IRCTC ஒப்பந்த ஊழியருடன் ஒரு நேர்காணல்

தில்லியிலிருந்து சென்னை வரும் துரந்தோ விரைவு வண்டி துக்ளாகாபாத் கூட தாண்டவில்லை – நின்றுவிட்டது. எல்லா IRCTC ஊழியர்களும் இறங்கி இஞ்சினை நோக்கி ஓடிக்கொண்டிருந்தார்கள். “என்ன ஆயிற்று?” என்று கேட்ட எனக்கு ”எருமை மாட்டிடுடுச்சு” என்று வந்தது பதில். சரி வழக்கம்போல் நேரம் தவறிப் போகப் போகிறது என்ற நினைவுடனே அமர்ந்திருந்தேன். இரண்டு மணி நேரம் தாமதமாகத் தான் சென்னை வந்தது.

இன்னும் சில மணி நேரத்தில் சென்னை வரும் எனத் தோன்றியபோது இருக்கையிலிருந்து எழுந்து ஒரு நடை போய்வந்தேன். திரும்பி வந்து பார்த்தபோது ”எருமை மாட்டிடுச்சு” என்று சொன்ன நபர் எனது இருக்கையில் அமர்ந்திருந்தார். என்னைப் பார்த்ததும் எழ முயல, “பரவாயில்ல, உட்காருங்க!” என்றபடியே நானும் அமர்ந்தேன்.

பட உதவி: கூகிள்

வேலையெல்லாம் முடித்துவிட்டு சென்னையில் இறங்கத் தயாராக இருந்த அந்த நபரிடம் பேச்சுக் கொடுத்தேன். [அவரது வேண்டுகோளுக்கிணங்க பெயர் மாற்றப்பட்டுள்ளது!]. 25 வயது இளைஞர். இனி நான் கேட்ட கேள்விகளுக்கு அவரது மொழியிலேயே பதில்கள் கீழே.

"அண்ணே, என் பேர் வேலு. நான் பன்னண்டாங்கிளாஸ் வரை படிச்சுருக்கேன். இந்த வேலைல சேர்ந்து மூணு வருஷமாச்சு. மாசத்துக்கு ஐயாயிரம் ரூபாய் சம்பளம். வேற எந்தவிதமான சலுகையும் கிடையாது – அதாவது மருத்துவ உதவி, GPF, பென்ஷன், ரயிலில் இலவச பயணம் போன்ற எதுவும் கிடையாது. வேலைக்குச் சேரும்போது சீக்கிரமே ரயில்வே துறையில் நிரந்தர ஊழியர் ஆக்குவோம்னு சொன்னாங்க. ஆனா, மூணு வருஷம் ஆயிடுச்சு, இன்னும் ஒண்ணும் செய்யல. வருடத்துக்கு ஒரு முறை சம்பளம் அதிகமாக்குவோம்ன்னு சொன்னதும் செய்யல!

 

நான் வேலையில் சேரும்போது என் கூட 30 பேர் சேர்ந்தாங்க – சிலர் பத்தாவது வரை படிச்சவங்க, சிலர் பட்டதாரிகள், சிலர் கேட்டரிங் கூட படிச்சு இருக்காங்க. எல்லோருக்கும் இதே 5000 ரூபாய் தான் சம்பளம்.

 

மாசத்துக்கு ஐயாயிரம் சம்பளம் - அதுக்கு மொத்தம் 4 ட்ரிப் போவோம். சென்னையில் காலை 06.10க்கு ஏறினா அடுத்த நாள் காலை 10.30 மணிக்கு தில்லி போய் சேர்வோம். அன்னிக்கே சாயங்காலம் 03.50-க்கு ஏறினா அடுத்த நாள் நைட் 08.05க்கு சென்னை வந்துடுவோம். வந்தா, இரண்டு நாள் ரெஸ்ட். இந்த மாதிரி 4 அப், 4 டௌன். ஒரு ட்ரிப் போலைன்னா 1250 ரூபாய் சம்பளத்துல கட் பண்ணிடுவாங்க!

 

தவிர ஒவ்வொரு பயணத்தின் போதும் பயணிகள் கொடுக்கும் டிப்ஸ் சுமார் 300 ரூபாய் கிடைக்கும். அதாவது மாசத்துக்கு 2400 ரூபாய் கிடைக்கும் – அது ரெண்டு பேருக்கு பங்கு! எனக்கு 1200 ரூபாய் தான் கிடைக்கும். சில சமயம் இன்னும் கம்மியா கிடைக்கும். இதை  வைத்துத் தான் மாதம் பூரா ஓட்ட வேண்டும்.

 

எனக்குக் கல்யாணம் ஆயிடுச்சுண்ணே. மனைவியும் இரண்டு குழந்தைகளும் இருக்காங்க – இரண்டுமே ஆண் குழந்தைகள்.  அவங்க எல்லாம் ஆம்பூர் பக்கத்துல கிராமத்தில இருக்காங்கண்ணே. ஒரு தடவை போய்ட்டு வந்தா, அடுத்த வண்டி எது கிடைக்குதோ அது புடிச்சு ஆம்பூர் ஸ்டேஷன் போய் அங்க காலை வரை இருந்துட்டு, முதல் பஸ் புடிச்சு கிராமத்துக்குப் போவேன். மாசத்துல பாதி நாள் ட்ரையின்லயே போய்டும். வாழ்க்கை வண்டியும் ”தடக் தடக்”ன்னு தடங்கல்களோடு தான் ஓடிட்டு இருக்குண்ணே.”

இவருடன் பேசிக்கொண்டு இருந்ததில் இவர் போன்றவர்களின் வாழ்க்கையில் இருக்கும் பிரச்சனைகள் ஓரளவுக்குப் புரிந்தது. மனிதர்களின் வாழ்வில்தான் எத்தனை பிரச்சனைகள்? வாழ்க்கைப் பயணத்தில் இன்னும் எத்தனையோ பேர்களை சந்திக்க வேண்டியிருக்கிறது. 

மீண்டும் வேறொரு பதிவில் சந்திக்கும் வரை…

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.