வித்தியாச அலாரம் - அலட்சியப் போக்கு... - மனிதர்கள்

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம்.  இந்த நாளை நல்லதொரு வாசகத்துடன் துவங்கலாம் வாருங்கள்.

தடம் பார்த்து நடப்பவன் மனிதன்.  தடம் பதித்து நடப்பவன் மாமனிதன் - ஃபிடல் காஸ்ட்ரோ...

வித்தியாச அலாரம்:

காலை நேரத்தில் அலாரம் வைத்து எழுவது நம்மில் பலருக்கும் இருக்கும் பழக்கம் தானே... சிலருக்கு மட்டுமே தினம் தினம் அப்படி அலாரம் வைத்துக் கொள்ள அவசியமில்லாமல் சரியான நேரத்தில் விழிக்கும் பழக்கம் இருக்கிறது. எனக்கு எங்கேயாவது காலை நேரத்தில் புறப்பட வேண்டும் என நினைத்துக் கொண்டு படுத்தால் சரியான நேரத்தில் விழிப்பு வந்து விடும் - அப்படி நினைத்துக் கொண்டு அலாரம் வைத்துக் கொள்ளாமல் அவதிப்பட்டதும் உண்டு என்பதையும் இங்கே குறிப்பிட வேண்டும்.  பொதுவாக அலுவலக நாட்கள் எனில் மூன்று அலாரம் வைத்துக் கொள்வேன் - 06.00, 07.00, 08.00 என மூன்று அலாரம். காரணம் பல சமயங்களில் முதலாவது அலாரம் அடிக்கும்போது, “ஆறு மணி தானே, இன்னும் கொஞ்சம் தூங்கலாம் எனத் தூங்கி மிகவும் தாமதமாக எழுந்து அலறி அடித்து எழுந்து, அவசர கதியில் வேலைகளை முடித்து அலுவலகம் சென்ற அனுபவங்கள் உண்டு என்பதால். சரி எதற்காக இந்த அலாரம் நினைவுகள் என்ற கேள்வி உங்களுக்கு வந்திருக்கும்.  சொல்கிறேன். 

சமீப நாட்களாக, அலாரம் வைத்துக் கொள்ள அவசியமே இல்லாதது போல ஒரு நிகழ்வு நடக்க ஆரம்பித்திருக்கிறது.  தினமும் சரியாக ஆறு மணி சமீபம் சப்தமாக பாடல் ஒலித்த படி ஏதோ ஒரு வாகனம் வீட்டருகே இருக்கும் பிரதான சாலை வழி பயணிக்கிறது - 2000 PMPO அளவு ஸ்டீரியோ ஸ்பீக்கர்களை தனது வாகனத்தில் பொருத்தி வைத்திருக்கிறார் போலும் அந்த வாகன உரிமையாளர்.  சரியாக காலை 07 மணி அளவில் மீண்டும் அதே வாகனம் - அதே அளவு அதீத அளவு சப்தத்தோடு பாடல் ஒலித்தபடியே திரும்பும்.  அதனால் இரண்டு அலாரம் வசதி எனக்கு!  பல நாட்கள் யார் இந்த மனிதர் - எதற்காக இப்படி அதீத ஒலியில் பாட்டிசைத்தபடி செல்கிறார் என படுத்தபடியே வியந்ததுண்டு.  ஒரு நாள் எப்படியாவது அந்த வாகனம் செல்லும் நேரம் பார்த்து விடுவது என காலையிலேயே எழுந்து பால்கனி ஜன்னல்களை திறந்து வைத்து வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டே காத்திருந்தேன்.  சிறிது தூரத்தில் அந்த வாகனம் வரும்போதே பாட்டொலி கேட்டது.  தயாராக இருந்தால் அந்த வித்தியாச மனிதரின் வாகனத்தின் நிறம் கூட வித்தியாசம் தான். 

”ஆண்களுக்கு கலர் பார்க்கத் தெரியாது” என்று எனக்குத் தோன்றுவதுண்டு - கலர் பார்க்கத் தெரியாதா என வேறு எதையாவது நினைத்துக் கொண்டு வம்புக்கு இழுக்க வேண்டாம் - நான் சொல்வது நிறங்களை அடையாளம் கண்டுகொள்வதைப் பற்றி - எங்களுக்கெல்லாம் தெரிந்தது வானவில்லின் ஏழு வண்ணங்கள் போல மிகக் குறைந்த அளவே - பிங்க் என்பதிலேயே எத்தனை வகைகளைச் சொல்கிறார்கள் பெண்கள்!  சரி எதையோ சொல்ல வந்து கலர்களுக்குச் சென்று விட்டேன் - மீண்டும் வருவோம் அந்த அலாரம் மனிதரின் கதைக்கு!  அந்த மனிதர் வந்த வாகனத்தின் நிறமும் வித்தியாசம் தான் - மஞ்சளும், ஆரஞ்சும் கலந்த மாதிரி ஒரு வண்ணம் - அதற்கான பெயரைச் சொல்ல எனக்குத் தெரியவில்லை!  ஜன்னல் கதவுகளைக் கீழே இறக்கி, பாடலை அதீத அளவில் ஒலிக்க விட்டு வேகமாகச் செல்கிறார்.  அவர் செல்வது எங்கள் வீட்டின் அருகே இருக்கும் தால்கட்டோரா பூங்காவிற்கு - நடைப்பயிற்சிக்குச் செல்கிறாராம்!  சரியாக ஒரு மணி நேரத்திற்குப் பிறகு வீடு திரும்புகிறார்!  சில நாட்கள் தொடர்ந்து கவனித்ததில் தெரிந்து கொண்டது இது! 

இந்த அலாரம் வந்ததிலிருந்து நான் அலைபேசியில் அலாரம் வைப்பதை நிறுத்தி விட்டேன்! அதான் சரியான நேரத்தில் இந்த அதீத ஒலி அலாரம் இருக்கிறதே! 

அலட்சியப் போக்கு: 

சமீபத்தில் எனக்குத் தெரிந்த ஒருவருக்கு கொரோனா தொற்று - “முஜே குச் நஹி ஹோgகா..” என்று சொல்லிக் கொண்டு திரிந்தவர் இந்த நபர்.  அதாவது எனக்கு ஒன்றும் ஆகாது - என் நோய் எதிர்ப்பு சக்தி அதிகம் என்று சொல்லிக் கொண்டு முகக் கவசத்தினைக் கூட, கடமைக்காக காதில் மாட்டி, தாடைக்கு அணிந்திருப்பார்.  அவருக்கு, தொற்று ஏற்பட பதினான்கு நாட்கள் தனிமைபடுத்தப் பட்டார் - வீட்டிலேயே! முறைப்படி பதினான்கு நாட்களுக்குப் பிறகு மீண்டும் பரிசோதனை செய்து கொள்ள வேண்டும் - இரண்டு முறை Negative என்று பரிசோதனையில் தெரிந்தால் மட்டுமே மீண்டும் அவரது வேலைகளைத் துவங்கலாம் என்கிறது அரசின் அறிவுரை.  அவர் பதினான்கு நாட்கள் முடிந்து மருத்துவமனைக்குச் செல்லவே இல்லை. பரிசோதனையும் செய்து கொள்ளவில்லை.  அலுவலகத்திற்குச் செல்ல ஆரம்பித்து விட்டார்.  அலுவலகத்தில் பார்த்த அனைவருமே தள்ளி நின்று அவர் நலம் விசாரிக்க, அவரோ நெருங்கி நெருங்கி வந்து சர்வ அலட்சியமாகச் சொல்கிறார் - தான் மீண்டும் பரிசோதனை செய்து கொள்ளாதது பற்றி.  கூடவே சொன்ன விஷயம் இன்னும் அதிர்ச்சியைத் தந்தது. 

மருத்துவமனையில் மருத்துவரை அழைத்து மீண்டும் சோதனை செய்து கொள்ள வரவேண்டும் என்று இவர் சொன்ன போது, ”இங்கே வந்து மீண்டும் தொற்று ஏற்படவா? வேண்டாம், உங்களுக்கு எந்தவித தொற்றின் தடயமும் இல்லாவிட்டால் வர வேண்டாம் - வீட்டிலேயே இருங்கள் - இன்னும் பதினான்கு நாட்களுக்கு வீட்டில் இருந்தால் போதும் - சோதனை அவசியம் இல்லை” என்று மருத்துவரே சொல்லி விட்டார் என்று சொன்னார் அந்த நபர்.  சரி சோதனை வேண்டாம் என்று சொன்னதைக் கடைபிடித்த நீங்கள், இன்னும் பதினான்கு நாட்கள் வீட்டிலிருங்கள் என்று சொன்னதை மட்டும் ஏன் கடைபிடிக்காமல் அலுவலகத்திற்கு வந்து விட்டீர்கள் என்று கேட்ட போது அவர் கூலாகச் சொன்ன பதில்....  வேறென்ன!  “முஜே குச் நஹி ஹோgகா!”  அதாவது எனக்கு ஒன்றும் ஆகாது! 

ஆஹா..... (அ)லட்சியவாதியே.... உங்களுக்கு ஏதும் ஆஹாது என்று சொல்லிக் கொண்டே இருந்த உங்களுக்கே தொற்று வந்து விட்டது.  அதை அடுத்தவர்களுக்கும் ஏன் கொடுக்க நினைக்கிறீர்கள் என்று அவரை யார் கேட்பது?  இந்த நபரைப் போலவே பலரும் இருக்கிறார்கள் - அதீத அலட்சியம் - எனக்கு ஒண்ணும் ஆஹாது என்று சுற்றிக் கொண்டிருப்பதால் மற்றவர்களுக்கும் தொற்றைக் கொடுத்துக் கொண்டிருப்பவர்களை என்ன சொல்லித் திருத்த?  அவர் இப்படி இன்றால் இன்னும் சிலர் தனக்கு வந்து விட்டது - அதனால் நான் தனிமையாக ஏன் இருக்க வேண்டும் - என்னால் அடுத்தவர்களுக்கும் தொற்று பரவினால் எனக்கென்ன என்று கேட்டுக் கொண்டு திரிகிறார்கள்.  இவர்களை என்ன சொல்லிக் கட்டுப்படுத்த!  நேரடியாகவே அப்படி சிலரிடம் இருந்து வந்த வார்த்தைகளைக் கேட்டு மன வருத்தம் மட்டுமே மிச்சம். 

இப்படியும் சிலர்!  வேறென்ன சொல்ல?

இந்த நாளின் சிந்தனைகளை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொண்டிருக்கிறேன். இந்த நாளின் பதிவு பற்றிய உங்கள் எண்ணங்களை பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்கள்.  தொடர்ந்து சந்திப்போம்.... சிந்திப்போம்....

நாளை வேறு ஒரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திக்கும் வரை...

நட்புடன்

வெங்கட் நாகராஜ்

புது தில்லி.