மூன்றாம் மனிதர் – கதை மாந்தர்கள் – கொரோனா கதைகள்…

 

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம்.  இந்த நாளை நல்லதொரு வாசகத்துடன் துவங்கலாம் வாருங்கள்.

The most painful Goodbyes are the ones that are never said and never explained…

*****

அந்த காலை நேரத்திலேயே ஒரு அழைப்பு வந்தது சுகுமாரனுக்கு… அழைக்கும் நபர் யாரென்று பார்த்தால் தெரியாத பேராக, “ரெட்டிகாரு” என்று சொல்லியது ட்ரூ காலர்.  நமக்கு எந்த ரெட்டிகாரு-வையும் தெரியாதே!  யாராவது காலையிலேயே தெலுகுலோ மாட்லாடுவார்களோ என்ற எண்ணத்துடன், எடுக்கவா, வேண்டாமா என மனதுக்குள் பூவா தலையா போட்டுப் பார்த்துக் கொண்டான் சுகுமாரன்.  சரி அழைத்து விட்டார்கள்… எடுத்துப் பேசுவோம், என எடுக்க மறுமுனையில் ஒரு கரகரப்ரியா குரல் – “ஹலோ சுகுமாரன்காருவா?” என்னடா இது சரியா நம்ம பெயரைச் சொல்லி கேட்கிறாரே, நமக்குத் தெரிந்தவரா, தெரியாதவரா, “அவுனண்டி” ந்னு சொல்றதா, “ஆமாம்”னு சொல்றதான்னு புரியாமா, ஹிந்தியில் “ஜி ஹான்” என்றான். 

எதிர்பக்கத்திலிருந்த ரெட்டிகாரு, தமிழுக்குத் தாவினார்.  “என்னை உங்களுக்குத் தெரிய வாய்ப்பில்லை.  உங்க நண்பர் ராவ்காரு தான் நம்பர் கொடுத்து பேசச் சொன்னார்.  அவரும் உங்க கூட தில்லில வேலை பார்த்தாராம். உங்க கிட்ட ஒரு அவசர உதவி தேவை, அதனால தான் உங்களை இந்த காலை வேளைல தொந்தரவு பண்ணிட்டேன்… மன்னிக்கணும்” என்றார்.

தில்லில வந்ததுல இருந்து நம்ம கூட நிறைய ராவ் வேலை செய்திருக்கிறார்களே எந்த ராவை இவர் சொல்கிறார் என்ற குழப்பத்துடனேயே, “உங்களுக்கு என்னால என்ன உதவி வேணும்?  நீங்க எந்த ராவைச் சொல்றீங்க?” என்று இரண்டு கேள்விகளை முன்னே வைத்தான் சுகுமாரன்.

”எஸ்.வி.வி.என். ராவ்-னு உங்களோட இரண்டு வருஷம் முன்னால வேலை பார்த்தாரே – இப்போதைக்கு ஹைதைல இருக்காரே அந்த ராவ் தான்…” என ரெட்டிகாரு சொன்னவுடன் “அட நம்ம நரசிம்ம ராவ் காரு” என நினைவுக்கு வந்தார் – நல்ல மனிதர் – பலருக்கும் ஓடி ஓடி உதவி செய்வார்.  அவர் சொல்லி இருக்கிறார் என்றால் நிச்சயம் செய்ய வேண்டும் என நினைத்துக் கொண்டு, “சொல்லுங்க ரெட்டிகாரு…. என்ன உதவி செய்யணும் உங்களுக்கு?” என்று கேட்க எதிர் முனையில் மௌனம்….

சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு அலைபேசி வழியே விசும்பல் ஒலி… என்னடா இது என்ன பிரச்சனை – ரெட்டிகாரு அழும் அளவிற்கு என்ன பிரச்சனை? அதைத் தீர்க்க நான் என்ன உதவி செய்ய முடியும்” என்ற யோசனையோடு ரெட்டிகாரு பேசுவதற்காகக் காத்திருந்தான் சுகுமாரன். 

சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு விசும்பல் ஒலி குறைந்து, “மன்னிக்கணும்… என்னால தாங்க முடியல, அழுதுட்டேன்…  எனக்கு உங்களால ஒரு உதவி ஆகணும்….”

அவர் என்ன உதவி கேட்கப் போகிறார்?  செய்ய முடிந்த உதவி என்றால் பரவாயில்லை.  செய்ய முடியாத உதவி எனும்போது அதனை நேரடியாகச் சொல்லும் திடம் எப்போதுமே சுகுமாரனுக்கு இருந்ததில்லை.  சுகுமாரனின் மனைவி கூட அவனை கடிந்து கொள்வதுண்டு – ”முடியாது’ன்னு சொல்ல உங்களால முடியாது!”

“சுகுமாரன்காரு, நானும் என் குடும்பத்தினர் அனைவரும் ஹைதையில் இருக்கிறோம்.  என்னோட மாப்பிள்ளை… எனது மூத்த மகளின் கணவன் ஒரு வேலையாக தில்லிக்கு வந்திருந்தார்.  லாக்டவுன் சமயத்துல அங்க வந்து மாட்டிக்கிட்டார்… சரி எப்படியாவது ஹைதை திரும்பணும்னு செய்த முயற்சி எல்லாம் பலன் தரல.  தில்லிலயே தங்கிட்டார்.  அவருக்கு, வீட்டுக்குப் போக முடியலையேன்னு மன உளைச்சல்.  சாப்பாடு பிரச்சனை, பணப் பிரச்சனை என பலமுனைத் தாக்குதல்கள்.   கடைசியா ரெண்டு நாள் முன்னாடி தான் எங்களோட பேசினார். அதுக்கப்புறம் அவர்கிட்ட இருந்து அழைப்பே இல்லை.  நாங்க கூப்பிட்டாலும் பதிலே இல்லை.  ஒரேடியா தவிச்சுப் போயிட்டோம்.  என்ன பண்றது, யாரைத் தொடர்பு கொள்வது என ஒண்ணுமே புரியல.  போலீஸ்ல புகார் குடுக்கலாம்னா அவர் தங்கி இருந்த ஹோட்டல் பேரைக் கூட கேட்டு வச்சுக்கல நாங்க! ரெண்டு நாள் கழிச்சு தான் எங்களுக்கு ஒரு அழைப்பு வந்தது. “

”தில்லி போலீஸ்ல இருந்து பேசறோம், இங்கே இந்த ஹோட்டல் அறையில தங்கியிருந்தவர் இறந்து போயிட்டார். யாருன்னு விவரங்கள் கிடைக்கல. கடைசியா அவர் பேசிய நம்பர் உங்களுடையது தான்! அதான் விசாரிக்கலாம்னு ஃபோன் பண்ணினோம்னு” சொல்ல எனக்கு காலுக்குக் கீழ் தரை வழுக்கியது.  என் மகள் வாழ்க்கை என்னாவது என்ற கவலை வேறு தாக்கியது.  தொடர்ந்து பேசிய தில்லி போலீஸ்காரர், “இங்கே உறவுக்காரங்க யாராவது இருக்காங்களா?, லாக்டவுன் சமயத்துல உங்களால இங்கே வரமுடியாதே… யாராவது உறவுக்காரங்க தில்லில இருந்தா சஃப்தர்ஜங்க் மருத்துவமனையோட பிணக்கிடங்குக்கு உடனே வரச் சொல்லுங்க” என்று சொல்லி தனது பெயரையும் அலைபேசி எண்ணையும் கொடுத்தார்.

எனக்கு என்ன பண்றதுன்னு புரியல.  உங்களால உதவி செய்ய முடியுமா, அந்த தில்லி போலீஸ் நபரிடம் பேசி, என் மருமகனை…..  விசும்பியபடியே, அவரோட உடலை ஹைதைக்கு அனுப்பி வைக்க ஏற்பாடு பண்ணுங்க….  ப்ளீஸ்…. உங்களோட உதவியை நானும் என் குடும்பத்தினரும் வாழ்நாள் முழுக்க மறக்க மாட்டோம்….” என்று கதறி அழ ஆரம்பித்தார்.  அவரைத் தேற்ற வார்த்தைகள் இன்றி, வழக்கம் போல உதவி செய்யும் நோக்கத்துடன் “நான் அந்த போலீஸ்காரர் கிட்ட பேசிட்டு உங்களைக் கூப்பிடுகிறேன்” என்று சொல்லி அலைபேசி அழைப்பைத் துண்டித்தான் சுகுமாரன். 

”இறந்தவரின் உடலை எடுத்து, ஹைதை அனுப்பி வைக்க என்ன செய்ய வேண்டும்?” எனக் காவலரிடம் கேட்டபோது கிடைத்த பதில் அதிர்ச்சி தருவதாக இருந்தது – “என்னங்க விளையாடறீங்களா? இது கொரோனா காலம்… நீங்க நினைக்கிற மாதிரி இறந்தவரின் உடலை மூன்றாம் மனிதரிடம் தர முடியாது.  அதுவும் இல்லாமல் கண்டிப்பாக ஹைதைக்கு அனுப்பி வைக்க முடியாது. உறவினராக இருந்தால் அவரை பார்க்க அனுமதிப்போம் – சுடுகாடு வரை சென்று பார்க்க அனுமதிப்போம். அவ்வளவு தான்” என்று கறாராகச் சொல்ல செய்தறியாது திகைத்தான் சுகுமாரன்.  ஹைதைக்கு அழைத்து விஷயத்தினைச் சொல்ல அங்கே இன்னும் அழுகை அதிகமாகியது.  “ஏடுகுண்டலவாடா…  இது என்ன சோதனை… எதுக்கு இந்த கொரோனா கோர தாண்டவம்? இன்னும் எத்தனை எத்தனை சோகங்களைத் தரப் போகிறாயோ?” என்று புலம்பிக் கொண்டே இருந்தார் ரெட்டிகாரு. 

எல்லா தொடர்புகளையும் பயன்படுத்தி சுகுமாரானால் செய்ய முடிந்தது ஒன்றே ஒன்று தான் – இறுதிச் சடங்கை நல்லவிதமாகச் செய்ய காவல்துறையினர் ஒப்புக் கொண்டதும், சுகுமாரனும் கூடவே இருக்க அனுமதித்ததும், Zoom வழி இறுதிச் சடங்குகளை ரெட்டிகாரு குடும்பத்தினருடன் பகிர்ந்து கொள்ள முடிந்ததும் மட்டுமே! சாதாரணமாக கலங்குவதில்லை என்றாலும், எங்கேயோ இருந்து கொண்டு தனது கணவனின் இறுதிப் பயணத்தினைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அந்தப் பெண்ணின் கதறல் கேட்டபிறகு சுகுமாரன் எனும் அந்த மூன்றாம் மனிதன் மனம் உடைந்து அழத் தொடங்கினான்.

*****

தன்னால் முடியாதது எதுவுமே இல்லை என்ற மமதை பிடித்த மனிதர்களுக்கு மட்டுமல்ல, ரெட்டிகாரு, சுகுமாரன் போன்ற சாதாரணர்களுக்கும் கூட இந்த கொரோனா காலம் என்னென்ன பாடங்களைச் சொல்லித் தந்து கொண்டிருக்கிறது… வாழும் காலம் கொஞ்சமே… எதற்காக இந்த வன்மமும், வக்கிரமும், போட்டியும், பொறாமையும்…  மனிதம் வளர்ப்போம் வாருங்கள்.  எல்லோருக்கும் நல்லதே நடக்கட்டும்.

நண்பர்களே,  நாளை வேறு ஒரு பதிவுடன் உங்களைச் சந்திக்கும் வரை….

நட்புடன்

 

வெங்கட் நாகராஜ்

புது தில்லி.