ஹாஸ்டல் பேய் – சுதா த்வாரகநாதன்

தில்லி நகருக்கு பணி நிமித்தமாக வந்தது 1987 டிசம்பர் மாதம். எனக்கு வேலை கிடைத்தவுடன், எனக்கு முன்னரே தில்லியில் பணி புரிந்து கொண்டிருந்த தோழிகள் தங்கியிருந்த ஹாஸ்டலில் நானும் வசிக்க ஆரம்பித்தேன். 11 மாதங்கள் வரை அந்த ஹாஸ்டல் வாசம் தான். என் அலுவலகத்தில் பணிபுரிந்த ஏழு பேர் அதே ஹாஸ்டலில் தங்கி இருந்தோம். ஒன்றாகச் சேர்ந்து அலுவலகம் செல்வோம். அதைப் போலவே ஒன்றாகவே புறப்பட்டு ஹாஸ்டல் திரும்புவோம்.

ஒவ்வொரு அறையிலும் நான்கு பேர் தங்க வசதி. கீழே வரவேற்பறை, சமையல் அறை, உணவுக் கூடம், அழகிய புல் தரையுடன் கூடிய தோட்டம், லைப்ரரியும் இருந்தது. முதல் மாடியில் மூன்று பிரிவுகளாய் ஹாஸ்டல். இரண்டாவது மாடி மொட்டை மாடி. ஹாஸ்டலைச் சுற்றிலும் பெரிய சுற்றுச் சுவர் – பாதுகாப்பான இடம் என்பதால் எந்த பயமும் இல்லை. நானும் வேறு இரண்டு தோழிகளும் கிச்சனில் சமைத்துக் கொள்வோம். இரவுச் சாப்பாட்டிற்குப் பிறகு அவரவர் அறைக்குச் சென்று கொஞ்சம் படிப்பு – இல்லையெனில் உறக்கம் தான்.

ஒரு நாள் காலை உணவு சாப்பிடும் போது பக்கத்து மேஜையில் பக்கத்து அறையில் தங்கி இருந்த பெண்கள் அவர்களுக்குள் பேசிக் கொண்டிருந்தனர். 

பார்த்தியா, நேத்தும் நடு இரவு சமயத்தில் கொலுசு சப்தம் கேட்டது. தினம் தினம் இப்படி கொலுசு சப்தம் – நம்ம ஹாஸ்டல்ல பேய் இருக்கோன்னு கொஞ்சம் பயமாத்தான் இருக்கு. என்று பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். எனக்கோ சிரிப்பு சிரிப்பாய் வந்தது. அது சரி அந்த நடு இரவில் நீங்கள் தூங்காமல் என்ன செய்து கொண்டு இருந்தீர்கள் என்று கேட்டேன். “இல்லைப்பா, தினமும் சரியாய் இரவு 12 மணி சுமாருக்கு கொலுசு சப்தம் கேட்கிறது. நேற்றும் அதே போல கொலுசு சப்தம் கேட்டது. சரியாய் எங்கள் அறைக்கு வெளியே சிறிது நேரம் நின்றுவிட்டது. பிறகு திரும்பவும் அந்தக் கோடியிலிருந்து இந்தக் கோடி வரைக்கும் யாரோ கொலுசு சப்தத்துடன் நடப்பது கேட்டது என்று அந்தத் தோழிகள் சொல்ல, நான் சிரித்தபடியே இருந்தேன்.

இரவு நேரத்தில் நடுவே ஒரு முறை எழுந்து பாத்ரூம் போக வேண்டியிருக்கும். முதல் மாடியில் முதல் அறை என்னுடையது. அந்தப் பிரிவின் மறு கோடியில் பாத்ரூம்கள் மற்றும் கழிப்பறைகள். இப்போது போல அட்டாச்ட் பாத் வசதிகள் அப்போது இல்லை. போகும்போது கூட பயமின்றிச் சென்று விடுவேன். திரும்ப வரும்போது ரொம்பவே பயமாக இருக்கும். மனது ‘பக் பக்”கென அடித்துக் கொள்ளும். ஒரு பக்கம் க்ரில் கேட் மட்டுமே என்பதால், திறந்தவெளியிலிருந்து வரும் காற்றினால் திரைச்சீலைகள் பறக்கும். ரொம்பவே பயமாக இருக்கும்.  எப்படியோ, மனதுக்குள் ஸ்லோகங்களைச் சொல்லியபடியே, வெளியே பார்க்காமல், “தலையைக் குனியும் தாமரை” போல கீழேயே பார்த்தபடி அறைக்கு வந்து போர்வையை இழுத்திப் போர்த்திக் கொண்டு தூங்கி விடுவேன்.

தனியாகச் செல்வது பயம் தான் எனினும், மற்ற தோழிகளை இதற்காக எழுப்பி அழைத்துச் செல்வது எனக்குப் பிடிக்காது என்பதால் தனியே தான் செல்வது வழக்கம். பக்கத்து அறையிலிருந்த தோழி தனது இன்னொரு தோழியை அழைத்துச் செல்வாள். அவள் தோழி உறக்கம் கலையாத நிலையில் இருந்தாலும் கூட, கிட்டத்தட்ட அவளைத் தள்ளிக்கொண்டு பாத்ரூம் சுவரில் சாய்வாக நிற்க வைத்துவிட்டு, தனது வேலை முடிந்தவுடன் மீண்டும் தள்ளிக்கொண்டு அறைக்குச் செல்வார். எனக்கு அப்படி மற்றவரை தொந்தரவு செய்வது பிடிக்காது என்பதால் தனியே தான் செல்வேன். பயமாயிருந்தாலும் அதை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் சிங்கம் போல நடு இரவில் தனியே போய்வருவேன்.

முதல் நாள் இரவிலும் இப்படித்தான் நான் சென்றபோது, தோழிகள் அறையில் பேச்சு சப்தம் கேட்க, சற்றே நின்றேன். “இன்னும் தூங்கவில்லையா என்று கேட்கலாமே என்று தான் நின்றேன். ஆனால் நான் நின்றவுடன் பேச்சு சப்தமும் நின்று விட, சரி என நானும் நடந்து என்னுடைய வேலையை முடித்துக் கொண்டு எனது அறைக்குச் சென்று விட்டேன்.  இப்போது தோழிகள் அதற்கு பயந்து போனதைக் கேட்டு எனக்கு நல்ல சிரிப்பு!

அடியேய், பேயும் இல்லை, பிசாசும் இல்லை. கொலுசுச் சப்தத்துடன் சென்றது நான் தான். எனக்கு தினசரி நடு இரவு நேரத்தில் பாத்ரூம் சென்று வருவது வழக்கம். நானே பயத்தோடு தான் சென்று வருவேன். நேற்று செல்கையில், உங்கள் அறையில் பேச்சுச் சப்தம் கேட்கவே சற்று நின்றேன். பேச்சு சப்தம் நின்று விட்டதால் நான் சென்று விட்டேன் என்றேன். என் தோழிகள் இருவருக்கும் ஒரே கோபம். ”முதல்ல, அந்த கொலுசைக் கழட்டித் தொலை, எப்படி பயந்து போனோம் தெரியுமா?” என்று என்னை அடிக்க வர, நான் அவர்களிடமிருந்து தப்பி ஓட, ஒரே ரகளை தான். 

அந்த ஹாஸ்டல் பேய் பற்றி இன்றைக்கு நினைத்தாலும் சிரிப்பு தான். இன்னும் ஒரு விஷயம் – இன்றைக்கு வரை என் கொலுசை நான் கழற்றவே இல்லை! சலங்கை ஒலியோடு இரவு நேரத்தில் செல்வதையும் விட வில்லை!

வேறு ஒரு பகிர்வுடன் சந்திக்கும் வரை....

நட்புடன்

சுதா த்வாரகநாதன்

புது தில்லி