அப்துல் கலாமுடன் ஒரு பயணம்

திரிவேணி சங்கமம் – காசி பயணம் – பகுதி 2

இப்பயணத் தொடரின் பகுதி 1 இங்கே…

காலை 09.30 மணிக்கு நண்பர் பணி நிமித்தம் சந்திக்க வேண்டிய வழக்குரைஞரை சந்தித்துவிட்டு திரும்பினார்.  ஹோட்டல் பிரயாக் – வாசலில் நாங்கள் செல்ல வேண்டிய ரதம் தயாராக இருக்க, கிளம்பினோம்.  இரவு கிளம்பும்போது கொஞ்சமாய் சாப்பிட்டது அதன் பிறகு வெறும் சாய் மட்டுமே குடித்ததால் ”ஹலோ எச்சுஸ்மீ! என்னைக் கொஞ்சம் கவனிக்கிறாயா?” என வயிறு கேட்டதால், ஓட்டுனரிடம் வழியிலிருக்கும் நல்ல ஹோட்டலுக்குச் செல்ல வேண்டினோம். 

நெடுஞ்சாலையில் நல்ல உணவகங்கள் இல்லை எனச் சொல்லி, அவர் வீட்டினருகில் இருக்கும் “பாபா ஹோட்டல்” அழைத்து சென்றார்.  ஆளுக்கொரு ஆலு பராட்டா, தொட்டுக் கொள்ள ஊறுகாய், தயிர் என சொல்லிக் காத்திருந்தோம்.  இருபது நிமிடங்களுக்குப் பிறகே கண்ணில் காட்டினார்கள் ஆலு பராட்டாவை!  பசியோடு உணவுக்குக் காத்திருப்பது கொடுமை – எத்தனையோ பேர் பசியோடு இருப்பதன் கஷ்டம், இப்படி உணவகங்களில் உணவுக்காகக் காத்திருக்கும்போது நிச்சயம் புரியும்! 

[பாலத்திலிருந்து ஒரு பார்வை - திரிவேணி சங்கமம்] 

கொண்டு வந்த ஆலு பராட்டாவினை [எப்படிச் செய்வது என்று கேட்டால் அதற்கான விளக்கம்இங்கே] ருசித்து சாப்பிட்ட பின் பயணம் தொடர்ந்தது.  செல்லும் வழியில் கங்கையின் குறுக்கே கட்டப்பட்டுள்ள ஒரு நீண்ட பாலத்தின் மேலிருந்து திரிவேணி சங்கமத்தினைப் பார்க்க முடிந்தது.  ’நாளை இங்கு செல்லவேண்டும்’ என்ற நினைவுகளோடு கடந்தோம்.

[காவட் எடுத்துச் செல்லும் பக்தர்... ] 

”சாவன்” என்று அழைக்கப்படும் ஆடி மாதம் வட இந்தியர்களுக்கு மிக முக்கியமான மாதம். கங்கையிலிருந்து, ”காவட்” மூலம் புனித நீரெடுத்து, நடந்தே வந்து தங்களது ஊரில் உள்ள சிவன் கோவிலிலோ பெரிய சிவன் கோவில்களிலோ சிவனுக்கு அபிஷேகம் செய்வது இவர்களுக்கு பழக்கம்.  [காவட் பற்றி நான் முன்பெழுதிய பதிவு இங்கே].  ஆயிரக்கணக்கில் பக்தர்கள் நடந்து செல்வதால், தேசிய நெடுஞ்சாலையின் ஒரு பக்கத்தினை முழுவதும் இவர்களுக்காகவே ஒதுக்கி வாகனங்களை அடுத்த பக்கத்தில் செல்லும்படி செய்திருப்பார்கள்.  அதனால் சற்றே மிதமான வேகத்தில் தான் செல்ல முடிந்தது. 

[பள்ளி வாகனம் - உள்ளே இருப்பவர்கள் படிப்பது எந்த பள்ளியிலோ?] 

நமது ஊரில் ஷேர் ஆட்டோக்கள் போல, உத்திரப் பிரதேசம் முழுவதுமே விக்ரம், கணேஷ் என்று அழைக்கப்படும் வண்டிகள் தான் பிரயாணத்திற்குப் பயன்படுத்துவார்கள். ஒரு சிறிய வண்டியில் இத்தனை பேர்கள் எப்படிப் பயணம் செய்கிறார்களோ.  நாங்கள் செல்லும் போது முன்னே ஒரு பள்ளி வாகனம் சென்று கொண்டிருந்தது.  உள்ளே அமர்ந்திருந்தவர்களைப் பார்த்தால்… அனைவருமே வயதானவர்கள். ஒரு வேளை முதியோர் கல்வி நிலையத்திற்குச் செல்கிறார்களோ!

[குல்லட் காத்திருக்கிறது - இவர் செய்யும் தேநீருக்காக!] 

[ஒரு குல்லட் தேனீர் உங்களுக்குத்தான்...  எடுத்துக்கோங்க !] 

வாரணாசிக்குச் செல்லும் வழியிலிருக்கும் ஒரு சிறிய சாலையோரக் கடையில் தேநீர் அருந்துவதற்காக வண்டியை நிறுத்தினார் ஓட்டுனர்.  ”குல்லட்” என அழைக்கப்படும் மண்பாண்டத்தில் தான் தேநீர் தருகிறார்கள்.  ஐந்து ரூபாய்க்கு ஒரு குல்லட் தேநீர். குடித்து முடித்தபின் கீழே போட்டு உடைத்து விட்டுச் செல்ல வேண்டியதுதான்!  லல்லு பிரசாத் யாதவ் ரயில்வே துறை அமைச்சராக இருந்தபோது எல்லா ரயில்களிலும் குல்லட்-ல் தான் தேநீர்/காபி தரவேண்டுமெனச் சொல்லியது உங்களுக்கு நினைவிலிருக்கலாம்!  சில மாதங்களுக்குப் பிறகு பிளாஸ்டிக் அரக்கன் மீண்டு[ம்] வந்துவிட்டான்.

தேநீர் அருந்திய பின் மீண்டும் பயணம் தொடர்ந்தது.  எங்கள் ஓட்டுனர் தொடர்ந்து குட்கா போடும் வழக்கமுடையவர்.  பாக்கெட் பாக்கெட்டாக உள்ளே தள்ளுகிறார்.  அவரை அது அழித்து விடும் என்ற உணர்வில்லாது சாப்பிடுவது மட்டுமல்லாது, வண்டி அறுபதுகளில் பயணிக்கும்போது ஒவ்வொரு ஐந்து மணித்துளிகளுக்கொரு முறை ஒரு கையால் ஸ்டியரிங் பிடித்தபிடி, மற்ற கையால் தனது பக்கத்துக் கதவினைத் துறந்து துப்புகிறார்!  எத்தனை பெரிய ஆபத்து/விபத்திற்கு வழிவகுக்கும் செயல்! இப்படிச் செய்யாதீர்கள் நண்பரே என்று சொன்னால் ”ஒன்றும் ஆகாது, எனக்கு இதில் நல்ல அனுபவம்!” என்கிறார்.

இப்படியாகப் பயணம் செய்து நாங்கள் அடைந்த வாரணாசியைப் பற்றி அடுத்த பகுதியில் பார்க்கலாம்!  அது சரி தலைப்பை ”அப்துல் கலாமோடு ஒரு பயணம்” என வைத்துவிட்டு அது பற்றி ஒன்றுமே சொல்லலையே என்பவர்களுக்கு! – எங்களது வாகன ஓட்டுனரின் பெயர் அப்துல் கலாம்!

[அப்துல் கலாமுடன் ஒரு பயணம்!] 

அடுத்த பகுதியில் வாரணாசியில் சந்திக்கும் வரை…

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.