கல்யாணக் கனவுகள் – கதை மாந்தர்கள்

அன்பின் இனிய நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம். இன்றைய காலையை நல்லதோர் வாசகத்துடன் தொடங்கலாம் வாருங்கள்.

வாழ்க்கையே இங்கே நிரந்தரமில்லாத போது, நமக்கு வரும் கஷ்டங்கள் மட்டும் எப்படி நிரந்தரமாகும்?  இதுவும் கடந்து போகும்! நம்பிக்கை கொள்வோம்.

*****

இன்றைய பதிவு என் நண்பர் ஒருவர் எனக்குச் சொன்ன கதை!  இனி அவர் வார்த்தைகளில் கதைமாந்தரைப் பற்றிக் கேட்கலாம் வாருங்கள்!

எனக்கும் அவருக்கும் பதினைந்து அல்லது இருபது வயது வித்தியாசம் இருக்கலாம்.  என்னை “Bபேடா(t)!” அதாவது மகனே என்று தான் அழைப்பார்!  ஒரு நாளைக்கு எத்தனை முறை என்னை மகனே என அழைப்பார் என கணக்கே இல்லை!  அவருடனான எனது பரிச்சயம், பழக்கம் மிகச் சில வருடங்களே என்றாலும், என்னை முதல் முதலில் பார்த்தபோதே என்னை அவர் அழைத்தது மகனே என்று தான்.  ஏனோ என்னை அவர் மகனாகவே நினைத்திருந்தார்.  அவரைத் தெரிந்தவர்களுக்கு, அவரை அவ்வளவாகப் பிடிப்பதில்லை! அவரைப் பற்றி ஏதேனும் குறை சொல்லிக் கொண்டே இருப்பார்கள். மூத்த அதிகாரி என்றாலும் கூட அவர் சொல்லும் வேலைகளை எப்படியாவது தட்டிக் கழிக்கத்தான் முயற்சி செய்வார்களே அன்றி செய்வதில்லை என்பதால் எப்போதுமே கோபத்துடன் அவர்களை  கடிந்து கொள்வதால் அப்படி பிடிக்காமல் போயிருக்கலாம்! 

அதே பெண்மணி, முதல் நாளிலிருந்தே என்னை மகனே என அழைப்பதைக் கண்ட பல ஆண்களுக்குக் கொஞ்சம் பொறாமை கூட வரும்.  அவர் இல்லாதபோது அவரைப் பற்றி என்னிடத்தில் இல்லாததையும் பொல்லாததையும் கூறி திசை திருப்ப முயற்சி செய்வார்கள். பொதுவாக ஒரு பெண்மணியைப் பிடிக்காமல் போனால் அவரைப் பற்றி அவதூறுகளைப் பரப்புவது தானே பெரும்பாலான மனிதர்களின் வேலை – அது ஆணாக இருந்தாலும், பெண்ணாக இருந்தாலும், தனக்குப் பிடிக்காதவர்களைப் பற்றி அவதூறு சொல்வதில் பலத்த போட்டியிருப்பது வழக்கம் தானே. ”எதுக்கும் அந்தப் பெண்மணியிடம் ஜாக்கிரதையாகவே இரு! அவள் குடும்பம் பற்றி உனக்கு எதுவும் தெரியாது! நீயோ இப்போது தான் இங்கே வந்து அவள் பிரிவில் வேலைக்கு சேர்ந்திருக்கிறாய்! உன்னுடைய நல்லதற்காகவே நாங்கள் இதைச் சொல்கிறோம்!” என்று ஒருவர் பின் ஒருவராக வந்து அறிவுரைகளை அள்ளி வீசுவார்கள்.  இருப்பதிலேயே மிகச் சுலபமான வேலை அடுத்தவர்களுக்கு அறிவுரை வழங்குவது தான் என எனக்குத் தோன்றுவதுண்டு.

இப்படி பலரும் தனக்கு எதிராகவே பேசுவது அந்தப் பெண்மணிக்குத் தெரியாமல் போய்விடுமா என்ன? எத்தனை நாளைக்கு தான் மூடி மறைத்தே பேச முடியும்? ஒரு நாள் அந்தப் பெண்மணி என்னை அழைத்து “மகனே உன்னிடம் கொஞ்சம் பேச வேண்டும்! நான் எப்பொழுதும் காலை ஒன்பது மணிக்கே வந்து விடுவேன். மற்றவர்கள் பெரும்பாலும் பத்து மணிக்கு தானே வருகிறார்கள். அதனால் நாளைக்கு நீயும் ஒன்பது மணிக்கே வந்து விடு!” என்று சொல்லி இருந்தார்.  கூடவே வேறு யாரிடமும் இதைப் பற்றி பிரஸ்தாபிக்க வேண்டாம் என்றும் சொல்லி அனுப்பினார். அடுத்த நாள் காலை ஒன்பது மணிக்கே அலுவலகம் வர, அந்தப் பெண்மணியும் வந்து காத்திருந்தார்!  ”வா மகனே! நான் உன்னிடம் சில விஷயங்களைப் பேச வேண்டும் என்று தான் உன்னை இன்றைக்கு சீக்கிரமாக அழைத்தேன்.  நீ இங்கே வந்த பிறகு என்னைப் பற்றி இங்கே உள்ளவர்கள் என்னைப் பற்றி பலதும் உன்னிடம் சொல்லி இருக்கக் கூடும்! அதை நான் உன்னிடம் கேட்கப் போவதில்லை. ஆனாலும், என்னைப் பற்றி, என் குடும்பம் பற்றி உன்னிடம் சொல்ல வேண்டும் என, எனக்குத் தோன்றியது! அதனால் தான் இப்படி அழைத்தேன்” என பலமான பீடிகை போட, அமைதியாக அவர் சொல்லப் போவதைக் கேட்கக் காத்திருந்தேன்.

”எங்கள் வீட்டில் நாங்கள் ஐந்து பேர் – நான்கு சகோதரிகள் ஒரே ஒரு சகோதரன்.  அம்மா கடைசி பிள்ளைப் பேற்றில் உயிரிழக்க, அப்பா மறுமணம் செய்து கொள்ளாமல் எங்கள் அனைவரையும் கண்ணும் கருத்துமாக வளர்த்தார்.  இருப்பதிலேயே நான் தான் மூத்த மகள். அம்மா இறக்கும்போது எனக்கு பதினைந்து வயது!  அதனால் வீட்டின் பொறுப்புகள் எனது தலையில் தான்.  அப்பாவும் அரசுப் பணியிலிருந்தவர் தான். பணம் ஒரு பிரச்சனையாக இல்லை. தில்லியின் பிரபல பகுதி ஒன்றில் எங்களுக்கு மூன்று மாடி வீடு இருந்தது.  நாங்கள் சிறுமிகளாக இருந்தவரை வீட்டில் இரண்டு மாடிகளை வாடகைக்கு விட்டு இருந்தார் அப்பா! பணம் எப்போதுமே இருந்து கொண்டிருந்தது என்றாலும் வீட்டில் அம்மா இல்லாதது ஒரு பெரும் குறை தான் – அதுவும் நான்கு பெண் பிள்ளைகள் இருக்கும் வீட்டில் அம்மாவின் துணை இல்லாமல் இருப்பது கொடுமை! பெண்மை குறித்த பல விஷயங்களை நானாகவே தெரிந்து கொள்ள வேண்டியிருந்தது எனக்கு.

சகோதரிகளுக்காவது தாய் போன்று நான் இருந்ததால் எனக்குத் தெரிந்ததை அவர்களுக்குச் சொல்லிக் கொடுத்தாலும், என்னைப் பொறுத்த வரை தாயில்லாமல் வளர்ந்தது ஒரு பெரிய குறை! எல்லோருக்கும் அம்மாவாக நான் இருந்ததால் அவர்களை கரையேற்றும் பாரம் எனக்கு இருந்தது.  எனக்கும் கல்யாணக் கனவுகள் இருந்தது. எனக்கென்று ஒருவன் பிறந்திருக்காமலா இருப்பான்? என்று நினைத்தாலும், எனக்கு வருபவன் என் சகோதரிகளையும் ஆதரிக்க வேண்டும், அவர்களுக்கும் நாங்கள் சேர்ந்து திருமணம் செய்து வைக்கவேண்டும் என நினைத்துக் கொள்வேன்.  அப்படி ஒருவனுமே வரவில்லை!  அனைவருமே எங்களிடமிருந்த சொத்துக்களை பங்குபிரித்துக் கொண்டு போகத் தயாராக இருந்த அளவு பொறுப்பினை ஏற்கத் தயாராக இல்லை!  திருமண வயது வந்து சகோதரிகளை பார்க்க மாப்பிள்ளைகள் வந்தாலும் அவர்களது எதிர்பார்ப்புகளை எங்களால் பூர்த்தி செய்யவே இயலவில்லை.  எங்கள் பிரிவில் பெண்ணுக்குத் தரவேண்டிய வரதட்சிணை கொஞ்சம் அதிகமே! நான்கு பேருக்கும் இப்படி அள்ளிக் கொடுத்து திருமணம் செய்து வைக்க அப்பாவால் முடியவில்லை.

எங்களுக்கும் ஒரு சில வரன்களுக்குப் பிறகு கல்யாணம் என்கிற விஷயத்தின் மீதே வெறுப்பு வந்து விட்டது. சகோதரன் மட்டும் காதல் மணம் புரிந்தான். ஆனாலும், அவனது மனைவி எங்களுடன் சேர்ந்து இருக்கத் தயாராக இல்லை. சகோதரன் மணம் புரிந்து ஒன்றிரண்டு வருடங்கள் எங்கள் அனைவருடைய வாழ்க்கையுமே நரகமாக இருந்தது. ஒரு நிலையில் என் சகோதரனை விட்டு விட்டு தன்னுடைய வீட்டிற்கே திரும்பிச் சென்று விட்டாள் காதலித்து திருமணம் புரிந்து கொண்ட சகோதரனின் மனைவி. அப்பாவும் எங்களில் எவருக்குமே திருமணம் செய்து வைக்க முடியவில்லையே என்ற சோகத்திலேயே மறைந்து விட்டார்.  இப்போது மூன்று மாடி வீட்டில், நாங்கள் நான்கு சகோதரிகள் மற்றும் சகோதரன் என அனைவரும் ஒரே குடும்பமாக இருக்கிறோம். அனைவரும் நன்கு சம்பாதிக்கிறோம், வேண்டியதை வேண்டியபோது சாப்பிடுகிறோம். பூஜைகள், கோவில், குளம் என வாழ்க்கை நடக்கிறது. 

திருமணம் என்ற ஒரு சுகம் எங்கள் வாழ்க்கையில் இல்லை என்பதைத் தவிர வேறு குறைகளில்லை.  என்றைக்காவது கல்யாணக் கனவுகள் அனைத்துமே கனவுகளாகவே போய்விட்டதே என்ற வருத்தம் வராமல் இல்லை! என்றாலும் விதி விட்ட வழி இது எனும்போது என்ன செய்ய முடியும்!  ஏதோ என்னுடைய வாழ்க்கை பற்றிய சில விஷயங்களை உன்னிடம் சொல்லத் தோன்றியது! என் சோகக் கதையை உன்னிடம் சொல்லி, உன்னையும் வருத்தியிருந்தால் மன்னித்து விடு!  இப்போதைக்கு எனக்குத் தேவை நிம்மதி!  இங்கே இருப்பவர்கள் எவருமே என்னை, என் உணர்வுகளைப் புரிந்து கொள்வதில்லை. உன்னைப் பார்த்த நாளிலேயே என் மகன் போல உன்னை நினைத்துக் கொண்டதால் உன்னிடம் இந்த விஷயங்களைச் சொல்லி விட்டேன். இப்போது கொஞ்சம் மனதில் பாரம் குறைந்திருக்கிறது. அதற்காக நன்றி! கண்களில் கண்ணீருடன், “நான் கொஞ்சம் வாஷ்ரூம் வரை சென்று வருகிறேன்!” நீயும் வேலையைக் கவனி! மற்றவர்கள் வருகின்ற நேரமாகி விட்டது! நாம் இருவரும் இப்படிப் பேசிக் கொண்டிருந்தால் அதைப் பற்றியும் தவறாகத் திரித்துப் பேசக் கூடும்! என்னைப் பற்றி எனக்குக் கவலையில்லை! உன்னைப் பற்றிய அவதூறுகளும் வரக்கூடும்!” என்று சொல்லி அவர் செல்ல, நானும் என் இருக்கை நோக்கிச் சென்றேன்.

அடுத்தவரை பற்றி என்னவேண்டுமானாலும் சொல்லலாம் என்று கங்கணம் கட்டிக் கொண்டு அலைகிறார்கள் இந்த மனிதர்கள்.  தனக்குப் பிடிக்கவில்லை எனில் எதையும், எப்படியும் கதை திரிக்கலாம் என இருப்பவர்களிடம் பேசி என்ன பலன்! என்று எண்ணியபடி அன்றைய நாளைக் கழித்தேன்!  எனக்குக் கிடைத்த அனுபவத்தினை உன்னிடமும் சொல்லி விட்டேன்! இதை நீயும் ஒரு அனுபவமாகத் தெரிந்து கொள்! நீ தான்  ஏதோ எழுதுவாயாமே – வலைப்பூவில்! இதையும் வேண்டுமானால் எழுதேன்!” என்று சொல்லிச் சென்றான் அந்த நண்பன்!   

இதோ நண்பன் சொன்ன விஷயங்களை எழுதி விட்டேன். இன்றைய பதிவின் வழி அந்த நண்பன் சொன்ன விஷயங்களைப் பற்றிய உங்கள் கருத்துகளை பின்ன்னூட்டத்தில் பகிர்ந்து கொள்ளுங்களேன். நாளை வேறு ஒரு பதிவின் வழி சந்திக்கும் வரை…

நட்புடன்

வெங்கட் நாகராஜ்

புது தில்லி.