மருத்துவமனை அனுபவங்கள்

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம். இந்த நாளில் மீண்டும் ஒரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திப்பதில் மகிழ்ச்சி.   

இதற்கு முன்னர் வெளியிட்ட கதம்பம் பதிவினை படித்து கருத்துகள் தெரிவித்த அனைத்து வலையுலக நண்பர்களுக்கும் மனம் நிறைந்த நன்றி.  இந்த நாளை நல்லதொரு வாசகத்துடன் தொடங்கலாம் வாருங்கள். 

******

நெய்வேலி நகரில் வசித்த போது, அங்கே பணிபுரியும் நபர்களும், அவர்களது குடும்பத்தினரும் மருத்துவத் தேவைகளுக்காக செயல்பட்டு வந்த பொது மருத்துவமனை (ப்ளாக் - 12) சென்று வருவது தான் வழக்கம்.  பல துறைகளை தன்னகத்தே கொண்டு செயல்பட்டு வந்த அந்த மருத்துவமனை நெய்வேலி வாழ் மக்களின் அனைத்து மருத்துவ வசதிகளையும் தந்து வந்தது என்று சொன்னால் மிகையாகாது.  அதீத அளவில் மருந்து மாத்திரைகள் கொடுத்தது இல்லை என்றாலும், சில நாட்களிலேயே குணம் தெரியும் அளவிற்கு மருத்துவ வசதிகளைத் தந்த மருத்துவமனை அது.  பல திறமையான மருத்துவர்களை அங்கே பணியில் அமர்த்தியிருந்தது நெய்வேலி பழுப்பு நிலக்கரி நிறுவனம்.  எனக்கு நன்றாக நினைவிருக்கிறது - அந்த நாட்களிலேயே பல் மருத்துவராக ஒரு வட இந்தியர் - டாக்டர் மல்ஹோத்ரா - என்பவர் இருந்தார்.  தட்டுத் தடுமாறி தமிழ் பேசுவார் - பல் வலி என்று போனால் “ஆ காட்டு” என்று மழலைத் தமிழில் பேசுவார்!  அப்போது மருத்துவம் என்பது சேவையாகவே தெரிந்தது, இருந்தது! 

ஆனால் அப்பாவின் உடல் நிலை காரணமாக மருத்துவமனைக்குச் சென்ற போதும், அவர் உட்பிரிவு நோயாளியாக அனுமதிக்கப்பட்டு இருந்த போதும் கிடைத்த அனுபவங்கள் வேறு வகையானவை.  இப்போது எல்லா மருத்துவமனைகளுமே கார்ப்பரேட் நிறுவனங்களாக மாறி விட்டன என்பதால் சேவை என்பதைத் தாண்டி பொருள் ஈட்டும் நிறுவனமாகவே மருத்துவமனைகள் செயல்படுகின்றன என்பதை நேரிடையாக பார்க்கவும், அனுபவங்களைப் பெறவும் முடிந்தது.  பலவித உபகரணங்கள் வந்துவிட்டபடியால் எல்லாவற்றையும் உபகரணங்கள் வழியாகவே பரிசோதனை செய்து கொள்ள முடிகிறது என்பது ஒருவிதத்தில் முன்னேற்றம் என்றாலும், மருத்துவர்கள், நோயாளிகளிடம் பிரச்சனைகள் குறித்து பேசுவது குறைந்திருக்கிறது. நோயாளி தலைவலி என்று போனால் கூட, உடனே CT Scan, X-ray என்று தான் ஆரம்பிக்கிறார்களே தவிர எதனால் தலைவலி என்று நோயாளியிடம் பேசுவதைக் கூட தவிர்க்கிறார்கள்.  இது ஒரு உதாரணம் தான். எந்தப் பிரச்சனை என்று சொன்னாலும், உடனேயே பலவித சோதனைகளைச் செய்ய ஆரம்பித்து விடுகிறார்கள் - அது தேவையா இல்லையா என்பதெல்லாம் இரண்டாம் பட்சம்.  

மருந்து மாத்திரைகளின் விலையும் குறைவாக இருப்பதில்லை. மருத்துவமனையின் சார்பில் நடக்கும் மருந்தகத்திலிருந்து தான் மருந்துகள் தருகிறார்கள். வீட்டின் அருகே இருக்கும் சிறு சிறு கடைகளில் கூட 18 சதவீதம் முதல் 25 சதவீதம் வரை MRP விலையிலிருந்து கழிவுகள் கிடைக்கின்றன.  ஆனால் மருத்துவமனை நடத்தும் மருந்துக் கடைகளில் எந்தவித கழிவுகளும் கிடையாது! MRP விலை என்னவோ அதனையே வசூலிக்கிறார்கள். இத்தனைக்கும் சிறு கடைகளை விட இவர்களுக்கு மருந்து தயாரிக்கும் நிறுவனங்கள் தரும் சலுகைகள் அதிகம் என்பதை நான் நேரடியாகவே பார்த்திருக்கிறேன்.  துறை சார்ந்த அனுபவமும் உண்டு என்பதால் அதனை பல முறை கவனித்தும் இருக்கிறேன்.  ஆனாலும் இவர்கள் அதனைப் பற்றி கிஞ்சித்தும் சிந்திக்காமல், லாபம் ஒன்றே குறிக்கோள் என்ற நோக்குடன் MRP விலையிலேயே மருந்துகளை விற்கிறார்கள்.  எனது தந்தையின் மருத்துவமனை அனுமதியின் போது மருந்துகளுக்கு மட்டும் வசூலித்த தொகை இரண்டரை லக்ஷத்திற்கும் மேல்! சராசரியாக 18 சதவீதம் கழிவு தந்தாலும், இந்தத் தொகையில் மருத்துவமனை/மருந்தகம் என்னிடமிருந்து அதிகம் பெற்றது 45000/-.  

அதே போல ஒவ்வொரு துறையிலும் ஒவ்வொரு நடவடிக்கையிலும் இவர்கள் சம்பாதிக்க மட்டுமே எண்ணுகிறார்கள் என்பதை பல உதாரணங்களுடன் சொல்ல முடியும்.  தேவையோ இல்லையோ விதம் விதமான மருத்துவர்களை நோயாளிகளை கவனிக்கச் சொல்வார்கள்.  வேறு எங்கிருந்தோ வரும் மருத்துவர்கள் அல்ல! அதே மருத்துவமனையில் பணிபுரியும் மருத்துவர்கள்.  உதாரணத்திற்கு ICU-வில் முப்பது நோயாளிகள் இருக்கிறார்கள் என்று வைத்துக் கொள்வோம்.  அவர்கள் அனைவருக்கும் எல்லா துறை மருத்துவர்களும் சென்று பார்த்து விடுகிறார்கள்.  முப்பது பேரிடமிருந்தும் Visiting Charges என்ற பெயரில் 500/- ரூபாய் கணக்கில் வாங்கி விடுகிறார்கள்.  ஒரே ஒரு முறை ICU உள்ளே ஒரு மருத்துவர் உலா வந்தால் அவருக்கு சுமார் 30 நிமிடங்கள் ஆகலாம். அந்த 30 நிமிடத்திற்கு மருத்துவமனை நோயாளிகளிடமிருந்து வசூலிக்கும் தொகை 15000/-.  அதைத் தவிர நோயாளியின் தனிப்பட்ட மருத்துவர், அதாவது அவரை கவனித்துக் கொள்ளும் மருத்துவரின் Professional Fees என்ற பெயரில் 5000 ரூபாய் வரை வாங்கி விடுகிறார்கள்.  இந்த கட்டணமும் ICU உள்ளே இருக்கும் வரை இரண்டு மூன்று முறை வாங்கி விடுகிறார்கள்.  

எல்லா பிரச்சனைகளுக்கும் தீர்வு தருவதாக நம்பிக்கை தந்து, விதம் விதமான வழிகளில் பணம் வாங்குகிறார்கள். நோயாளிகளின் உறவினர்களது emotions ஒன்றை மட்டும் பயன்படுத்தி, அவர்களை தங்களது வழிக்குக் கொண்டு வருவதையும் சில மருத்துவமனைகள் பயன்படுத்துகின்றன என்பதும் இங்கே பொதுவாக உள்ள ஒரு குற்றச்சாட்டு.  இப்படிச் செய்யாவிட்டால் நோயாளியின் உயிர் போகக் கூடும் என்று சொல்லும்போது உறவினர்கள் நிச்சயம் பதறித்தான் போவார்கள் என்பதில் சந்தேகமில்லை.  எத்தனை எத்தனை வழிகள் சம்பாதிக்க என்று பார்க்கும்போது வேதனை மட்டுமே மிஞ்சுகிறது.  இங்கே இந்தப் பதிவில் நான் சொன்ன விஷயங்கள் எனது ஒருவனின் அனுபவங்கள் மட்டுமல்ல, மருத்துவமனையில் இருந்த நாட்களில் பார்த்த பொதுவான விஷயங்கள்.  தவிர ஒரு மருத்துவமனையினை மட்டும் குறித்த விஷயங்கள் அல்ல! பொதுவாகவே தனியார் மருத்துவமனைகள் இப்படித்தான் செயல்படுகின்றன.  

தலைநகரின் ஒரு பிரபல தனியார் மருத்துவமனை.  கிட்டத்தட்ட 50 நாட்களாக 42 வயது மதிக்கத்தக்க ஒரு குடும்பஸ்தர், எனக்குத் தெரிந்தவர், வெண்டிலேட்டர் உதவியுடன் உயிருடன் இருக்கிறார்.  குறைந்த பட்சம் ஒரு நாளைக்கு 1 லட்சம் ரூபாய் செலவு.  50 நாட்களில் 50 லட்சம் செலவு என்றால் பாருங்களேன்.  அவர் சார்ந்த துறை அவரது மருத்துவ செலவுகளைக் கவனித்துக் கொள்ளும் என்றாலும், ஒரு சாதாரணரால் இப்படியான செலவுகளை எப்படி சமாளிக்க முடியும் என்ற கேள்வியும் எனக்குள்.  அது ஒரு புறம் இருந்தாலும், இப்படி இன்னும் எத்தனை நாள் வரை வைத்துக் கொள்ள முடியும்? என்றாவது ஒரு நாள் இதற்கு ஒரு முடிவு எடுத்தே ஆக வேண்டுமே! குடும்பத்தினைச் சேர்ந்த ஒருவர் இறப்பது என்பது மிகப் பெரிய இழப்பு என்றாலும், அவருக்காக மருத்துவ செலவாக எவ்வளவு செலவு செய்ய முடியும் என்பதையும் குடும்பத்தினர் கவனித்தில் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது.  ஒவ்வொரு நாளும் மருத்துவமனைகளில் நடக்கும் விஷயங்களைப் பார்த்தால் என்ன சொல்வது என்றே புரியவில்லை.  

ஒவ்வொரு தினமும் கிடைத்த அனுபவங்களை இங்கே சொல்ல ஆரம்பித்தால் நிச்சயம் ஒரு பதிவில் எழுதி முடிக்க முடியாது.  மருத்துவமனை சார்பாக இதற்கு பல காரணங்களைச் சொல்ல முடியும்.  ஒரு நிறுவனத்தினை நடத்த ஆகும் செலவு பல கோடிகளில் இருக்கும்போது அவற்றை வசூலிக்க இருக்கும் ஒரே வாய்ப்பு நோயாளிகள் தானே.  இத்தனை பணம் போட்டு ஒரு மருத்துவமனையை நடத்துவது சேவை மனப்பான்மை காரணமாக அல்ல என்று மிகச் சுலபமாக சொல்லி விட முடியும் என்றாலும் ஒவ்வொரு நோயாளியையும் அவர்களது குடும்பத்தினர்கள் படும் அல்லல்களையும் பார்க்கும்போது நோயே வராமல் இருக்க என்ன வழி, எந்த வித பிரச்சனையும் இல்லாமல் தூக்கத்திலேயே இறந்துவிடுவது மட்டுமே தீர்வாகத் தெரிகிறது. இப்படியான மரணம் அனைவருக்கும் வாய்ப்பதில்லை என்பதையும் இங்கே யோசிக்க வேண்டியிருக்கிறது!  மரணம் என்று வரும்போது இப்படியான மரணம் வாய்க்க வேண்டும் என்று ஆண்டவனிடம் வேண்டிக்கொள்ளத் தோன்றுகிறது…  வேறென்ன சொல்ல!

*******

இன்றைய பதிவு குறித்த தங்களது எண்ணங்களை பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்கள். விரைவில் வேறொரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திக்கும் வரை…

நட்புடன்

வெங்கட் நாகராஜ்

புது தில்லி

8 ஜனவரி 2025