முகமுழி – கதை மாந்தர்கள் – கொரோனா கதைகள்

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம்.  இந்த நாளினை ரமண மஹரிஷி அவர்களின் ஒரு பொன்மொழியுடன் ஆரம்பிக்கலாம்…

 

”தன்னைத் திருத்திக் கொள்ளுதலே, உலகத்தை திருத்துதலுமாகும். எப்போதும் பிரகாசித்தலை மட்டுமே தன் ஒரே வேலையாகச் செய்கிற சூரியன் ஒரு போதும் நினைப்பதில்லை எவரொருவரையும், எதன்பொருட்டும் திருத்த. உங்களைத் திருத்திக் கொள்ளுங்கள்; உலகத்திற்கு ஒளி தருவதென்பது அதுவே”.

*****

உங்களுக்கு கல்யாணம் ஆகி எத்தனை வருஷம் ஆச்சு மாமி?

என்னடா இது? இத்தனை நாள் இல்லாம இன்னிக்கு இப்படி ஒரு கேள்வி கேட்கற மாது? சிரித்தபடியே கேட்டாள் பர்வதம் மாமி. 

பர்வதம் மாமி பதில் சொல்வதற்குள் அவரைப் பற்றி கொஞ்சம் பார்த்து விடலாம்! இருக்கும் அவளுக்கும் 85 வயசுக்கு மேலே! மாமிக்கே 85-க்கு மேலேன்னா, மாமாவுக்கு 90 வயசுக்கு மேலே! கிட்டத்தட்ட 30 வருஷ பழக்கம் மாதுவுக்கு.  மாமா, மாமி ரெண்டு பேருமே நல்ல சுபாவம். பொதுவா மாமாவுக்கு முன்னாடி மாமி அவ்வளவா பேச மாட்டா. கேட்ட கேள்விக்கு பதில் கிடைக்கும் – Short and Sweet-ஆ! ஆனா, அதுவே மாமா இல்லாத நேரத்தில் பர்வதம் மாமியைப் பார்த்தா போதும், வளர்ந்த கதை, படிச்ச கதை, கேட்ட கதைன்னு நிறைய விஷயங்கள் பர்வதம் மாமிகிட்ட கிடைக்கும்!  ஊர்ல இருக்கற பல பேர் கிட்ட பேசினால் கிடைக்கும் விஷயங்கள் அனைத்தும் மாமியிடம் பேசினால் தெரிந்து கொண்டு விடலாம்! தினம் தினம் பக்கத்துல இருக்கும் கோவிலுக்கு, காலைல எழுந்து குளிச்சுட்டு கோவில் திறக்கற நேரத்துக்குப் போனா, கோவில்ல சாமியைப் பார்த்து கொஞ்சம் பர்சனால பேசிட்டு, ஒரு மூணு பிரதக்ஷிணம் முடிச்சு கொஞ்சம் உட்கார்ந்தா, வரவங்ககிட்ட பேசி, க்ஷேம நலன்களை விசாரிச்சுட்டு தான் வீட்டுக்கு வருவா பார்வதி மாமி. அது ஆகும் ஒரு மணி நேரம். 

”இல்லை மாமி, மாமா இல்லாதப்போ, நீங்க பேசறதுக்கும், இருக்கறப்ப நீங்க பேசறதுக்கும் நிறைய வித்தியாசம் இருக்கே?” அதான் கேட்டேன். 

அதெல்லாம் அவர் பேர்ல இருக்க ஒரு மரியாதைல தாண்டா.  அந்தக் காலத்துல பொம்மனாட்டிகள்லாம் புருஷா எதிர்க்க வரதே ரொம்பவே குறைவு – அதுவும் அன்னிய மனுஷா இருந்தா வீட்டுக்குள்ள இருந்து பதில் மட்டும் தான் வரும்! அப்படியே வளர்ந்துட்டோம்.  கிராமத்துல இருந்த வரைக்கு நான் கூட அப்படித்தான் இருந்தேன்.  பொழைப்புக்காக மாமா பாம்பே வந்தப்பறம் தான் – இருக்கறதே ஒத்தை ரூம் தான் – கிச்சன், பாத்ரூம் தவிர – அந்த உள்ளேர்ந்து குரல் மட்டும் கொடுப்பதெல்லாம் போச்சு!  எல்லோருக்கும் எதிரே வந்தாலும்,  இன்னும் அவர் இருந்தா பேசறது குறைச்சல் தாண்டா மாது.  அந்தப் பழக்கம் இந்தக் கட்டை போகற வரைக்கும் போகாது!” 

”மாமி, உங்களுக்கு கல்யாணம் ஆகி எத்தனை வருஷம் ஆச்சு”ன்னு கேட்டதுக்கு பதிலே சொல்லல!

அவசரப் படாதடா மாது… சாயங்காலம் காபி ஆச்சா? ஒரு கப் காபி சாப்பிட்டுப் பேசலாம் இல்லையா? என்று கேட்டவாறே அடுக்களைக்குள் போனாள் பர்வதம் மாமி. மாமி காப்பி போடற சமயத்துல மாமாவைப் பத்தி கொஞ்சம் பார்க்கலாம்! மாமா இத்தனை வருடம் பாம்பேயிலேயே இருந்தாச்சு – ஒரு பையனுக்கு பாம்பேயில் வேலை.  மூத்த பையன் விசாகப்பட்டினத்தில்! இத்தனை வருஷத்துக்கு அப்புறம் மாமாவுக்கு ஆசை – தான் இருந்த ஊரெல்லாம்/கிராமமெல்லாம் பார்த்துட்டு வரணும்னு! ஜனவரி மாசம், ரிடையர் ஆன மூத்த பையனை அழைச்சுண்டு ஊர் ஊரா சுத்தக் கிளம்பினார். ஊரெல்லாம் சுத்தி விசாகப்பட்டினம் வந்தது மார்ச் மாசம் 10-ஆம் தேதி.  அங்கே ஒரு பத்து நாள் இருந்துட்டு பாம்பே திரும்பணும்! பாழாப்போற கொரோனா வந்து ஊரையே அடைச்சு வச்சுருக்கு!  “மாது, உனக்கு காப்பில சர்க்கரை போடலாம் இல்லையா?  இப்பதான் யாரைப் பார்த்தாலும் சுகர்னு சொல்றாளே?” என்று கேட்க, மாது மாமாவின் நினைப்பை விட்டு “ஓ பேஷா! இரண்டு ஸ்பூன் போட்டாக் கூட ப்ராப்ளம் இல்லை”ன்னு குரல் கொடுத்தான்.

 

மாமி  கொடுத்த டிகிரி காபியை ருசித்தவாறே, மாது பார்வதி மாமியை நோக்க, பதில் வந்தது – அது ஆச்சுடா… 70 வருஷம்.  எனக்கு பதினைந்து வயதுல கல்யாணம் நடந்தது. இரண்டு கொழந்தேள்! இரண்டும் ஆண் கொழந்தேள் தான்.  இத்தனை வருஷத்துல நாங்க பிரிஞ்சு இருந்தது மிஞ்சி மிஞ்சி போனா நாலஞ்சு தடவை தான்! ஒண்ணாவே இருந்துட்டோம். இதோ இப்பதான் நாலு மாசமா அவர் இல்லாமல் நான் மட்டும் தனியா இருக்கேன்! இத்தனை வருஷத்துல, இவ்வளவு நீண்ட நாள் பிரிஞ்சு இருக்கறது இப்ப மட்டும் தாண்டா…  என்னவோ பகவான் எல்லாரையும் ரொம்பவே சோதிக்கிறான்.  எல்லாரையும் நல்லா வையுடா அய்யப்பான்னு இன்னிக்குக் கூட அவன்கிட்ட பேசிட்டு வந்தேன்.  சொல்லிட்டு ஏனோ மௌனமானாள் பார்வதி மாமி.

 

மாமிட்ட பேசிட்டு வந்து ஒரு வாரம் தான் ஆச்சு – சரி இன்னிக்கு சாயங்காலம் ஆஃபிஸ்ல இருந்து வரும்போது மாமி வீட்டுக்கு ஒரு எட்டு போயிட்டு வரணும்னு மாது நினைச்சுட்டு இருந்த போது அலைபேசியில் அழைப்பு. பர்வதம் மாமியின் பையன்…  “மாது, கொஞ்சம் வீட்டுக்கு வரையா? இராத்திரி அப்பா போயிட்டா… கொரோனா காலம் – ஃப்ளைட், இரயில்னு எதுவுமே ஓடல… சரி ரோடு வழியா போலாம்னா என்னென்னவோ ரூல் சொல்றான் – 65 வயசுக்கு மேலே இருக்கறவங்க வீட்டை விட்டு வெளியே போகக் கூடாதுங்கறான்...  என்ன பண்றதுன்னு புரியவே இல்லை… அம்மாவுக்கு சொல்லியாச்சு! போக வழியும் இல்லை, அப்பாவை நல்லபடியா அனுப்பி வைக்கணும்! அதனால வேற வழியில்லாம, நாங்க போகாமலே அண்ணா எல்லாம் பார்த்துண்டார்.  “முகமுழி கிடைக்காம பண்ணிட்டியேடா”ன்னு அய்யப்பன் படம் முன்னாடி நின்னு அழுதுண்டே இருக்கா… எந்த சமாதானமும் சொல்ல முடியலடா மாது… நீ கொஞ்சம் வரியா?” அம்மாட்ட வந்து கொஞ்சம் பேசேன்…. 

பார்வதி மாமி மட்டுமல்ல, மாதுவும் பேச்சின்றி, மாமியைப் பார்த்தபடியே கலங்கி நின்று கொண்டிருக்கிறான்! என்ன பேசி பார்வதி மாமியை சமாதானம் செய்ய முடியும் நீங்களே சொல்லுங்களேன்!

*****

நண்பர்களே, இன்றைய பதிவு பற்றிய உங்கள் கருத்துகளை பின்னூட்டம் வழி சொல்லுங்களேன்.  நாளை வேறு ஒரு பதிவுடன் சந்திக்கும் வரை….

 

நட்புடன்,

 

வெங்கட் நாகராஜ்

புது தில்லி