அலுவலக அனுபவங்கள் – அலங்கார பூஷிதை

அனைத்து பதிவுலக நண்பர்களுக்கும் இனிய காலை வணக்கம். இன்றைய பொழுதை, ஒரு இனிமையான வாசகத்துடன் ஆரம்பிக்கலாம்.

உன் உலகம் தலைகீழாகத் திரும்பினாலும் கவலை கொள்ளாதே… மறுபக்கத்தில் இன்னும் அழகான உலகம் உனக்காகக் காத்திருக்கலாம்…

படம்: இணையத்திலிருந்து.... 

கர்வா சௌத் பண்டிகை...

சரி இன்றைய பதிவுக்கு வரலாம்! 1991-ல் மத்திய அரசுப் பணியில் சேர்ந்தபோது எனது பிரிவில் நிறைய அலுவலர்கள் உண்டு – ஒரே ஒரு மலையாளி, மற்ற அனைவரும் பஞ்சாபிகள், ஹர்யான்விகள் என கலந்து கட்டி இருந்தார்கள். ஐந்து பெண்மணிகள்! அவர்கள் அனைவருமே என்னைவிட இருபது-இருபத்தி ஐந்து அதிகம் வயதானவர்கள். அவர்களில் ஒருவரைப் பற்றி தான் நாம் இன்று பார்க்கப் போகிறோம். அந்தப் பஞ்சாபி பெண்மணிக்கு வயது அப்போதே ஐம்பதுக்கும் மேலே. பெயர் Mrs.Bபத்ரா என வைத்துக் கொள்வோம்! ஆனால் அலங்காரம் செய்து கொள்வதைப் பார்த்தால் என்னவோ இருபது வயது பெண் போல அலங்காரம் செய்து கொள்வார்.

புடவைத் தலைப்பினை ஒற்றையாக விட்டுக் கொள்வது, மிகப் பெரிய பின் கழுத்து வைத்து சட்டை போடுவது, ஆளை அடிக்கும் வண்ணத்தில் – அவர் அணிந்திருக்கும் உடைக்குத் தகுந்த உதட்டுச் சாயம் பூசிக்கொள்வது, மற்றும் ஹை-ஹீல் வைத்த செருப்பு – நடக்கும்போது அது எழுப்பும் சப்தம் என அலங்கார பூஷிதையாக வலம் வருவார். பஞ்சாபிப் பெண்கள் பொதுவாகவே தைர்யசாலிகள். இவரும் அதற்கு விதிவிலக்கல்ல. எந்த விஷயத்தினையும் பயமில்லாது எதிர்கொள்ளக் கூடியவர் இந்தப் பெண்மணி. அவருக்கு ஆண்கள் பெயர் வைத்தார்களோ இல்லையோ சக பெண் பணியாளர்கள் பெயர் வைத்திருந்தார்கள். எங்கள் அலுவலகத்தில் இரண்டு Mrs.Bபத்ரா – இரண்டு பேருக்கும் பெயர் ஒரே எழுத்தில் ஆரம்பிக்கும் என்பதால் இப்படி ஒரு பெயர் வைத்திருந்தார்கள். என்ன பெயர் – சுருக்கமாக DCB! விரிவாக்கம் என்ன என்பதை கடைசியில் சொல்கிறேன்.

முன்பு ”என் பெயர் ஜாலி” பதிவில் பார்த்த பஞ்சாபி பெண்மணிக்கும் இவர் தோழி! ஆனால் இவருக்கும் அவருக்கும் மலைக்கும் மடுவுக்குமான வித்தியாசம் – அவர் பொறுமையின் சிகரம் என்றால் இவர் அதிரடி! யாராவது இவரைப் பற்றி ஜாடை மாடையாகப் பேசினால் போதும், பிலுபிலுவென பிடித்துக் கொள்வார். அதுவும் எங்கள் பிரிவில் நிறைய பஞ்சாபிகள் – அவர்களில் ஒருவர் இந்தப் பெண்மணியிடம் ஏதோ எக்குத் தப்பாக பேசி விட அன்றைக்கு அவர் பஞ்சாபி மொழியில் பேசிய பேச்சில் அப்படி ஒரு அமைதி எங்கள் பிரிவில் – தப்பாக பேசியவரை வெளுத்து வாங்கி விட்டார். எனக்கு அடுத்த மேஜை தான் அவருடையது. கோபத்துடன் வந்து அமர்ந்த அவரைப் பார்க்கவே பயமாக இருந்தது. எப்போதும் எதையாவது அவரிடம் கேட்டுக் கொண்டே இருப்பேன் – ஆனால் அன்று மதியம் வரை ஒன்றுமே கேட்கவில்லை. ஒரு வித பயம் தான்!

பஞ்சாபி பெண்மணி ஓவியம்... 

படம்: இணையத்திலிருந்து...

மதிய உணவு நேரம் சமயத்தில் எப்போதும் எனக்காக எதாவது சாப்பிடக் கொண்டு வருவார்கள் அவரும் இன்னுமொரு பஞ்சாபி பெண்மணியும். மௌனமாய் அமர்ந்திருந்த என்னிடம் எப்போதும் போலவே பாசத்துடன் “கீ ஹோயா புத்தர், ஆஜ் Bபdடே ஷாந்த் ஹோ?” [இன்றைக்கு என்ன ஆச்சு மகனே, ரொம்பவே அமைதியாக இருக்கிறாயே?] என்று கேட்டபடியே அவர் கொண்டு வந்த ரொட்டிகளில் இரண்டை என்னிடம் தட்டில் வைத்துத் தந்தார். கூடவே சர்சோன் கா சாக் சப்ஜியும்.  ”இல்லை கோபமாக இருந்தீர்கள் என பயப்பட்டேன்!” என்று சொல்ல, “புத்தர், கோபம் எல்லாம் அந்த சர்தார்ஜி மேலே… அவன் என்னைப் பற்றி தப்பாகப் பேசினான் அதனால் கோபம் கொண்டு திட்டினேன்... நீ என்ன தவறு செய்தாய் பயப்படும் அளவுக்கு?” என்று கேட்டு சாப்பிடச் சொன்னார். அதற்குள் மற்ற பஞ்சாபி பெண்மணியும் உணவுடன் வந்து சேர அனைவரும் சேர்ந்து சாப்பிட்டு வேலையைப் பார்க்க ஆரம்பித்தோம்.

அலுவலகங்களில் பெண்களுக்கு பல பிரச்சனைகள் – குறிப்பாக சக ஆண் பணியாளர்களிடமிருந்து உண்டு. இப்போதாவது பரவாயில்லை. 90-களில் இன்னும் பிரச்சனை அதிகம் உண்டு. வெளியே சொல்லவும் முடியாமல் எத்தனையோ பெண்கள் தவித்ததுண்டு. ஆனால் Mrs.Bபத்ரா எப்போதும் அப்படி பிரச்சனை செய்யும் ஆண்களை விட்டு வைத்ததில்லை. ஒரு பிடி பிடித்து விடுவார். அதனால் அவரிடம் எப்போதுமே கொஞ்சம் ஜாக்கிரதையாகவே இருப்பார்கள். என்னிடம் எப்போதுமே அவருக்கு ஒரு ப்ரியமும் பாசமும் உண்டு. தன்னுடைய மகன்/மகள் வயது தான் எனக்கு என்று அடிக்கடி சொல்வார். ”நான் அலங்காரம் செய்து கொள்வது என் விருப்பம். அதைக் கேட்க எவருக்கும் உரிமை இல்லை” என்று கறாராக பேசுவார். கூடவே அவர் சொன்ன வாக்கியம் இன்றைக்கும் நினைவில் உண்டு – “புற அழகை விட அக அழகு” எப்பவும் முக்கியம் – நான் மனதால் கூட யாருக்கும் கெடுதல் நினைப்பதில்லை!” அதனால் என்றும் நான் மகிழ்ச்சியாகவும் அழகாகவும் இருக்கிறேன் என்று சொல்வார். படித்த ஒரு வாசகம் நினைவுக்கு வருகிறது…

திடமான எண்ணமும் நல்ல குணமுமே வாழ்க்கையில் முக்கியமான அழகு. இவை ஒருவரிடம் இருந்து விட்டால் பிறரைக் கவரும் அழகு தானாகவே வந்து விடும் இந்த அழகு எந்த நாளிலும் மறையவே மறையாது.  

அது சரி சக பெண் அலுவலர்கள் Mrs.Bபத்ரா அவர்களுக்கு DCB என ஏன் பெயர் வைத்தார்கள் – அதன் விரிவாக்கம் என்ன என்று கடைசியில் சொல்வதாகச் சொல்லி இருந்தேன். பெரிய பின்கழுத்து வைத்து சட்டைப் போட்டுக் கொள்வதால் அவரை இந்த பெயரில் தங்களுக்குள் பேசுவது அவர்கள் வழக்கமாக இருந்தது! DCB – Deep Cut Batra! எப்படியெல்லாம் பெயர் வைக்கிறார்கள்!

நண்பர்களே, இந்தப் பதிவு பற்றிய உங்கள் கருத்துகளைச் சொல்லுங்களேன். நாளை வேறு ஒரு பதிவில் மீண்டும் ச[சி]ந்திப்போம்….

 

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி