கதம்பம் – தொடர் ஓட்டம் – மிஸ்டர் டெல்லி - நால்வர் அணி – நைட்டி – மால்புவா – அன்பான அழைப்பு

ராஜா காது கழுதைக் காது

 

இரண்டு நாட்கள் முன்னர் காலை நடையின் போது பிர்லா மந்திர் அருகே சில தமிழ் பெண்மணிகளை – பத்து பதினைந்து நாட்கள் பயணத்தில் வந்திருப்பவர்கள் – பார்த்தேன். தொடர்ந்து பயணித்ததில் ரொம்பவே அலுத்துப் போய்விட்டார்கள் போலும். அவர்களுக்குள் பேசிக் கொண்டது….

முதல்ல வீட்டுல போய் விழணும்…. போதும்பா இந்த டூரு…. உட்கார கூட விடாமா ஓட விடறாங்க…. இப்படியா பதினைஞ்சு நாளுக்கு தொடர்ந்து ஓடிட்டு இருக்க மாதிரி Tour Book பண்ணுவாரு…. கொஞ்சமாவது யோசிக்கவேணாம்!

மிஸ்டர் டெல்லி:

காலை நடையின் போது புதியதாக வர ஆரம்பித்திருக்கும் ஒரு ஸ்வாரஸ்ய மனிதரைக் காண முடிந்தது. சராசரிக்கும் குறைவான உயரம், ரொம்பவும் குண்டு அல்லது ஒல்லி என்று சொல்ல முடியாத உடல். ஆனால், அவருக்குள் ஒரு நம்பிக்கை – தான் பாடி பில்டர் போன்று இருப்பதாக நம்பிக்கை. எதிரே அவர் நடந்து வருவதைப் பார்த்தாலே எனக்கு சிரிப்பு வந்து விடுகிறது. இரு கைகளையும் அக்குளில் கட்டி வந்தது போல வைத்துக் கொண்டு நடக்கிறார்! அவரைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் “பாடியே இல்லையே எதுக்கு இந்த பில்டப்பு” என்று வடிவேல் குரல் கேட்கிறது மனதுக்குள்!  இருக்கட்டும் – மிஸ்டர் டெல்லி மாதிரி இருக்கேன் என்ற நம்பிக்கை அவரை மிஸ்டர் டெல்லி ஆக்கட்டும்!

நால்வர் அணி:

நடைப்பயணத்தின் போது ஒரு நால்வர் அணியைப் பார்க்கிறேன் – பெரும்பாலான நாட்களில் இந்த நால்வர் அணியினைப் பார்க்க முடியும். நான்கு பேரும் காரில் வந்து பூங்கா அருகே இறங்கிக் கொண்டு நடப்பவர்கள். இதில் அனைவருமே ஐம்பதைக் கடந்தவர்கள். ஒருவருக்கு எழுபது வயதுக்கு மேல் இருக்கலாம். அந்த எழுபது வயதுக்காரர் நடுவில் இருக்க, பக்கத்து ஒருவராக இருவரும், பின்புறம் ஒருவருமாக 70 வயதுக்காரரை பாதுகாத்தபடியே வருவார்கள். ஒருவர் தனது கைக்குட்டையால் விசிறி விட்டுக் கொண்டே வருவார். பின்புறம் இருப்பவர், வயதானவர் விழுந்து விடக்கூடாது என்ற எண்ணத்துடன் முதுகில் கைவைத்தபடியே வருவார். பெரும்பாலும் எதுவுமே பேசிக் கொள்ளாமல் மௌன நடை தான். அவர்களது நட்பு காணும்போது மனதுக்குள் ஒரு மகிழ்ச்சி! அந்த முதியவருக்குப் பார்வை கிடையாது என்பதும் ஒரு தகவல்!

ஓடிய ஓட்டம் என்ன?

காலை நேரத்தில் நாங்கள் பூங்காவினை நோக்கி நடக்கும் சமயத்தில் எதிர் புறத்தில் ஒரு பெண்மணி – 65-வயதுக்கு மேலிருக்கலாம் – தோல்கள் சுருங்கி முதுமை வந்துவிட்டது – என்றாலும் அவர் மனதில் இன்றும் இளமை. கைகளில் நீண்ட குச்சி ஒன்று, மற்றும் கைக்குட்டை. பல சமயங்களில் வேக நடை என்றால் சில சமயங்கள் Sprint எனும் வேக ஓட்டம்! இப்படி சுறுசுறுப்பாக இருக்கும் அந்த முதிய பெண்மணியைப் பார்க்கும்போது நமக்கும் மனதுக்குள் உற்சாகமும் தெம்பும் – இந்த வயதில் இப்படி ஓடுகிறார்களே நம்மாலும் முடியும் என்ற ஒரு நம்பிக்கை! தொடர்ந்து நன்றாக இருக்கட்டும்….

நைட்டி – நல்லதா கெட்டதா?

எங்கள் வீட்டின் அருகிலேயே Chசுக்G தரம்ஷாலா என ஒன்று இருப்பதைப் பற்றியும் அங்கே பல சுற்றுலாப் பயணிகள் வந்து தங்குவது பற்றியும் முன்பே எழுதி இருக்கிறேன். சில நாட்கள் முன்னர் அங்கே வந்திருந்தவர்கள் இரவு ஒன்பது மணிக்கு தங்களது உடமைகளை பேருந்தில் ஏற்றிக் கொண்டிருந்தார்கள். மதுரைப் பக்கத்திலிருந்து வந்தவர்கள் என்பது அவர்கள் வைத்திருக்கும் கட்டைப் பை விளம்பரங்களிலிருந்து தெரிந்தது. ஆண்கள் அனைவருமே கைலி – முட்டி வரை மடித்துக் கட்டி இருக்க, பெண்கள் அனைவருமே மாவு மெஷினுக்கு உரை போட்ட மாதிரி இருக்கும் நைட்டியில்! நைட்டியோட ஊரையே சுத்துவாங்க போல! சாலை வழிப் பயணித்த அனைவருமே அவர்களையே பார்த்துக் கொண்டு சென்றார்கள்.  இரவு உடையில் இப்படி வெளியே பயணிப்பது சரியல்ல – அதுவும் வடமாநிலங்களில் என்பது புரிந்து கொண்டால் நல்லது! ஆனால் அவர்களிடம் யார் சொல்வது!

மால் புவா!!!

ராஜஸ்தான் மற்றும் ஒடிசாவின் ஒரு பாரம்பர்ய உணவு மால்புவா – சர்க்கரைப் பாகில் ஊற வைத்த இந்த மால்புவா நன்றாகவே இருக்கும் என்றாலும் அதிகம் சாப்பிட முடியாது – திகட்டி விடும்! நேற்று நண்பர் வீட்டில் ஆடி வெள்ளி என்பதால் பூஜை வைத்திருந்தார்கள். பூஜை முடிந்த பிறகு டின்னர் – இரண்டாவது தான் நமக்கு முக்கியம்! இட்லி- வடை, சட்னி-சாம்பார், சர்க்கரைப் பொங்கல், பூரி-சப்ஜி, தயிர்சாதம்-ஊறுகாய்! இது தான் மெனு! கூடவே மால்புவா மற்றும் ஐஸ்க்ரீம்! ஐஸ்க்ரீம் சாப்பிடுவதை நிறுத்தி விட்டேன் என்பதால் மால்புவா மட்டும் எடுத்துக் கொண்டேன்! அத்தனை ஒரு தித்திப்பு! வாவ். ஆனால் இரண்டாவது முறை கொடுத்தும் வேண்டாம் என்று சொல்லி விட்டேன் – ஓவர் இனிப்பு உடம்புக்கு ஆகாது! :)

இந்த நாள் இனிய நாள்!!

நேற்று இரவு நண்பர் வீட்டில் இருக்கும்போது தெரியாத எண்ணிலிருந்து அழைப்பு – அதுவும் வெளிநாட்டு அழைப்பு. ஹலோ என்று சொல்ல, அந்தப் பக்கத்திலிருந்து இனிமையான, பாசமான ஒரு குரல்! “ரிஷபனா?” என்ற குரல் கேட்டவுடன் தெரிந்து விட்டது யார் என்று! இல்லைம்மா, நான் டெல்லியிருந்து வெங்கட் என்று சொன்னவுடன் “என்ன கண்ணா எப்படி இருக்கடா?” என்று பாசத்துடன் கேட்டார் – திருச்சிக்கு எப்ப கண்ணா போகப்போற?” என்றும், குடும்பத்தினர் அனைவருடைய நலம் பற்றியும் விசாரித்தார். சில நிமிடங்களுக்குள் இணைப்பு சரியில்லாமல் போக துண்டிக்கப்பட்டது.  பேசியது யார் என்று உங்களுக்குத் தெரிகிறதா? சொல்லுங்களேன். ரிஷபன் ஜியுடைய எண் என நினைத்து எனக்கு அழைத்துவிட்டார். அவருடன் நீண்ட நாட்கள் கழித்துப் பேசியதில் மகிழ்ச்சி.

விரைவில் வேறு சில கதம்பச் செய்திகளோடு மீண்டும் ச[சி]ந்திப்போம்….

 

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி

பின் குறிப்பு: இன்றைய பதிவுக்காக, யோசித்துக் கொண்டிருந்த போது ஃப்ரூட் சாலட் பதிவுகள் நினைவுக்கு வந்தன – கடைசியாக எழுதிய ஃப்ரூட் சாலட் பதிவு – சென்ற செப்டம்பரில்! ஒரு வருடம் ஆகப் போகிறது நிறுத்தி!