பீஹார் டைரி –லோக்கல் பஸ் ஆன விமானம்…

தில்லியின் இந்திரா காந்தி பன்னாட்டு விமான நிலையத்தின் Terminal – 2 – ஒரு வருடத்திற்கு முன்னர் தான் இயங்கத் துவங்கியது. 

அங்கிருந்து புறப்படும் ஸ்பைஸ்ஜெட் விமானத்தில் தான் பீஹார் மாநிலத்தின் தலைநகரான பட்னா வரை எனக்கான முன்பதிவு செய்திருந்தேன். ஏற்கனவே பல முறை Terminal-1 மற்றும் Terminal-3-லிருந்து விமானப் பயணம் சென்றிருக்கிறேன். தில்லி மெட்ரோவின் ஏர்போர்ட் எக்ஸ்பிரஸ் மூலமாகவே இந்த இரண்டாம் நிலையத்திற்கும் செல்ல முடியும். மெட்ரோவிலிருந்து வெளியே வந்து சில நிமிடங்கள் நடக்க வேண்டியிருக்கும் – வளாகத்திற்குள் தான் என்றாலும் ஐந்து-பத்து நிமிட நடை. உடைமைகளை எடுத்துக் கொண்டு பொடி நடையாகப் போய்ச் சேர்ந்தேன். பாதுகாப்பு சோதனைகளை முடித்துக் கொண்டு Boarding Pass-உடன் விமானத்திற்கான அறிவுப்பு வரக் காத்திருந்தேன்.

காத்திருந்த பயணிகளை அப்படியே ஒரு பார்வை பார்த்தேன் – ஒரு முகம் கூட தெரிந்த முகமாகவோ [அ] தமிழ் முகமாகவோ இல்லை – எல்லாமே பீஹார் முகங்கள்! சென்னைப் பயணத்தில் பார்க்கும் முகங்களில் அனைத்து இந்திய முகங்களும் கலந்து கட்டி இருக்கும். இந்தப் பயணத்திலோ எங்கும் பீஹாரிகள். என் ஒருவனைத் தவிர அனைவருமே பீஹார் மாநிலத்தவர்களாக இருக்க, எல்லோரும் என்னை ஒரு மாதிரி பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்! ”என்னடா இந்த மதராஸி எதுக்கு பீஹார் போறான்?” என்ற கேள்வி அவர்கள் அனைவருடைய மனதிலும் எழுந்தது போலும். சத்தமாக பேசிக் கொண்டும், அங்கேயும் இங்கேயும் ஓடிக்கொண்டும் விமான நிலையத்தினையே ஒரு வழி செய்து கொண்டிருந்தார்கள் சில சிறுவர்களும் பெரியவர்களும்.

பொதுவாக உள்நாட்டு விமானங்களில் 15 கிலோ வரை Check-in Luggage-உம், 7 கிலோ வரை Cabin Luggage-உம் எடுத்துச் செல்லலாம். ஸ்பைஸ்ஜெட் போன்ற விமானங்களில் சில சமயம் கொஞ்சம் குறைவான கட்டணம் வாங்கிக் கொண்டு Cabin Luggage 7 கிலோ மட்டும் எடுத்துச் செல்ல அனுமதிப்பதுண்டு. ஆனால், நம் இந்தியர்கள் திறமைசாலிகள் – அந்த பயணச் சீட்டை வாங்கி விட்டு, புளிமூட்டை மாதிரி அடைத்துக் கொண்டு வருகிறார்கள். காத்திருந்த அனைவரிடமும் பல மூட்டைகள்! பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த ஒரு கணவன் – மனைவி தங்களுக்குள் சண்டை போட்டுக் கொண்டிருந்தார்கள். இரண்டு பேருக்கும் சேர்த்து 14 கிலோ கணக்காக ஒரே பையில் அடைத்துக் கொண்டு வந்திருந்தார்கள்.

இத்தனை அளவு வரை தான் Cabin Luggage-ஆகக் கொண்டு செல்லலாம் என்ற வரைமுறையெல்லாம் இந்த பீஹாரிகளிடம் சொல்லிப் புரிய வைக்க முடியாது போலும். அனுமதித்து விட்டார்கள். தூக்க முடியாமல் தூக்கிக் கொண்டு வந்திருக்கிறார். பாதி வழியில் கனம் தாங்காமல் பையின் ஒரு காது அறுந்து போக, மனைவி அணிந்திருந்த துப்பட்டாவினை வாங்கி அதில் மூட்டையாகக் கட்டி தலையில் வைத்துக் கொண்டு நடந்து வந்தாராம். கணவர், “இவ்வளவும் ஒரே பையில் அடைச்சு எடுத்துட்டு வந்திருக்கியே” என மனைவியைத் திட்ட, மனைவியோ, ஏர்போர்ட் வளாகத்தில், “துப்பட்டா இல்லாமல் என்னை நடக்க விட்டியே” என்று திட்டிக் கொண்டிருந்தார். மனைவியின் கோபத்தினைத் தீர்க்க, கணவர் சென்று மதிய உணவு வாங்கிக் கொண்டு வந்தார்!

மனைவி முரண்டு பிடிக்க, “உனக்காகத்தான் வாங்கி வந்தேன், சாப்பிடு!” எனச் சொல்ல மனைவி தன் கோபத்தினை விடாமல் இருக்க, கணவர் சொன்ன ஒரு வாக்கியம் சண்டையை வளர்த்தது – “உனக்காகதானே 400 ரூபாய் கொடுத்து இந்த உணவை வாங்கினேன், சாப்பிடலைன்னா என்ன அர்த்தம்?”. மனைவி பிலுபிலுவென பிடித்துக் கொண்டார் – “எனக்கு இவ்வளவு செலவு பண்ணறேன்னு சொல்லிக் காட்டுகிறாயே?” என்று. அவர்கள் பேசும் பீஹாரி மொழியில் சண்டை போட்டாலும் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. எல்லோரும் அவர்களையே பார்ப்பது தெரிந்ததும், இரண்டு பேரும் சாப்பிட ஆரம்பித்தார்கள். அதற்குள் விமானத்திற்குள் செல்ல அழைப்பு வந்தது. சாப்பிட்டு தட்டை அங்கேயே இருக்கைக்குக் கீழே போட்டு விமானத்திற்குள் சென்றார்கள்.

விமானப் பணிப்பெண்கள் பொதுவாக பயணிகளின் உடைமைகளை மேலே Cabin-ல் வைக்க உதவுவார்கள். இங்கே அவர்கள் அனைவரும் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள் – அவர்களுக்கு இந்த செய்கைகள் பழக்கம் போல – வந்திருந்தவர்களே பெரும்பாலும் பெரிய பெட்டிகளையும் பைகளையும், மூட்டைகளையும் திணித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்! அனைத்து உடைமைகளும் ராமராஜன் கலர் – பிங்க், ஆரஞ்ச் போன்ற கலர் பெட்டிகளும் பைகளும்! சிலர் அவர்களது பைகளை சீட் மீது ஏறி நின்றெல்லாம் உள்ளே தள்ளினார்கள்! பேருந்து வந்து நின்றதும் எல்லோரும் ஏறிக்கொண்டு அங்கேயும் இங்கேயும் மூட்டை முடிச்சுகளை வைப்பார்களே அது தான் நினைவுக்கு வந்தது. என்னிடம் என் கேமரா பை மட்டுமே – அதைக் கூட கேபினில் வைக்க இடம் இல்லை. மடி மீது வைத்துக் கொண்டேன் – வேறு வழி! ஒரு வழியாக எல்லோரும் அவரவர் இருக்கையில் அமர – விமானப் பணிப்பெண்களிடம் பெருமூச்சு!

பணிப்பெண்களை படம்/காணொளி எடுத்த பயணி பற்றி காஃபி வித் கிட்டுவில் ஏற்கனவே பார்த்தோம். ஒரு வழியாக பட்னா அருகே சென்றபோது பணிப்பெண் குரல் ஒலித்தது – ஒலிபெருக்கி வழியே. பட்னா விமான நிலையத்தில் VIP Movement. Parking Bay இல்லாததால் சில நிமிடங்கள் வானிலேயே சுற்றிக் கொண்டிருக்க வேண்டியிருக்கிறது என. கிட்டத்தட்ட 35 நிமிடங்கள் அந்தரத்தில் நின்று கொண்டிருந்தது விமானம். பிறகு ஒரு வழியாக தரையிறங்கியது. மிகச் சிறிய ரன்வே என்பதால் தரையிறங்கியதும் சடன் ப்ரேக் போடுகிறார் விமானி. அப்படி ஒரு குலுக்கலுடன் விமானம் சிறிது தொலைவில் நிற்கிறது. மீண்டும் பணிப்பெண்ணின் அறிவிப்பு – தரையிரங்கினாலும் வெளியே செல்ல முடியாது – இன்னும் சில நிமிடங்கள் கழித்து தான் Parking Bay நமக்குக் கிடைக்கும் என – பத்து நிமிடங்களுக்குப் பிறகு பட்னா விமான நிலையம் என்னைப் பார்த்து வா ராசா வா என்றது…

மொத்தத்தில் இந்த விமானப் பயணம் பேருந்து பயணம் சென்றது போன்ற உணர்வினையே தந்தது. பயணிகள் பலரும் விமானத்தினையும் பேருந்து போலவே ஆக்கி இருந்தார்கள். வித்தியாசமான ஒரு விமானப் பயணம் இந்த விமானப் பயணம். எனக்குக் கிடைத்த இந்த அனுபவங்களை உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்வதில் மகிழ்ச்சி.

வேறு சில செய்திகளோடு மீண்டும் ச[சி]ந்திப்போம்….

 

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி