சென்னைக்கு ஒரு பயணம் – சென்னையில் சில நாட்கள்!

 சென்னையில் சூரியஸ்தமனம்....

மூன்று வருடம் கழித்து உடன்பிறப்பு இல்லத்தை நோக்கி ஒரு பயணம். திருவரங்கம் ஸ்டேஷனுக்கு வந்தது முதல் பதினைந்து பூக்காரர்களாவது பார்த்திருப்பேன். ஒவ்வொரு முறையும் அருகே வந்து கேட்கும் போது "இருக்கும்மா" என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன்.

பிளாட்ஃபார்ம் மாற்றியதால் சப்வேயில் படியேற சிரமப்பட்டு குச்சியை ஊன்றிக் கொண்டே வந்த பாட்டி ஒருவர் "வந்தோமா! நாலு படியேறினோமானு இருக்கணும்!! உசிர் போறது! என்று சொல்லி ரயில்வே துறையையே திட்டிக் கொண்டே வந்தார்!

எங்கள் அருகில் நின்ற நபர் ஒருவர் "யாரிடமோ தற்பெருமை தக்காளியாக" வில்லை ஒடைச்சிருவேன்!! மலையை பேத்துடுவேன்!! என்று கதைக் கட்டிக் கொண்டிருந்தார். மைதா மாவு பசை எடுத்து வந்திருக்கலாமோனு வருத்தப்பட்டேன்.

எங்கள் ரயிலுக்கு முன்னால் பாண்டிச்சேரி எக்ஸ்பிரஸ் வந்தது. ரயிலுக்குள்ளிருந்து ஒரு பெண்மணி "சூர்யா!! சூர்யா!! என்று அலறல். அந்த சூர்யா ரயிலில் பத்திரமாய் ஏறும் வரை நம்மிடம் பதட்டம்!

யாரோ வைத்திருந்த குழந்தையை பத்திரமாய் இருக்க வேண்டுமே என ஒரு பாட்டி புலம்பல்!! தாத்தா பாட்டியிடம் "அவா குழந்தையை அவா பாத்துப்பா!! நீ பேசாம இரு!!! என்று அதட்டல் போட்டார். பாட்டி கப்சிப்.

கொள்ளிடம்....

ரயில் வந்தது. மணல் தெரியும் கொள்ளிடம் கடந்தது. ரயிலுக்குள்ள ஒண்ணும் சுவாரசியமாய் இல்லை. போர் அடித்தது. ஏகப்பட்ட கும்பல். வழியெங்கும் நின்று கொண்டும், உட்கார்ந்து கொண்டும்.

விழுப்புரத்தில் கணவன், மனைவி மற்றும் குழந்தையுடன் ஒரு குடும்பம் ஏறியது.

அந்தக் குழந்தை எதிர் சீட்டில் இருந்த குழந்தை கையில் இருந்த பவண்ட்டோவுக்காக அழ ஆரம்பிக்க, சமாளிக்க முடியலை.  அம்மா என்னென்னமோ குடுத்துப் பார்த்தார். ம்ம்ஹூம்! ஒண்ணும் எடுபடலை. கையை வேறு பாட்டிலைக் காட்டியே அழ, எதிர்ச்சீட்டுக்காரர் பவண்ட்டோவைக் கொடுக்க, குழந்தை அழுகையை நிறுத்தி விட்டு, பவண்ட்டோவை மடக் மடக்கென்று குடித்து விட்டு சமத்தாய் செல்ஃபோனில் கார்ட்டூன் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது!

தம்பி வீட்டில் ஒரு விளக்கு....

முன்பெல்லாம் ரயிலில் ஒருவருக்கொருவர் அறிமுகம் இல்லையென்றாலும், ஏதோ ஒரு டாபிக்கில் பேசத் துவங்கி அரட்டையடித்துக் கொண்டு வருவர். இப்போது அமைதியோ அமைதி!! எல்லோரின் கைகளிலும் செல்ஃபோன். இப்படியாக சென்னை வந்து சேர்ந்து தம்பி வீட்டில் சில நாட்கள் டேரா!

மதியம் தூக்கம். மாலை மாடியில் சிறிது நேரம். பென் ட்ரைவிலிருந்த மெர்சல் படத்தைப் பார்த்துக் கொண்டே இரவு உணவு. அன்றாட வேலைகள், பொறுப்புகள் இல்லாத நாட்கள்! அரக்க பரக்க வேலை செய்த கைகள். சும்மா இருக்க முடியலை... ரெஸ்ட் எடுங்கக்கா!! என்று தம்பி மனைவியின் மிரட்டல்.

சிறுவயதிற்குப் பிறகு தியேட்டரில் பார்த்த படங்களை விரல் விட்டு எண்ணி விடலாம்...:) விடுமுறை நாட்களில் பக்கத்து வீட்டு மல்லிகாம்மாவுடன் ஒயர் கூடையில் நொறுக்குத் தீனி, தண்ணீர் சகிதம் அம்மா, நான், தம்பி மூவரும் சென்று வருவோம். அப்பாவுக்கு படங்கள் பார்ப்பதில் ஆர்வமிருக்காது. ஒருமுறை கவுண்ட்டரில் டிக்கெட் வாங்கும் வெறியில் ஒரு பெண்மணி சிறுபெண்ணாக இருந்த என்னை மிதித்து விட்டுச் சென்றார். இதற்காக அப்பாவிடம் அம்மா வாங்கிய திட்டு!

இவ்வளவு வருடங்கள் கழித்து, தம்பியுடன் நேற்று தியேட்டரில் பார்த்த சீமராஜா. மகள் சிவகார்த்திகேயனின் விசிறி. மிகவும் ரசித்துப் பார்த்தாள். எனக்கும் சமந்தாவின் புன்னகை மிகவும் பிடிக்கும். பரோட்டா சூரியின் காமெடி. நல்லதொரு பொழுதுபோக்காக இருந்தது.

2.0 ட்ரெய்லர் பார்த்து மிரட்சியுடன் ரசித்தோம். பார்க்கும் ஆவல் மேலிட்டது. என்ன தான்! இந்திய தொலைக்காட்சிகளில் முதல்முறையாக பார்த்தாலும் தியேட்டரில் பார்க்கும் விதமே தனி தான் போங்க...:) இரவு உணவையும் வெளியே முடித்துக் கொண்டு வீடு திரும்பினோம்.

தம்பி வீட்டிலிருந்து....

இங்கு வந்த நான்கு நாட்களில் டி.வி.யிலும் தியேட்டரிலும் சேர்த்து ஏழு படங்கள் பார்த்தாச்சு! நேற்று வேலைக்காரன் படம். எவ்வளவோ நாட்கள் யாராவது நம்மை உட்கார வெச்சு செய்ய மாட்டாங்களா!! என்று நினைத்ததுண்டு. ஆனா அதை அனுபவிக்க ஒருநாள் போதும். இப்படியே இருப்பது மிகவும் கடினமாக உள்ளது! எப்போது ஊருக்குத் திரும்பி சக்கரமாக சுழன்று வேலை செய்யப் போகிறேன் என்று ஏங்கத் துவங்கிவிட்டேன். சென்னையிலிருந்து மீண்டும் திருவரங்கம் செல்ல வேண்டும். அந்த அனுபவங்கள் பிறகு!

மீண்டும் ச[சி]ந்திப்போம்….

நட்புடன்

ஆதி வெங்கட்