நெய்வேலி நகருக்கு ஒரு பயணம் - நினைவுகளைத் தேடி - ஒன்று

சமீபத்திய தமிழகப் பயணத்தின் போது, நான் படித்து வளர்ந்த நகரமான நெய்வேலி நகருக்கும் சென்று வந்தேன். கடைசியாக அங்கே சென்று ஐந்து வருடங்கள் இருக்கலாம். ஒவ்வொருவருக்கும் தான் பிறந்து வளர்ந்த இடம் ரொம்பவே பிடித்த இடம் தானே. ஒவ்வொரு முறை தமிழகம் செல்லும் போதும், பல இடங்களுக்குப் போக வேண்டும் என நினைத்துக் கொண்டு போவேன். ஆனாலும், கிடைக்கும் கொஞ்சம் நாளில் அதிக நேரம் குடும்பத்தினருடன் செலவழிப்பதில் தான் நாட்டம் இருக்கிறது. மூன்று பேருமாக பயணம் செய்வதில் சில அடிப்படை சிக்கல்கள் – மகளுக்கு விடுமுறை இருக்காது, வாரத்தின் ஒரு நாள் மட்டுமே விடுமுறை இருக்க, அதில் எங்கெங்கே செல்ல முடியும்? அதைத் தவிர செய்ய வேண்டிய வேலைகளும் நிறையவே இருக்கும்.  இம்முறையும் அப்படியே. ஆனாலும், ஒரு நாள் நெய்வேலிக்கு பயணம் செய்து விட்டேன்.

இல்லத்தரசியும், மகளும் வர இயலாமல் போக, நான் மட்டும் என்பதால் காலை முதல் பேருந்தில் சென்று அன்றைய இரவே திருச்சி திரும்ப முடிவு செய்தேன். அதிகாலை வீட்டிலிருந்து டவுன் பஸ்ஸில் சத்திரம் பேருந்து நிலையம் சென்று அங்கிருந்து நெய்வேலிக்கு ஒரு பேருந்து பயணம். திருச்சியிலிருந்து நெய்வேலி நகரம் செல்ல ஒரு பாசஞ்சர் இரயில் இருக்கிறது என்றாலும் அது செல்லும் நேரம் எனக்கு ஒத்து வராது. தனியாகச் செல்வதென்றால் சாலை வழி பயணத்தினையே பெரும்பாலும் தேர்ந்தெடுப்பது வழக்கம். பேருந்தில் கிடைத்த அனுபவங்கள் தனிப் பதிவுகளாக பிறிதொரு நாளில் எழுதுகிறேன். இப்போது நினைவுகளைத் தேடிய பயணம் பற்றி பார்க்கலாம். நெய்வேலி நகருக்குச் சென்றதும் நண்பரிடமிருந்து இரு சக்கர வாகனம் எடுத்துக் கொண்டு நான் சிறு வயதில் சுற்றி வந்த இடங்களுக்கு ஒவ்வொன்றாக சென்று வந்தேன்.

எங்கள் வீடு....

நாங்கள் இருந்த வீடு அடையாளம் தெரியாத அளவு மாறி இருக்கிறது. வாயிலில் இருந்த காலி இடத்தில் தற்போது இருப்பவர் பெரிய அறை கட்டி இருக்கிறார். இருந்த மரங்களில் பல இல்லை. வாயிலில் இருந்த புளிய மரம் இன்னும் இருக்கிறது. வீட்டுக்குள், அதை ஒட்டிய தோட்டத்திற்குள் என்னால் செல்ல முடியவில்லை. வெளியிலிருந்து/தூரத்திலிருந்து படம் மட்டும் எடுத்துக் கொண்டேன். பக்கத்து வீட்டில் இருந்த புளிய மரத்தினையும் மற்ற மரங்களையும் முழுவதாக வெட்டி பூஞ்செடிகளை வைத்திருக்கிறார் தற்போது இருப்பவர்! எங்கள் தெருவிலும், பக்கத்து பெண்கள் மேல்நிலைப் பள்ளியின் வாசலிலும் நின்று சில படங்களை எடுத்துக் கொண்டேன்.

உயர்நிலைப் பள்ளி:

ஒன்பதாம் வகுப்பிலிருந்து பனிரெண்டாம் வகுப்பு வரை படித்த பள்ளிக்குச் சென்றால் அங்கே என்னுடைய பழைய ஆசிரியர்களும் தலைமை ஆசிரியரும் இருக்க வாய்ப்பில்லை என்பது தெரிந்தே சென்றேன். எனக்குத் தெரிந்த ஆசிரியர் ஒருவரையாவது சந்திக்க முடியும் என நினைத்து அங்கே சென்றேன். ஆனால், தற்போதைய தலைமை ஆசிரியரை சந்தித்த போது, தான் கொஞ்சம் அலுவலக வேலையில் மும்மரமாக இருப்பதால் உதவி செய்ய இயலாது என்று சொல்லி, வேறு ஒருவரிடம் பேசச் சொல்லி சென்றுவிட்டார். வெளியே சில மாணவர்கள் அமர்ந்திருக்க பள்ளியின் முகப்பினை மட்டும் படம் எடுத்துக் கொண்டு வரவே முடிந்தது. என்னுடைய வகுப்பறைக்குச் சென்று பார்க்க முடியவில்லை. நான் படித்த அதே வருடம் வேறு வகுப்பில் படித்த ஒருவர் தனது பெயரைச் சொல்லி தெரியவில்லையா எனக் கேட்டார் – கூடவே என்னை அவருக்குத் தெரியவில்லை என்ற உண்மையையும் சொன்னார்! 30 வருடங்கள் ஆகிவிட்டதே!

ஆலமர ஸ்டாப்பிங்:

நெய்வேலியில் இருந்த வரை இந்த ஆலமர ஸ்டாப்பிங் அடிக்கடிச் சென்ற இடம்.  பண்ரூட்டி வழியே எந்த உறவினர் வந்தாலும், இங்கே தான் இறங்கி நடந்து வருவார்கள். திரும்ப ஊருக்குப் போவதும் இந்த இடத்தில்  தான். எப்படியும் ஊருக்குப் போகும்போது, நெய்வேலியிலிருந்து பலாப்பழம், எலுமிச்சை, மாங்காய் என பலதும் அவர்களுக்குக் கொடுத்து அனுப்புவார் அம்மா. அதனைத் தூக்கிக் கொண்டு நடப்பது கடினம் என்பதால், சைக்கிளில் கொண்டு விடுவது இந்த ஆலமர ஸ்டாப்பிங்கில் தான். இந்த இடத்திற்கு இப்பயணத்தில் சென்று சில நிமிடங்கள் அங்கே நின்று இன்னமும் கம்பீரமாக நின்று கொண்டிருக்கும் அந்த பெரிய ஆலமரத்தினைப் பார்த்தேன். ஒரு படமும் எடுத்துக் கொண்டேன். நம் சிறு வயதில் சுற்றிய இடங்களுக்கு இத்தனை வருடம் கழித்துச் செல்வது ஒரு சுகானுபவம் தானே!

நடராஜர் கோவில்....

ஆலமர ஸ்டாப்பிங்கில் இருந்து அடுத்ததாக நான் சென்ற இடம் நடராஜர் கோவில். மிகவும் அழகான கோவில் அது. நாங்கள் நெய்வேலியில் இருக்கும் போதே இந்தக் கோவில் கட்டி கும்பாபிஷேகம் செய்து விட்டார்கள். நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு இந்தக் கோவிலுக்கு வருகிறேன். நான் சென்ற அன்று ஏதோ விசேஷம் என்பதால் விஸ்தாரமாக பூஜைகள் நடந்து கொண்டிருந்தது. நின்று நிதானித்து தரிசனம் செய்து பிரகாரத்தினைச் சுற்றி வந்தேன். இக்கோவிலில் ஒரு விசேஷ வசதி உண்டு. இங்கே வாயிலில் ஒரு பெரிய ஆராய்ச்சி மணி கட்டித் தொங்கவிட்டிருப்பார்கள். கீழே ஒரு பெட்டி இருக்கும். ஆண்டவனிடம் உங்களுக்குச் சொல்ல வேண்டிய விஷயம் ஏதேனும் இருப்பில், அதை ஒரு கடிதமாக எழுதி, மணியை ஒலித்து, கடிதத்தை கீழே உள்ள பெட்டியில் போட்டு விட வேண்டும்.  ஒவ்வொரு நாளும் காலை கோவில் திறக்கும்போது பெட்டியில் உள்ள கடிதங்கள் எடுக்கப்பட்டு நடராஜப் பெருமான் முன்னர் அந்தக் கடிதங்கள் படிக்கப்படும். இந்த வழக்கம் இப்போதும் இருக்கிறதா என்பது தெரியவில்லை.  

நடராஜர் கோவிலில் தரிசனம் முடித்துக் கொண்டு அப்படியே வண்டியை எடுத்துக் கொண்டு பேருந்து நிலையம், நாங்கள் பல சினிமாக்கள் பார்த்த அமராவதி திரையரங்கம் [தற்போது அந்த திரையரங்கம் ஒரு திருமண மண்டபம் – பக்கத்தில் நிறைய கடைகள் கொண்ட வளாகம் என மாறிவிட்டது], என அந்த இடங்களைப் பார்த்தபடியே வாகனத்தில் பயணம் செய்தேன். அங்கிருந்து அடுத்த சென்ற இடம்....

நினைவுகள் நீண்டு விட்ட படியால், அடுத்த பதிவில் தொடர்கிறேன். அதுவரை....

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி