ஒன்றிலிருந்து பன்னிரெண்டு வரை [தொடர் பதிவு]

[பட உதவி - கூகிள்]

மீண்டும் பள்ளிக்குப் போகலாம் [தொ.ப] என்ற பதிவின் மூலம் தனது பள்ளிப் பருவத்தினை சுவைபட எழுதிய நண்பர் கணேஷ் [மின்னல்வரிகள் வலைப்பூவின் உரிமையாளர்] இந்த தொடர் பதிவினைத் தொடரும்படி என்னையும் அழைத்துள்ளார்.  நினைவிலிருக்கும் பள்ளி நினைவுகளை, பிறப்பிடமான நெய்வேலி நகர நினைவுகளை, நான் அவ்வப்போது எனது வலைப்பக்கத்தில் ”மனச் சுரங்கத்திலிருந்து…” என்ற பகிர்வுகளில் எழுதி வருகிறேன்.  இப்போது ஒவ்வொரு வகுப்பாய் நினைவுகளைப் பகிர்ந்து கொள்ள அழைத்திருக்கிறார்.  So here goes… ’என் பள்ளி நினைவுகள்’. 

[நாந்தேன்...] 

ஒன்றிலிருந்து ஐந்து வரை: 

1977-ஆம் வருடம் - எனக்கு அப்ப 6 வயது.  அப்பாவும் அம்மாவும் நெய்வேலி பழுப்பு நிலக்கரி நிறுவனம் நடத்தும் துவக்கப்பள்ளியில் என்னை முதலாம் வகுப்பில் சேர்த்து விட்டார்கள் – அதே பள்ளியில் எனது அக்காவும் படித்ததால்! முதல் வகுப்பில் எனக்கு வகுப்பு ஆசிரியர் திருமதி நாமகிரி.  அவர்களுக்கு குழந்தைகள் இல்லாத குறையே தெரியாமல் எங்களையே குழந்தைகளாகப் பாவித்தவர்.  பாதி நாட்கள் எனது வகுப்பில் இருந்து அழுதபடியே ஓடி அக்காவின் வகுப்புக்குச் சென்றுவிடுவேன்.  அவளும் ஒவ்வொருமுறையும் எனது வகுப்பில் அலுக்காமல் கொண்டு வந்து விடுவாள்.  இப்படி ஓடிப்போவது குறைந்தது ஒரு மாதமாவது நடந்திருக்கும் என அக்கா சொல்வாள்! 

[பட உதவி - கூகிள்]

பிறகு ஒரு பிடிப்பு வந்து என் வகுப்பிலேயே அமர்ந்து படிக்க ஆரம்பித்தேன்.  ஒவ்வொரு நாளும் காலையில் அம்மா கொடுக்கும் மதிய உணவினை [சாம்பார் சாதம், தயிர் சாதம் என்று தினமும் ஏதாவது ஒன்று] ஒரு அலுமினிய தூக்கிலும், பாடப் புத்தகங்களை ஒரு அலுமினிய பெட்டியிலும் எடுத்துக்கொண்டு வீட்டிலிருந்து கிளம்பி ஒன்றரை கிலோ மீட்டர் தொலைவில் இருக்கும் ”என்.எல்.சி. துவக்கப்பள்ளி, வட்டம்-18” செல்வேன்.  முதல் ஐந்து வகுப்புகளில் ரொம்ப சமத்து நான்….[அதற்குப் பிறகு தான் வால் முளைத்ததோ!]  எந்த விஷமமும் செய்ய மாட்டேன் என அம்மா இப்போதும் கூட சொல்வார்கள்…  ரொம்ப பொறுமைசாலி எனச் சொல்லி, அதுவும் இரண்டாம் வகுப்பு படித்தபோது பள்ளி ஆண்டு விழாவில் “கல் பொறுக்கிப் போடும்” ஒரு விளையாட்டில் பொறுமையாக பொறுக்கியும் மூன்றாம் பரிசாக, ஆரஞ்சு வண்ணத்தில் ஒரு பிளாஸ்டிக் கிண்ணம் [அதை பிச்சைக்காரன் கிண்ணம் என மற்றவர்கள் சொன்னது வேறு விஷயம்] பரிசாகக் கிடைத்ததை  அடிக்கடிச் சொல்வார்கள்.  [பல வருடம் அந்தக் கிண்ணத்தை  அம்மா வைத்திருந்தார்கள்…]

இந்த ஐந்து வருடங்களில் நான் மறக்க முடியாத ஆசிரியர்கள் எனக்குக் கிடைத்திருக்கிறார்கள்.  வகுப்பு ஆசிரியராக இருந்த திருமதி எஸ்தர், ராஜேஸ்வரி, மூக்கன் [அவர் பெயர் இதுவல்ல, இது பட்டப் பெயர்!] என பலர் எனது அடித்தளத்தினை பலமாகப் போட்டவர்கள்.  நான்காவது படிக்கும்போதே சைக்கிள் ஓட்டக் கற்றுக்கொண்ட அனுபவத்தினை ”நானும் சைக்கிளும்” என்ற பகிர்வில் எழுதி இருக்கிறேன்.  நான் படித்த இந்த பள்ளியில் ஐந்தாம் வகுப்பு வரையே இருந்ததால் வேறு பள்ளிக்கு மாற வேண்டிய சூழ்நிலை.

ஆறிலிருந்து எட்டு வரை: 

நெய்வேலி நகரின் வட்டம் – 12-இல் இருக்கும் நடுநிலைப் பள்ளியில் ஆறாம் வகுப்பில் சேர்ந்தேன். ஆனால் அந்த பள்ளியில் ஒரு வருடம் தான் படித்தேன்.  நான் முதலில் படித்த பள்ளியையே நடுநிலைப் பள்ளியாக ஆக்கிவிட்டதால் அங்கேயே ஏழாவதும் எட்டாவதும் படித்தேன்.  ஆறாவது படிக்கும்போது செய்த குறும்புத்தனங்கள் இன்றும் மனதில் பசுமையாக!

ரொம்பவும் பயந்த சுபாவமுடைய ஒரு ஆசிரியையை பயமுறுத்த ஒரு ஓணானை அடித்து அதை டீச்சர் மேஜையில் வைத்தது, விஷமம் செய்ததற்காக  எங்கள் எல்லோரையும் அடித்ததால் எல்லா மாணவர்களும் சேர்ந்து பப்பிள் கம் சாப்பிட்டு அதை அவர் அமரும் நாற்காலியில் ஒட்டி வைத்தது [அன்று பார்த்து அவர் பட்டுப் புடவை அணிந்து வர, அதில் ஒட்டி அந்தப் புடவை வீணானது என, எங்களுக்கு ஒரு மாதம் வரை பாடம் எடுக்க வில்லை] என்று பல குறும்புத்தனங்கள் [இப்போது நினைத்தால் வெட்கம்!]

ஏழாவது படிக்கும்போது முதலும் கடைசியுமாக பிட் அடித்த அனுபவத்தினை ”ரகசியம்… பரம ரகசியம்” என்ற பகிர்வில் ஏற்கனவே பகிர்ந்திருக்கிறேன் என்பதால் அதை இங்கே மீண்டும் எழுதாது விடுகிறேன். 

எட்டாவது படிக்கும் போது இத்தனை நாள் இருபாலர்களும் படிக்கும் பள்ளியில் படித்து விட்டு அடுத்தது ஆண்கள் மட்டுமே படிக்கும் வட்டம்-10-இல் இருக்கும் என்.எல்.சி. மேல்நிலைப் பள்ளிக்கு ஒன்பதாவது போகப் போகிறோம் என ஒரு கலக்கம்… :)

[பட உதவி:  என் நண்பன் C. குமார்]

ஒன்பதிலிருந்து பன்னிரெண்டு வரை:

எட்டாம் வகுப்பு வரை படித்த நண்பர்கள் இப்போது வேறு வகுப்புகளுக்கு  சென்றுவிட, புதிய நண்பர்கள், புதிய சூழல் என ரொம்பவே பயமுறுத்தியது.  ஆனால் வீட்டிலிருந்து வெகு அருகிலேயே பள்ளி, அதுவும் ஷிஃப்ட் முறை [காலை எட்டு மணி முதல் மதியம் 12.40 வரை தான்] என்பதால் சற்றே நிம்மதி [நிறைய விளையாடலாமே!] பள்ளிக்குள்ளே ஹேண்ட் கிரிக்கெட் விளையாடி, கையை சிவப்பாக்கியது இன்று நினைத்தாலும் வலிக்கிறது!].  ஆங்கில இலக்கணம் சுலபமாகக் கற்றுக்கொடுத்த திரு. பி.ஒய். சுந்தரராஜன் அவர்கள் பற்றி நான் எழுதிய பதிவு ”அறுபத்தி ஆறு தொண்ணூத்தி ஒன்பது” படித்துப் பாருங்களேன்!

பத்தாம் வகுப்பில் விழுந்து விழுந்து படித்தேன்! [அட கீழே இல்லைங்க!] முக்கியமான வகுப்பல்லவா அதனால் முழுமூச்சில் படித்தேன்.  ஆனாலும் எதிர்பார்த்த மதிப்பெண்கள் கிடைக்கவில்லை.  அதனால் மனமுடைந்தது நான் மட்டுமல்ல – என் பெற்றோர்களும் தான்.  இருப்பினும் பதினொன்றாம் வகுப்பில் முதல் க்ரூப்பே கிடைத்தது. 

பத்தாம் வகுப்பு வரை தமிழ்வழி கல்வியில் படித்த என்னை பதினொன்றாம் வகுப்பில் ஆங்கில வழி கல்வியில் சேர்த்து விட்டார்கள்.  முதல் சில மாதங்களில் தட்டுத் தடுமாறினேன்.  அதனால் ட்யூஷன் சேர்ந்து படித்தேன்.  காலை முதல் மாலை வரை பள்ளிக்கும் ட்யூஷனுக்கும் அலைந்தது இன்னும் நினைவில் நிற்கிறது.  பனிரெண்டாவது வகுப்பில் நன்கு படித்து[!] எதிர்பார்த்த மதிப்பெண்கள் வாங்க முடியாததால் நெய்வேலி ஜவஹர் கல்லூரியில் சேர்ந்து இளங்கலை அறிவியல் [கணிதம்] படித்தது தனிக்கதை.  அது இங்கே அவசியம் இல்லை!  [பள்ளி பற்றி தான் எழுத வேண்டும் என்பதால்! :)]

மின்னல் வரிகள் கணேஷ் அவர்கள் என்மேல் வைத்திருந்த நம்பிக்கையை காப்பாற்றி இருக்கிறேன் என நினைக்கிறேன்!  இது தொடர் பதிவு என்பதால் – தொடர நினைக்கும் நண்பர்கள் தொடரலாம்! 

மீண்டும் சந்திப்போம்!

நட்புடன்

வெங்கட்.