கடைசி கிராமம் – பழங்களே உணவாக – பேருந்து ஸ்னேகம்

அனைத்து பதிவுலக நண்பர்களுக்கும் இனிய காலை வணக்கம். இன்றைய பொழுதை, நல்லதொரு வாசகத்துடன் ஆரம்பிக்கலாம்.

உண்மையான நட்பை அடைவது கடினம். ஏனெனில் நிபந்தனைகள் அற்ற அன்பை கொண்டது தான் நட்பு.

கடைசி கிராமம் என்ற தலைப்பில் இதுவரை வெளிவந்த பதிவுகளின் சுட்டிகள் கீழே:

பகுதி – 1: எங்கே போகலாம் – உத்திராகண்ட் அல்லது ஹிமாச்சலப்பிரதேசம்

பகுதி – 2: ஹிமாச்சலப் பிரதேசம் – கடைசி கிராமம் நோக்கி ஒருபயணம்

பகுதி – 3: கடைசி கிராமம் – கல்பா எனும் கிராமத்தில் ஓர் இரவு

பகுதி – 4: கடைசி கிராமம் – கின்னர் கைலாஷ் – யாத்திரை தகவல்கள்

பகுதி – 5: கடைசி கிராமம் – ரோகி – மலைப்பாதையில் நடைப்பயணம்

பகுதி – 6: கடைசி கிராமம் – ரோகி – கிராமமும் கோவிலும்

படம்: சாலையும் சாலை ஓர ஆறும்... பேருந்திலிருந்து அலைபேசியில் எடுத்த படம்...

சென்ற பதிவில் ரோghகியிலிருந்து chசித்குல் வரை செல்ல பேருந்தில் ஏறிக் கொண்டு, மலைப்பாதையில், ரெக்காங்க் பியோ என்ற இடம் வரை நின்று கொண்டு வந்தது பற்றி எழுதி இருந்தது நினைவில் இருக்கலாம். ரெக்காங்க் பியோ வந்து சேர்ந்ததும், பேருந்து நிலையத்தில் சில நிமிடங்கள் நின்ற பிறகு தான் பேருந்து புறப்படும் என்று சொன்னார் நடத்துனர். காலை கல்பாவிலிருந்து சீக்கிரமாக புறப்பட்டு ரோghகி வரை நடந்தபடியே இயற்கை காட்சிகளைப் பார்த்து ரசித்து கண்களுக்கு விருந்து அளித்திருந்தாலும் வயிறு என்ற ஒன்று இருக்கிறதே. அதற்கு பஞ்சபட்ச பரமானந்த விருந்து படைக்கவில்லை என்றாலும் கொஞ்சமாக ஏதேனும் சாப்பிடாமல் இருப்பது சரியில்லையே! ஆனால் சரியாக பேருந்து புறப்படும் நேரத்தில் தான் கோவிலிலிருந்து வந்தோம். அது மட்டுமல்லாமல் ரோghகி கிராமத்தில் எந்த வித கடைகளும் திறந்திருக்கவில்லை!

பேருந்தில் புறப்பட்டு ரெக்காங்க் பியோ வந்தபிறகு பேருந்து நிலையத்தில் பார்த்தால் பெரிதாக எதுவும் உண்பதற்கு இல்லை – கடைகளில் கேட்க, இப்போது தான் கடை திறந்திருக்கிறோம். தயாராக நேரமாகும் என்று சொல்லி விட்டார்கள். சரி இப்போதைக்கு என்ன கிடைக்கும் என்றால் பழங்கள், பிஸ்கெட்டுகள், ப்ரிட்டானியா கேக் போன்றவை தான் கிடைக்கும் என்று சொன்னார் கடைக்காரர். சரி என பழங்களும், பிரிட்டானியா கேக்ஸ் மற்றும் தண்ணீரும் வாங்கிக் கொண்டோம். சரி இன்றைக்கு நமக்கு காலை உணவாக இவையே வாய்த்திருக்கிறது எனும்போது அதை மாற்ற முடியுமா? என்ற எண்ணத்துடன் கேக்ஸ், பழங்கள் ஆகியவற்றை உண்டோம். இந்தப் பயணத்தில் மூன்று நான்கு வேளைகள் இப்படி பழங்கள் மட்டுமே உணவாக அமைந்தது! உண்ட வயிறு கொஞ்சம் நன்றியுடன் மனதைப் பார்த்தது! சரி மதியம் chசித்குல் சென்று சேரும் வரை இது தாங்கும் என்று சொல்லிக் கொண்டு பேருந்தில் சக பயணிகளைக் கவனிக்க ஆரம்பித்தோம்.

பேருந்தில் பெரும்பாலும் உள்ளூர் மக்கள் – எங்களைப் போல வெளியூரைச் சேர்ந்த சில சுற்றுலாப் பயணிகளையும் பார்க்க முடிந்தது. எங்கள் இருக்கைக்கு அருகிலேயே ஒரு இந்திய இளைஞரும் ஒரு வெளிநாட்டவரும் ஒன்றாக இருந்தார்கள். அவர்களைத் தவிர வேறு இரண்டு பேர்களும் – ஒரு பெண்மணியும் ஆணும் இருக்க, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக நாங்கள் அனைவரும் ஒருவருக்கொருவர் பேச ஆரம்பித்திருந்தோம். பொதுவாக இந்த மாதிரி பயணங்களில் கிடைக்கும் ஸ்னேகம் பல சமயங்களில் வாழ்க்கை முழுவதும் தொடர்ந்து இருக்கும் வாய்ப்பு இருக்கும். பலர் பார்த்து வந்த சில நாட்களில் மறந்தும், தொடர்பிலிருந்து விடுபட்டுப் போவார்கள்.  அந்தப் பெண்மணியும் அவருடன் வந்திருந்தவரும் சாங்க்ளா எனும் இடத்திற்குச் செல்வதாகவும், அடுத்த நாள் chசித்குல் செல்வதாகத் திட்டம் என்றும் சொல்லி நடுவழியில் இறங்கிக் கொண்டார்கள். 

அவர்களை விட்டு மற்ற இரு சுற்றுலா வாசிகளையும் இப்போது பார்க்கலாம்! அந்த இருவரில் ஒருவர் கேரளாவைச் சேர்ந்தவர் – பெங்களூரில் பணிபுரிகிறார் – Digital Marketing என்று சொன்னார். வருடத்தில் சில நாட்கள் முதுகுச் சுமையோடு தன்னந்தனியே பயணம் செய்கிறார் – பெரும்பாலும் இந்தியாவின் உள்ளேயே! பிரமோத் மற்றும் என்னிடமும் இளைஞர் மலையாளத்தில் பேசிக் கொண்டு வந்தார். நான்கு பேரும் சேர்ந்திருந்தால் ஆங்கிலம்! அன்று தொடங்கி, எங்கள் ஹிமாச்சலப் பயணத்தின் முடிவு வரை கேரள இளைஞர் எங்களுடனேயே இருந்தார். அலைபேசி எண், மின்னஞ்சல் முகவரி என அனைத்தும் பரிமாறிக் கொண்டோம். மற்றவர் வெளிநாட்டுப் பயணி – அவர் பற்றிய விஷயங்கள் நிறையவே உண்டு! 46 வயது அவருக்கு! ஐயர்லாந்தில் பிறந்து ஆஸ்திரேலியாவில் வளர்ந்து தற்போது ஹாலிவுட்-ல் Sound Specialist!

கடந்த இருபத்தி ஐந்து வருடங்களில் உலகின் பல பாகங்களுக்கும் சுற்றி வந்திருக்கும் இவர் இந்தியாவிற்கு வருவது நான்காவது முறை.  இந்தியா மீது அவருக்குத் தீராத காதல் – ஒவ்வொரு பயணத்திலும் குறைந்தது இரண்டு மாதங்களாவது இந்தியாவில் தங்கி மலைப்பிரதேசம், கிராமங்கள் எனத் தேடித் தேடி பயணிக்கிறார். பெரும்பாலான வெளிநாட்டுச் சுற்றுலா பயணிகள் வரும் தாஜ்மஹால் போன்ற இடங்களை இவர் விரும்புவதில்லை – Too much of rush! என்கிறார்.  அமைதியான இடங்களையே விரும்புவதற்குக் காரணம் உண்டு – இயற்கை அழகில் லயித்து அங்கே இருக்கும் பல்வேறு வித ஒலிகளை உள்வாங்கிக் கொள்ளவும், தன் முதுகில் எப்போதும் சுமந்து கொண்டிருக்கும் Superior Quality Microphone மற்றும் Recording உபகரணம் மூலம் பல்வேறு ஒலிகளை பதிவு செய்யவும் இப்படியான இடங்கள் தான் சரிவரும் என்கிறார். அந்த வெளிநாட்டவர் பெயர் மைக்கேல்! ஆஜானபாகுவான உருவம் ஆனால் மனதில் குழந்தை.

இந்த இரண்டு பேருமே எங்கள் பயணத்தில் கடைசி வரை இருந்தார்கள். மைக்கேல், கேரள இளைஞர் மற்றும் நானும் பிரமோதும் இப்பயணத்தின் ஹிமாச்சலில் இருந்தவரை ஒன்றாகவே பயணித்தோம். கேரள இளைஞர் சந்தோஷமாக இருந்தாலும், கவலையாக இருந்தாலும் நான்கு எழுத்து ஆங்கில கெட்ட வார்த்தையை அடிக்கடிப் பயன்படுத்தினார்! வெளிநாட்டு மைக்கேல் பேசும்போது ஒரு வார்த்தை கூட தவறானதாக வரவில்லை! Hey Buddy, even we don’t use the four letter word again and again என்று மனதில் நினைத்திருக்கக்கூடும். வெளிநாட்டவர்களின் பழக்கத்தை நம்மவர்கள் பிடித்துக் கொள்ள, அவர்கள் நம் நாட்டின் பழக்க வழக்கங்கள் மீது அதீத ஈடுபாடு காண்பிப்பது இப்போது நடக்கிறது. பேருந்தில் தொடங்கிய இந்த நட்பு தொடரும் என்ற நம்பிக்கை இருக்கிறது – நாங்கள் நால்வருமே எங்கள் தொடர்பு எண்களையும், மின்னஞ்சல் முகவரிகளையும் பகிர்ந்து கொண்டோம்.

இப்போதும் அவர் எடுத்த சில படங்களை எனக்கு அனுப்பி வைத்திருந்தார் மைக்கேல்.  அவரது Microphone வழி சேமித்த சில ஒலிகளை எங்களுக்குக் கேட்கத் தந்தார் – Earphone மூலம்! ஆஹா… எத்தனை துல்லியமாக பதிவாகியிருக்கிறது அந்த ஒலிகள். ஹிமாச்சலப் பிரதேசத்தின் பல பகுதிகளில் இருக்கும் புத்த மத வழிபாட்டுத் தலங்களில் புத்தபிக்குகள் செய்யும் பிரார்த்தனைகளையும் இவர் சேமித்துக் கொண்டிருக்கிறார் – மனதுக்கு இதமான பிரார்த்தனை என்று சொல்லும் இவர் இந்துக் கோவில்களில் ஒலித்த மந்திரங்களையும் சேமித்து இருக்கிறார்.  சின்னச் சின்ன ஒலிகள் கூட மிகத் துல்லியமாக பதிவு ஆகியிருக்கிறது – பேருந்தில் மேல் பகுதியில் வைத்த தண்ணீர் பாட்டிலில் தண்ணீர் அங்கேயும் இங்கேயும் ஓடும் போது எழும் சிறு சப்தம் கூட மிகத் தெளிவாக கேட்கிறது! உணவகங்களில் அமர்ந்திருக்கும்போது இந்த ஒலிகளை நாங்கள் காது கொடுத்துக் கேட்டோம் – வித்தியாசமான ஒரு அனுபவம் அது.

பயணம் என்பது புதிய இடங்களைப் பார்க்க மட்டுமே இல்லை. பயணங்கள் புதிய மனிதர்களைச் சந்திக்க, புதிய விஷயங்களைக் கற்றுக் கொள்ள என பல்வேறு விதங்களில் நமக்குப் பயன் தரக்கூடியது. ஆதலினால் பயணம் செய்வோம். மதியம் சுமார் ஒரு மணிக்கு மேல் நாங்கள் சென்று சேர வேண்டிய chசித்குல் சென்றடைந்தோம். ஏற்கனவே கல்பாவில் சந்தித்த காவல்துறை நண்பர் chசித்குல் கிராமத்தில் தங்குவதற்கு நிறைய இடங்கள் உண்டு – கெஸ்ட் ஹவுஸ், ஹோம் ஸ்டே, டெண்ட் விடுதிகள் – என பல இடங்கள் உண்டு என்பதைச் சொல்லி இருந்ததோடு, ராணி கெஸ்ட் ஹவுஸ் என்ற தங்குமிடத்தின் பெயரைச் சொல்லி, அங்கே இருப்பவரிடம் என் பெயரைச் சொல்லி நான் அனுப்பியதாகச் சொல்லுங்கள் – குறைவான வாடகையே வாங்கிக் கொள்வார் என்று சொல்லி இருந்தார்.

ராணி கெஸ்ட் ஹவுஸ் உரிமையாளர் நேghகியிடம் காவல்துறை நண்பர் நேghகி அனுப்பினார் எனச் சொல்ல ஐநூறு ரூபாய் மட்டும் கொடுங்கள் என்று சொன்னார். தங்குமிடம் கிராமத்தில் இருப்பதால் பெரிய வசதிகள் இல்லாதது – ஆனாலும் படுக்கைகள், சுடுநீர் வசதி, சுத்தமான கழிப்பறை என்று இருந்தது. ஓர் இரவு மட்டும் தங்குவதற்கு ஓகே! அங்கே ஒரு ரிசார்ட் கூட இருக்கிறது – வாடகை ஐந்தாயிரத்திற்கும் மேல் – சீசனில் இன்னும் அதிகம்! இணையம் வழி முன்பதிவு செய்த ஒருவருக்கு மூவாயிரம் வாங்கி இருக்கிறார்கள் என்று அவரைப் பார்த்த போது சொன்னார்.  ஒரு நாள் இரவு தங்க, இத்தனை செலவு தேவையில்லை என்று சொல்லி புலம்பிக் கொண்டிருந்தார் – அதுவும் நாங்கள் சொன்ன வாடகையைக் கேட்ட பின்னர்!  

தங்குமிடம் பார்த்த பிறகு எங்கள் உடமைகளை வைத்து விட்டு அங்கிருந்து புறப்பட்டோம். மதிய உணவுக்கு எங்கே சென்றோம், அந்த இடத்தின் சிறப்பு என்ன என்பதைப் பற்றி அடுத்த பகுதியில் சொல்கிறேன். இன்றைக்கு பதிவில் சொன்ன விஷயங்களைப் பற்றிய உங்கள் சிந்தனைகளையும் எண்ணங்களையும் பின்னூட்டம் வழியாக பகிர்ந்து கொண்டால் மகிழ்ச்சி. நாளை வேறு ஒரு பதிவில் உங்களைச் சந்திக்கும் வரை…

 

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி

பின்குறிப்பு: இப்பதிவில் ரோghகியிலிருந்து chசித்குல் வரை பேருந்தில் சென்றபோது, அலைபேசியில் எடுத்த மூன்று காணொளிகளும் ஒரு நிழற்படமும் மட்டும்! மலைப்பாதையில் பேருந்தில் பயணித்தபடி, DSLR கொண்டு படங்கள் எடுக்க முடியவில்லை.