கடன் அன்பை முறிக்கும் – சோமு அண்ணா

அனைத்து பதிவுலக நண்பர்களுக்கும் இனிய காலை வணக்கம். இன்றைய பொழுதை, ஒரு பொன்மொழியுடன் ஆரம்பிக்கலாம்.

நீ எதைச் செய்தாலும் அதன் பொருட்டு உனது மனம், ஆன்மா, முழுவதையும் அர்ப்பணித்து விடு – ஸ்வாமி விவேகாநந்தர்.

****

”என்ன தம்பி எப்படி இருக்க? சில நாளாக ஆளையே காணோமே... வீட்டை விட்டு வெளியே வரதில்லையா?” என்று கேட்டபடியே வீட்டுக்கு வந்தார் சோமு அண்ணா.

எடை மெஷினில் நின்றால் “ப்ளீஸ் என்னை விட்டுடு... உன் எடையை என்னால் அளக்க முடியாது?” என்று கதறும் அளவுக்கு எடை சோமு அண்ணனுக்கு! நல்ல உயரம், 100 கிலோவுக்கும் அதிகமான எடை, பெரிய முட்டைக் கண்கள், Bபஜாஜ் ஸ்கூட்டரில் அவர் வரும்போது ஏதோ சின்னஞ்சிறு சைக்கிள் போல இருக்கும் அந்த ஸ்கூட்டர்! உடம்பும் எடையும் எவ்வளவு பெரியதோ, சோமு அண்ணனுக்கு அதே போல மனசும் பெரியது, விசாலமானது! சந்திக்கும் அனைவரிடமும் சகோதர பாசத்தினைப் பொழியும் நல்ல மனசு. யாரையுமே தவறாகப் பார்க்கும்/பேசும் பலரின் நடுவே இவர் ஒரு தனிப்பிறவி. யார் என்ன தப்பு செய்தாலும், “பாவம்டா, அவனுக்கு என்ன பிரச்சனையோ?” என்று தான் சொல்வாரே தவிர கடிந்து பேசியதில்லை. அனைவரையும் தொட்டுத் தொட்டுப் பேசும் அவரது பாணி சில பெண்களுக்குப் பிடிக்காது – அவரிடம் விகல்பம் இல்லை என்பது தெரியாதவர்களாக இருந்தால். 

சோமு அண்ணனுக்குத் திருமணம் முடிந்து ஒரே ஒரு மகன். அவரது மனைவியும் நல்ல வேலையில் இருந்தார். இவரும் ஒரு பொதுத்துறை நிறுவனத்தில் வேலை பார்த்து வந்தார். ஒரே மகனும் நல்ல படித்துக் கொண்டிருந்தான். சோமு அண்ணன் எவ்வளவுக்கு எவ்வளவு அனைவரிடமும் நட்பு பாராட்டுவாரோ அதற்கு நேர் எதிர் அவரது துணைவி. அவர் உண்டு அவர் வேலை உண்டு, அவர் குடும்பம் உண்டு என்று இருப்பவர். யாரிடமும் பெரிதாக ஒட்டுதல் இல்லை. என்னைப் போல சோமு அண்ணனின் சில நட்புகள் மட்டும் அவரது வீட்டுக்குச் சென்றதுண்டு. பெரிதாக வரவேற்பு இருக்காது. அதனாலேயே அவர் வீட்டுக்கு மற்றவர்கள் செல்வதை விட அவர் அடுத்தவர் வீடுகளுக்கு வருவது தான் அதிகம் நடக்கும். அவரைத் தெரிந்த எவருக்கும் அவரது பிரச்சனைகளை தெரிந்திருக்கவில்லை.

”வாங்க அண்ணே... உட்காருங்க... எப்படி இருக்கீங்க? வேலை அதிகம்ணே. அதான் எங்கேயும் வர முடியறதுல்ல! என்ன குடிக்கறீங்க? சாயா இல்லை காப்பியா?” பேசியபடியே அவருக்கான ஒரு இருக்கையை அவர் பக்கம் நகர்த்தினேன்.

“இல்லை தம்பி நான் கீழேயே உட்கார்ந்துக்கறேன். நம்ம எடையை இந்த ப்ளாஸ்டிக் Chair தாங்காது! ஏற்கனவே உங்க வீட்டுல ஒண்ணு உடைஞ்சு போச்சு நியாபகம் இருக்கே! நம்ம எடை அப்படி!” என்று சொன்னபடியே அவரது கனத்த சரீரத்தை கஷ்டப்பட்டு கீழே அமர்த்தினார். “கொஞ்சம் பேசணும் தம்பி. உட்காரு! சாய் அப்பறமா குடிக்கலாம். இன்னிக்கு மதிய சாப்பாடு கூட உங்கூடதான். காய் என்ன இருக்கு? அப்படியே கட் பண்ணிட்டே பேசலாம்” என்று சொல்ல, நானும் ”என்ன பேசணுமோ தெரியலையே?” என்று யோசித்தபடியே அமர்ந்தேன். எப்போதுமே இப்படித்தான் சோமு அண்ணா. நண்பர்களின் வீடுகளில் உரிமையோடு கேட்டு சாப்பிடுவார். சமையலில் தானும் உதவி செய்வார். இத்தனைக்கும் அவர் வீடு சில நிமிட நடை தூரத்தில் தான் என்றாலும், எங்கள் வீட்டில் சாப்பிட்டுச் செல்வார். பல நாட்கள் இப்படி எங்கள் Bachelor Room-ல் உணவு சாப்பிட்ட பின் சென்றதுண்டு.

நான் கொண்டு வந்த உருளைக்கிழங்கு, வெங்காயம் ஆகியவற்றை பொடிப்பொடியாக நறுக்கிக் கொண்டே இருந்தார். அவராக என்ன பிரச்சனை என்று சொல்வார் என்று நானும் காத்திருந்தேன். சமையலுக்குத் தேவையான அனைத்தையும் சிரத்தையாக தயார் செய்த பின் கிச்சனுக்குள் நுழைந்தார். சமையல் செய்தபடியே நாட்டு நடப்பு பலவற்றையும் பேசிக் கொண்டிருந்தார்.  சமையல் முடியும் வரை அவருடைய சொந்தப் பிரச்சனை பற்றி எதுவுமே பேசவில்லை. நாங்களும் கேட்கவில்லை. மதிய உணவு நேரம் வந்ததும், ”அண்ணே… சூடா சாப்பிட்டுடலாம்” என்று சொல்ல அனைவரும் ஒன்றாக கீழே அமர்ந்து சாப்பிட்டு முடித்தோம். உருவத்தின் காரணமாக தட்டை கீழே வைத்து சாப்பிடுவது அவருக்கு முடியாத காரியம். கைகளில் பிடித்துக் கொண்டு அவரது தொப்பையை முட்டுக்கொடுத்து தான் சாப்பிடுவார். அன்றைக்கும் அப்படியே…

எப்போது வீட்டுக்கு வந்தாலும், சாப்பாடு தவிர சின்னதாய் ஒரு தூக்கம் போடுவதும் உண்டு! உட்கார்ந்தபடியே, எங்களிடம் பேசிக் கொண்டிருக்கும்போது, அவ்வப்போது கண்களை மூடிக்கொண்டு, தூங்க ஆரம்பித்து, நல்ல குறட்டையோடு உறங்க ஆரம்பித்து விடுவார். பிறகு அப்படியே படுத்தும் உறங்கிவிடுவார். சில நாட்கள் காலை பத்து மணிக்கு வந்தால், மாலை ஐந்து, ஆறு மணி வரை கூட எங்களுடன் இருந்ததுண்டு. அன்றைக்கும் உணவுக்குப் பிறகு எதை எதையோ பேசிக் கொண்டிருந்தவர் உறங்க ஆரம்பித்தார். நாங்களும் உறங்கி எழுந்து, தேநீர் தயாரிக்க, அவரும் எழுந்து எங்களுடன் தேநீர் குடித்த பின், “தம்பி என்னமோ பேசணும்னு வந்துட்டு, சப்பாடு, தூக்கம்னு நேரம் போயிடுச்சு. அப்புறமா இன்னோரு நாள் வரண்டா… வீட்டுல தேடுவாங்க” என்று சொல்லி புறப்பட்டார் சோமு அண்ணன்.

அன்று வந்து சென்ற பிறகு ஒரு வாரத்திற்கும் மேலாக எங்கள் வீட்டுக்கு வரவே இல்லை சோமு அண்ணன். பொதுவாக எங்கேயாவது வெளியிலோ, மற்ற நண்பர்கள் வீட்டிலோ அவரைப் பார்க்க முடியும். ஆனால் இந்த முறை அவரை பார்க்கவே இல்லை. பத்து நாட்கள் கழித்து அவர் வீடு வழியே அலுவலகத்திலிருந்து வந்த போது அவர் வீட்டு வாசலில் ஒரு பெரிய லாரி நின்று கொண்டிருக்க, வீட்டிலிருந்த சில சாமான்கள் மட்டும் அதில் ஏறிக் கொண்டிருந்தது. அண்ணி தான் அங்கே இருந்தார். “என்ன அண்ணி, திடீர்னு? வீடு மாற்றலா?” என்று கேட்க, “ஆமாம் தம்பி வேற இடத்துக்குப் போறோம்” என்று சொல்லி உள்ளே சென்று விட்டார். ஏன் எதற்கு என்று ஒன்றும் புரியவில்லை. நானும் வீடு சென்று விட்டேன். இரவு 10 மணிக்கு மேல் சோமு அண்ணன் வீட்டுக்கு வந்தார். கண்களில் அப்படி ஒரு சோகம்…

“வாங்கண்ணே… இந்த நேரத்துல வந்து இருக்கீங்க… என்ன விஷயம்?” என்று கேட்க, “தம்பி, பசிக்குதுடா… சாப்பாடு இருக்கா?” என்று கேட்க, மனது ரொம்பவே கஷ்டமானது. உடனே சப்பாத்திக்கு மாவு பிசைந்து இருந்த சில காய்கறிகளைச் சேர்த்து மிக்ஸ் வெஜ் சப்ஜியும் சப்பாத்தியும் செய்தேன். மூன்று நான்கு சப்பாத்தி உள்ளே போனது. கொஞ்சம் ஆஸ்வாஸப்படுத்திக் கொண்ட பிறகு பேச ஆரம்பித்தார். “கொஞ்சம் நாளாவே வீட்டுல பிரச்சனை டா. கொஞ்சம் கடன் அதிகமா ஆயிடுச்சு. வீட்டு செலவு முழுசும் என்னுதுதான். அவளோட சம்பாத்யம் வீட்டுச் செலவுக்குக் கொடுக்க மாட்டா. வீட்டை நிர்வாகம் செய்யறது ஆம்பளையோட வேலை. வீட்டோட எல்லா செலவுக்கும் ஆம்பளை தான் சம்பாதிக்கணும். என்னோட சம்பளம் செலவுக்கு அல்ல. சேமிப்பிற்கு மட்டுமே” என்று சொல்வது அவள் வழக்கம்.

வீட்டு செலவு, அப்பா உடம்பு சரியில்லாம போக அப்போது மருத்துவ செலவு, நாலு தடவை தமிழ்நாடு ஃப்ளைட்ல போனது, குடும்பத்தோட கோவா போன செலவுன்னு கொஞ்சம் கொஞ்சமா கடன் அதிகரிச்சுக்கிட்டே போச்சு! கிட்டத்தட்ட இரண்டு மூணு வருஷமா க்ரெடிட் கார்டுல குறைந்த பட்ச அளவு மட்டும் பணம் கட்டி, அசலும் வட்டியுமா சேர்ந்து ரொம்பவே கடன் அதிகமா ஆயிடுச்சு. எல்லாம் சேர்ந்து கழுத்த நெறிக்க ஆரம்பிச்சுது. சரி இந்தக் கடனை எல்லாம் அடைக்க பெர்சனல் லோன் போட, அதுக்கு வட்டி, அசல்னு எல்லாம் சேர்ந்து பெரிய கடன். ஆஃபீஸ்ல ஒருத்தனுக்கு கடன் கொடுத்திருந்தேன். அவனும் ஏமாத்திட்டாண்டா. மொத்தமா இன்னிக்கு பத்து லட்சம் கடன்! எப்படி புரட்டினாலும் முடியலடா… இப்படி கடன்காரனோட குடும்பம் நடத்தறது கஷ்டம். என்னிக்கு உன்னால, உன் சம்பாத்யத்துல குடும்பத்த நடத்த முடியலையோ, அப்புறம் வாழ்க்கையில என்ன இருக்கு? அப்படின்னு அவ தனி வீடு வாங்கிட்டு போயிட்டாடா…

தினம் தினம் சண்டை, சச்சரவுன்னு என்னாலையும் இருக்க முடியலடா… எல்லாக் கடனையும் சீக்கிரமா அடைக்கிறேன் பார்னு சொன்னாக்க, அவ சொல்றா, எல்லாக் கடனையும் அடைச்சிட்டு வா, உனக்காக என் வீட்டுக் கதவுகள் திறந்து இருக்கும்னு பையனையும் அழைச்சுட்டு வேற வீட்டுக்குப் போயிட்டா… சீக்கிரமா கடனை அடைக்கணும்… இன்னும் நாலு வருஷம் இருக்கு பணி ஓய்வுக்கு. அதுக்குள்ள கடனை அடைச்சிடுவேண்டா” என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தவர் அப்படியே தூங்க ஆரம்பித்தார். எத்தனை கஷ்டம் மனிதனுக்கு. கஷ்டம் என்று வரும்போது அவருடன் இல்லாமல் இப்படி தவிக்க விட்டு விட்டார்களே என்று நினைத்தபடி நாங்களும் உறங்கினோம். சில வருடங்கள் ஆன பிறகும் அவர் கடன் முழுமையாக அடைக்க முடியவில்லை. பணி ஓய்வு பெற்று வந்த பணத்தில் கடனை அடைத்து விட்டு தனது சொந்த கிராமத்திற்குச் சென்று விட்டார். கடைசி வரை அவரது மனைவி அவரை சேர்த்துக் கொள்ளவே இல்லை!

கடன் அடைந்த பிறகு கூட சேர்த்துக் கொள்ளவில்லை என்பதில் அவருக்கும் வருத்தம் தான். கடைசி காலத்தில் குடும்பத்துடன் சேர்ந்து வாழ முடியவில்லை என்ற கவலை அவருக்கு நிறையவே இருந்தது. பல நண்பர்களுக்கு ஓடி ஓடி உதவி செய்தவருக்கு உதவி செய்ய யாருமே இல்லை. கடன் அன்பை முறிக்கும் என்று அவ்வப்போது படித்த வரிகள் மனதுக்குள் வந்து போனது.

சில நாட்கள் முன்னர் ஊரிலிருந்து அழைப்பு. எங்கள் இருவருக்குமே தெரிந்த நண்பர் அழைத்திருந்தார்.

“டேய் சோமு அண்ணன் செத்துட்டார்டா…”

****

நண்பர்களே, இன்றைய பதிவு பற்றிய உங்கள் கருத்துகளை பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்களேன். நாளை வேறு ஒரு பதிவில் உங்களைச் சந்திக்கும் வரை…

 

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி

பின்குறிப்பு: சென்ற சில வாரங்களாக எழுதி வரும் அலமேலு மாதிரி வருமா..., பாசத்தின் வாசம், ஆண்டாள் பாட்டி, பதிவுகளை படித்திருக்கலாம்! இந்தப் பதிவுகள், சும்மா ஒரு சிறுகதை மாதிரி எழுதும் முயற்சி தான். கேரக்டர் கதைகள் என்று கூட சொல்லலாம்! இன்றைய பதிவும் அப்படி ஒரு முயற்சி தான். நிறை குறைகள் இருந்தால் சொல்லுங்களேன்... வெங்கட், புது தில்லி.