எங்கிருந்து வந்தாயோ… எதற்காக வந்தாயோ…?

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, காலை வணக்கம். இன்றைய நாளை நல்லதோர் வாசகத்துடன் தொடங்கலாம் வாருங்கள். 

எளிமை, பொறுமை, இரக்கம் இந்த மூன்றும் தான், ஒரு மனிதனின் மிகப்பெரிய செல்வங்கள். இந்த மூன்றையும் அடையப் பெற்ற ஒருவர், உலகில் வெல்லமுடியாதது எதுவுமில்லை. 

*****

எங்கிருந்து வந்தாயோ… எதற்காக வந்தாயோ? இந்த வரிகள் இரண்டு மூன்று நாட்களாக என் மனதை விட்டு அகலவே இல்லை! இன்னமும் பதில் தெரியாமல் கேட்டுக் கொண்டே இருக்கிறேன் – என்னை நானே கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறேன் – எனக்கு நானே புரிந்த அளவு பதிலும் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறேன் – ஆனால் எதற்காக வந்தார் அந்த அழையா விருந்தாளி என்பது இன்னமும் புரியவில்லை! எதற்காக வந்தார் என்பதும் புரியவில்லை! எந்த வழியாக வந்தார் என்பதும் புரியவில்லை! 

என்னடா இது, காலையிலேயே இப்படி குழப்பறியே என்று நீங்கள் கேட்க நினைக்கலாம்! நினைத்தீர்கள் என்பதையும் என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. இன்னமும் விடை தெரியாமல் தான் திணறிக் கொண்டிருக்கிறேன். ஏன் வந்தார், எதற்கு வந்தார் என்று இன்னமும் புரியவில்லை. புரியாத புதிராகவே இருக்கிறது – பிரச்சனை கொஞ்சம் விசித்திரமானது தான். இதற்கு முன் யாரும் இப்படியான பிரச்சனையைச் சந்தித்து இருப்பார்களா என்பதும் எனக்குத் தெரியாது! இதுவரை இந்த மாதிரி பிரச்சனையை நான் கேள்விப்பட்டதும் இல்லை! 

சரி பீடிகைகள் போதும்! விஷயத்திற்கு வருகிறேன். 

சனிக்கிழமை – மதியம் தூங்கமுடியவில்லை. யாரோ கதவைத் தட்டியோ, ஒலிப்பானை அழுத்தியோ என்னை எழுப்பியபடியே இருந்தார்கள். சரி இதற்கு மேல் படுத்துக் கொண்டிருப்பதில் பலனில்லை என கணினி முன்னர் அமர்ந்து எதையோ படித்துக் கொண்டிருந்தேன். படித்துக் கொண்டிருந்த ஸ்வாரஸ்யத்தில் நேரம் போனதே தெரியவில்லை. இயற்கையின் அழைப்பு – எழுந்தே ஆகவேண்டும் – மாலை ஆறு மணியும் ஆகிவிட்டது – வேலைகள் சில இருந்தது – அதனையும் முடிக்க வேண்டும் என எழுந்து கழிப்பறையின் விளக்கை ஒளிரவிட்டு உள்ளே செல்ல… 

அங்கே தான் அந்த அழையா விருந்தாளி வந்திருந்தார்! எங்கிருந்து வந்தாயோ? எதற்காக வந்தாயோ? நீ யார்? என்று கேட்கும் அளவுக்கு என் புரிதல் இருந்தது! Indian Toilet Commode பள்ளத்திலிருந்து கன்னங்கரேலென்று இரண்டு கைகளை மட்டும் வெளியே வைத்து, மேலேறி வர முயற்சித்துக் கொண்டிருந்தார் அந்த விருந்தாளி! முகம் போன்று இருந்தது என்னையே உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது போல இருந்தது. என்ன செய்வதென்றே புரியவில்லை. அசைந்து கொண்டே இருந்ததால், ஏதோ உயிரினம் என்பது மட்டும் புரிந்து கொள்ள முடிந்ததே தவிர அது என்ன, ஏதேனும் பறவையோ அல்லது ஊர்வன இனத்தைச் சேர்ந்ததோ என்று ஒரே குழப்பம். எப்படி வெளியே வரவைப்பது? இல்லை அதற்கு ஜலசமாதி தான் ஒரே வழியா? என்றெல்லாம் குழப்பத்துடன் நின்று கொண்டிருந்தேன்! சரி தண்ணீரை கொட்டிப் பார்க்கலாம், குழாய் வழியே வந்திருந்தால் அந்த வழியாகவே வெளியே போகும் என நினைத்து இரண்டு மூன்று பக்கெட் நீரைக் கொட்டினாலும் இரண்டு கைகளாலும் கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொண்டு தலையைச் சிலுப்பிக் கொண்டு என்னை முறைத்துப் பார்த்தது! 

சரி தண்ணீரைக் கொட்டினால் அது வந்த வழியே போகாது போலும்! வேறென்ன செய்யலாம் என நீண்ட கைப்பிடி உள்ள கழிப்பறை Brush-ஐ வைத்து அதனால் அந்த உயிரினத்தை வெளிக்கொண்டு வரலாம் என முயற்சித்தால் அதுவும் சரிவரவில்லை. அந்த உயிரினத்தினை நாம் காப்பாற்ற நினைத்தாலும் அந்த உயிரினமும் ஒத்துழைக்க வேண்டுமல்லவா? அது “ஒப்புக்கொள்ள” மறுத்தது! – “ஏற்கனவே இரண்டு பக்கெட் தண்ணீரை என் தலைமேல் கொட்டிய பாவி இவன்! இப்போது வேறு ஏதோ ஒன்றால் என்னை அழிக்கப் பார்க்கிறான்! குளிரடிக்கிறது! என்னால் இயலவில்லை! என்னால் இவனை எதிர்க்க முடிந்தால் இவனை ஒரு வழி பண்ணிவிடுவேன்” என்று நினைத்ததோ என்னவோ? யாருக்குத் தெரியும்! என் முயற்சிகளை நானும் நிறுத்தவில்லை. ஆனால் எனக்குத் தோல்வி தான் – தோல்வியை ஒப்புக் கொள்வதற்கும் தைரியம் வேண்டும்! 

யாரை அழைப்பது? சனிக்கிழமை மாலை என்பதால் பராமரிப்புப் பணியாளர்களையும் அழைக்க இயலாது – எல்லோரும் வீடு திரும்பியிருப்பார்கள். நாமே தான் முயற்சிக்க வேண்டும் என “சற்றும் மனம் தளராத விக்ரமாதித்தன்” போல மீண்டும் முயற்சி செய்தேன் – பத்து பதினைந்து நிமிடங்கள் ஆகிவிட்டன! என்னால் அந்த அழையா விருந்தாளியை அந்தப் பள்ளத்திலிருந்து வெளிக்கொணர முடியவில்லை! ஜன்னல் கதவுகளைத் திறந்து வைத்தால் பறந்து போகுமோ என ஜன்னலைத் திறந்து கதவை மூடி வைத்தேன் – ஆனாலும் அதனால் அப்படிச் செய்ய முடியவில்லை –பதட்டத்தில் அந்த இடத்தினை விட்டு வெளியே வரவே இல்லை. வேறு வழியில்லை – ஒரு ஆளாக இந்த அழையா விருந்தாளியை விரட்டும் வேலையைச் செய்து முடிக்க முடியாது எனத் தோன்றிவிட, மேல் வீட்டில் இருக்கும் நண்பரை, அலைபேசி வழி அழைத்தேன் – கொஞ்சம் நகர்ந்தால் கழிப்பறையை விட்டு வீட்டுக்குள் வந்து விடுவாரோ என்ற எண்ணம் தான் – என்னதான் கழிப்பறை கதவை மூடி வைத்தாலும் – வந்து விட்டால்! 

வாசல் கதவைத் திறந்து வைத்து விட்டு, அவர் வரும் வரை கழிப்பறை வாசலிலேயே காத்திருந்தேன் – அவர் வந்ததும் பிரச்சனையைச் சொல்ல, அவரும் வந்து என்னவென்று பார்த்தார் – உடனே அவர் யார் என்பதையும் சொல்லி விட்டார் – “அட! இவர் தானா அந்த அழையா விருந்தாளி? அலுவலகம் பக்கத்திலேயே இருக்கும் மரங்களில் எண்ணமுடியாத அளவில் இருக்கும் இவர்களைப் பார்த்திருந்தாலும் என்னால் கண்டு பிடிக்க முடியவில்லையே?” என்று நினைத்தபடியே அவரிடம் பேசினேன். இரண்டு பேரும் சேர்ந்து பேசியபிறகு, அவர் நீண்ட குச்சி ஏதேனும் இருக்கிறதா எனக் கேட்க, வீடு துடைக்கும் கம்பி இருந்ததை எடுத்துக் கொடுத்தேன். பள்ளத்தின் அருகே அந்தக் குச்சியை வாகாக வைத்து, சற்றே காத்திருக்க, அந்த விருந்தாளி அந்தக் கம்பியை இருகப் பற்றிக் கொண்டது. ஜன்னல் அருகே கொண்டு சொல்ல, பிடிவாதத்துடன் கம்பியை விடமாட்டேன் என்று ஒரே அடம்! “ஒழுங்கு மரியாதையா கம்பியை விட்டு வெளியே போ! இல்லைன்னா என்ன செய்வேன்னு எனக்கே தெரியாது” என்று அதனுடன் பேச்சு வார்த்தை நடத்தினார் நண்பர்! அது கேட்டால் தானே… மீண்டும் தாஜா செய்து, துடைப்பத்தால் அதன் பிடியைத் தளர்த்தி, ஒரு வழியாக வெளியே சுவற்றைப் பிடித்துக் கொண்டது அந்த அழையா விருந்தாளி. மீண்டும் உள்ளே வந்து விடுமோ என்று ஜன்னலையும் உடனே மூடி விட்டோம்! கை கால்களை நன்கு சுத்தம் செய்து கொண்டு, இந்த அழையா விருந்தாளி எப்படி உள்ளே வந்திருப்பார்? எந்த வழி வந்திருப்பார் என்று பேசிக் கொண்டிருந்தோம்! 

விருந்தாளி வெளியே போனாலும், ஏனோ கழிப்பறையை பயன்படுத்த மனதில் தைரியமில்லை! இயற்கை அழைப்பு உபாதையாக இருந்தாலும் சில நிமிடங்கள் வரை உள்ளே சென்று கழிப்பறையை பயன்படுத்த மனதில்லை! வெளியே சென்று விட்டார் என்றாலும் ஏனோ ஒரு உணர்வு – கூடவே இன்னும் யாராவது வந்திருப்பார்களோ? ஒரு வழியாக தைரியத்தினை வரவழைத்துக் கொண்டு One Bathroom வேலையை முடித்தேன்! அடச்சே! இதைக் கூட சொல்லணுமா? என்று நினைக்கலாம்! ஒரு பயத்துடன் தான் அந்த வேலையை முடிக்க முடிந்தது! திடீரென்று உள்ளிருந்து விருந்தாளி கூடவே யாரேனும் வந்திருந்து பறந்து வந்தால்! ஹாஹா… 

எல்லாம் சரி! அந்த அழையா விருந்தாளி யாரென்று சொல்லவே இல்லையே என்று நீங்கள் நினைத்துக் கொண்டது எனக்கும் கேட்கிறது! அந்த விருந்தாளி – ஒரு வௌவால்! எப்படி அங்கே வந்து மாட்டிக் கொண்டது என்பது இப்போது வரை புரியாத புதிர்! வீட்டிற்குள் இருக்கும் கழிப்பறையின் பள்ளத்தில், வௌவால் எப்படி வந்திருக்க முடியும்? மேலே திறந்திருக்கும் குழாய் வழி விழுந்து விட்டதோ? என் வீடு இருப்பதோ முதல் தளம் – இரண்டு மேல் தளங்கள் தாண்டி என் வீடு வரை வந்ததோ? இல்லை கீழே இருந்து குழாய் வழி மேலே வந்ததோ? இன்னமும் புரியாத புதிராகவே இருக்கிறது! கூடவே இன்னும் ஒரு நினைவும் வந்தது? “அது ஏண்டா உனக்கு மட்டும் இப்படியெல்லாம் நடக்குது? ஏற்கனவே நெய்வேலி வீட்டில் கழிப்பறையில் புகுந்த பாம்பு பற்றி “பாம்பு பீ(பே)தி” என்று பதிவு எழுதி அதனையும் சொல்லி இருக்கிறாயே?” என்ற நினைவு தான் அது! 

என்னவோ போங்க! என்னைச் சுற்றி என்ன நடக்குதுன்னே தெரியலை! இது நடந்து இரண்டு நாட்கள் ஆனாலும் கழிப்பறை செல்லும்போதெல்லாம், வரவேண்டியது வெளியே வராமல், வௌவால் பறந்து வெளி வருமோ என்ற பதட்டத்துடனே தான் இருக்கிறேன்! 

நட்புடன் 

வெங்கட் நாகராஜ் 

புது தில்லி