பீஹார் டைரி – கண்ணாடி ஜாடியில் தின்பண்டம்

கண்ணாடி ஜாடிகளில் தின்பண்டம்...

முன்பெல்லாம் நம் ஊரிலும் பெட்டிக் கடைகளில் பிஸ்கெட் முதல் பட்டாணி வரை, ஊறுகாய் முதல் சோன்பப்டி வரை, என பல விதமாகச் சொல்லிக் கொண்டு போகும் அளவுக்கு எல்லாமே கண்ணாடி ஜாடிகளில் தான் வைத்திருப்பார்கள். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பிளாஸ்டிக் அரக்கன் இந்த ஜாடிகளை ஒதுக்கி ஓரம் தள்ள எங்கே பார்த்தாலும் பிளாஸ்டிக் பல்லை இளிக்கிறது! உடைஞ்சா தூக்கிப் போட்டு வேறு வாங்கி வைத்துக் கொள்கிறார் கடைக்காரர். தூக்கி எறியப்பட்ட பிளாஸ்டிக் மண்ணில் அப்படியே பல வருடங்கள் ஆனாலும் அழியாமல் நச்சுப் படுத்திக் கொண்டிருக்கிறது. இன்னமும் நம் ஊரில் சில கிராமங்களில் கண்ணாடி ஜாடிகளில் பொருட்களை வைத்து விற்கும் கடைகள் இருக்கலாம். நகரங்களில் பெரும்பாலும் இல்லை.

கடை முன் மண் அடுப்பு.

பட்னா நகரில் நான் தங்கியிருந்த ஹாலிடே ஹோம் ஊழியர்கள் மற்ற வட இந்தியர்களைப் போலவே ரொம்பவே சுறுசுறுப்பு! காலையில் எழுந்திருப்பதே ஏழு மணிக்கு மேல் தான். மாலை நேரத்தில் தேநீர் கேட்டால் கிடைக்கிறது – பதினைந்து நிமிடத்திற்குப் பிறகு. அதுவே ஏழு மணிக்கு மேல் என்றால் தேநீர் கிடைக்காது – இரவு உணவு தயாரிக்க வேண்டும் என அங்கேயும் இங்கேயும் சென்று வந்தார்கள். சரி வெளியில் சென்று தேநீர் அருந்தலாம் என்று வெளியே ஆசியானா - தீகா சாலையில் நடக்க, அங்கே பார்த்த கடை ஒன்று எங்களை ஈர்த்தது. இத்தனைக்கும் அங்கே தேநீர் இல்லை. வெளியே மண்பூசிய மேடை ஒன்றில் நடுவே ஒரு பெரிய வட்ட வடிவ துளை – அதன் கீழே நெருப்பு எரிந்து கொண்டிருக்க, துளையின் மீது இரும்பு வாணலி.

அவல் பொரிக்கும் உழைப்பாளி....

ஒரு மனிதர் அமர்ந்து அவல் பொரித்துக் கொண்டிருந்தார். அவலை இந்தப் பக்கங்களில் போஹா எனவும், Chசிdட்வா எனவும், Chசூடா எனவும் அழைக்கிறார்கள். பீஹாரில் பொரித்த Chசிdட்வா உடன் தயிர் சேர்த்து காலை உணவாகச் சாப்பிடுவது வழக்கமாக இருக்கிறது. அதனால் இந்த அவல் பொரிக்கும் கடைகள் சில இங்கே இன்னமும் இருக்கின்றன. அப்படி ஒரு கடை தான் நாங்கள் பார்த்தோம். இரவே இப்படி பொரித்து மூட்டைகளில் கட்டி வைத்தால், காலையில் வந்து வாடிக்கையாளர்கள் வாங்கிச் செல்வார்களாம். அவர் அவல் பொரிப்பதை அங்கே நின்று வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். நெருப்பின் அருகே இருப்பதால் கால்களில் சூடு நன்கு ஏறும் என்றாலும் அமர்ந்தபடி வேலையைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்தார் அந்த உழைப்பாளி.

எல்லா ஜாடியிலிருந்தும் கொஞ்சம் கொஞ்சம்...

கடையைக் கவனித்துக் கொண்டிருந்த மற்றவரிடம் பேச்சுக் கொடுத்தோம். பல வருடங்களாகவே இது தான் தொழில் என்றும் கண்ணாடிக் குடுவைகளில் வைத்தால் தான் நமத்துப் போகாமல் இருக்கும் என்றும் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். வெறுமனே நின்று பேசி, படங்கள் எடுத்துக் கொண்டிருந்த எங்களிடம், அவர் கடையில் இருக்கும் தின்பண்டங்களைச் சுவைத்துப் பார்க்கச் சொன்னார் – அதானே… சும்மா நின்று பேசிவிட்டு, படங்கள் எடுத்துக் கொண்டு போனால் வியாபாரம் ஆகவேண்டாமா? ஜாடிகளில் விதம் விதமான பொருட்கள் – பச்சைப் பட்டாணி, வேர்க்கடலை, பொரி, கடலை மாவில் செய்த காராசேவு, ஓம்பொடி பொன்றவை, ஊறுகாய் என எல்லாமே இருந்தது. என்ன சாப்பிடுவது என எங்களுக்குத் தெரியவில்லை. நீங்களே ஏதாவது கொடுங்களேன் என அவரிடமே தேர்வை விட்டோம்.

எல்லாம் கலந்த கலவையாக..... பதினைந்து ரூபாய்க்கு...

கால் கிலோவா, அரை கிலோவா எனக் கேட்ட அவரிடம், இல்லை இல்லை இப்போது சாப்பிட மட்டும் கொடுங்கள் போதும் எனச் சொல்ல, பதினைந்து ரூபாய்க்கு தருகிறேன் என ஒரு கரண்டியைக் கையில் எடுத்தார்! கூடவே பேப்பரில் செய்த கவர் [உறை]. ஒவ்வொரு ஜாடியாகத் திறந்து பல்வேறு பொருட்களை ஒவ்வொரு கரண்டியாக எடுத்து கவரில் போட்டார் – சுமார் பத்து ஜாடிகளைத் திறந்து தின்பண்டங்களை எடுத்து இருப்பார். எல்லாவற்றையும் கவரில் போட்ட பிறகு, கரண்டியைக் கீழே வைத்து விட்டு, கவரை நன்கு குலுக்கினார் – மசாலா சேர்க்கவா எனக் கேட்க, வேண்டாம் எனச் சொல்லி விட்டோம். எங்கள் கையில் கொடுத்த பிறகு பதினைந்து ரூபாய் கொடுத்தேன். சாப்பிட்டுப் பார்த்து எப்படி இருக்குன்னு சொல்லுங்க என்றார் கடைக்காரர்.

கடையில் நானும் நண்பரும்....

சாப்பிட்டுப் பார்க்க, நன்றாகவே இருந்தது – இந்த ஊரில் chசட் pபடா என்று சொல்வார்கள் – அதாவது கார சாரமாக இருந்தது. பதினைந்து ரூபாய்க்கு வாங்கிய தின்பண்டம் – நன்றாகவே இருந்தது. கடைக்காரருக்கும், அங்கே இருந்த உழைப்பாளிக்கும் நன்றி சொல்லி, தேநீர் கடையைத் தேடினோம். கடையும் இருந்தது. அங்கே இருந்த உழைப்பாளியும் கவர்ந்தார். தேநீர் கடை விஷயங்கள் தனிப்பதிவாக பிறிதொரு சமயத்தில்!  

வேறு சில செய்திகளோடு மீண்டும் ச[சி]ந்திப்போம்….

 

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி