நான் மஞ்சு பேசுகிறேன்....

பரபரப்பான காலை நேரம். ஒரு பக்கம் அடுப்பில் ரொட்டியும் சப்ஜியும் தயாராக, இன்னும் ஒரு பக்கம், மெஷினில் துணி துவைக்கும் வேலை. அலைபேசியில் ஓடிக்கொண்டிருக்கும் பாடலைக் கேட்ட படியே வேலை நடக்கிறது. பாட்டு நின்று என்னுடைய அலைபேசியில் அழைப்பு. காலை நேரங்களில் அழைப்பு வந்தால் பொதுவாக எடுப்பதில்லை. அதுவும் தெரியாத எண் என்றால் எடுப்பதில்லை. அன்றைய காலை என்னவோ, ஒரு தெரியாத எண்ணிலிருந்து அழைப்பு வரவே, மனதுக்குள் திட்டியபடியே அலைபேசியை எடுத்துக் காதில் வைத்தேன். 

“ஹலோ, நான் மஞ்சு பேசறேன். அபராஜித் அம்மா மஞ்சு பேசறேன்”

நான்: ஹலோ யார் பேசறீங்க.... 

ஹலோ, நான் மஞ்சு... உங்க குரல் ஒழுங்கா கேட்கல...

மஞ்சு என்ற பெயரில் எனக்கு இரண்டு பேரைத் தெரியும். ஒன்று தலைநகர் வாசி. ஆனால் தமிழில் பேச மாட்டார். கன்னடத்தில் ஹேளுவார் இல்லை என்றால் தெலுங்கில் மாட்லாடுவார்! இவரோ தமிழ் பேசுகிறார்.  ஒரு வேளை நம்ம வலைப்பதிவர் மஞ்சுபாஷினி பேசுகிறாரோ என்றால் அவர் குரல் மாதிரி இல்லையே... சரி நம் குரல் கேட்கவில்லை என்று சொல்கிறாரே, நாமே அழைத்து விடலாம் என அவரிடம், “சரி Call Cut பண்ணுங்க.. நானே அழைக்கிறேன் எனச் சொல்லி மீண்டும் அழைத்தேன். 

நான்: “ஹலோ, சொல்லுங்க, நீங்க எந்த மஞ்சு?”

ஹலோ, நான் அபராஜித் அம்மா மஞ்சு பேசறேன். 

எனக்குத் தெரிந்த அபராஜித் அம்மா பேரு இந்து தானே... இவங்க மஞ்சுன்னு சொல்றாங்களே என்ற குழப்பத்துடன், “ஹலோ நீங்க யாருன்னு எனக்குத் தெரியல” என்று சொல்ல, மறுபக்கத்திலிருந்து குரல் வந்தது. “ஹலோ நான் மஞ்சு.....  அபராஜித் அம்மா.... நீங்க வெற்றிவேல் தானே?” 

நான் ஞே.... என விழித்து, இல்லைம்மா நான் வெங்கட், புது தில்லியிலிருந்து பேசுகிறேன் எனச்சொல்ல, “சாரி சார். சாரி சார்... என்று சாரி கேட்டு அழைப்பைத் துண்டித்தார். 

வேலைகள் அனைத்தும் முடித்து அலுவலகம் சென்று சேர்ந்து வேலைகளில் மூழ்கினேன். அப்போது ஒரு அழைப்பு. அலைபேசியில் சேமிக்காத எண்ணிலிருந்து என்பதால் எடுக்க வில்லை. தொடர்ந்து அழைப்பு வரவே, எடுத்து, “ஹலோ”வ, மறுபக்கத்திலிருந்து ஒரு பெண் குரல்....  

“ஏன் எடுத்தீங்க.... நீங்க கூப்பிடுங்களேன்.....” என்ற கொஞ்சும் குரல்!

இன்றைக்கு என்னடா இது சோதனை....  என்று நினைத்தவாறே...  “ஹலோ, நீ யாருன்னே எனக்குத் தெரியாது.... நான் எதுக்கும்மா உனக்கு ஃபோன் பண்ணனும்....” என்று அதட்டும் குரலில் பேச, அந்தக் கொஞ்சும் குரலோ, எதையும் கேட்பதாக இல்லை...  “நீங்க கூப்பிடுங்களேன், நான் உங்க கிட்ட பேசணும்.....” என்ற கொஞ்சும் குரல்!” பேசும் மொழிலிருந்து பீஹார் பெண்மணி என்பதைத் தெரிந்து கொள்ள முடிந்தது. 

இது ஒண்ணும் சரியாய் படவில்லையே, என அழைப்பைத் துண்டித்தேன். தொடர்ந்து அந்த மிஸ் [அ] மிஸஸ் அழைத்துக் கொண்டே இருந்தார். நான் எடுக்கவே இல்லை. அலுவலகத்தில் இருக்கும்போது இப்படி தொடர்ந்து அழைப்பு வந்து எடுக்காமல் இருப்பது அடுத்தவர்களுக்குத் தொந்தரவாக இருக்கும். அதனால் அலுவலகத்தில் பணிபுரியும் ஒரு பீஹார் பெண்மணியிடம் அலைபேசியைக் கொடுத்து, அந்த எண்ணிலிருந்து அழைப்பு வந்தால் எடுத்துப் பேசச் சொன்னேன். அழைப்பு வர, அவர் எடுத்து, “ஹலோ, யாரும்மா நீ, யார் கிட்ட பேசணும்” எனக் கேட்க, அந்தப் பெண் அழைப்பைத் துண்டித்து விட்டார்.  

மாலை நேரம், வேறு ஒரு எண்ணிலிருந்து அழைப்பு – “சலாம் சாப், கைசே ஹே ஜனாப்....” ....  அட போங்கய்யா.....  நான் இந்த விளையாட்டுக்கு வரல.... என அழைப்பைத் துண்டித்தேன். 

அன்றைய நாள் முழுவதும் இப்படி அழைப்புகள் தொடர்ந்து வந்து கொண்டே இருந்தது. இன்னும் ஒரு அழைப்பு – “சார் நீங்க வெங்கட் தானே, நான் ____ வங்கியில் இருந்து பேசறேன்.  வாழ்த்துகள் சார். உங்களுக்கு ஐந்து லட்ச ரூபாய் பெர்சனல் லோன் Sanction ஆயிருக்கு சார். நீங்க ம்நு மட்டும் சொன்னா போதும், உங்க கணக்குல ஐந்து லட்சம் கிரெடிட் ஆயிடும்........”

டேய்... எங்கே இருந்துடா இப்படி கிளம்பிட்டே இருக்கீங்க.... என மனது துடித்தது. 

பொறுமையாக பதில் சொன்னேன்.... “திருப்பித் தர வேண்டாம்னு கண்டிஷனோட அந்த பணம் கிரெடிட் பண்ண முடியுமா? வட்டியும் வேண்டாம், திரும்பவும் தர வேண்டாம்னு கண்டிஷன் இருந்தால் சொல்லுங்க என்று சீரியசாகக் கேட்க, அந்தப் பக்கத்திலிருந்து இடிச் சிரிப்பு.  அப்படி கிடைச்சா உங்களுக்கு எதுக்கு கொடுக்கணும்... நானே வாங்கிக் கொள்வேன்.... என்று அழைப்பைத் துண்டித்தார். 

அன்றைய தினம் முழுவதும் இப்படியாகவே அழைப்புகள். என்னிடம் இருக்கும் இரண்டு எண்களிலும் இப்படியான அழைப்புகள். இரண்டு அலைபேசிகளையும் தூக்கி எறிந்துவிடலாம் எனத் தோன்றுகிறது. நீங்க என்ன சொல்றீங்க.... 

உங்கள் எண்ணங்களை பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்களேன்.  

மீண்டும் சிந்திப்போம்... சிந்திப்போம்....

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.