நடுநிசியில் வந்த தேவி...

“நான் தேவி வந்திருக்கேன்டா....”

குரல் மட்டுமே கேட்கிறது. எங்கேயிருந்து குரல் வருகிறது எனத் தெரியவில்லை. ஆனாலும், உத்தேசமாக ஒரு திசை நோக்கி குரல் கொடுத்தேன்.

“தேவியா, யார் தேவி, எந்த தேவி? எனக்கு எந்த தேவியையும் தெரியாதே....”

என்னடா கிண்டலா? நான் இந்த உலகத்தையே ஆளும் ஆதிபராசக்தி தேவிடா. என்னை உனக்குத் தெரியாதா?

ஓ, ஆதிபராசக்தி தேவியா...  வரணும் வரணும்.  என் பணிவான வந்தனம். என்ன விஷயமாக வந்தீர்கள் தாயே? பொதுவாக கடும் தவம் இருந்தால் தானே நீங்கள் தரிசனம் தருவீர்கள் என்று சொல்வார்களே... ஒரு ஏளனக் குரல் வந்தது என்னிடமிருந்து. நான் எதுவுமே செய்யாமல், நீங்களாகவே இப்படி வருகை தந்தமைக்கு நன்றி தாயே.... குரல் கேட்டதே தவிர இன்னமும் தேவியை நான் பார்க்கவில்லை.

அப்போது இன்னும் ஒரு குரல் – கொஞ்சம் கரகரப்பிரியாவாக இருந்தது குரல். குரலுக்குரிய உருவமும் தெரிந்தது. நீண்ட முடி, கழுத்தில் நிறைய மணி மாலைகள், நெற்றியில் பெரிய குங்குமப் பொட்டு. பார்க்கும்போது அரசியல் சாமியார் சந்திராசாமி போன்ற உருவம் அவருக்கு. “தேவி அழைக்கிறாள் வா....” என்றபடியே, என் கையைப் பிடித்து அழைத்துச்சென்றார் அவர். அடுத்த அறையை அடைந்தோம். அறையின் மூலையில் முழு உருவத்தில் மஹாராணி மாதிரி அமர்ந்திருந்தார் தேவி. பார்க்கும்போதே ஒரு வித பயம் கலந்த மரியாதை தோன்றியது எனக்குள். சாமியார் நெடுஞ்சாண்கிடையாக தேவியின் பாதத்தில் விழுந்து நமஸ்கரித்தார். நானோ ஆதிபராசக்தி தேவியை நேரில் பார்த்ததில் பிரமித்து நின்றுகொண்டு இருந்தேன். சந்திராசாமி எழுந்து என் முதுகில் இடிக்க, தேவியை நமஸ்கரித்தேன்.

தேவி என்னை நோக்கி புன்னகை புரிந்தார். “என்ன வேண்டும் கேள்... உனக்காகவே இன்று இங்கே தோன்றினேன்” என்று சொல்ல, எப்போதும் போல, “தேவி, யாருக்கு என்ன தர வேண்டும் என உனக்குத் தெரியாதா? எல்லாரையும் நல்ல படியா வைத்திருந்தால்” போதும், என்றேன். “எல்லாமே நல்லபடியா இருக்க முடியாது. அவரவர் வாழ்க்கையில் புரியும் செயல்கள் படியே அதற்கான பலனும் கிடைக்கும்”. உனக்கு என்ன வேண்டும் கேள் என்று மீண்டும் தேவி கேட்க, நானும் என்னைச் சேர்ந்தவர்களும் நன்றாக இருக்க வேண்டும் என்று சொன்னேன்.  எல்லாம் நல்ல படியாகவே நடக்கும். ஆனால் இந்த வீட்டில் ஒரு மரணம் சம்பவிப்பதை உன்னால் தடுக்க முடியாது – அது அவரது தலைவிதி. மரணம் விரைவில் சம்பவிக்கும் என்று தேவியின் குரல் வந்த பிறகு அந்த மூலையில் தேவியை என்னால் காண முடியவில்லை.

எனக்குள் ஒரு வித பயம். அந்த குளிர்ந்த இரவிலும், வியர்த்து. விக்கித்து நின்ற என்னை சந்திராசாமி, பயப்படாதே வா, என்ன நடக்கிறது எனப் பார்க்கலாம் என அங்கிருந்து கைத்தாங்கலாக அழைத்து வந்தார். தூரத்திலிந்து நாய் ஊளையிடும் சப்தம். அதற்கு பதில் சொல்லும் விதமாக இன்னுமொரு நாயின் அழுகுரல் என்னை பயமுறுத்துகிறது. நடக்கும்போது காலில் எதோ தட்டுப்பட, கீழே பார்த்தால், இரண்டு பொம்மைகள்! முட்டைக்கண் கொண்டு விழித்துப் பார்க்க, நானும் பொம்மையைப் பார்க்க, அந்த பொம்மைக்கு கைகள் வெட்டுப்பட்டு இருக்கின்றன. உடம்பில் ஆங்காங்கே சதை பிய்ந்து தொங்க, அதிலிருத்து ரத்தம் சொட்டிக் கொண்டிருக்கிறது. பயங்கர விகாரமாக இருந்த அந்தப் பொம்மையைப் பார்க்கும்போதே ஒரு வித பயம் எனக்குள். தட்டுத் தடுமாறி நான் அடுத்த அறைக்குச் செல்ல  அங்கே ஒரு கட்டில். கட்டிலில் ஒரு உருவம் படுத்திருக்கிறது.

சற்றே நெருங்கிப் பார்க்க என்னிடமிருந்து அலறல் குரல் தன்னாலே வெளிவருகிறது. பார்க்கும்போதே உடம்பு நடுங்குகிறது. கட்டிலில் இருந்தது ஒரு பெண் உடல் – முகத்தில் நிறைய கட்டிகள் – அவை வெடித்து அதிலிருந்து நீரும் ரத்தமும் கலந்த ஒரு திரவம் வடிந்து கொண்டிருக்கிறது. தலைமுடி முழுவதும் கருகிப் போய், அப்பெண்ணைப் பார்கவே படு விகாரமாக இருந்தது. அப்பெண்ணைப் பார்த்ததால் வந்த என் அலறலில் சந்திராசாமியே கொஞ்சம் நடுங்கிவிட்டார். நடுங்கிக் கொண்டிருந்த என் உடல் மீது வைத்திருந்த சந்திராசாமியின் கையும் நடுங்குகிறது. எங்கிருந்தோ மணியோசை கேட்கிறது. திடுக்கிட்டு விழிக்கிறேன். வியர்வையில் குளித்திருந்தேன். அடக் கடவுளே, கனவு கண்டிருக்கிறேனா.  

மணியோசை இன்னமும் கேட்க, எங்கிருந்து ஓசை வருகிறது என்று பார்க்க, பக்கத்தில் இருந்த அலைபேசியின் மணியோசை. அலைபேசியை எடுத்து காதில் வைக்க, எதிர்முனையிலிருந்து, “மகேஷு.... நம்ம செண்பகம் செத்துப் போயிட்டாடா... கேன்சராம். இருந்ததே தெரியல அவங்களுக்கு. பத்து நாளா மாமாவும் மாமியும், ஆஸ்பத்திரில வச்சு பார்த்தாங்க... உடம்பல்லாம் கேன்சர் கட்டி வந்துடுச்சாம். இராத்திரி செத்துப் போயிட்டாடா” அழுதபடியே சொல்லிக் கொண்டிருந்தார் அம்மா....

பின்குறிப்பு: சில சமயங்களில் கனவுகள் மெய்ப்படலாம்!