அவரும் நானும் - தொடர் - பகுதி பத்தொன்பது

 

 

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம். இந்த நாளில் மீண்டும் ஒரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திப்பதில் மகிழ்ச்சி.   

 

நேற்று வெளியிட்ட அவரும் நானும் பதிவை படித்து கருத்துகள் தெரிவித்த அனைத்து வலையுலக நண்பர்களுக்கும் மனம் நிறைந்த நன்றி.  இந்த நாளை நல்லதொரு வாசகத்துடன் தொடங்கலாம் வாருங்கள். 

 

நம் அன்பு யாருக்கு பலமோ, நம் வார்த்தை யாருக்கு மகிழ்ச்சியோ, நம் புன்னகை யாருக்கு வேண்டுதலோ, நம் நினைவு யாருக்கு பொக்கிஷமோ, நம் பிரிவு யாருக்கு பலவீனமோ, அவரே நமக்கான உறவென கொள்வோம். 

 

******

 

அவரும் நானும் - பகுதி ஒன்று  பகுதி இரண்டு பகுதி மூன்று 

பகுதி நான்கு பகுதி ஐந்து பகுதி ஆறு பகுதி ஏழு பகுதி எட்டு

பகுதி ஒன்பது பகுதி பத்து பகுதி பதினொன்று

பகுதி பன்னிரெண்டு பகுதி பதிமூன்று பகுதி பதினான்கு

பகுதி பதினைந்து பகுதி பதினாறு பகுதி பதினேழு பகுதி பதினெட்டு

 

சென்ற பகுதியில் எங்களுக்குள் ஏற்பட்ட பிரிவைப் பற்றி பகிர்ந்து கொண்டிருந்தேன். காலத்தின் கட்டாயத்தால் ஆளுக்கொருபுறமாக இருந்தாலும் எங்கள் இருவரின் எண்ணங்கள் எப்போதும் ஒன்று போலவே தான் இருந்தன. ஒருவர் மீது மற்றவர் கொண்ட நம்பிக்கையும், புரிதலும், அன்பும், அக்கறையும் தான் இதுநாள் வரை உந்து சக்திகளாக எங்களை இயக்குகின்றன.  

 

திருமணமான பிறகு எதிர்பார்ப்பு ஏதும் இல்லாமல் என்னை அப்படியே ஏற்றுக் கொள்ள அவரால் முடிந்தது. அதே போன்று என்னால் முடிந்ததா!! நான் அவரிடம் எதிர்பார்த்தது என்ன!! மனத்திரையில் காணும் காட்சிகள் எல்லாம் நிஜத்திலும் நடக்கும் என்று நான் நினைக்கலாமா!! இந்தப் பகுதியில் அந்த விஷயங்களை சற்று பார்க்கலாம்.

 

திருமணம் செய்து கொண்ட போது அது பற்றிய எந்தவொரு சிந்தனையும் இல்லாமல் இருந்தாலும், அவ்வப்போது பரிசுகள் வாங்கித் தருவதும், உன்னை பிடிச்சிருக்கு! என்று வெளிப்படையாக சொல்வதும் தான் அன்பின் வெளிப்பாடு என்று காலம் காலமாக திரையில் பார்த்த காட்சிகளால் நான் நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன்..🙂  ஆனால்! அதையெல்லாம் நிஜத்தில் எதிர்பார்த்தால்..!!!

 

பணத்தின் மீதோ, நகைகளின் மீதோ எப்போதுமே எனக்கு பற்று இருந்ததில்லை..! அவர் இன்னும் சம்பாதிக்கணும் என்று கூட நான் என்றுமே நினைத்ததில்லை! இருப்பது போதும் என்று தான் நினைப்பேன்! என்னுடைய தேவைகளும் மிகவும் குறைவு. இப்படியிருக்கும் போது என்னை இந்த மனிதர் எதுக்காகவாவது பாராட்ட மாட்டாரா! பிடிச்சிருக்குன்னு சொல்ல மாட்டாரா! என்றெல்லாம் தான் சிறுபிள்ளைத்தனமாக யோசிப்பேன்..🙂

 

அவருக்கு அன்பை வெளிப்படுத்தவே தெரியாதா! என்று யோசித்துக் கொண்டே புடவை உடுத்தும் போது சட்டென்று கீழே அமர்ந்து, இரு! இரு! நான் சரி பண்ணி விடறேன்! என்று புடவை pleatsகளை நீவி விடும் அந்தத் தருணம் அவரின் அன்பு அந்தக் கண்களில் வெளிபட்டு சிதறியது என் கண்களுக்குத் தெரிந்தது..🙂

 

அதே போல் வெளியே போகும் போது கைப்பிடித்து என்னை அழைத்துச் செல்வதும், என்னுடைய பாதுகாப்பில் அக்கறை காண்பிப்பதும், என் மீது கொண்ட நம்பிக்கையும் கூட ஒரு வித அன்பின் வெளிப்பாடுகள் தான் இந்த பேதைக்கு மெல்லப் புரிந்தது..🙂

 

இதுபோன்று அவரவரின் அன்பு என்பது  சின்னச் சின்ன விஷயங்களில் அவ்வப்போது வெளிப்படும். எதிர்பார்ப்பு இல்லா மனதில் தான் மகிழ்ச்சி என்றும் நிலைத்திருக்கும்! இன்னும் எங்களைப் பற்றி சொல்ல வேண்டிய கதைகள் வரும் பதிவுகளில்..!!!

 

******

 

பதிவு குறித்த தங்களது எண்ணங்களை பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்கள். விரைவில் வேறொரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திக்கும் வரை…

 

நட்புடன்

 

ஆதி வெங்கட்