கடைசி கிராமம் – கல்பா எனும் கிராமத்தில் ஓர் இரவு

அனைத்து பதிவுலக நண்பர்களுக்கும் இனிய காலை வணக்கம். இன்றைய பொழுதை, கவிஞர் கண்ணதாசன் அவர்களின் வாசகத்துடன் ஆரம்பிக்கலாம்.

கவலைகளின் அளவு கையளவாக இருக்கும் வரைதான் கண்ணீருக்கும் வேலை. அது மலையளவு ஆகும்போது மனமும் மரத்துப் போகும் – கவிஞர் கண்ணதாசன்.

கடைசி கிராமம் என்ற தலைப்பில் இதுவரை வெளிவந்த பதிவுகளின் சுட்டிகள் கீழே:

பகுதி – 1: எங்கே போகலாம் – உத்திராகண்ட் அல்லது ஹிமாச்சலப்பிரதேசம்

பகுதி – 2: ஹிமாச்சலப் பிரதேசம் – கடைசி கிராமம் நோக்கி ஒருபயணம்

கல்பா என்ற அந்தச் சிறிய கிராமத்தில் சில ஹோம்ஸ்டே வசதிகளும், சில தங்குமிடங்களும் இருந்தன. நாங்கள் முதுகுச் சுமையோடு அப்படியே நடந்தோம். அங்கே இருந்த புத்தமத வழிபாட்டுத் தலம் அருகே இருந்த Fort View Home Stay எங்களுக்குப் பிடித்திருந்தது. அறையும் அறையிலிருந்து தெரியும் காட்சிகளும் நிறையவே அழகாக, ரம்மியமாக இருக்க அறைக்கான ஒரு நாள் வாடகை பற்றிப் பேசினோம். அங்கே இருந்த திரு சஞ்சீவ் மேஹ்தா அவர்கள் ஒரு நாள் அறை வாடகை ஆயிரம் ரூபாய் என்று சொன்னார். அந்தச் சிறு கிராமத்திற்குச் சற்று அதிகம் என்று தோன்றியதால், கேட்டோம். நீங்கள் நேரடியாக வந்து இங்கே கேட்டதால் இந்த கட்டணம், ஏதேனும் இணையம் வழி முன்பதிவு செய்தால் 1400 ரூபாய்க்கும் குறைவாக இருக்காது என்று சொன்னார். அவர் சொன்னது சரிதான் என்று இணையத்தில் தேடியபோது தெரிந்தது! இப்போது சுற்றுலா பருவம் இல்லை என்பதால் இந்தக் கட்டணம், சுற்றுலா பருவத்தில் இன்னும் அதிகம் என்றார்!

சரி என்று ஒத்துக் கொண்டோம். நீண்ட பயணம் முடித்து வந்ததால் சுடச் சுட வெந்நீரில் நல்லதொரு குளியல்! அதன் பிறகு அப்படியே கீழே இறங்கி தங்குமிடத்தின் பக்கத்தில் இருந்த புத்த மத வழிபாட்டுத் தலத்தில் அமைதியாக அமர்ந்து சில நிமிடங்கள் பிரார்த்தனை. புத்தமத வழிபாட்டுத் தலம் என்றால் பிரார்த்தனை உருளைகள் இல்லாமலா? பிரார்த்தனை உருளைகளைச் சுற்றி “ஓம் மணி பத்மே ஹம்” என்று மனதுக்குள் பிரார்த்தனை செய்தோம். அந்த முன் மாலை நேரத்திலேயே ஊர் முழுவதும் அமைதிப் பாதையில் சென்றிருந்தது. தூரத்தில் எங்கிருந்தோ தன் இணையைத் தேடும் பறவையின் ஒலியும், பாய்ந்தோடும் Bபாஸ்pபா நதியின் ஒலியும் துல்லியமாகக் கேட்டது. மொழுமொழுவென இருந்த செல்லங்கள் எங்களுடன் வாலாட்டியபடி நடந்தன. அதிசயமாகத் திறந்திருந்த ஒரு சிறு கடையில் பிஸ்கெட்டுகள் வாங்கிக் கொண்டு நாங்களும் சாப்பிட்டு செல்லங்களுக்கும் தந்தோம்.

சுற்றிலும் மலை, சில்லென்று காற்று, மாசு இல்லாத சூழல் என மிகவும் ரம்மியமான கிராமம். மலைச்சிகரங்களில் ஒரு இடம் நோக்கி சில வழிப்போக்கர்கள் நின்று நிதானித்து வணக்கம் சொல்லிச் செல்கிறார்கள். அந்த இடம் என்ன? ஏன் அதற்கு வணக்கம் வைக்க வேண்டும் என நினைத்தபடியே நடந்தோம். அச்சிறு கிராமத்தின் காலியாக இருந்த பேருந்து நிலையம் அருகே சந்தித்த ஒரு ஹிமாச்சலப் பிரதேச காவல்துறை பணியாளரிடம் அடுத்த நாளின் பேருந்து நேரம் பற்றிய தகவல்கள் கேட்க, அவர் அந்த தகவல்கள் மட்டுமல்லாது, நாங்கள் செல்லும் இடங்களில் எங்கே தங்கலாம், என்னென்ன பார்க்க வேண்டிய இடங்கள் எனப் பல மேலதிகத் தகவல்களும் தந்தார். கூடவே தனது அலைபேசி எண்ணையும் தந்து, பயணத்தின் போதும், ஹிமாச்சலப் பிரதேசத்தில் இருக்கும் வரையும், எந்த உதவி வேண்டுமானாலும் என்னை அழைக்கலாம் என்றும் சொன்னார்.

நகரங்களில் வசிக்கும் நமக்கு அடுத்த வீட்டில் இருப்பவரையே தெரியாது. இன்னும் இது போன்ற கிராமங்களில் மனிதம் தழைத்திருக்கிறது. ஒருவருக்கொருவர் உதவியாகவும் மகிழ்ச்சியாகவும் இருக்கிறார்கள். எதிரே வரும் அனைவரையும் பார்த்து ஒரு புன்னகை – அவர்கள் புதிய மனிதர்களாக இருந்தாலும் கூட. எங்களிடமும் இப்படி புன்னகைத்து நலம் விசாரித்த, ராம் ராம் என்று வணக்கம் சொன்ன பலர் காரணமாக எங்களுக்கும் அந்தப் பழக்கம் தொற்றிக் கொண்டது! பார்க்கும் அனைவரையும் பார்த்து ஒரு சிறு புன்னகை! எவ்வளவு மகிழ்ச்சி அவர்களது முகங்களில். ஆண்கள், பெண்கள், குழந்தைகள் என அனைவருமே மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறார்கள் – அதுவும் அந்த சிறு கிராமத்தில் போதிய வசதிகள் எதுவுமே இல்லாத போதும்!

ஹிமாச்சலப் பிரதேசத்து கிராமங்களில் வாழ்க்கை கொஞ்சம் கடினமானது தான். வருடத்தின் இரண்டு மூன்று மாதங்கள் [டிசம்பர் முதல் ஃபிப்ரவரி வரை] பத்தடிக்கும் மேலாக பனிப் பொழிவு! எந்த வேலையும் செய்ய முடியாது. சுற்றுலாப் பயணிகளும் வர மாட்டார்கள். மழைக்காலங்களில் மலைச்சரிவு பிரச்சனை. மீதி இருக்கும் சில மாதங்களில் மட்டுமே உழைப்பு – அங்கே விளையக் கூடிய தானியங்களை விளைவிக்க வேண்டும். சம்பாதிக்க வேண்டும். அந்த சம்பாத்தியம் கொண்டு வருடம் முழுவதும் வாழ்க்கையை ஓட்ட வேண்டும்! எத்தனையோ கடினமான வாழ்க்கை என்ற போதும் அவர்கள் மகிழ்ச்சியாகவே இருக்கிறார்கள். பலப் பல வசதிகள் இருந்தும், இன்னும் வேண்டும், இன்னும் வேண்டும் என்ற ஓட்டத்தில் வாழ்க்கையை வாழ மறந்து விடுகிறோம்! எதைத் தேடி இந்த ஓட்டம், அதுவும் இலக்கே இல்லாத ஓட்டம்!

அமைதியான கிராமத்து வீதிகளில் நடந்து தங்குமிடம் வந்து சேர்ந்த போது எங்களுக்காக, தங்குமிட உரிமையாளர்/பணியாளர் சஞ்சீவ் மேஹ்தா காத்திருந்தார். இரவு உணவு தயார்! சுடச் சுட ரொட்டி, மிக்ஸ் வெஜ் சப்ஜி மற்றும் தால்! அனைத்தும் சூடாக ஹாட் கேஸில் வைத்து இருக்க, எடுத்துப் போட்டுக் கொண்டு சாப்பிட்டு முடித்தோம். சிறிது நேரம் தங்குமறை கண்ணாடி ஜன்னல்கள் வழியே எந்த வித சலனமும் இன்றி அமைதி காக்கும் கிராமத்தினையும், மலைகளையும், தூரத்தில் ஓய்வே இல்லாமல் ஓடும் நதியின் ஓசையையும் கேட்டுக் கொண்டு அமர்ந்திருந்தோம். அச்சிற்றூர் வரையான பயணத்தின் அனுபவங்கள் பற்றி நானும் நண்பர் பிரமோத்-உம் சில நிமிடங்கள் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். பிறகு நித்ரா தேவி அழைக்க நிம்மதியான உறக்கம். அதிகாலை எழுந்திருந்த போது 05.30 மணி! காலை நேரத்து கிராமியக் காட்சிகள் ரம்மியமாக இருந்தன.

தயார் ஆன பிறகு சஞ்சீவை அழைத்து சில விவரங்கள் கேட்க வேண்டும் என நினைத்தபடியே தயார் ஆனோம். பிறகு என்ன செய்தோம் என்பதை இப் பயணத் தொடரின் அடுத்த பகுதியில் சொல்கிறேன். அது வரை இந்தப் பதிவில் வெளியிட்ட படங்களை ரசிக்கலாம்! நண்பர்களே, இன்றைய பதிவு பற்றிய உங்கள் கருத்துகளைப் பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்களேன். நாளை வேறு ஒரு பதிவில் உங்களைச் சந்திக்கும் வரை…

 

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி