தில்லி திருநங்கைகள் – ஒரு திருமணமும் கட்டாய வசூலும்

 

அன்பின் இனிய நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம்.  இந்த நாளை கவிதா சுதாகர் என்றவர் எழுதிய ஒரு கவிதையுடன் துவங்கலாம் வாருங்கள்.

 

அன்பிற்கு ஏங்குகிறோம்

ஆண்மையின்றி தவிக்கிறோம்

இச்சை சோற்றுக்கு

ஈனப் பிழைப்பு பிழைக்கின்றோம்

உறவும் நேசிக்கவில்லை

ஊரும் ஏற்றுக்கவில்லை

எள்ளி நகைக்கும் மனிதர்கள்

ஏளனமாய் பார்க்குதிங்கு உலகம்

ஐம்பாலிலும் இடம் இல்லை

ஒன்பது என்றே அழைக்கப்படுகிறோம்

ஓடி ஒளியத்தான் முடியவில்லை

ஔவியம் பேசுவதை நிறுத்திவிட்டு

அஃறிணை போலாவது நடத்துங்கள்!

 

*****

 

சமீபத்தில் தில்லி நண்பர் ஒருவரின் மகனுக்கு பெங்களூரில் திருமணம் நடந்தது. இந்தத் தீதுண்மி காலத்தில் இருக்கும் கட்டுப்பாடுகள் காரணமாக, தில்லியிலிருந்து பெங்களூர் சென்று திருமண நிகழ்வுகளில் கலந்து கொள்ள முடியவில்லை என்ற வருத்தம் அனைத்து நண்பர்களுக்குமே இருந்தது.  தில்லியிலும் ஏற்பாடு செய்திருந்த வரவேற்பு நிகழ்வும் நடத்த முடியவில்லை.  இதற்கிடையே நண்பர் குடும்பம் தில்லிக்கு வந்து சேர்ந்த பிறகு ஒரு நாள் காலையில் சிறு விழா ஒன்றினை வீட்டில் ஏற்பாடு செய்திருந்தார்கள். அதற்குச் சென்ற போது நடந்த ஒரு நிகழ்வுபற்றி தான் இன்றைக்கு நாம் பார்க்கப் போகிறோம்.

 

பொதுவாகவே வட இந்தியாவில் திருநங்கைகள் மீது ஒரு வித மரியாதை உண்டு – அவர்கள் ஆசீர்வதித்தால் நல்லது நடக்கும் என்பது ஒரு வித நம்பிக்கை. குழந்தை பிறந்தாலோ, வீட்டில் திருமணம் நடந்தாலோ இவர்கள் வந்து விடுவார்கள் – டோலக், பாட்டு, நடனம் என ஒரே அமர்க்களம் தான். திருமண நிகழ்வு அன்றே வந்து, இரு வீட்டாரிடமும் (மணமகன் வீடு, மணமகள் வீடு) நிறைய வசூல் செய்து விடுவார்கள்.  குழந்தை பிறந்தாலும் அதே போலவே வீட்டுக்கு வந்து வாழ்த்துவதோடு பண வசூலும் நடக்கும்.  என்னதான் இவர்களை மதித்து, பணம் கொடுத்தாலும் இவர்களது நடவடிக்கைகள் பல சமயங்களில் அதீதமானதாகவே இருக்கும்!  பொதுவாக நீங்கள் எவ்வளவு பணம் கொடுக்க முடியும் என்பதெல்லாம் இங்கே கணக்கே இல்லை! அவர்கள் கேட்பது ஆயிரங்களில் என்பதையும் சொல்லி விடுகிறேன்.

 

விழாவிற்குச் சென்றிருந்த போது அங்கே ஐந்து பேர் வந்தார்கள். உங்கள் வீட்டில் திருமணம் – மகனுக்கு திருமணம் – எங்களது ஆசீர்வாதம் மணமக்களை நன்றாக வைத்திருக்கும். காசு கொடுங்கள் என்று கேட்டு டோலக்-அடித்தபடி நடனத்தினை ஆரம்பித்து விட்டார்கள்.  மணமகனின் தந்தை பேசிய பிறகு 1100 ரூபாய் கொடுக்க, “இதென்ன, உங்கள் மகனையும் மருமகளையும் நாங்கள் ஆசீர்வாதம் செய்ய வேண்டும்! அதற்கு இவ்வளவு தான் கொடுப்பீர்களா?” இதையெல்லாம் நாங்கள் வாங்கிக் கொள்ள மாட்டோம்! நாங்கள் என்ன பிச்சையா எடுக்கிறோம்?” என்று பேச ஆரம்பித்து, அவர்கள் கேட்ட தொகை எவ்வளவு தெரியுமா நண்பர்களே – “குறைந்த பட்சம் 31000/- - ஆமாம் நண்பர்களே ரூபாய் முப்பத்தி ஒன்றாயிரம்!”

 

நண்பர் அவர்களிடம் என்ன பேசினாலும் கேட்கவில்லை.  நடனம் ஆட ஆரம்பித்து விட்டார்கள்! வேறு வழியில்லை! நானும் மற்றுமொரு நண்பரின் மனைவியும் களத்தில் இறங்கினோம் – பேச்சு வார்த்தை நடத்துவதற்கு தான்.  இவர்களிடம் என்ன பேசினாலும் ஜாக்கிரதையாக பேச வேண்டும் – நாம் முறைத்துக் கொண்டால் ரசாபாசம் ஆகிவிடுவது இங்கே வழக்கமான ஒன்று! அவர்கள் அளவு நாம் கீழேயிறங்கி பேச முடியாது – ஆபாச செய்கைகளும் தகாத வார்த்தைகள் பேசுவதும் ஆரம்பித்து விட்டால் நமக்குத்தான் கஷ்டம், அசிங்கம். மிகவும் மரியாதையுடன் தான் நானும் நண்பரின் மனைவியும் பேசினோம்.  நீண்ட நேரம் பேசிய பிறகு 5100 ரூபாய் தவிர, அவர்கள் கேட்டபடி ஒரு புடவை, கொஞ்சம் அரிசி, சர்க்கரை என கொடுக்க, அதையும் வாங்கிக் கொள்ள மாட்டேன் என மறுத்து விட்டார்கள் – சரி கண்டுகொள்ளாமல் வீட்டிற்குள் சென்று விடலாம் என்றால் முடியாது!  காவல் துறையினரை அழைத்தாலும் அவர்கள் இது போன்ற விஷயங்களைக் கண்டு கொள்வதில்லை!

 

நிறைய பேச வேண்டியிருந்தது!  கிட்டத்தட்ட அரை மணி நேர உரையாடலுக்குப் பிறகு ரூபாய் பதினொன்றாயிரம், ஒரு புடவை, அரிசி, சர்க்கரை என முடிவு செய்தார்கள் – ஏற்றுக்கொள்ள மனமே இல்லை அவர்களுக்கு – 31000/- ரூபாய்க்கும் குறைவாக நாங்கள் வாங்கிக் கொள்வதில்லை!  உங்கள் மகனும், மருமகளும் நன்றாக இருக்க வேண்டாமா? எத்தனையோ செலவு செய்கிறீர்கள், எங்களுக்காக, எங்கள் சமூகத்தினருக்காக 31000 ரூபாய் கூடவா உங்களால் செலவு செய்ய முடியாது, எங்களை மாதிரியா நீங்கள் கஷ்டப்படுகிறீர்கள் என பலவித வாதங்கள்!  பேசிப் பேசி அவர்கள் கேட்கும் தொகையைக் குறைப்பதற்கு நிறையவே பேச வேண்டியிருந்தது – அதுவும் கோபத்தினை கட்டுக்குள் வைத்து, மரியாதை குறைக்காமல் பேச வேண்டியிருந்தது!

 

இவர்களுக்கு மட்டுமல்ல, யாருக்கும் உதவி செய்வதை நான் என்றைக்குமே விரும்புகிறவன் தான்.  என்னால் முடிந்தவரை உதவிகளை அவ்வப்போது செய்து கொண்டிருப்பவன் தான்! நண்பரும் அப்படியே!  ஆனால் அடுத்தவருக்கு உதவி செய்வது என்பது நம் சக்திக்கு மீறியதாக இருக்கக் கூடாது அல்லவா?  அதே போலவே நாம் எவ்வளவு கொடுக்க வேண்டும் – இனாமாகவோ, உதவியாகவோ எவ்வளவு கொடுக்க வேண்டும் என்பது நாம் முடிவு செய்ய வேண்டிய விஷயம் தானே! இவர்கள் ஆனால் தனக்கு இவ்வளவு உதவி செய்ய வேண்டும் என்று கேட்பதை, அதுவும் அடாவடியாக கேட்பதையும், நடந்து கொள்வதையும் சரியென்று ஒப்புக்கொள்ள இயலவில்லை!  அரை மணி நேரப் பேச்சுவார்த்தைக்குப் பிறகு ஒரு வழியாக பதினொன்றாயிரம் ரூபாயை வாங்கிக் கொண்ட பிறகு கொடுத்த அரிசியிலிருந்து சிலவற்றை எங்கள் தலையில் தூவி, வீட்டிற்குள்ளேயும் தூவி (வெளியிலிருந்தே!) கொஞ்சம் அரிசியை சேலைத் தலைப்பில் போட்டு அதனை தனியாகத் துணியில் கட்டி, மணப்பெண்ணை அவரது கைப்பையில் வைத்துக் கொள்ளச் சொல்லுங்கள் என்றெல்லாம் சொல்லி நகர்ந்தார்கள்!

 

இவை அத்தனையும் அவர்களின் தலைவி செய்ய, நடனம் ஆடிய பெண் தனியாக தன்னைக் கவனிக்கவில்லை என்று என்னிடம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தார். அதன் பிறகு மாதா ராணி கோவிலுக்குத் தரவேண்டும் எனச் சொல்லி தனியாக 1100/- பெற்றுக் கொண்டார் – அதற்கும் குறைவாக வாங்கினால் மாதாராணியின் கோபத்திற்கு ஆளாக வேண்டுமாம்! ஆக மொத்தமாக கிட்டத்தட்ட 13000/- - புடவையின் விலையும் சேர்த்து! இங்கே இத்தனை விஷயங்கள் நடந்து கொண்டிருக்க, அந்தப் பகுதியிலிருந்த வீடுகளிலிருந்து வெளியே வந்த மக்கள் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்! ஒருவரும் பேசவே இல்லை! இவையெல்லாம் முடிந்து அவர்கள் புறப்பட்ட நேரத்தில், எதிர் வீட்டுக் கதவு திறந்து வந்த பெண்மணி ஒருவர் (நீண்ட வருடங்களுக்குப் பிறகு இப்போது தான் அவருக்கு குழந்தை பிறந்திருக்கிறது) இவர்களை அழைத்து பணம் கொடுத்து அனுப்பினார்! எவ்வளவு கொடுத்தார் என்பது தெரியாது!

 

பொதுவாக தங்கும் பகுதியில் இருக்கும் வீட்டு வேலை செய்பவர்கள், பகுதியில் இருக்கும் Iron செய்பவர்கள், காவலுக்கு வைத்திருக்கும் செக்யூரிட்டி நபர்கள் போன்றவர்களிடமிருந்து யார் வீட்டில் திருமணம், யார் வீட்டில் குழந்தைகள் பிறந்திருக்கிறது போன்ற தகவல்களை இவர்கள் பெற்றுக் கொண்டு விடுகிறார்கள்.  எல்லாம் நடந்து முடிந்த பிறகு, என்னிடம் பேசிய வட இந்திய நபர் ஒருவர்”பரவயில்லையே, இதோடு விட்டார்களே! நாங்கள் இதை விட அதிகம் கொடுத்தோம்!” என்று புலம்பினார்!  கூடவே, நல்லவேளை சரியான விதத்தில் முடிந்தது இந்த விஷயம் – கொஞ்சம் பிசகினாலும் அசிங்கமாக நடந்து கொள்வார்கள் என்று சொல்ல அதனை வேதனையுடன் ஒப்புக் கொள்ள வேண்டியிருந்தது நிஜம். ஒரு முறை இரயிலில் பார்த்திருக்கிறேன் அப்படியான ஒரு நிகழ்வினை!  அதைப் பற்றி பேசாமல் இருப்பது உத்தமம்!

 

எத்தனை தான் நாம் மரியாதையாக நடத்தினாலும், இது போன்ற சிலரால் மொத்தமாக திருநங்கைகள் எல்லோரையும் தவறாகவே பார்க்கும்படி செய்து விடுகிறார்கள். இப்படியான சமூகத்தில், முதலில் அவர்களது பெற்றோருக்கும் சுற்றத்தாருக்கும் விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்தப்பட வேண்டும்! அவர்களை வெளியில் துரத்தாமல், அரவணைத்துச் செல்ல வேண்டியதன் அவசியத்தினை உணர வைக்க வேண்டும்! இதெல்லாம் நடந்தால் நன்றாகவே இருக்கும்! ஆனால் நடக்குமா என்பது தான் பெரிய கேள்விக்குறி!

 

என்ன நண்பர்களே, இன்றைய பதிவில் சொன்ன விஷயங்கள் பற்றிய உங்கள் கருத்துகளை பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்கள். நாளை வேறு ஒரு பதிவுடன் சந்திக்கும் வரை…

 

நட்புடன்,

 

வெங்கட் நாகராஜ்

புது தில்லி