வாங்க பேசலாம் - எதுக்கு படிக்கணும், எதுக்கு எழுதணும்

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம். நேற்று வெளியிட்ட பதிவினை படித்து கருத்துகள் தெரிவித்த அனைத்து வலையுலக நண்பர்களுக்கும் மனம் நிறைந்த நன்றி.  இந்த நாளை நல்லதொரு வாசகத்துடன் தொடங்கலாம் வாருங்கள். 

சிங்கத்தின் இரைக்காக மட்டுமே மான்கள் படைக்கப்பட்டிருந்தால், அதற்கு வேகமாக ஓடும் கால்களை படைத்திருக்கமாட்டான்…. அது போல தான் பிரச்சனைகளைக் கொடுக்கும் இறைவன், சமாளிக்கும் திறமையும் கொடுத்திருக்கிறான். 

******

மாய்ஞ்சு மாய்ஞ்சு என்னமோ எழுதிட்டே இருக்கீங்களே, உங்களுக்கு அலுக்கவே அலுக்காதா? அப்படி என்னதான் சந்தோஷம் இருக்கு எழுத்திலோ, படிப்பிலோ!  கிடைக்கிற நேரத்தில ரெண்டு சினிமா பார்க்கலாம், சீரியல் பார்க்கலாம், பாட்டு கேட்கலாம் அத விட்டுட்டு எழுதறதும் படிக்கிறதும் என்ன பழக்கமோ? 

இப்படி ஒருவர் என்னிடம் கேட்டார் - நாள் முழுவதும் விட்டால் 24 மணி நேரமும் முட்டாள் பெட்டியின் முன் அமர்ந்து ஏதோ டமக்கு டப்பா குத்துப் பாட்டோ, காசு வாங்கிக் கொண்டு அழுது அழுது மூக்கு சிந்தும் அழுகை சீரியலோ, எப்படி எந்த குடும்பத்தினை அழிக்கலாம் என திட்டமிடும் சீரியலோ பார்த்துக் கொண்டே இருப்பவர் அவர். இவை எதுவுமே அவருக்கு அலுப்பதே இல்லை.  என்னைப் பார்த்து இப்படிக் கேட்டதில் தவறில்லை. அவருக்கு பிடித்ததை அவர் செய்கிறார்! எனக்குப் பிடித்ததை நான் செய்து விட்டுப் போகிறேன் - அவ்வளவு தானே! அப்படிக் கேட்ட நண்பருக்கு என் புன்சிரிப்பு (அசட்டு சிரிப்பு என எங்கிருந்தோ ஒரு சத்தம் வருகிறது! ஹாஹா) பதிலாக உதிர்த்து விட்டு, நகர்ந்து விட்டேன்.  “நீ திருந்த மாட்டே போ!” என்று அவரும் நகர்ந்து விட்டார்.  அவரவர்க்கு அவரவர் செய்வதே சரியென்று தோன்றுவது சகஜமான விஷயம் தானே.  

அது சரி, எதற்காக எழுத வேண்டும், எதற்காக படிக்க வேண்டும்!  சமீபத்தில் தமிழகம் வந்திருந்தபோது சென்னை செல்லும் பல்லவன் இரயிலில் பயணித்துக் கொண்டிருந்தேன். எனக்குப் பின்னால் ஒரு மூத்த பெண்மணியும் ஒரு இளைஞரும் பயணித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.  நாம் காதுகளை மூடிக்கொண்டாலும் பேசுவது கேட்கத் தானே செய்கிறது (ராஜா காது கழுதைக் காது! ஹாஹா) அவர் வீட்டிலுள்ள உறவினர் ஒருவர் பற்றி பேசிக் (குறை சொல்லி) கொண்டிருந்தார்கள்.  ”விக்கிற விலைவாசில, இப்படி காசை கரியாக்கறான் - புத்தகமா வாங்கி குவிக்கிறான்!  அதெல்லாம் படிச்சப்புறம் வெறும் குப்பை! இத வாங்கற செலவில, தங்க நகை வாங்கினா சேமிப்பாகவாது இருக்கும்!  சொன்னா நம்மள திட்டறான் - பைத்தியக் காரன்!  சொன்னா புரிஞ்சா தானே?  அவனுக்கு அப்புறம் அதை எல்லாம் எங்கே போடறது? குப்பைல தான் போடணும்!”

அவர்கள் பேசுவதைக் கேட்க எனக்கு எரிச்சல் தான் வந்தது!  படிக்கும் பழக்கமே குறைந்து வரும் இந்த நாட்களில் இப்படியும் சிலர் அதனை இன்னும் அதிகரிக்கச் செய்கிறார்கள்.  அவர்களை திரும்பி ஒரு முறை பார்த்து விட்டு திரும்பிக் கொண்டேன் - எதையாவது சொல்லலாம் என மனது துடித்தாலும் அடக்கிக் கொண்டு - ராஜா காது கழுதைக் காது என்பதோடு நிறுத்திக் கொள்வது நல்லது!  கேட்கும் விஷயங்களுக்கெல்லாம் கொந்தளிப்பது நம் உடலுக்கு நல்லதல்லவே! 

சரி மீண்டும் எழுதுவதற்கே வருவோம்.  நானும் கடந்த பத்து வருடங்களுக்கு மேலாக இங்கே வலைப்பூவில் எழுதிக் கொண்டிருக்கிறேன்.  அப்படி என்ன எனக்குக் கிடைத்துவிட்டது என்று கேட்கிறார் அந்த நண்பர்!  காசு பணமா சம்பாதித்து விட்டாய்? பைசாவுக்கு பொறாது இந்தப் பழக்கம் என்பது அவர் வாதம்!  அது சரி, நாம் என்ன பைசா சம்பாதிக்கவா எழுதுகிறோம்?  மனதுக்கு மகிழ்ச்சியளிக்கிறது அதனால் எழுதுகிறோம் என்பதை அவருக்குச் சொல்லி புரிய வைக்கவா முடியும்!  பாருங்களேன், எப்படியான சந்தோஷத்தினை இந்த எழுத்து தந்திருக்கிறது என்பதை சமீபத்திய ஒரு நிகழ்வினைச் சொன்னால் புரியும்.  

தமிழகத்திலிருந்த போது தில்லியிலேயே பழக்கமான ஒரு மூத்த சகோதரி “அக்கா” என்றே அவரை அழைப்பது வழக்கம் - வாட்ஸப் வழி ஒரு தகவலைக் கேட்டார் - “இந்தக் கல்யாண மண்டபத்திலிருந்து உங்க வீடு கிட்டக்கவா இருக்கு?” என்று!  திருவரங்கத்திற்கு அவரது உறவினர் வீட்டு திருமணத்திற்கு வந்திருக்கிறார் என்றும் கூடுதல் தகவல்!  அன்று மாலை எங்கள் சகோதரி இல்ல விழாவிற்கு புறப்படவேண்டும் என்றாலும் உடனேயே குடும்பத்துடன் ஆட்டோவில் திருமண மண்டபத்திற்குச் சென்றோம்.  இங்கே ஒன்றைச் சொல்லி விடுகிறேன் - அக்காவின் உறவினரை நாங்கள் முன்னாலே அறிந்தவர்கள் அல்ல!  அங்கே சென்று அக்கா மற்றும் அவரது குடும்பத்தினரைச் சந்தித்து பேசிக் கொண்டிருந்தோம் - தில்லி நினைவுகள், நட்பு என பல விஷயம் பேசினோம்.  

அக்கா அவரது உறவினர்களையும் அறிமுகப்படுத்தி, வலைப்பூவில் எழுதுகிறாரே அவர் தான் இவர் என அறிமுகம் செய்து வைத்ததும், ஆஹா நீங்கள் தானா அந்த பயணக் காதலன்!  உங்கள் பதிவுகள் எல்லாம் நான் படித்துக் கொண்டிருக்கிறேன் - நன்றாக எழுதுகிறீர்கள் - எத்தனை தகவல்கள்!  உங்களுக்குப் போட்டியாக உங்கள் மனைவியும் நன்றாக எழுதுகிறார்களே.  மகளின் ஓவியங்கள், கைவேலைகள் என அனைத்தையும் சொல்லிப் பாராட்டியபோது மனதுக்கு ஒரு மகிழ்ச்சி, நிறைவு இருக்கத் தான் செய்தது! அங்கே நீண்ட நேரம் இப்படி பேசிக் கொண்டிருந்தததில் நேரம் போனதே தெரியவில்லை. காசு பணம் சம்பாதிக்க மட்டுமா ஒரு செயலைச் செய்ய வேண்டும் - இது போன்ற எதிர்பாரா பாராட்டுகளும் நமது மனதுக்கு மகிழ்ச்சியைத் தரத்தானே செய்கிறது.  இதையெல்லாம் என்னிடம் “எழுத்தில் என்ன கிடைத்து விடப்போகிறது?” என்று கேட்ட நண்பருக்கு சொல்லிப் புரிய வைக்க முடியாது அல்லவா! 

அக்காவிடம் பேசிக் கொண்டிருந்து விட்டு, அவர் பாசத்தோடு கொடுத்த தாம்பூலப் பைகளையும் பெற்றுக் கொண்டு வீடு திரும்பினோம்!  மனதில் நிறைவுடனும் மகிழ்ச்சியுடனும்!  இந்த மகிழ்ச்சிக்கு எழுத்தால் கிடைக்கும்/ கிடைக்கப்போகும் பணம் ஈடுகொடுத்துவிடுமா என்ன?  

இன்றைய பதிவு பற்றிய உங்கள் எண்ணங்களை பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்களேன்! மீண்டும் நாளை வேறு ஒரு பதிவுடன் சந்திக்கும் வரை…

நட்புடன்

வெங்கட் நாகராஜ்

புது தில்லி.