப்பாட்டுக்கு என்ன பண்றதுன்னு எனக்கு இருந்த நெஞ்சு பாரம் குறைஞ்சது!”ன்னு சொன்னபோது தன் பாரம் ஒன்றுமே இல்லை என்பது பாண்டியனுக்கும் புரிந்தது!  ”நம்பிக்கையோடு வாழ்க்கை நடத்தினால் நிச்சயம் நல்ல வழி நம்மைத் தேடி வரும்”னு பிரகாஷ் சொன்னது போலத் தோன்றியது பாண்டியனுக்கு.

*****

நண்பர்களே, இன்றைய பதிவு பற்றிய உங்கள் கருத்துகளை பின்னூட்டம் வழி சொல்லுங்களேன்.  நாளை வேறு ஒரு பதிவுடன் சந்திக்கும் வரை….

 

நட்புடன்,

 

வெங்கட் நாகராஜ்

புது தில்லி