அப்பா!!!

மகள்களுக்கு அப்பா என்றாலே தனிப்ரியம் தான். அவர் தான் அவர்களின் முதல் ஹீரோ. நானும் அதற்கு விதிவிலக்கல்ல.

நகம் வெட்டி விட, பேனாவுக்கு இங்க் போட என்று எல்லாவற்றுக்கும் அப்பா வேண்டும். எங்கள் பள்ளிச் சீருடைகளை எங்கள் வேலைகளை நாங்களே செய்யப் பழகும் வரை அப்பாவே துவைத்து தந்திருக்கிறார். செய்யும் வேலையில் நேர்த்தி, சுத்தம் இவை நான் அப்பாவிடம் கற்றுக் கொண்ட பாடங்கள்.

பாடப்புத்தகங்களுக்கு அட்டைப் போட்டு, மைதா பசையில் ஒட்டி, டிரங்க் பெட்டிக்கு அடியில் வைத்து என பாங்காக செய்து தருவார். ஒரு வருடமானாலும் அந்த அட்டைகள் பிரியாது.

அலுவலக கேண்ட்டீனில் தன் டிபன் பாக்ஸில் எங்களுக்காக சுடச்சுட வாங்கி வந்த மெது பக்கோடாவும், பஜ்ஜியும் இன்னும் மறக்கவில்லை.

அப்பாவுக்கு அடிக்கத் தெரியாது. என் சேட்டையால் ஒருமுறை ரேடியோ கீழே விழுந்த போது மண்டையில் ஒரு கொட்டு கிடைத்தது. அதற்கும் மேல் தண்டிக்கத் தெரியாது. அம்மா அதற்கு எதிர்ப்பதம். அடித்து விட்டுத் தான் என்ன நடந்தது என்று கேட்பாள்.

எங்களுக்காக மெனக்கெடுதலும், எங்களைப் பற்றி பெருமை பேசவும் அப்பாவைத் தவிர யாரால் முடியும்!! கடைநிலை ஊழியராக அரசுப் பணியில் சேர்ந்து கஷ்டப்பட்டு முன்னேறி, தன் உடன்பிறந்தவர்களுக்கும், எங்களுக்கும் வாழ்வில் முன்னேற்றத்தை ஏற்படுத்தித் தந்தவர்.

இப்படிப்பட்ட அப்பா, எங்களை விட மேலாக ஒரு வஸ்துவின் மேல் உயிரை வைத்து விடுவாரா என்று தோன்றும்! எவ்வளவு சொல்லியும் அதை விட அவரால் முடியவில்லை. அது என்னவென்றா கேட்கிறீர்கள்?? புகைப்பழக்கம் தான் அது.

அப்பா இவ்வுலகை விட்டு மறைந்து நேற்றோடு பதினோரு வருடங்கள் கடந்து விட்டது. தன்னுடைய புகைப்பழக்கத்தால் தான் நோய் தாக்கி மறைந்தார். இறுதி நாட்களிலும் கூட மருத்துவமனையில் அதையே தான் கேட்டு கெஞ்சிக் கொண்டிருந்தார்.

புகை நமக்கு பகை! புகைப்பிடித்தல் உடல்நலனுக்கு கேடு விளைவிக்கும்!! என்று ஆயிரம் வாசகங்கள் சொன்னாலும், ஒருவரின் மனக்கட்டுப்பாடு மட்டுமே அவரை மீண்டு வரச் செய்யும்.

புகைக்கு செலவிடும் பணத்தை உடலுக்கு ஆரோக்கியம் தரும் உணவுகளை உண்டால் உங்கள் வாழ்க்கை உங்கள் கையில். இல்லை காலன் கைகளில் தான்.

இது விழிப்புணர்வுக்காக மட்டுமே எழுதிய பகிர்வு. எவ்வளவு ஆறுதல் சொன்னாலும் 'போன அப்பா' திரும்பி வரப் போவதில்லை. யாரேனும் ஒருவராவது இன்றிலிருந்து இப்பழக்கத்தை விட்டால் மிகவும் மகிழ்வேன்.

நட்புடன்…

ஆதி வெங்கட்