மூடப்படும் அரசுப் பள்ளிகள் – நினைவுகளைத் தேடி – மூன்று

சமீபத்தில் எனது பிறந்த/வளர்ந்த ஊரான நெய்வேலி நகருக்கு ஒரு நாள் பயணமாகச் சென்று வந்ததைப் பற்றி இதற்கு முன்னர் எழுதிய நினைவுகளைத் தேடி பதிவுகளின் சுட்டி கீழே.

நினைவுகளைத் தேடி – ஒன்று இரண்டு

வில்லுடையான்பட்டு கோவில் தரிசனம் முடிந்த பிறகு வண்டியை எனக்கு மிகவும் பழக்கமான இடம் ஒன்றை நோக்கிச் செலுத்தினேன். அந்த இடம் ஒன்றாம் வகுப்பு முதல் ஐந்தாம் வகுப்பு வரையும், பிறகு ஏழாம் மற்றும் எட்டாம் வகுப்புகளில் படித்த பள்ளி.

அந்தப் பள்ளியில் தான் எனக்கு பால பாடம் ஆரம்பித்தது. முதல் வகுப்பில் எனக்கு ஆசிரியையாக இருந்தவர் திருமதி நாமகிரி. இன்றைக்கும் அவர் முகம் நன்கு நினைவில் இருக்கிறது. அவர் இப்போது இல்லை என்றாலும் அவரது முகம் இன்னும் மறக்கவில்லை. கொஞ்சமாகவா படுத்தினேன் நான்! வீட்டிலிருந்து அக்காவின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு பள்ளி சென்று அவர் என்னை என் வகுப்பில் விட்டு பிறகு தனது வகுப்பிற்குச் செல்வார். சில நிமிடங்களில் நான் அழுது கொண்டே ஓட்டமாய் ஓடி அக்காவின் வகுப்பில் அமர்ந்து கொள்வேன். பள்ளி, படிப்பு என்றால் ஏனோ எட்டிக் கசப்பு! கூடவே ஒரு பயம்! ஒரு நாளைக்கு நாலைந்து முறையாவது என் வகுப்பிற்கும், அக்காவின் வகுப்பிற்கும் மாற்றி மாற்றிச் செல்வது அப்போதைய வழக்கம். இன்றைக்குக்கூட அக்கா இதைச் சொல்லிச் சொல்லி சிரித்துக் கொள்வார்.

நாமகிரி டீச்சர், எஸ்தர் டீச்சர், ஜெயலட்சுமி டீச்சர், நீண்ட மூக்கு இருந்ததால் மூக்கன் என்ற பட்டப் பெயரில் நாங்கள் அழைத்த ஒரு ஆசிரியர், கன்னங்கரேல் என இருந்ததால் தீஞ்ச வடை என நாங்கள் அழைத்த தலைமை ஆசிரியர் [பட்டப்பெயரால் அழைத்து அழைத்து, உண்மைப் பெயர் மறந்து விட்டது!] என ஒவ்வொரு ஆசிரியரும் நினைவில் இருக்கிறார்கள். எத்தனை விஷயங்களை அந்தச் சிறு வயதில் அவர்களிடம் கற்றுக் கொண்டிருக்கிறோம். சின்ன வயதில் கற்றுக் கொள்ளும் விஷயங்கள் தானே நம்மை வாழ்நாள் முழுவதும் நடத்திச் செல்லும்! ஒரு ஆசிரியர் நான் செய்த அல்லது செய்யாத விஷயத்திற்கு என்னை குச்சியால் அடித்து விட, அடுத்த நாள் அப்பா அவரிடம் சண்டைக்குச் சென்றது இன்றைக்கும் நினைவில் இருக்கிறது!

முதன் முதலாக சைக்கிள் ஓட்டப் பழகியது, என்னை அடித்த சக மாணவனுடன் கட்டிப் பொறண்டு சண்டை போட்டு அவன் வயிற்றில் கடித்து வைத்தது! [ஹாஹா... நாய் மாதிரி கடிச்சு வைச்சுருக்கேன்!], ஓணான் அடித்தது என பலப் பல நினைவுகள் அந்தப் பள்ளியில் படித்த காலங்களிலிருந்து. இன்னும் நிறைய விசயங்கள் நினைவில் – ஆனால் சொல்ல முடியாத நினைவுகள் – ஹாஹா! – பள்ளியில் செய்த பல விஷயங்களை இங்கே சொல்ல முடியாது! கொஞ்சம் நஞ்சம் இருக்கும் இமேஜும் டேமேஜ் ஆகிவிடும்! இப்படி பல நினைவுகளை எனக்குத் தந்த நெய்வேலி வட்டம் 18-ல் இருந்த NLC நடுநிலைப்பள்ளி வாயிலுக்குச் சென்றபோது அங்கே ஆள் நடமாட்டமே இல்லை. பள்ளியை சில காலம் முன்னர் மூடி விட்டார்களாம்! என்ன காரணம் எனக் கேட்ட போது அப்பள்ளியில் படிக்க வரும் குழந்தைகளின் எண்ணிக்கைக் குறைந்தது தான் காரணம் என்றார்கள்.

நாங்கள் நெய்வேலியில் இருந்த போது என்.எல்.சி. நிறுவனம் நடத்திய பள்ளிகள் தான் நிறைய. தனியார் பள்ளிகள் எனப் பார்த்தால் ஜவஹர் பள்ளி, செயின்ட் பால்ஸ், க்ளூனி போன்ற சில பள்ளிகள் தான் இருந்தன. என்.எல்.சி. நடத்திய பள்ளிகளில் மாணவர் எண்ணிக்கை ஆயிரக்கணக்கில் இருந்தது. ஜவஹர் பள்ளியில் படித்த மாணவர்கள் பல முறை மாநில அளவில் முதல் மதிப்பெண்களை பெற்றதுண்டு. என்.எல்.சி. நிறுவனத்தின் பள்ளிகளில் படித்த மாணவர்களும் மாநில அளவில் முதல் பத்து இடங்களில் வந்ததுண்டு. முன்பெல்லாம், தனியார் பள்ளிகளை விட என்.எல்.சி. நிறுவனத்தின் பள்ளிகளில் தான் அதிக மாணவர்கள் இருந்தார்கள். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தனியார் பள்ளிகளின் எண்ணிக்கை அதிகரிக்க, நிறுவன ஊழியர்களின் குழந்தைகள் பெரும்பாலும் தனியார் பள்ளிகளுக்குச் செல்ல ஆரம்பித்து இருக்கிறார்கள்.

பக்கத்து கிராமங்களில் வசிப்பவர்களின் குழந்தைகள் மட்டுமே என்.எல்.சி. நிறுவன பள்ளிகளில் படிக்கிறார்கள். அவர்களின் எண்ணிக்கையும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக குறைய ஆரம்பிக்க, என்.எல்.சி. நிறுவனமும் சில பள்ளிகளை மூடும் நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டிருக்கிறது. மூடப்படும் பள்ளிகளில் இருக்கும் மாணவர்கள் அடுத்த பள்ளிக்கு மாற்றப்பட்டிருக்கிறார்கள். நான் படித்த பள்ளியும் அப்படித்தான் மூடி விட்டார்கள் எனத் தெரிந்த பொது மனதில் வலி. நான் படித்த, என் கல்விக்கு வழிகோலிட்ட பள்ளியின் வாயிலில் சிறிது நேரம் நின்று கொண்டு இருந்தேன். அலைபேசியில் ஒரு படமும் எடுத்துக் கொண்டேன். பல மாணவர்களை உருவாக்கிய ஒரு பள்ளி இப்படி மூடிக்கிடப்பது ரொம்பவே வருத்தம் தந்தது.

என்.எல்.சி. நிறுவன பள்ளிகள் மட்டுமன்றி பல ஊர்களிலும் உள்ள அரசுப் பள்ளிகள் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மூடப்பட்டு வருவது ரொம்பவே வருத்தம் தரும் விஷயம். என்னதான் தனியார் பள்ளிகள் பல இருந்தாலும், அவை வாங்கும் கணக்கில்லாத கட்டணம் கட்ட முடியாதவர்கள் பலர் இங்கு இருக்கிறார்கள். அரசு நடத்தும் பள்ளிகள் தான் பல ஏழை மாணவர்களுக்கு கல்வி தருகின்றது. பல தனியார் பள்ளிகளை அரசியல்வாதிகளும், கட்சிப் பிரமுகர்களும் நடத்துகின்றார்கள் என்பதால் மூடப்படும் அரசு பள்ளிகள் பற்றி யாரும் அவ்வளவாக கண்டு கொள்வதில்லை. இனி எப்போதும் இந்த நிலை மாறாது என்று தோன்றுகிறது.

மனதில் வலியுடன் நான் படித்த பள்ளியை விட்டு விலகிச் சென்றேன். அடுத்த இடம் செல்லும் வரை பள்ளியும் பள்ளி நினைவுகளுமே என் நெஞ்சில் நிறைந்து இருந்தது. நினைவுகளைத் தேடி வரிசையில் அடுத்த பதிவுடன் சந்திக்கும் வரை....

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி