பனீர் சாம்பார்

இரயில் பயணங்களில்-1

விடுமுறைக்கு இந்த வருடம் தமிழகம் வருவதாக ஒரு எண்ணம் இருந்தது. பயணத்திற்கான முன்பதிவு செய்யாததால் கடைசி நேரத்தில் தத்கால் மூலம் முன்பதிவு செய்ய கணினியின் முன் அமர்ந்தேன். சாதாரணமாகவே தத்கால் முறையில் பயணச் சீட்டு முன்பதிவு செய்வது மிகவும் கடினமான வேலை – அதற்கான தளத்திற்குள் செல்லவே பல நிமிடங்கள் பிடிக்கும். அதுவும் இந்த விடுமுறை காலம் என்றால் கேட்கவே வேண்டாம்!

ஒரு மாதிரி பிரம்மப் பிரயத்தனம் செய்து கடந்த 2-ஆம் தேதி தில்லியிலிருந்து சென்னை வரும் ராஜ்தானி விரைவு வண்டியில் முன்பதிவு செய்தேன். எனக்கு கிடைத்த படு[இரு]க்கை Side Upper – கஷ்டம்டா சாமி! இந்த 6 அடி ஒரு அங்குல உயர உடம்பினை இந்த படுக்கைக்குள் சுருட்டுவது ரொம்பவே கடினமான வேலை. படுத்துக் கொண்டால் காலோ தலையோ வெளியே வைத்துதான் படுக்க முடியும்! இப்படியாக தில்லியிலிருந்து சென்னை நோக்கிய பயணம் துவங்கியது.

இந்த இரயில் பயணத்தில் பார்த்த/அனுபவித்த சில விஷயங்கள் இப்பதிவில் பார்க்கலாம்!

வண்டி நடைமேடைக்கு வந்து சேர்ந்ததும் எனது உடைமைகளை அதற்கான இடத்தில் வைத்து அமர்ந்து கொண்டேன். பக்கத்து இருக்கையில் இருந்த ஒரு இளைஞர் திரைச்சீலைகளை நகர்த்தினார். உள்ளே குடிகொண்டிருந்த பல கொசுக்கள், “யாரடா இது எங்களை தொந்தரவு செய்வது” எனப் பார்த்து “Attack the Blacky” என்று அந்த இளைஞரை நோக்கி பாய்ந்தன!

பக்கத்து Cabin-ல் ஒரு குடும்பம் – கணவன், மனைவி, ஒரு மகன், இரண்டாவது குழந்தை அம்மாவின் வயிற்றில்! வந்து அமர்ந்ததும் குட்டிப் பையன் சொன்னது – “அப்பா, ஒரு மணி நேரத்தில் சென்னை வந்துடும்!” – அப்படி ஒரு மணி நேர பயணத்தில் தில்லியிலிருந்து சென்னை வந்து விட்டால் எவ்வளவு சுகம்!

பயணம் தொடங்கிய சில நிமிடங்களிலேயே தேநீர் தயாரிக்கத் தேவையான பால் பவுடர், சர்க்கரை, Tea Bag, Patties எனும் உணவுப் பொருளும் கொடுத்தார் எங்கள் Coach-க்கான Waiter. மற்றொருவர் Flask-ல் சூடான தண்ணீர் கொண்டு வந்து கொடுத்தார். இவர்கள் இருவரும் சென்னை வரை எங்களுக்கு அன்னதாதா!..... ஏனோ இருவருக்குள்ளும் ஆரம்பத்திலிருந்தே சண்டை. ஒருவர் மற்றவரை குறை சொல்லியபடியே இருந்தார்.

இரவு உணவிற்கு முன் Soup Sticks, Salt, Pepper, Butter என ஒருவர் தர, மற்றொருவர் ஒரு Cup-ல் Soup வழங்கியபடிச் சென்றார்.  சாதாரணமாக ஒரு Salt ஒரு Pepper Sachet தான் இருக்கும். அந்த நினைப்பில் அனைவரும் அவற்றைப் பிரித்து Soup-ல் போட்டு Soup Stick கொண்டு கலக்கி, இருக்கும் Butter-ஐயும் சேர்த்து குடிக்க ஆரம்பிக்கும் போது அனைவர் முகமும் அஷ்ட கோணலானது! – உப்பிட்டவரை உள்ளளவும் நினை! என்பதாக இரண்டு Sachet-வும் உப்பு!

இரவு உணவு முடிந்து Ice Cream சாப்பிட்டு படுத்து உறங்கியாயிற்று. காலை எழுந்து காலைக் கடன்களை செவ்வனே முடித்து மீண்டும் எனது இருக்கைக்கு வரும் வழியில் அதே Coach-ல் பார்த்தால் எனது நெய்வேலி பால்ய கால நண்பர் முரளியும் பயணிக்கிறார்! – பிறகென்ன மீண்டும் நெய்வேலி கதைகளும் ”மனச் சுரங்கத்திலிருந்து” பகுதிக்கான விஷயங்களும் பேச ஆரம்பித்தோம்!

எங்களது Coach-ல் இரண்டு கர்ப்பிணிப் பெண்கள் – அதிலும் ஒருவர் நிறை மாதம் போலிருக்கிறது! ஒவ்வொரு முறையும் மூச்சு முட்ட, ரொம்பவே கஷ்டப்பட்டு என்னைத் தாண்டி [கதவுக்கருகில் தான் எனது இருக்கை – A2-6] செல்லும்போதும் அவர்களை விட நான் அதிகம் கவலைப் பட்டேன் – பயணத்திலேயே பிரசவம் ஆகிவிடுமோ என! இத்தனை நிறைமாதத்தில் பயணம் செய்ய வேண்டிய அவசியம் என்னவோ என்ற எண்ணமும் மனதில்!

முதல் முதலாய் குறிப்பிட்ட இளைஞர் எல்லா வேளையும் Non-Vegetarian உணவு தான் வேண்டும் என அடம் பிடித்தார். அவரது எண்ணம் – இரயிலில் தரும் உணவில் Vegetarian-ஐ விட Non-Vegetarian மேல் என்பது! ஆனால் எங்களுடன் பயணித்த ஒரு வட இந்திய குடும்பத்தில் உள்ள ஒரு பெண்மணிக்கு இந்த Non-Vegetarian வாடையே பெரும் பிரச்சனையாக இருந்தது! – இரண்டு மூன்று முறை அலறி அடித்துக் கொண்டு Washroom பக்கம் ஓடினார் – வேறெதற்கு – வாந்தி எடுக்கத்தான்!

மதியம் உணவு கொடுத்தார்கள் – மீண்டும் இரண்டு சப்பாத்தி, ஒரு Dhal, ஒரு பனீர் சப்ஜி, ஒரு கவளம் சாதம், ஒரு Cup தயிர், ஒரு ஊறுகாய் பாக்கெட்! ”ஒரு கடி ஒரு குடி” ஏனோ சம்பந்தமில்லாமல் நினைவுக்கு வந்தது. அந்த பனீர் சப்ஜியைத் தொட்டு ஒரு விள்ளல் சப்பாத்தி வாயினுள் போனதும் – “என்ன கொடுமை சரவணன் இது!” எண்ணம் தான் – ஏனோ புளி சாம்பாரில் பனீர் போட்டு செய்த மாதிரி இருந்தது! சாம்பாரும் இல்லாது பனீர் சப்ஜி போலும் இல்லாது ஏதோ ஒரு கலவை! ரொம்பவே மோசமான சாப்பாடு – இதில் இந்த ராஜ்தானி விரைவு வண்டி தான் இந்தியன் ரயில்வேயின் Premier Train! கொடுமை…..

மதியம் ஆந்திர மாநிலத்தினை கடந்து கொண்டிருக்கும் போது Duggirala எனும் ஒரு சிறிய ஊர். அந்த ஊரின் ரயில் நிலையத்திற்கு மிக அருகிலேயே கொடுக்காபுளி மரங்கள் – மரம் முழுவதும் கொடுக்காய்புளி நிறைந்திருக்க, அங்கேயே வண்டியை நிறுத்தி கொஞ்சம் கொடுக்காப்புளி சுவைக்கலாம் என எண்ணம் தோன்றியது உண்மை!

தெனாலி ரயில் நிலையத்திற்கு அருகே ஒரு வீடு – அந்த வீட்டின் மேல் ஒரு கார் நின்று கொண்டிருந்தது! என்ன என்று கொஞ்சம் உற்று கவனித்தால் – அது தான் அந்த வீட்டின் தண்ணீர் தொட்டி! – கார் வடிவில் செய்திருக்கிறார்கள் – ”ஒரு கார் தான் வாங்க முடியல, தண்ணித் தொட்டியாவது கார் மாதிரி இருக்கட்டுமே” என நினைத்திருப்பாரோ அந்த வீட்டின் உரிமையாளர்!

பயணத்தில் ஒரு தாலாட்டு கேட்க வாய்த்தது – தாலாட்டுப் பாடும் கலையே மறந்து விட்டோமோ என்று நினைக்க வைத்தது அந்த தாலாட்டு – “அம்முக் குட்டி ஜோஜோ, அப்புக்குட்டி ஜோஜோ, செல்லக்குட்டி ஜோஜோ” என்பது தான் அந்த தாலாட்டு! – கேட்ட குழந்தையும் – “அப்பா, உனக்கு பாடவே தெரியல, நீ கம்முனு இரு, நானே தூங்கறேன்” என்று சொல்லிவிடுமோ என்று தோன்றியது எனக்கு.

அலைபேசியில் ஒருவர் பேசிக் கொண்டிருந்தார் – “ஓ Conceive ஆயிருக்காங்களா? ரொம்பவே சந்தோஷம் – Doctor கிட்ட எழுதி வாங்கிக் கோங்க! – அந்த Report-ஐ அவங்க மாமியார் முகத்தில் வீசுங்க!” என்று கோபத்துடன் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். அவரது கோபத்தில் அந்த மாமியார் ”குழந்தை இல்லை என” அப்பெண்ணை படுத்தியிருப்பாரோ எனத் தோன்றியது.

ஒரு முன் ஜாக்கிரதை முத்தண்ணா, அவரது Mobile Charger மேல் K. Murugan என தனது பெயரை Correcting Pen கொண்டு எழுதி வைத்திருந்தார்!

இரயில் பயணங்களில் தான் எத்தனை எத்தனை விஷயங்கள் நம் கண் முன்னே நடக்கின்றன. பல சமயங்களில் ஸ்வாரசியம், சில சமயங்களில் மனதினை கஷ்டப் படுத்தும் சமாச்சாரங்கள்…… 

பயணங்கள், அதுவும் நீண்ட ரயில் பயணங்கள் ஸ்வாரசியமானவை தான்! நீங்க என்ன சொல்றீங்க!

மீண்டும் சந்திப்போம்…..

நட்புடன்

வெங்கட்.

திருவரங்கத்திலிருந்து….