சமீபத்தில் சினிமா பார்ப்பது
பற்றிய பேச்சு வந்தது. இப்போதெல்லாம் சினிமா பார்க்க விருப்பமே இருப்பதில்லை.
நெய்வேலியில் இருந்த வரை சில மாதங்களுக்கு ஒரு முறை குடும்பத்தில் உள்ள
அனைவருமாகச் சேர்ந்து அமராவதி திரையரங்கில் முன்பதிவு செய்து மாலைக் காட்சியை
பார்த்து திரும்புவோம். பிறகு அதுவும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் குறைந்து போனது –
முன்பதிவு செய்ததில் ஏற்பட்ட குழப்பத்தினால் மொத்தமாக நின்றது – அந்த நினைவினை
முன்னரே “என் மனதைக் கொள்ளையடித்தவள்” என்ற
தலைப்பில் எழுதி இருக்கிறேன். சமீபத்தில்
தியேட்டர் சென்று படம் பார்க்கவே இல்லை – கடைசியாக பார்த்த படம் கபாலி என்று
நினைவு! அவரின் அடுத்த இரண்டு படங்கள் வந்து விட்டன! அப்பாடி எவ்வளவு சுறுசுறுப்பு
பாருங்க – நான் என்னைச் சொன்னேன்!
எல்லோரும் விஜய் சேதுபதி-த்ரிஷா
நடித்த 96 படம் ரொம்பவே நன்றாக இருக்கிறது என்று சொன்னதால் அதைப் பார்க்கலாம் என
யூட்யூபில் தேட இருந்தது. நேரம் எடுத்து அந்தப் படம் ஒரு நாள் பார்த்தேன். அடுத்த
நாள் மணிரத்னம் தயாரிப்பில் சமீபத்தில் வெளியான செக்கச் சிவந்த வானம் படத்தினையும்
யூட்யூபில் பார்த்து வைத்தேன். ஏண்டா பார்த்தோம் என்று ஆனது – இரண்டாம் படம்
பார்த்து. 96 படமும் பெரிதாக ஈர்க்கவில்லை. தியேட்டர் சென்று பார்க்க வேண்டும்
என்ற எண்ணமும் வரவில்லை. சமீபத்தில் வெளிவந்த 2.0 படம் கூட வீட்டினர்
பார்த்துவிட்டாலும் நான் பார்க்கவில்லை. என்னமோ இப்போதெல்லாம் தியேட்டர் சென்று
படம் பார்க்கும் எண்ணமே வருவதில்லை.
இது இப்படி இருக்க, தில்லி பதிவர்
இராமசாமி அவர்கள் தனது சிறுவயதில் சினிமா பார்த்த அனுபவத்தினை – For entertainment sake என்ற தலைப்பில்
பதிவாக எழுதி இருந்தார். அந்தப் பதிவு படித்த போது என் அம்மா மற்றும்
பெரியம்மாவும் தங்களது சிறு வயதில் சினிமா பார்ப்பதற்காகவே வண்டி கட்டிக் கொண்டு
அடுத்த ஊருக்குச் செல்வது பற்றி அவ்வப்போது சொல்வது நினைவுக்கு வந்தது. அம்மா,
பெரியம்மா எல்லாம் அப்போது பன்ரூட்டி நகரை அடுத்த சிறு கிராமமான ஒரையூரில்
இருந்தார்கள். காலை உணவை சாப்பிட்ட பிறகு வீட்டில் இருந்த மாட்டு வண்டியில்
புறப்படுவார்களாம் – அம்மா, பெரியம்மா, அத்தைப் பாட்டிகள், அத்தான் மன்னி [அத்தை
மகனின் மனைவி], இன்னும் சில பெண்கள் என பெரிய கும்பலாக ஊரிலிருந்து
புறப்படுவார்களாம்.
ஒரையூரிலிருந்து புறப்பட்டவர்கள் அடுத்ததாக
நிற்பது புதுப்பேட்டை கிராமத்தில் இருக்கும் ஒரு ஆசிரியர் வீட்டில் – ஒரையூர் பள்ளியில்
ஆசிரியராக இருந்த தம்பதியினர் [திரு சிவஞானம்- திருமதி புவனேஸ்வரி] வீட்டு
திண்ணையில் அமர்ந்து மதிய உணவைச் சாப்பிட்ட பிறகு பன்ரூட்டி நோக்கி
பயணிப்பார்களாம். பன்ரூட்டியில் அந்த நாட்களிலேயே மூன்று சினிமா தியேட்டர்கள்
இருந்தனவாம். முதல் தியேட்டரில் மதிய
நேரக் காட்சி பார்த்த பிறகு, அடுத்த திரையரங்கில் மாலைக் காட்சி, மூன்றாவது
திரையரங்கில் இரவுக் காட்சி – இப்படி ஒரே நாளில் மூன்று சினிமாக்களைப் பார்த்து
வருவது அவர்களது வழக்கமாக இருந்திருக்கிறது! ஒரே நாளில் மூன்று சினிமா –
நினைத்தாலே பிரமிப்பாக இருக்கிறது! என்னால் ஒரு படத்தினைக் கூட முழுதாக பார்க்க
முடிவதில்லை – கொஞ்சம் நேரத்திலேயே போரடித்து விடுகிறது.
மூன்று படங்களையும் பார்த்து
மீண்டும் மாட்டு வண்டியில் புறப்பட்டு புதுப்பேட்டை ஆசிரியர் வீட்டுத் திண்ணையில்
கொஞ்சம் நேரம் படுத்து உறங்கிய பிறகு, கருக்கலில் அங்கிருந்து புறப்பட்டு விடிய
விடிய ஒரையூர் வீட்டுக்கு வந்து சேர்வோம் என்று சொல்வார்கள். இந்த வாரம் ஒரு நாள் பெரியம்மாவிடம் பேசிக்
கொண்டிருந்தபோது அவர்களிடம் எப்படி பெரியம்மா ஒரே நாளில் மூன்று படம்
பார்த்தீர்கள் என கேட்டேன். எப்போதோ, சில சமயங்களில் தான் இப்படி சினிமா பார்க்க
வாய்ப்பு கிடைக்கும். அப்படிக் கிடைக்கும்போது முழுவதாக மூன்று படமும் பார்த்துவிட
வேண்டும் – இல்லை என்றால் அதன் பிறகு எப்போது அனுமதி கிடைக்கும் என்று சொல்ல
முடியாது என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.
அதுவும் அந்த நாட்களில் இப்போது
இருப்பது போல பொழுதுபோக்கு அம்சங்கள் இல்லையே – இருந்த ஒரே பொழுதுபோக்கு சினிமா
தான்! அதுவும் எல்லா சினிமாக்களும் பார்க்க அனுமதியும் கிடைக்காது! கிடைத்தபோது
பார்த்து விடுவோம் என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். இப்போது இருப்பது மாதிரி, நமது
வீட்டிற்குள் அமர்ந்தபடியே எந்த சினிமாவையும் பார்க்க வசதி இல்லையே! இப்போது
Amazon Prime, Netflix என பல விஷயங்கள் வந்துவிட்டன. வீட்டினுள் இருந்தபடியே –
தியேட்டர் போலவே பார்க்க Home Theatre வசதிகள் கூட சிலர் வீட்டில் செய்து
வைத்திருக்கிறார்கள். வாய்ப்பு கிடைக்கும்போது பார்க்க வேண்டும் என்பதால் ஒரே
நாளில் மூன்று சினிமா!
என்னால் நிச்சயம் ஒரே நாளில்
மூன்று படங்கள் இல்லை – இரண்டு படங்கள் கூட பார்க்க முடியாது என்று தோன்றுகிறது.
உங்களுக்கு இப்போது அப்படி ஒரு வாய்ப்பு கிடைத்தால் பார்க்க முடியுமா?
பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்களேன்!
நட்புடன்
வெங்கட்
புது தில்லி
