ஆண்டாள் பாட்டி…

நண்பர்கள் அனைவருக்கும் இனிய காலை வணக்கம். இந்த நாளில் இப்பதிவின் மூலம் உங்களைச் சந்திப்பதில் மகிழ்ச்சி. இந்த நாளை இனியதொரு பொன்மொழியுடன் துவங்கலாம்…

உலகில் உள்ள தீமைகளைப் பற்றியே நாம் வருந்துகிறோம். நம் உள்ளத்தில் எழும் நச்சு எண்ணங்களைப் பற்றி சிறிதும் கவலை கொள்வதில்லை. உள்ளத்தை ஒழுங்குபடுத்தினால் இந்த உலகமே ஒழுங்காகிவிடும் – ஸ்வாமி விவேகாநந்தர்.

**** 

”ஏண்டா கடங்காரா… காலைல இருந்து நான் காட்டுக் கத்தலா கத்தறது உன் காதுல விழலையா? எந்நேரம் பார்த்தாலும் அந்தப் பொட்டியைத் தட்டிண்டு உட்கார்ந்திருந்தா வீட்டுல இருக்க வேலையெல்லாம் யார் பார்க்கறது?” ஆண்டாள் பாட்டி தீர்க்கமான குரலில் கத்திக் கொண்டிருந்தார். கடங்காரா என பாசமாக அழைத்தது அவர் சீமந்த புத்திரனான சீமாச்சுவை! ”நாளைக்கு ஸ்ரீஜெயந்தியாச்சே, வேணுங்கறதல்லாம் நேத்திக்கே சொல்லியாச்சு, இன்னும் நீ வாங்கிண்டு வரல. நீ போகலைன்னாலும் உன் பிள்ளையாண்டானை அனுப்பலாமே?” என்று அரற்றிக் கொண்டிருந்தாள் ஆண்டாள் பாட்டி.

அந்த வீட்டில் மொத்தமாக ஐந்து பேர் இருந்தாலும் வீட்டின் அனைத்து விஷயங்களும் ஆண்டாள் பாட்டியின் சொல்படி தான் நடக்கும். அவர் வைத்தது தான் சட்டம். எல்லா வேலைகளையும் இழுத்துப் போட்டுக் கொண்டு செய்வார் – சமையலிலிருந்து வீட்டு வேலை வரை எல்லாம் அவர் தான். மருமகளும் பேத்தியும் ஏதோ கூட மாட ஒத்தாசை செய்யலாமே தவிர அவர்களாகவே செய்து விட முடியாது. செய்யவும் விடமாட்டார். “நான் இருக்கற வரைக்கும் நான் செய்துடறேன்… எனக்கப்புறம், எல்லாமே நீங்க தானே செய்யணும்” என்று சொல்லி விடுவார் மருமகளிடம். மருமகளுக்கும் இப்படி இருப்பது பிடித்து தான் இருந்தது. மாமியார் சமையல் தன் அம்மாவின் சமையலை விட இன்னும் அதிக ருசியுடன் இருக்க, அவருக்கு என்ன கவலை. சுத்து வேலைகளைப் பார்த்துக் கொண்டு அவருக்குப் பிடித்த மற்ற வேலைகளைச் செய்ய முடிகிறதே!

ஆண்டாள் பாட்டிக்கு இரண்டு பிள்ளைகள் – சீமாச்சுவும் பாச்சாவும். சீமாச்சு இந்தியத் தலைநகரில் இருக்க, பாச்சா அவன் குடும்பத்துடன் ஆஸ்திரேலியாவில்! வருடத்திற்கு ஒரு முறையோ, இரண்டு வருடத்திற்கு ஒரு முறையோ வருவதோடு சரி. தான் பிறந்த வளர்ந்த திருவரங்கத்தினை விட்டு தில்லிக்கு வந்து 50 வருடங்களுக்கு மேலாகி விட்டது. அரங்கன் இருக்கும் ஊரில் தான் இருக்க வேண்டும் என ஆண்டாள் பாட்டி நினைத்தாலும் ஊரில் யாருமே இல்லை என்பதால் மகன் சீமாச்சுவுடன் தலைநகர் வாசம். தலைநகரில் இருந்தாலும் தன் பழக்க வழக்கங்களை விடாமல் இன்னமும் கட்டிக் கொண்டு காப்பவள் ஆண்டாள் பாட்டி. திருவரங்கத்தில் இவர்களுக்குச் சொந்தம் எனச் சொல்லிக் கொள்ள அரங்கனையும் உத்திர வீதியில் இருக்கும் ஒரு வீட்டையும் தவிர வேறொன்றுமில்லை. சொந்தங்கள் எல்லாம் எங்கே இருக்கிறார்கள் என்று கூட தெரியாமல் ஐம்பது வருட தில்லி வாழ்க்கையில் பலதும் தொலைத்தவள்!

இன்று காலையிலிருந்தே ஆண்டாள் பாட்டி தன்னிலையில் இல்லை! சமையலறை பக்கமே எட்டிப்பார்க்கவில்லை. எந்த வேலையும் செய்யாமல், தன் அறைக்குள்ளேயே கட்டிலில் அமர்ந்த படி குளிரையும் பொருட்படுத்தாது மூலையைப் பார்த்தபடியே அமர்ந்திருக்கிறாள். அப்படி என்ன ஆகிவிட்டது? நேற்று சீமாச்சு சொன்ன விஷயம் அப்படி. தன்னிடம் கூடக் கேட்காமல், திருவரங்கத்து வீட்டை, தன் கணவன் நினைவாக இருக்கும் ஒரே வீட்டை விற்கலாம் என முடிவு செய்து விட்டேன் என்று சீமாச்சு சொல்லக் கேட்டதிலிருந்தே ஆண்டாள் பாட்டி மனதொடிந்து போனாள். அவள் பேச்சுக்கு மறுபேச்சு பேசாத மகன் சீமாச்சு தன்னிச்சையாக இப்படி முடிவு செய்து விட்டு சொன்னதை நினைத்து நினைத்து மருகிக் கொண்டிருக்கிறாள். என்றைக்கு இருந்தாலும், தன்னுடைய அந்திமக் காலத்தில் அரங்கனை தினம் தினம் தரிசித்து கொள்ளிடக் கரையில் தான் தன் கட்டை வேக வேண்டும் என்று நினைத்திருந்த ஆண்டாள் பாட்டியால் இந்த முடிவை ஜீரணிக்க முடியவில்லை.

எவ்வளவு நேரம் இப்படியே உட்கார்ந்துண்டு இருக்கப் போற? நம்மளோ அங்கே போகறதே இல்லை. வீடும் பாழாகிண்டு போறது. வீதில இருக்க பழைய வீடுகளை எல்லாம் ஒவ்வொண்ணா இடிச்சு புதுசா கட்டிண்டு இருக்கா. நம்ம கோபு தான் அங்கே இப்ப பில்டிங் காண்ட்ராக்ட் எடுத்து பழைய வீட்டெல்லாம் இடிச்சு புதுசு புதுசா இப்பத்திக்கு தகுந்தா மாதிரி கட்டிக் கொடுக்கறான். நேத்து எப்படியோ என்னோட நம்பர் தேடிப் பிடிச்சு “நல்ல விலைக்கு நம்ம வீடு போகும்ணா… நீங்க சரின்னு சொன்னா முடிச்சுடலாம்”னு சொன்னான். இது நல்ல டீல்! அதனால தான் உன்னைக் கூட கேட்காம சரின்னு சொல்லி, ”பத்து நாள்ல வரேன், எல்லாம் ரெடி பண்ணி வை”ன்னு சொன்னேன் என்று சீமாச்சு சொல்லிக் கொண்டிருக்க, ஆண்டாள் பாட்டி ஒரு முடிவுடன் எழுந்தாள்.

“சரிடா… வீட்டை இடிக்கறதுன்னு நீங்க முடிவு பண்ணியாச்சு… அதை நீங்க மாத்திக்கப் போறதில்லை! ஆனா… எனக்காக ஒரே ஒரு உதவி பண்ண முடியுமா? உங்க முடிவை ஒரு வருஷத்துக்கு ஒத்தி வைக்கணும்! ஒரு வருஷம் நான் அரங்கனை தினசரி சேவிக்கணும் – நான் அங்கே போய் ஒரு வருஷம் முழுசா தங்கப் போறேன் – ஒவ்வொரு நாளும் எல்லா உற்சவமும், வீதி உலாவும் பார்க்கப் போறேன் – எனக்காக நீங்க யாரும் கவலைப் பட வேண்டாம். ஒரு வருஷம் நீங்களும் உங்க இஷ்டத்துக்கு இருக்கலாம்! ஒரு வருஷத்துக்கு அப்புறமும் நான் இருந்தா, இங்கே திரும்பி வருவேன்! அப்படி இல்லைன்னா கொள்ளிடக்கரைல நிம்மதியா போய் சேர்ந்துடுவேன். இது தான் என்னோட முடிவு! இதுல எந்த மாத்தமும் இல்லை! நாளைக்கே டிக்கெட் போடு – முடிஞ்சா என்னைக் கொண்டு திருவரங்கத்துல விடு! இல்லைன்னா நானே போயிடுவேன் – தெரியாத ஊரா என்ன?”  தீர்க்கமாகச் சொல்லி விட்டு தன்னுடைய ஒன்பது கஜ புடவைகளில் நான்கை எடுத்து பையில் வைக்க ஆரம்பித்தாள் ஆண்டாள் பாட்டி!

ஆண்டாள் பாட்டி முடிவு செய்து விட்டால் அதை யாராலும் மாற்ற முடியாது. தில்லிக்கு அவள் திரும்பி வருவாளா… அந்த அரங்கனுக்கே வெளிச்சம்.

***

நண்பர்களே, இன்றைய பதிவு பற்றிய உங்கள் கருத்துகளைப் பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்களேன்.  நாளை வேறொரு பதிவில் ச[சி]ந்திப்போம்…

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி