செத்துப் போயிடுவான்-ங்க... – புத்தாண்டுக் கொண்டாட்டம்...

“இப்படியே விட்டா செத்துப் போயிடுவான்-ங்க... 3 டிகிரி குளிர்ல இராத்திரியெல்லாம் கெடந்தா என்ன ஆவறது? போடுங்க, போடுங்க, 100-க்கு ஃபோன் போடுங்க...”

ரகாப்கஞ்ச் குருத்வாராவினை அடுத்த பேருந்து நிறுத்தம். வருடத்தின் கடைசி நாள்.  பேருந்துக்கான காத்திருப்பில் நிறைய பேர் நின்றுகொண்டு இருக்க, அதே இடத்தில் புத்தாண்டை வரவேற்கும் விதத்தில் சோமபானம் அருந்தி மகிழ்ச்சியில் திளைத்தவர், வீடு நோக்கிச் செல்லாமல் தன்னிலை மறந்து விழுந்து கிடந்தார். காலில் சாக்ஸ் இல்லாமல் அணிந்திருந்த காலணி அவர் பக்கத்தில் கேட்பாரற்றுக் கிடந்தது. அவரைச் சுற்றி நின்று கொண்டிருந்த அனைவருடைய கைகளையும் தங்களது மூக்கில் வைத்துக் கொள்ள வேண்டிய நிலை. அவர் அறியாமலேயே சிறுநீர் பெருக்கு! ஏற்கனவே குளிர் – சிறுநீரில் கிடந்தது இன்னும் அதிக குளிரை அவருக்கு ஏற்படுத்தலாம்.  ஆனால் அதை எல்லாம் உணரும் நிலையில் அவர் இல்லை. அசைவே இல்லாமல் கிடந்த அந்த மனிதருக்காக குரல் கொடுத்தார் ஒருவர் – “இப்படியே விட்டா செத்துப் போயிடுவான்-ங்க....”

“ஹலோ, 100-ஆ?”

“இல்லை 99...  100-க்கு ஃபோன் போட்டுட்டு இப்படி கேட்டா என்ன பதில் சொல்ல? சொல்லுங்க, என்ன பிரச்சனை?”

“ரகாப்கஞ்ச் குருத்வாரா பக்கத்தில் இருக்கும் பேருந்து நிறுத்தத்திலிருந்து பேசறேங்க. இங்க ஒரு ஆள் கீழே விழுந்து கிடக்கார். சுய நினைவில்லாமல் கீழே கிடக்கிறார்-ங்க... இந்தக் குளிர்ல இப்படியே ராத்திரி பூராக் கிடந்தா செத்துப் போயிடுவான்-ங்க, ஏதாவது பண்ணுங்க... உங்களுக்குப் புண்ணியமா போகும்.” 

“அட புது வருஷங்க... குஷியா இருக்கக் குடிச்சு இருப்பாரு.... அடிச்ச சரக்கு தெளிஞ்சா எழுந்து வீட்டுக்குப் போயிடுவான். இந்த மாதிரி ஆளுக்கு என்ன சொன்னாலும், எவ்வளவு சொன்னாலும் புரியாது விடுங்க....”

“சார், குளிர்ல விறைச்சுப் போய் செத்துப் போயிட்டா, அவனை நம்பி இருக்கறவங்க எல்லாம் பாவம் இல்லையா? கொஞ்சம் மனசு வைச்சு இவனை அழைச்சுட்டு போய் ஏதாவது ஷெல்டர்-ல விட்டுடுங்க. அதான் அரசாங்கம் குளிருக்காக ஷெல்டர் ஏற்படுத்தி இருக்கே?”

“சரிங்க, ரகாப்கஞ்ச் குருத்வாரா பக்கத்துலயா? இதோ ஜிப்சி அனுப்பறோம். நீங்க அங்கேயே இருங்க....”

ஜிப்சியில் வந்த காவலர் – “யாருங்க இங்க ஃபோன் பண்ணது?, எங்கே அந்த ஆளு?”

“தோ... இவருதாங்க.... பாவம், குளிர்ல இங்கேயே கிடந்தா செத்துத் தொலைச்சுடுவான்.... எங்கேயாவது குளிர்கால ஷெல்டர்-ல விட்டுடுங்க....”

“அடக் கருமமே, துணி எல்லாம் மூத்திரம்... ஒரே கப்பு... சரக்கு வாசம், மூத்திர நாற்றம் இரண்டு சேர்ந்து அடிக்குது....., வண்டி சீட்டுல உட்கார வைக்கக் கூட முடியாது போல இருக்கே...”

“யோவ், எழுந்துருய்யா, எழுந்துரு... யோவ்........ ரெண்டு தட்டு தட்டலாம்னா, பொட்டுன்னு போயிடுவான் போல இருக்கு. குடிக்கனும்னா வீட்டுக்குப் போய் குடிக்க வேண்டியது தான.... இப்படி குடிச்சுட்டு நடு ரோட்டுல விழுந்து நம்ம கழுத்தறுக்கரானுங்க....”

“அசையவே இல்லையே.... நல்ல போதைல இருக்கான். சரி சீட்டுக்கு நடுவுல உட்கார வைத்துப் போக வேண்டியதுதான் போல.  ஒரு கை பிடிங்க.....”

“அட.... கை பிடிக்கவா.... அது உங்க வேலைங்க.... ஏதோ பாவம்னு உங்களக் கூப்பிட்டு சொன்னேன். அதோட என் வேலை முடிஞ்சது.... மூத்திர வாடை என் கையிலிருந்து போகாது.... நீங்களே தூக்கி வண்டில ஏத்துங்க.... அதான் ரெண்டு பேரு இருக்கீங்களே....”

“ஆஹா.... நல்ல ஆளுய்யா நீ.... பாவம் பாத்து ஃபோன் பண்ணுவ, ஆனா, ஒரு கைப் பிடிச்சு உதவி பண்ண மாட்ட....  உனக்கு மட்டும் தான் அருவருப்பு. காவல்துறையில் இருக்க எங்களுக்கெல்லாம் அருவருப்பு இருக்கக் கூடாது. ஒண்ணும் பார்க்கக் கூடாது... சரி வாய்யா, ஃபைவ் நாட் டூ... இந்த ஆள ஒரு பக்கம் புடி...”

சிறுநீர் சொட்டச் சொட்ட ஆளைப் பிடித்து ஜிப்சியில் சீட்டுக்கு நடுவே உட்கார வைக்க, “என்னை எங்கே கூட்டிட்டு போறீங்க...?” என்ற உளறல் ஒலி.

“யோவ், வீடு எங்கய்யா இருக்கு? உன் பேரு என்ன? இவ்வளவு சரக்கு அடிக்கலாமா?” கேள்விகளுக்கு பதிலே இல்லை! மீண்டும் போதை மயக்கம்.

ஜிப்சி, அந்த குடிமகனுடன் அங்கிருந்து நகர, ‘இங்கேயே குளிர்ல ராத்திரி பூரா இருந்தா என்ன ஆகறது....’ ‘நல்ல வேளை, காவல்துறையினர் அந்த ஆளை அழைச்சுட்டுப் போனாங்க...., இவர் மட்டும் ஃபோன் பண்ணலன்னா அந்த ஆள், இங்கேயே கிடந்து இருப்பான்....’ – ஒவ்வொருவரும் தங்களது எண்ணங்களைப் பகிர... பேருந்து நிறுத்தத்தில் இருந்த கூட்டம் விலகியது.

2019 – புத்தாண்டின் முதல் தினம் – காலை ஒன்பது மணி - பங்களா சாஹிப் குருத்வாரா அருகே இருக்கும் பேருந்து நிறுத்தம். அங்கே பேருந்துக்காக காத்திருந்த அனைவரும் மூக்கைப் பிடித்தபடி நின்று இருக்கிறார்கள். பக்கத்தில் அதிக நாற்றத்துடன் அதே உருவம் – கால்களில் காலணி இல்லை. மேலுக்குப் போட்டிருந்த சட்டை மேலே ஏறி இருக்க, தொப்பை தெரிய கீழே படுத்திருந்த உருவம் – நேற்றுப் பார்த்த அதே உருவம்! குளிர் காற்று, வெயில், மழை – எதுவும் என்னை ஒன்றும் செய்யாதுல்லா....  சரக்கு அடிக்கலைன்னா தான் இந்த சேகர் செத்துப் போயிடுவான்!