கல்யாணக் கனவுகள்…

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம். இன்றைய நாளை திருமணம் பற்றிய ஒரு பொன்மொழியுடன் துவக்கலாமா?

திருமணம் என்பது சரியான துணையைத் தேடிப் பிடிப்பதல்ல. கடைசி வரை சரியான துணையாக இருப்பதே.

 

***

அலைபேசி ”Bபோலே chசூடியா…” என்று சிணுங்கியது.  எடுத்துப் பார்த்தால் சுரேந்தர். தேசிய மயமாக்கப்பட்ட வங்கி ஒன்றில் அதிகாரியாக பணிபுரியும் இளைஞர். உதவி மனப்பான்மையும் நல்ல குணமும் கொண்டவர். அழைப்பை எடுக்க, ”நான் சுரேந்தர் பேசுகிறேன்.  எனக்கு திருமணம் நிச்சயமாகி விட்டது. மகிழ்ச்சியுடன் நண்பர்கள் அனைவருக்கும் தகவலைச் சொல்ல வேண்டும். கண்டிப்பாக பீஹாரில் நடக்கும் திருமணத்திற்கு வர வேண்டும். இன்னும் ஒரு மாதம் தான் இருக்கிறது… நீங்கள் எனக்கு மிகவும் முக்கியமான வேண்டப்பட்டவர் என்பதால் உங்களுக்கு தான் முதல் அழைப்பு! கண்டிப்பாக வந்து விட வேண்டும்.  நாலு நாள் நடக்கப் போகும் திருமண நிகழ்வுகள் எல்லாவற்றிலும் நீங்கள் கலந்து கொள்ள வேண்டும். பத்திரிகை வந்ததும் உங்களை நேரில் சந்தித்து பத்திரிகை அளிக்கிறேன்”.

கல்யாணம்… ஆஹா கல்யாணம்… யாருக்குத் தான் இல்லை கல்யாண ஆசைகள். பிறந்ததே கல்யாணம் செய்து கொண்டு குழந்தை குட்டிகளுடன் சந்தோஷமாக இருக்க வேண்டும் என்பதற்காகவே என்று சிலர் யோசிப்பதுண்டு. எல்லோருடைய திருமண வாழ்க்கையும் சந்தோஷமாகவே கழியும் என்ற உத்திரவாதம் இல்லை என்று தெரிந்தாலும் திருமணம் செய்து கொள்ளவே வேண்டாம் என்று நினைப்பவர்கள் மிகக் குறைவு. தற்போதைய காலகட்டத்தில் இப்படிச் சிந்திப்பவர்கள் அதிகரிக்கத் தொடங்கி இருக்கிறார்கள் என்றாலும், அவர்களின் எண்ணிக்கை மிகக் குறைவு தானே…  சுரேந்தருக்கும் கல்யாண ஆசைகள் உண்டு. சில வருடங்களாகவே திருமணத்திற்குப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள் அவர்கள் வீட்டில்.  ஏனோ காரணங்களால் தட்டிப் போய்க்கொண்டே இருந்தது.  இப்போது திருமணம் நிச்சயம் ஆகிவிட்டதில் மகிழ்ச்சி!

அலைபேசி அழைப்பு வந்த சில நாட்கள் ஆகிவிட்டது. பத்திரிகை வரவில்லை. சுரேந்தரும் வரவில்லை. எனக்கும் வேறு சில பணிகள் தொல்லைகள் மனதைத் துளைக்க, சுரேந்தரின் திருமணம் மறந்தே போனது. அதன் பிறகு சுரேந்தரின் அழைப்பும் வரவில்லை. சரி திருமணத்திற்கு நாம் போகாததால் கோபம் கொண்டிருப்பாரோ என்று மனதில் கொஞ்சம் உறுத்தல். அவருடன் பேசுவதற்கான சந்தர்பத்திற்காகக் காத்திருந்தேன். சில மாதங்கள் கழிந்து விட்டன. ஒரு நாள் சுரேந்திரிடமிருந்து அழைப்பு.  “நல்லா இருக்கீங்களா? உங்களைப் பார்த்து ரொம்ப நாட்களாகி விட்டது. இந்த ஞாயிறு சந்திக்க முடியுமா? உங்களுக்கு வேறு ஏதும் வேலை இருந்தால் பிறகு சந்திக்கலாம். உங்க கிட்ட கொஞ்சம் பேசணும்…” பீஹாரிகளுக்கு ஒரு பழக்கம். ‘நான் என்று சொல்வதை விட நாங்க’ என்று தான் சொல்வார்கள் [”மே” என்பதற்கு பதில் “ஹம்”]. ”ஹம் லோக்g சண்டே ஆயேங்கே” என்று சொன்னதால் மனைவியுடன் வருகிறார் போலும் என நினைத்தேன். ஆனால் வந்த பிறகு தான் தெரிந்தது தனியாக வந்திருக்கிறார் என்று.

ஞாயிறு மாலை அவரைச் சந்திக்கச் சென்று சொன்ன இடத்தில் காத்திருந்தேன். பரிசுப் பொருள் ஏதேனும் வாங்கிக் கொள்ளலாம் என காதி கிராஃப்ட் உள்ளே நுழைந்து தேடிக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால் ஒன்றும் சரியாக அமையவில்லை. அதற்குள் அழைப்பு வரவே, சரி பார்த்துக் கொள்ளலாம் என வெளியே வந்தேன். சுரேந்தர் என்னை விட இளைஞர் என்பதால் என்னைப் பார்த்தவுடன் குனிந்து காலைத் தொட்டார் – இங்கே தன்னை விட மூத்தவர்களைப் பார்த்தால் இப்படியான மரியாதை செய்வது வழக்கம். எங்கே பார்த்தாலும், அது நட்ட நடு வீதியாக இருந்தாலும் காலைத் தொட்டு ஆசீர்வாதம் கேட்பது வழக்கம். அந்த வழக்கம் இன்றைக்கும் தொடர்கிறது! அவரைத் தொட்டு எழுப்பி பேசிக் கொண்டே நடந்தோம்.  அருகே இருக்கும் ஒரு பூங்காவில் அமர்ந்து பொதுவான விஷயங்களைப் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். அவராகவே என்ன பேச வேண்டும் என ஆரம்பிக்கட்டும் என காத்திருந்தேன்.  அவரும் ஆரம்பித்தார்.

“மனசே சரியில்லை. அப்பா என்னுடன் பேசுவதே இல்லை. அம்மாவும் எப்போது பேசினாலும் என் திருமணம் பற்றி தான் பேசுகிறார்கள். என்னிடம் தான் குறை என்பது போல சொல்வது கஷ்டமாக இருக்கிறது” என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். மேலும் சொல்லட்டும் என காத்திருந்தேன். திருமணம் என்று சந்தோஷமாகச் சொன்னாரே, இப்போது என்னவாயிற்று என்று யோசித்தபடியே சுரேந்தர் மேலும் பேசுவதற்குக் காத்திருந்தேன்.

“திருமணம் நிச்சயம் ஆனது என்ற சந்தோஷத்தில் உங்களுக்குத் தகவல் சொன்ன பிறகு, பெண் வீட்டிலும் எங்கள் வீட்டிலும் திருமண வேலைகளை நல்ல நாள் பார்த்து ஆரம்பித்தார்கள். பீஹாரிகள் திருமணத்தில் வரதட்சிணைக்குக் [dhதஹேஜ்] கொடுக்கும் முக்கியத்துவம் உங்களுக்குத் தான் தெரியுமே. இந்தத் திருமணத்திலும் அந்த விஷயங்கள் அடிக்கடி பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்.  எங்கள் வீட்டில் பேசுவது மாதிரியே, பெண்ணும் என்னிடம் பேசினார் – எங்கள் ஊர் வழக்கப்படி பெண்ணுக்கு மாப்பிள்ளை வீட்டிலிருந்து நகைகள் செய்து/வாங்கித் தருவோம். எவ்வளவு மதிப்பிற்கு நகை வாங்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்து வைத்திருந்தேன். அந்தப் பெண் என்னை அலைபேசியில் அழைத்து, ”நான் என்ன நகை சொல்கிறேனோ அதைத் தான் நீங்கள் வாங்கித் தர வேண்டும்” என்று சொல்ல, எனக்குக் கொஞ்சம் தயக்கமாக இருந்தது – “நான் நினைத்த மதிப்பினை விட அதிகமாக  நகைகளைக் கேட்டுவிட்டால்?” அதனால் நான் எனக்குப் பிடித்ததை வாங்கித் தருகிறேன் – திருமணத்திற்குப் பிறகு உனக்குப் பிடிக்கவில்லை என்றால் உனக்குப் பிடித்தவாறு வாங்கிக் கொள்” என்று சொல்லி விட்டேன். அது இரண்டாம் பிரச்சனையாக வெடித்தது! முதல் பிரச்சனை?

முதல் பிரச்சனை அதற்கு முன்னரே ஆரம்பித்திருந்தது! உங்களுக்கே தெரியும். நான் வங்கிப் பணியில் இருப்பது! வங்கியில் வாடிக்கையாளர் சேவையில் இருக்கும்போது அலைபேசி அழைப்புகள் வந்தால் எடுத்துப் பேச முடிவதில்லை. பேசினால் வாடிக்கையாளர்களுடன் பிரச்சனை. பேசாவிட்டால் வரப் போகும் மனைவிக்குக் கோபம்! இரண்டு பக்கத்திலிருந்தும் கஷ்டம்.  அதுவும் அந்தப் பெண் பேச ஆரம்பித்தால் குறைந்தது முக்கால் மணி நேரம் பேசுகிறார்.  எனக்கு அவ்வளவு நேரம் பேச முடியாது. இரவு பகல் என எப்போதும் அலைபேசியில் அழைத்துக் கொண்டே இருக்கிறார் – திருமணத்திற்குப் பிறகு எவ்வளவு பேச வேண்டுமோ அவ்வளவு பேசலாமே! என்று சொல்லியே விட்டேன்! காலையில் ஏழரை மணிக்கு வீட்டை விட்டுப் புறப்பட்டால் 30 கிலோமீட்டர் தொலைவில் இருக்கும் வங்கிக் கிளைக்குச் சென்று வீடு திரும்ப இரவு எட்டு மணி ஆகிவிடுகிறது. இரவு வெகு நேரம் விழித்துப் பேசிக் கொண்டிருந்தால் அடுத்த நாள் வங்கியில் எப்படி வேலை பார்ப்பது?  Cash Handling இருக்கும் என்பதால் கொஞ்சம் தவறினாலும் நட்டம் தானே!

”கல்யாணத்திற்கு முன்னரே நீங்கள் என்னுடன் சரியாகப் பேசுவதில்லை என்றால், கல்யாணம் ஆன பிறகு எப்படிப் பேசுவீர்கள் என்று அடிக்கடி ஊடல். எவ்வளவோ முறை சமாதானம் செய்தாலும், இந்த முதல் பிரச்சனை அதிகரித்துக் கொண்டிருந்தது. பெண்ணின் பெற்றோரும் என்னிடம் “நீங்கள் எங்கள் பெண்ணிடம் பேசுவதில்லையாமே?” என்று கேள்வி கேட்டு அவர்களும் அலைபேசியில் தொல்லை தர ஆரம்பித்தார்கள். பெண்ணின் பெற்றோருக்கும் எங்கள் பெற்றோருக்கும் இடையில் சின்னச் சின்னதாய் வாக்குவாதங்கள்.  கடைசியில் அந்தப் பெண் “என் கூட ஒழுங்காக பேசுவதில்லை, என் இஷ்டத்திற்கு நகை வாங்க ஒத்துக் கொள்ளவில்லை என வரிசையாக புகார் பட்டியல் அளித்து, என்னைத் திருமணம் செய்து கொள்ள முடியாது என்று சொல்லி விட்டார். நிச்சயித்த திருமணம் தடைபட்டுப் போனது! எனக்கும் மனக் கஷ்டம். எங்கள் வீட்டினருக்கும் மனக் கஷ்டம். சரியான புரிந்து கொள்ளல் இல்லாமல் இப்படி ஆனதே என்று யாரிடமும் திருமணம் நின்றதைச் சொல்ல வில்லை.

என் வீட்டினர் இப்போதும் சில பெண்களைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். சாதி [பீஹார் மாநிலத்தில் இந்த ஜாதிப் பாகுபாடுகள் ரொம்பவே அதிகம்], அந்தஸ்து, வேலை பார்க்கும் பெண் மருமகளாக வேண்டும் என்று அவர்கள் சொல்லும் எல்லா கட்டளைகளுக்குத் தகுந்த பெண் கிடைப்பது கடினமாகி விட்டது. எனக்குத் திருமணம் ஆகாதற்கு நான் மட்டுமே காரணம் என்று என்னையே கடிந்து கொள்கிறார்கள். நான் என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை” என்று தொடர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தார்.  அவருடைய மனக் கஷ்டங்களை யாரிடமாவது சொன்னாலாவது ஆறுதல் கிடைக்காதா என்ற எண்ணம் தான் இப்படி ஒரு சந்திப்பிற்கான தேவையாக இருந்திருக்கிறது.  திருமணமே செய்து கொள்ளாமல் இப்படியே இருந்து விடலாம் என்று தோன்றுகிறது என்று சொல்ல, ”நல்லதையே நினை சுரேந்தர். எல்லாம் நல்லபடியே நடக்கும்” என்று ஆறுதல் சொன்னேன்.  இரவு உணவை ஒரு உணவகத்தில் முடித்துக் கொண்டு அவர் இல்லம் திரும்ப, நானும் அவருடைய பிரச்சனைகளைச் சிந்தித்த படியே வீடு திரும்பினேன்.

அவரை ஆஸ்வாஸப்படுத்த, நீண்ட நேரம் பேச வேண்டியிருந்தது. பெற்றோரிடமும் மனம் விட்டுப் பேசச் சொல்லி இருக்கிறேன். விரைவில் நல்ல செய்தியோடு மீண்டும் அழைப்பார் என்ற நம்பிக்கை இருக்கிறது. பார்க்கலாம்! சுரேந்தருக்கு நல்ல மனைவி அமையட்டும்! நீங்களும் பிரார்த்தனை செய்யலாமே! இந்த விஷயங்களைப் பற்றி என் மனைவியிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தேன் – “திருமணம் ஆனவர்களில் பலர் ஏன் திருமணம் செய்து கொண்டோம் என்று புலம்பிக் கொண்டிருக்க, சுரேந்தரோ, திருமணம் ஆகவில்லையே என கஷ்டப்படுகிறார்” என்று சொல்ல, “ஏன் சொல்ல மாட்டீங்க! பதினேழு வருஷத்துக்கு அப்புறமும் இப்படிச் சொல்ல எப்படி மனசு வரும்?” என்று பிடித்துக் கொண்டார்! ”இப்படி வாயை விட்டு மாட்டணுமா? இத்தனை வருஷம் கழித்தும் உனக்கு ஒழுங்காப் பேசத் தெரியலையேடா…” என்று உள்மனது என்னைக் கடிந்து கொண்டது. ஹாஹா… எப்படிப் பேசணும்னு இன்னும் நிறைய கற்றுக் கொள்ள வேண்டும்!

இந்தப் பதிவு பற்றிய உங்கள் சிந்தனைகளை பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்கள்.  வேறு சில விஷயங்களோடு உங்களைச் சந்திக்கும் வரை…

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.