முகநூல் இற்றைகள் - கண்ணு ஒரு காப்பி வாங்கி கொடேன்! - 20 ஜனவரி 2023

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம். இந்த நாளில் மீண்டும் ஒரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திப்பதில் மகிழ்ச்சி.   

 

நேற்று வெளியிட்ட Chapter Close பதிவினை படித்து கருத்துகள் தெரிவித்த அனைத்து வலையுலக நண்பர்களுக்கும் மனம் நிறைந்த நன்றி.  இந்த நாளை நல்லதொரு வாசகத்துடன் தொடங்கலாம் வாருங்கள். 

 

LIFE IS A GAME OF CHESS… YOU CANNOT UNDO THE MOVES; BUT YOU CAN MAKE THE NEXT STEP BETTER.

 

******

 

கண்ணு ஒரு காப்பி வாங்கி கொடேன்!

படம்: இணையத்திலிருந்து…

 

திருவாசி கோவில் குறித்து எழுதிய நாளில் சில விஷயங்கள் எழுத விட்டுப் போனது. இடுகை பெரியதாக செல்கிறதே என்பதற்காக விட்ட விஷயங்கள்  அவை. அது குறித்து இன்று பார்க்கலாம். 

 

கோவில் உள்ளே ஒரு பூனையார் ராஜ்ஜியம் செய்கிறார்.  அதுவும் சரியாக மாற்றுரைவரதீஸ்வரர் சன்னதி அருகே அவரது ராஜாங்கம் தான். கோவில் உள்ளே செல்லலாம் என நுழைந்தபோது அவர் “மியாவி”யபடியே முறைத்துக் கொண்டு என்னைத் தொடர்ந்தார்.  அவரிடம் அப்படி ஒரு வேகம்.  பிராண்டி விடுவாரோ என்று மனதிற்குள் ஒரு எண்ணம்.  ஒரு வேளை குட்டி போட்டிருப்பாரோ, அதனால் தான் யார் வந்தாலும் இப்படி நடந்து கொள்கிறாரோ என்றெல்லாம் மனதிற்குள் சில எண்ணங்கள் ஓடிக்கொண்டிருந்தது.  எம்பெருமான் ஈசனை மனதிற்குள் பூஜித்தாலும் ஒரு பக்கம் பூனையையும் கவனித்துக் கொண்டிருந்தது கண்களும் எண்ணமும்! 🙂

 

பிரகாரத்தில் ஒரு எல்லை வரை நம்மைத் தொடர்ந்து வரும் பூனையார் அவர் எல்லை தாண்டியதும் திரும்பி விடுகிறார்.  மீண்டும் அடுத்த வலம் வரும் போது மீண்டும் தொடர்ந்தார் பூனையார்.  ஆளரவம் இல்லாத கோவில் என்பதால் நின்று நிதானித்து மீண்டும் ஒரு முறை ஈசனை கண்ணாரக் கண்டுகளிக்க சன்னதிக்குள் செல்ல, மீண்டும் தொடர்ந்தார் பூனையார்.  அட என்னடா இது தொல்லையாக போயிற்று என அவரிடம் “என்னடா, என்ன விஷயம், என்னைத் தொடர்ந்து வந்து என்ன செய்ய எண்ணம்?” என பேச்சுக் கொடுத்தேன்.  என் பாஷை அதற்கு புரியவில்லை.  பூனையின் “மியாவ்” மொழி எனக்குத் தெரியவில்லை!  ஏதோ ஒரு வித பேச்சு வார்த்தை நடத்தி ஈசனை வழிபட்டு வெளியே வர, அவர் எல்லை முடிந்ததும் விடை கொடுத்தார் - “அது! அந்த பயம் இருக்கட்டும்!” என்று என்னிடம் சொல்வது போல இருந்தது அந்த பூனை பார்த்த பார்வை!    

 

கோவிலுக்கு வெளியே ஒரு சிறு தேநீர் கடை.  ஒரு தேநீர் அருந்தலாம் என அங்கே செல்லும் வழியில் மண்டபத்தில் ஒரு மூதாட்டி. நடக்கவே முடியாமல் அமர்ந்து இருந்தார்.  அவரைக் கடக்கையில் என்னிடம், “கண்ணு ஒரு காப்பி வாங்கி கொடேன்!” என்றார்.  “காப்பி வாங்கித் தரணுமா பாட்டி? சரி இருங்க, வாங்கித் தரேன்!” என்று நான் சொல்ல, அருகில் இருந்த பூக்கடைக்கார பெண்மணி, “இப்பதான் ஒரு காப்பி குடிச்சிது, இப்ப திருப்பிக் கேட்குது!” என்றார்.  சிரித்த படியே நகர்ந்து, கடைக்காரரிடம் எனக்கு ஒரு தேநீரும், பாட்டிக்கு ஒரு காப்பியும் சொன்னேன்.  காப்பியை கொண்டு கொடுக்க, வாங்கி ஒரு பக்கமாக வைத்துக் கொண்டார்.  “காப்பி ஆறிடும் குடிச்சுடுங்க பாட்டி!” என்று நான் சொல்ல, “ம்ம்ம்… ஆறட்டும் குடிக்கிறேன்!” என்று சொல்லி வேறு பக்கம் திரும்பிக் கொண்டார்.  

 

கோவிலுக்கு வரும் சொற்ப பக்தர்களில் யாரேனும் இப்படி வாங்கிக் கொடுக்கும் காப்பி, உணவு என அவரது வாழ்க்கையும் ஓடிவிடுகிறது போலும்! ஈசன் யாருக்கு அருள்கிறாரோ இல்லையோ, அந்த மூதாட்டிக்கு நல்ல கதி கொடுக்கட்டும் என மனதார வேண்டிக்கொண்டு புறப்பட்டேன்.  இந்த மூதாட்டி மாதிரி எத்தனை எத்தனை பேரோ?  முதுமை கொடுமை, முதுமையில் வறுமை அதை விட கொடுமை என்று சொல்வது வழக்கம்.  அந்த மூதாட்டியை பார்த்தபோது எனக்கும் அது தான் தோன்றியது.  இன்னும் எத்தனை நாட்கள் இப்படி உழல வேண்டும் என அந்த மூதாட்டிக்கு எழுதி இருக்கிறதோ? அந்த ஈசனே அறிவார்!

 

******

 

இன்றைய பதிவு குறித்த தங்களது எண்ணங்களை பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்கள். விரைவில் வேறொரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திக்கும் வரை…

 

நட்புடன்

 

வெங்கட் நாகராஜ்

திருவரங்கத்திலிருந்து…