ரேடியோ பெட்டி – கதை மாந்தர்கள்

அந்த மனிதரை பெரும்பாலான நாட்கள் நான் பயணிக்கும் பேருந்தில் பார்க்கிறேன். அசாம் மாநிலத்தில் பிறந்து வளர்ந்தவர் என்றாலும் வங்காளத்தினைச் சேர்ந்தவர். தில்லியில் பல வருடங்களாகப் பணிபுரிந்து வருகிறவர். இப்படி மூன்று மாநிலத் தொடர்பு இருப்பதால் மூன்றுக்கும் மேலான மொழிகள் தெரிந்தவர். பார்க்கும் எல்லா சமயத்திலும் வாயில் பான் பீடா! பெங்காலிகள்/அசாம் மாநிலத்தவர் தூங்கும் போது கூட பான்/பீடா வாயில் வைத்திருப்பார்களோ என ஒரு சம்சயம் எனக்குண்டு! கண்களில் எப்போதும் கண்ணாடி. படிப்பதற்கும், பார்ப்பதற்கும் கண்ணாடி நிச்சயம் தேவை.  நிரந்தரமாக வாயில் பான் பீடா இருப்பவர் பேசினால்....  எனக்கு பத்தாம் வகுப்பு எடுத்த ஆங்கில ஆசிரியர் இப்படித்தான் – எதிரில் இருப்பவர் மேலே ஸ்ப்ரே தான்.

ரேடியோ பெட்டி பட்டனைத் தட்டிவிட்டால் போதும், அதுவும், இப்போது வரும் FM ரேடியோ பெட்டிகளில் பட்டனைத் தட்டிவிட்டால் நாள் முழுக்க பேசிக்கொண்டே இருப்பதைக் கேட்க முடிகிறது. சில சமயங்களில் தனிமையை விரட்ட, இப்படி அலைபேசியில் இணையம் வழியே ஏதாவது தமிழ் FM ரேடியோ போட்டு விட்டால் போதும் எனக்கு. பேசியே கொல்கிறார்கள். பாட்டு ஒலிபரப்புவதை விட பேசுவது தான் அதிகமாக இருக்கிறது. அதுவும் என்ன பேசுகிறார்கள் என்று புரியாமல் வேக வேகமாகப் பேசுகிறார்கள். பேருந்தில் தினம் தினம் வரும் அந்த நபரும் ஒரு ரேடியோ பெட்டி போலவே! யாராவது சும்மா இருக்காமல் பட்டனைத் தட்டிவிட, பேசிக்கொண்டே இருக்கிறார்.

சென்ற வாரத்தில் ஒரு நாள், பேருந்தில் ஏறிய உடன் அவரது அருகில் இருந்தவர் பட்டனைத் தட்டிவிட, ஆரம்பித்தது தொல்லை. பேருந்தில் இருந்த அனைவருக்கும் கேட்கும்படி, தனது பிரசங்கத்தினை ஆரம்பித்து விட்டார். அவருக்குத் தெரியாத விஷயமே இல்லை என்ற அளவில் எதை எதையோ பேசிக்கொண்டிருந்தவர் தனது 93 வயது தந்தையைப் பற்றியும் பேசினார். பள்ளி ஒன்றில் தலைமை ஆசிரியராக இருந்த அவரது தந்தை, இவ்வயதிலும் சொற்பொழிவுகள் ஆற்றுவதைப் பற்றியும் சொல்லி, தந்தையின் இந்த திறமை கொஞ்சமாகத் தன்னிடமும் வந்து விட்டது என்று சொல்ல, பேருந்தில் இருந்த ஒருவர் "உங்களோட இந்தத் திறமை பத்தி எங்களுக்கு நல்லாவே தெரியும். அதான் நாங்க தினம் தினம் அனுபவிக்கிறோமே.." என்று சொல்ல, பேருந்தில் இருந்த அனைவருமே சிரித்துவிட்டார்கள். அவருக்கே கொஞ்சம் வெட்கமாகிவிட்டது என்றாலும், இறங்கும் வரை பேச்சு நிற்கவில்லையே!

காலை நேரத்தில் வீட்டு வாசலில் இருந்து அலுவலகம் செல்லும் மூன்று பேருந்துகள் உண்டு. பெரும்பாலும் இரண்டாம் பேருந்தில் செல்வது வழக்கம். அதில் இந்த Chatter Box – ரேடியோ பெட்டி மனிதர் வருகிறார். இனிமேல் மூன்றாவது பேருந்தில் செல்லலாமா என யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன் – ஆனால் அதிலும் இந்த மாதிரி ஒரு ரேடியோ பெட்டி இருக்காது என்று என்ன நிச்சயம்?

பெரும்பாலான நேரங்கள் தனிமையில் இருந்ததால் இப்படி ரொம்பப் பேசும் மனிதர்களைக் கண்டால் கொஞ்சம் அலர்ஜியாக இருக்கிறது. "ராஜா காது கழுதை காது" பகுதிக்கு தகவல் கிடைக்கும் என்றாலும், தினம் தினம் இப்படி பேசுவதைக் கேட்டால் கஷ்டம் தானே.....

சந்திக்கும் ஒவ்வொரு மனிதர்களும் நமக்கு ஏதோ ஒரு பாடம் கற்பித்துக் கொண்டு தான் இருக்கிறார்கள் இல்லையா? – ரொம்பப் பேசக்கூடாது என்பது இந்த ரேடியோபெட்டி மனிதர் தந்த பாடம்.....

நாளை வேறு பதிவில் சந்திக்கும் வரை.....

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.