பிங்கி பாட்டி கரோ – ஆதி வெங்கட்

அடுக்கு மாடி குடியிருப்புகள் நிறைய இருக்கும் இந்தக் காலத்தில் ஒரு வீட்டுக்கும் அடுத்த வீட்டுக்கும் இருக்கும் தடுப்பே ஒரு ஒற்றைக்கல் சுவர் தான். இது கூட பரவாயில்லை. தலைநகர் தில்லியில் ஒரு தெருவில் இருக்கும் வீடுகளுக்கும், அடுத்த தெருவில் இருக்கும் வீடுகளுக்கும் இடையில் இருக்கும் இடைவெளி கூட மிகவும் குறைவே.  Service Street” என்று சொல்லக்கூடிய சிறிய தெருவைத் தாண்டினால் அடுத்த தெருவில் உள்ள வீட்டின் பின் பக்கம் வந்து விடும்.  இந்த தெருவில் உள்ள வீட்டின் பின் பக்கத்திற்கும் அடுத்த தெருவில் உள்ள வீட்டின் பின் பக்கத்திற்கும் அதிக பட்சமாய் 30 அடி இடைவெளிதான்.

 

ஒற்றைக் கல் சுவராக இருப்பதால், இந்த வீட்டில் ஒரு பாத்திரம் விழுந்தால் கூட அடுத்த வீட்டில் சத்தம் கேட்கும் அளவுக்குத் தான் இருக்கிறது.   இதை விட மோசமான விஷயம் அடுத்த தெருவில் உள்ள வீட்டில் பேசுவது எல்லாம் கூட துல்லியமாய்க் கேட்கும்.

என் வீட்டின் பின்புற வீட்டில் உள்ளவர்கள் பேசும் எல்லாமே, நமக்குத் தேவையோ இல்லையோ நம் காதில் வந்து பாயும்.  இந்த வீட்டின் பெண்மணி ஆடும் தோய்ப்பு நடனம் பற்றி முன்பே ஒரு பதிவில் எழுதியிருக்கிறேன்.  பெரும்பாலான நாட்களில் நாங்கள் காலையில் துயிலெழக் கேட்கும் சுப்ரபாதமே, “பிங்கி பாட்டி கரோ!” என்பது தான்.  ஹிந்தி புரிந்தால் உங்களுக்கு இதன் அர்த்தம் புரிந்து இருக்கும்.  இல்லையெனில் பதிவின் முடிவில் புரிய வைக்கிறேன்.

தில்லியில் பள்ளி காலை வெகு சீக்கிரமாகவே துவங்கி விடும். காலை ஆறே முக்கால், ஏழு மணிக்குள் அவளை அழைத்துச் செல்ல வாகனம் வந்து விடும். நாங்கள் அதிகாலையில் எழுந்து பெண்ணரசியை பள்ளிக்கு அனுப்ப சீக்கிரம் சீக்கிரமாக தயார் செய்து கொண்டு இருக்க, அங்கே அவர்கள் ”பிங்கி”யை தயார் செய்து கொண்டு இருப்பார்கள், என்ன, மேலே சொன்னபடியான வாக்கியங்கள் அவ்வப்போது  சத்தமாய் வந்து கொண்டிருக்கும்.

அதுவும் ஒரு முறை சொன்னால் கேட்க மாட்டார் அந்த பிங்கி.  திரும்பத் திரும்ப அவர் அம்மா ஐந்தாறு முறையாவது ”பிங்கி பாட்டி கரோ” என்று சொல்லவேண்டும், பிறகுதான் வேலை நடக்கும்.

சரி என்னடா அது “பாட்டியை” எதுக்குடா அடிக்கடி கூப்பிடறான்னு சந்தேகம் வருதா?  ஹிந்தியில் “பாட்டி கரோ” என்றால் ”டாய்லெட் போ” என்று அர்த்தம்.  இந்த பாட்டியை கேட்டு நாளை ஆரம்பித்தால் “இந்த நாள் இனிய நாள்” என்று சொல்ல முடியுமா என்ன?

இந்த பாட்டியோட அர்த்தமே வேறு ஆகிவிடுவதால், தில்லியில் உள்ள தமிழ் குழந்தைகள் எவருமே தங்களது பாட்டியை “பாட்டி” என அழைக்காமல் ஹிந்தியிலேயே அப்பா வழி எனில் “தாதி [Dhadhi] எனவும் அம்மா வழி பாட்டி எனில் ”நானி” [Naani] என்றுமே   அழைக்கின்றனர். பாட்டியை பாட்டி என்று சொல்வது கூட குற்றமாக இருக்கிறது இங்கே! ஹாஹா…

மீண்டும் வேறு ஒரு பதிவில் சந்திப்போம்.

ஆதி வெங்கட்

குறிப்பு:  கோவை2தில்லி வலைப்பூவில் எழுத ஆரம்பித்த காலத்தில் எழுதிய சில பதிவுகள், இங்கே இந்த வலைப்பூவில் ஒரு சேமிப்பாகவும், மீள் பதிவாகவும் வெளி வர இருக்கிறது. பெரும்பாலான பதிவுகள் உங்களில் பலர் வாசிக்காத பதிவுகள் தான். படித்துப் பார்த்து உங்கள் கருத்துகளைச் சொல்லலாமே!