கதை மாந்தர்கள் - கருப்பு இராமசாமி – வெள்ளை இராமசாமி - பத்மநாபன்

அந்த கருப்பு ராமசாமி இன்னும் என் கண்ணில்படவே இல்லை. ஒவ்வொரு தடவையும் எனது அக்காவின் ஊருக்குப் போகும் போதும் எங்கே அந்த கருப்பு ராமசாமி என்று தேடுவதே எனது முதல் வேலை. நான் ஏன் அவரைத் தேடவேண்டும் என்று தானே கேட்கிறீர்கள். அதைத்தான் சொல்ல வருகிறேன்.

அப்போது எனது நாலாவது அக்காவிற்கு மாப்பிள்ளை பார்த்துக் கொண்டு இருந்தார்கள். நம்ம தாடி சுயம்பு அண்ணன் ஏற்பாட்டில், ஒரு ஓய்வு பெற்ற ஆசிரியர் தனது பையனுக்கு பெண் பார்க்க தம்பதி சமேதராக எங்கள் ஊருக்கு வந்தார். காலை முதல் மாலை வரை ஊரை வலம் வந்து இரண்டு மூன்று பெண்களைப் பார்த்து விட்டு ஒருவழியாக எனது சகோதரி, பையனின் உயரத்திற்கு பொருத்தமாக இருப்பார் என்று தீர்மானத்திற்கு வந்தார்கள். பையனுக்கும் பெண்ணுக்கும் பொருத்தம் பார்த்தார்களோ இல்லையோ இரண்டு வீட்டு பெரியவர்களுக்கும் பொருந்தி விட்டது. அவரும் ஓய்வு பெற்ற ஆசிரியர். எங்கள் தந்தையும் ஓய்வு பெற உள்ள ஆசிரியர். ஆமா! ஆமா! எங்க ஓய்வு! இன்னும் இரண்டு பொண்ணு இருக்கு. வயசுக்கு வந்த ஒரு பையனும் [நான்தான்], இருக்கான். அதுதான், ஓய்வு கொடுக்க வேண்டிய விஷயத்துக்கு சரியான சமயத்தில ஓய்வு கொடுக்கல்லேன்னா நாம ஓய்வு எடுக்க வேண்டிய நேரத்தில சரியா ஓய்வு கிடைக்காதுன்னு வள்ளுவரு சும்மாவா சொன்னாரு. என்னது! வள்ளுவரு இப்படி எங்க சொன்னாருன்னு கேக்கேளா. அவரு சொல்லாத விஷயம் உண்டா? எங்கயாவது சொல்லியிருப்பாரு.

சரி அத எதுக்கு இப்ப பேசிக்கிட்டு. நம்ம கதைக்கு வருவோம். கல்யாணத்துக்கு முன்னால் பெண்ணும் பையனும் பார்த்தார்களா என்று எனக்கு நினைவில்லை. எங்க அப்பா, என் பெரியத்தானிடம் பையனை பார்த்து வரும்படி கேட்டுக் கொள்ள, நானும் எனது பெரியத்தானும் பையனைப் பார்த்து வரலாம் என்று அவர்கள் ஊருக்கு வந்து இறங்கினோம். தெருவுக்குள் நுழைந்ததும் ஒரு பெண்மணி இன்னொரு பெண்ணிடம், ”நம்ம வாத்தியார் மகன் வெள்ளை ராமசாமியை பார்க்க வந்து இருக்கிறார்கள்” என்று கிசுகிசுத்தார். எனக்கு சந்தோஷமாகத்தான் இருந்தது. ஆஹா, நம்ம அக்காவை கட்டப் போகிறவர் நல்ல கலரா இருப்பார் போல. எங்க வீட்டிலும் இந்த அக்கா நல்ல கலருதான். (என்ன கலரு, பச்சையா, சிவப்பான்னு கேக்கப்படாது.) அப்போ சோடிப் பொருத்தம் சரியாத்தான் இருக்கும்ன்னு மனசுக்குள்ள ஒரு கணக்கு. உடன் வந்த பெரியத்தான் சொன்னார், ”பையனை ஊருக்குள்ள வெள்ளராமசாமின்னு   சொல்லுதாளே. ஆனா பையனின் அப்பாவைப் பாத்தா அவ்வளவு வெள்ளையா இருக்க வாய்ப்பிருக்க மாதிரி தெரியல்லையப்பா. அம்மா நிறமா இருக்கும் போல” அப்படீன்னாரு. அவருக்கு அவரைவிட ஸ்மார்ட்டா இந்தப் பையன் இருந்து விடுவானோன்னு கெதம் கெதமா இருக்கு. ஏன்னா, இவரை திருநெல்வேலில பார்க்கப் போய்ட்டு வந்த எங்க அப்பா பையன் ராஜா மாதிரி இருக்கார்ன்னு சொன்னது பின்னாளில் அவர் காதில் விழுந்ததில் இருந்து கெத்தா சுத்தி வந்த ஆளாச்சே.

ஒருவழியாக வீட்ட கண்டு பிடிச்சு போகும்போது இருட்ட ஆரம்பித்து விட்டது. அப்போ பவர்கட் சமயம். எலக்ட்ரிக் லைட்ட நம்பி இலையைப் போடாதேன்னு சொலவடையே உருவாயிருந்த நேரம். நாங்க போயிருந்த நேரம் கரண்ட் இன்னா வாரேன்னு போயிற்று. பையன் வீட்டில் இல்லை. அருமையான விவசாயி. தொழில் கல்வி முடித்து விட்டு விவசாயமே சரிப்பட்டு வரும் என்று முடிவு செய்து அதைத் தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்டவர். வீட்டு விவசாயப் பொறுப்பு இவரோடது. காலையில் வண்டி மாட்டுடன் போனவர் இன்னும் வரவில்லை. எனக்கோ மனசுக்குள்ள நினைப்பு ஓடுது, இந்த சிம்னி விளக்கு வெளிச்சத்தில் மாப்பிள்ளை பையனை சரியாப் பார்க்க முடியுமா தெரியலையேன்னு. கரண்ட் இன்னும் வந்த பாடில்லை. அப்போது சல் சல்லுன்னு வண்டிச் சத்தம் கேட்டதுமே, ராமசாமி வந்துட்டான்னு அவரோட அப்பா சிரிச்சாரு. இவர் அப்படியே வண்டியை பின்னால களத்தில கொண்டு நிறுத்தி மாடுகளுக்கு தண்ணி வைக்கச் சொல்லி குரல் கொடுத்து விட்டே உள்ளே வந்தார்.

கரண்ட் இன்னும் வரவில்லை. சிம்னி விளக்கு வெளிச்சத்தில் பார்த்தால் அவருடைய நிறத்தை கணிக்க முடியவில்லை. அவரது சட்டை போடாத உடம்பு வியர்வையில் பொதுநிறமா தக தகன்னு மின்னுது. கொஞ்சம் குள்ளமா இருந்தாலும் கிண்ணுன்னுதான் இருந்தாரு. பின்னே வயலிலும் தோப்பிலும் ஓடி ஓடி உழைக்கிற உடம்பாச்சே, சும்மாவா. அப்போ பளீர்ன்னு லைட்டு வந்தது. ஓ....! இவர்தான் இந்த ஊர் வெள்ளை ராமசாமியா! வெறும் ராமசாமின்னே சொல்லி இருக்கலாம்.

எப்படியோ, எல்லாம் நல்லபடியாக முடிந்து திருமணம் சிறப்பாக நடைபெற்றது. மறுநாள் மறுவீடு. பெரிய வேன் பிடித்து மாப்பிள்ளையின் வீடு சென்று இறங்கினதும் மாப்பிள்ளையின் தம்பியிடம் ஒரே ஒரு விண்ணப்பம் மட்டும் வைத்தேன். இந்த வெள்ளை ராமசாமி இங்க இருக்காரு. அந்த கருப்பு ராமசாமி எங்க இருக்காரு. அவரை மட்டும் காட்டிருங்க. பின்னே எனக்கு பெருவிருப்பம் இருக்காதா, இவர்தான் வெள்ளை ராமசாமின்னா கருப்பு ராமசாமி எப்படி இருப்பார் என்று பார்க்க.

வருடங்கள் பலவாயிற்று. இப்போது அந்த அக்காவிற்கு மூன்று ஆண்மக்கள். மூணு பயலுகளுட்டயும் கேட்டுப் பார்த்து விட்டேன் கருப்பு ராமசாமியைக் காட்டச் சொல்லி. மூத்த பயல் கூலாகச் சொல்கிறான், மாமா!  நானே அந்த ஆளைப் பார்த்து வருடக்கணக்காச்சு.  பகல் வேளையில் கருப்பு ராமசாமி வேலைக்குப் போய் விடுவார். இராத்திரி இருட்டில் கண்ணுக்கு தெரிய மாட்டார். இதுல நான் உனக்கு கருப்பு ராமசாமியை எங்க இருந்து காட்ட. ஆனாலும் என்ன, நம்பிக்கைதானே வாழ்க்கை. கருப்பு ராமசாமி ஒருநாள் காட்சி தராமலா போய் விடப் போகிறார்.

மீண்டும் ச[சி]ந்திப்போம்….

 

நட்புடன்

பத்மநாபன்

புது தில்லி

குறிப்பு:  18-ஆம் தேதிக்குப் பிறகு பதிவுகள் வெளியிடவில்லை. இதோ மீண்டும் ஒரு பதிவுடன் - பத்மநாபன் அண்ணாச்சியின் எழுத்தில்....