கடைசி கிராமம் – ரோகி – கிராமமும் கோவிலும்

அனைத்து பதிவுலக நண்பர்களுக்கும் இனிய காலை வணக்கம். இன்றைய பொழுதை, நல்லதொரு வாசகத்துடன் ஆரம்பிக்கலாம்.

கீழே விழுவதும் பின்பு மேலே எழுவதும் நம் வாழ்க்கைப் பயணத்தில் மிக முக்கியமானது. நம் இதயத்துடிப்பை அளவிடும் கருவிகூட ஒரே நேர்க்கோட்டைக் காட்டினால் நாம் உயிரோடு இல்லை என்று அர்த்தம் – ரத்தன் டாடா.

படம்-1: நாராயண் மந்திர், ரோghகி

கடைசி கிராமம் என்ற தலைப்பில் இதுவரை வெளிவந்த பதிவுகளின் சுட்டிகள் கீழே:

பகுதி – 1: எங்கே போகலாம் – உத்திராகண்ட் அல்லது ஹிமாச்சலப்பிரதேசம்

பகுதி – 2: ஹிமாச்சலப் பிரதேசம் – கடைசி கிராமம் நோக்கி ஒருபயணம்

பகுதி – 3: கடைசி கிராமம் – கல்பா எனும் கிராமத்தில் ஓர் இரவு

பகுதி – 4: கடைசி கிராமம் – கின்னர் கைலாஷ் – யாத்திரை தகவல்கள்

பகுதி – 5: கடைசி கிராமம் – ரோகி – மலைப்பாதையில் நடைப்பயணம்

படம்-2: நடந்து வந்த மலைப்பாதை - ஒரு நினைவூட்டலாக!

சென்ற பகுதியில் கல்பா என்ற இடத்திலிருந்து ரோghகி எனும் சிறு கிராமம் வரை மலைப்பாதையில் நடந்து சென்ற அனுபவங்களைப் பகிர்ந்து கொண்டிருந்தேன். ரோghகி என்பது ஒரு சிறு கிராமம் – ஒரு வகையில் இதுவும் கூட கடைசி கிராமம் தான் – கல்பாவிலிருந்து வரும்போது! அதற்குப் பிறகு வேறு எந்த கிராமங்களும் இல்லை – மலை, மலை, எங்கெங்கும் மலை மட்டுமே! சுமார் 125 குடும்பங்கள் தான் இங்கே நிரந்தரமாகக் குடியிருப்பவர்கள் – ஒரு வீட்டிற்கு நான்கு பேர் என்று கணக்கில் கொண்டால் கூட 500 பேருக்கு மேல் கிராமத்தின் மக்கள் தொகை இல்லை. சுற்றிலும் ஆப்பிள் தோட்டங்கள், மற்ற பழங்களின் மரங்கள், தேவதாரு மரங்கள் என மிகவும் அழகான சூழலில் இருக்கும் கிராமம் தான் இந்த ரோghகி.  கடந்து வந்த பாதை ஆபத்தான ஒன்றாக இருந்தாலும் இந்தச் சின்ன கிராமத்தில் கண்ட அமைதி மனதுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது.

படம்-3: சாலையோரப் பூக்கள்

படம்-4: வாத்தியம் இசைப்பவர் - கோவிலுக்குச் செல்லுமுன்னர் மேலிருந்து எடுத்த படம்  

சிறு கிராமம் என்பதால் பெரிதாக வசதிகள் இல்லை என்றாலும் ஒரே ஒரு கோவில் மட்டும் இங்கே உண்டு.  நாராயணன் கோவில் என்று அழைக்கப்படும் இந்தக் கோவில் பற்றிதான் கிராமத்தில் விசாரித்தபோது சொன்னார்கள்.  ஐம்பது படிகளுக்கும் மேலாக கீழே இறங்கிச் சென்று தான் கோவிலுக்குச் செல்ல முடியும். இறங்குவது பெரிய விஷயமில்லை – மீண்டும் அந்த ஐம்பது படிகளையும் கடந்து, மேலேறி வரவேண்டும் – ஆனாலும் நாங்கள் விடுவோமா என்ன, படிகளில் இறங்கி கோவில் அருகே சென்றோம். அங்கே காலை நேர பூஜை நடந்து கொண்டிருந்தது. பெரும்பாலான ஹிமாச்சலப் பிரதேசத்துக் கோவில்கள் போலவே அழகான அமைப்பு. வெளியே ஒரு கிராமவாசி உட்கார்ந்து தபலா போன்ற ஒரு வாத்தியத்தில் குச்சி வைத்து தட்டிக் கொண்டிருந்தார். உள்ளே தொடர்ந்து மணியோசை. இறைவனுக்கு உள்ளே பூஜை நடப்பதால் தரிசனம் கிடையாது என்று சொல்லி விட்டார்.

படம்-5: ஹிமாச்சலத்தின் கிராமிய வீடு ஒன்று மாதிரிக்காக...

படம்-6: கோவில், வீடு என அனைத்து கட்டுமானங்களில் மரம் பிரதான இடம் பிடிப்பது!

சரி சற்று நேரம் காத்திருந்தால் தரிசிக்க முடியுமா எனக் கேட்க, பூஜாரி பூஜை முடிக்க நீண்ட நேரம் ஆகும் – தவிர வேறு எவருக்கும் இப்போது அனுமதி இல்லை – என்று சொல்ல, வெளியிலிருந்தே சில புகைப்படங்களை எடுத்துக் கொண்டு, மனதில் இறைவனை நினைத்து வணங்கி விட்டு அங்கிருந்து குறுகிய படிகளில் மேல் நோக்கி நடந்தோம். எட்டு கிலோமீட்டர் மலைப்பாதையில் நடந்து வந்த பிறகு, மீண்டும் இப்படி படிகளில் ஏறிச் செல்வது கொஞ்சம் கடினமாக இருந்தது என்று தான் சொல்ல வேண்டும். ஆனாலும் ஏறிச் சென்று தான் ஆக வேண்டும். பேருந்து வந்திருந்தாலும் வந்திருக்குமே! பத்து படிகளுக்கு ஒரு முறை சற்றே நின்று மேல் நோக்கி வந்தோம்! கடினமான, செங்குத்தான படிகள் என்பதால் இப்படி நின்று நின்று தான் ஏற வேண்டியிருந்தது. கிராம வாசிகள் – சில முதியவர்கள் கூட எங்களைப் பார்த்து சினேகத்துடன் புன்னகைத்து எங்களைக் கடந்து முன்னே சென்று கொண்டிருந்தார்கள்.

படம்-7: சேர்த்து வைத்திருக்கும் ஒரு வித பழ வகை - இதன் பயன்? வரும் பகுதிகளில் சொல்கிறேன்...

ஒரு வழியாக படிகளில் மேலேறி வந்து, நாங்கள் நடந்து வந்த சாலையின் ஒரு முக்கில் பேருந்து நின்று கொண்டிருந்தது.  நாங்கள் செல்ல வேண்டிய பேருந்து அது தான் என்பதால் வேகவேகமாக நடந்தோம். பாதையில் எங்களைப் பார்த்த இரண்டு பெண்கள், பொறுமையாகப் போகலாம், யாராவது வருகிறார்களா என்று பார்த்துதான் பேருந்தை இங்கிருந்து எடுப்பார்கள் என எங்களை ஆஸ்வாசப் படுத்த, முதுகுச் சுமையோடு முன்னே நடந்தோம். நாங்கள் சென்று பேருந்தினைப் பார்த்தால், பேருந்தில் இருந்த அனைத்து சீட்டுகளிலும் ஆட்கள் அமர்ந்திருக்க சிலர் நின்று கொண்டிருந்தார்கள். மலைப்பாதைகளில் பயணிக்கும் பேருந்து என்பதால் நீளம் குறைவான பேருந்துகள் தான் இங்கே – மொத்த இருக்கைகள் 30-32 தான் இருக்கும். உட்கார்ந்திருந்தவர்கள் தவிர ஐந்தாறு பேர் நின்று கொண்டிருந்தார்கள்.

படம்-8: அதோ அங்கே நிற்கிறது நாம் போக வேண்டிய பேருந்து...

படம்-9: பயணித்த பேருந்து ஒரு கிட்டப்பார்வை...

படம்-10: ஹிமாச்சலத்தின் பாரம்பரிய தொப்பி - இதை நாங்களும் அணிய வேண்டியிருந்தது - ஓர் இடத்தில்! தகவல் பின்னர் வரும்.... 

எங்கள் உடமைகளை மேலே அதற்கான இடத்தில் வைத்து விட்டு நாங்களும் நின்று கொண்டோம். ரோghகியிலிருந்து நாங்கள் சென்று சேர நினைத்திருந்த இடமான chசித்குல் கிட்டத்தட்ட 75 கிலோமீட்டர். மலைபாதை என்பதால் குறைந்த பட்சமாக 3 ½ மணி முதல் நான்கு மணி நேரம் ஆகும்.  மேலே தந்திருக்கும் வரைபடத்திலிருந்து பாதையில் எத்தனை வளைவு நெளிவுகள் என்பதை ஓரளவுக்குப் புரிந்து கொள்ளலாம்! பேருந்தில் எங்களைத் தவிர அனைவருமே உள்ளூர் காரர்கள்! ஹிமாச்சலப் பிரதேசத்தில் ஒரு பழக்கம் உண்டு – ஆண்கள் பெண்கள் என இருபாலருமே தலையில் ஒரு வித பச்சை நிறத் தொப்பியை அணிந்து கொள்வது வழக்கம்.  பேருந்தில் நாங்கள் நின்று கொண்டிருந்தது பின்பகுதியில் – முன்பக்கத்தில் இருப்பவர்களை அலைபேசியில் ஒரு படம் எடுக்க – எத்தனை எத்தனை தொப்பிகள்! – அந்தப் படமும் இப்பதிவில் இணைத்திருக்கிறேன்.

படம்-11: பூவா அல்லது காயா?

நடத்துனர் வர, அவரிடம் பேச்சுக் கொடுத்தோம். எங்களுக்கு ரோghகியிலிருந்து chசித்குல் வரை பயணச் சீட்டு தரும்படிக் கேட்க, அவர் ரோghகியிலிருந்து ரெக்காங்க் பியோ வரை வாங்கிக் கொள்ளுங்கள். அங்கே சென்று சில நிமிடங்கள் பேருந்து நிற்கும். அதன் பிறகு தான் புறப்படும் – அப்போது ரெக்காங்க் பியோவிலிருந்து chசித்குல் வரை பயணச் சீட்டு வாங்கிக் கொள்ளுங்கள் என்றார். ரோghகியிலிருந்து ரெக்காங்க் பியோ வரை கட்டணம் ரூபாய் 30 மட்டும்/ [ஒருவருக்கு] அதன் பிறகு பியோவிலிருந்து chசித்குல் வரை ரூபாய் 150/- [ஒருவருக்கு]. நின்றபடியே பயணம் செய்து கொண்டிருந்த நாங்கள் பேருந்தில் இருந்த மற்றவர்களிடமும் பேசிக் கொண்டே வந்தோம். உள்ளூர்வாசிகளிடம் பேசுவதால் பல விஷயங்களைத் தெரிந்து கொள்ளலாம். ஒரு இளைஞர் எங்களுடன் தொடர்ந்து பேசிக் கொண்டு வந்தார்.

படம்-12: ஆப்பிள் தோட்டம்...

மருத்துவம் படிக்க வேண்டும் என்பதற்காக தில்லியில் வந்து தங்கியிருந்து பயிற்சி வகுப்புகளில் படித்துக் கொண்டிருந்து பிறகு தேர்வு எழுதி இருக்கிறாராம். ஹிமாச்சலப் பிரதேச அரசுக் கல்லூரிகளிலும் நுழைவுத் தேர்வுகள் எழுதி இருப்பதாகச் சொன்னார். பல விஷயங்கள் பேசிக் கொண்டிருந்தோம் – ஊர் அழகான ஊர் தான் என்றாலும் மேல் படிப்பு என வரும்போது அங்கே வசதிகள் இல்லை என்பதால் ராம்பூர், சிம்லா, சண்டிகட்[ர்] அல்லது தில்லி வந்து தான் படிக்க வேண்டியிருக்கிறது. மருத்துவ வசதிகளும் அவ்வளவாகக் கிடையாது என்றும் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். ஒரு சிறு Primary Health Centre இயங்குகிறது என்றாலும் அங்கே அடிப்படை மருத்துவ வசதிகள் மட்டுமே உண்டு என்பதையும் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். சின்னச் சின்ன கிராமங்களில் இதைத் தவிர அதிக வசதிகளை எதிர்பார்க்கவும் முடியாது என்பதையும் ஒப்புக் கொண்டார். பள்ளிகளும் மேல் நிலைப்பள்ளி வரை இருக்கிறது என்றும் சொல்லிக் கொண்டு வந்தார்.

படம்-13: கோவில் மேற்கூரை - ஒரு கிட்டப்பார்வை...

மலைப்பிரதேசத்தில் இருக்கும் இது போன்ற கிராமங்கள் அழகிய சூழலில் இருப்பவை என்றாலும் மலைச்சரிவு, பனிப்பொழிவு போன்ற ஆபத்துகளும் கூடவே உண்டு என்பதைப் பற்றி பேசிக் கொண்டே வந்தார். அவரிடம் பேசியதில் நிறைய உள்ளூர் விஷயங்களைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது. இரவில் நாங்கள் தங்கியிருந்த கல்பாவினை அடைந்தபோது இன்னும் சில சுற்றுலாப் பயணிகள் எங்கள் பேருந்தில் ஏறிக் கொண்டார்கள். அவர்களில் சிலர் பற்றி பின்னர் தனிப்பதிவாக எழுத வேண்டும்! உள்ளூர் வாசிகளைக் கேட்ட இடத்தில் நிறுத்தி இறக்கி விடுவதும், மேலே பயணிக்க வரும் பயணிகள் கைகாட்டிய இடத்தில் நின்று ஏற்றிக் கொள்வதும் அங்கே சாதாரணமாக நடந்தது. பேருந்தில் எங்களுக்கு பியோ வரை இடம் கிடைக்கவில்லை! நின்றபடியே தான் வந்தோம். ரெக்காங்க் பியோ வந்த பிறகு பெரும்பாலான பயணிகள் இறங்கிக் கொள்ள, எங்களுக்கு இடம் கிடைத்தது. காலையிலிருந்து நடை, பயணம் மட்டுமே – காலை உணவு சாப்பிட வில்லை என்பதை வயிறு நினைவூட்டியது!

படம்-14: மர வேலைப்பாடுகள் - ஒரு கிட்டப்பார்வை...

ரெக்காங்க் பியோ பேருந்து நிலையத்தில் எங்களுக்கு என்ன அனுபவங்கள், சாப்பிட என்ன கிடைத்தது, பயணத்தில் கிடைத்த அனுபவங்கள் என்பது போன்ற விஷயங்களை அடுத்த பதிவில் சொல்கிறேன். இன்றைக்கு பதிவில் சொன்ன விஷயங்களைப் பற்றிய உங்கள் சிந்தனைகளையும் எண்ணங்களையும் பின்னூட்டம் வழியாக பகிர்ந்து கொண்டால் மகிழ்ச்சி. நாளை வேறு ஒரு பதிவில் உங்களைச் சந்திக்கும் வரை…

 

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி