முதுகுச் சுமையோடு ஒரு பயணம்......

வெளிநாட்டவர்கள் பலருக்கு ஒரு வழக்கம்.  வருடத்திற்கு ஒரு முறையோ அல்லது இரண்டு வருடத்திற்கொரு முறையோ தங்கள் நாட்டினை விட்டு வெளியூர்களுக்குப் பயணம் புறப்பட்டு விடுவார்கள்.  ஒன்றிரண்டு நாள் பயணமாக இல்லாமல் நீண்ட நெடிய பயணமாக இருக்கும். முதுகுச் சுமையாக ஒரு பை மட்டும் கொண்டு உலகையே சுற்றி வர ஆசைப்படுகிறார்கள். தில்லியில் இப்படி பலரைப் பார்க்கமுடியும். தலைநகரின் [p]பாஹர்[ட்] [g]கஞ்ச் பகுதியில் இப்படி வரும் சுற்றுலா வாசிகளுக்கென்றே பல தங்கும் விடுதிகள் உண்டு.

ஹரித்வார், ரிஷிகேஷ், ஆக்ரா, மதுரா, ஷிம்லா, என வடக்கில் பல இடங்களுக்குச் செல்லும்போதும் இப்படி முதுகுச் சுமையோடு வெளிநாட்டுப் பயணிகளைப் பார்க்க ஆச்சரியமாக இருக்கும்.  கையில் புகைப்படக் கருவியும், Lovely Planet India புத்தகமும் வைத்துக் கொண்டு, முதுகில் சுமையோடு இவர்கள் சுற்றாத இடமே இல்லையா எனத் தோன்றும் அளவுக்கு இந்தியாவின் பல பகுதிகளுக்கும் பயணிக்கும் இவர்களைக்கண்டு பிரமிப்பும், சற்றே பொறாமையும் தோன்றும் – பிரமிப்பு அவர்களது பயணிக்கும் ஆர்வம் கண்டு.....  பொறாமை – இப்படி நம்மால் பயணிக்க இயலவில்லையே எனும் எண்ணத்தில்!

சில பயணங்களில் இப்படி வரும் Backpackers சிலருடன் பேசும் அனுபவம் உண்டு. அவர்களுக்காக சில புகைப்படங்கள் எடுத்துத் தரச் சொல்லிக் கேட்க, அப்படியே அவர்களது அனுபவங்கள் பற்றி அளவளாவியதுண்டு. பெரும்பாலும் அதிக செலவு செய்யாது, தாங்களாகவே பல இடங்களைச் சுற்றி வருவது அவர்களுடைய பழக்கம். உள்ளூர்வாசிகளைப் போலவே பேருந்துகளிலும், ரிக்‌ஷா, ஆட்டோ, ரயில், குதிரை வண்டி, ஒட்டக வண்டி என அனைத்து வகையிலும் பயணித்து எல்லா இடங்களையும் சுற்றிப் பார்த்து விடுவார்கள்.  மிகக் குறைவான வாடகையில் கிடைக்கும் தங்கும் விடுதிகளில் தங்கி, ஒரு மாதம் இரண்டு மாதம் என ஊர் சுற்றி பிறகு தங்களது நாட்டிற்குத் திரும்புவது இவர்களது வழக்கமாக இருக்கிறது.

வருடம் முழுவதும் உழைத்து, சம்பாதித்ததில் ஒரு பகுதியைச் சேமித்து, அதில் இப்படி நீண்ட பயணம் செய்வார்கள். பிறகு தங்கள் ஊருக்குச் சென்று மீண்டும் ஏதோ வேலையில் சேர்ந்து பணம் சம்பாதிக்கிறார்கள். இப்படி நம் ஊரில், யாரும் நினைப்பதில்லை.  பயணத்திற்காகவே வேலையை விட்டு விட முடியுமா? இல்லை இரண்டு, மூன்று மாத விடுமுறை எடுத்து பயணிக்க முடியுமா?  ஒரு வார விடுமுறை, அதுவும் பயணத்திற்காக விடுமுறை என்றாலே மூக்கைச் சிந்தி அழுகின்ற மேலதிகாரிகள் பலரை நான் சந்தித்ததுண்டு!

இப்படி வரும் பல Backpackers 25 வயதுக்குட்பட்ட இளைஞர்கள், யுவதிகள் ஆக இருக்கிறார்கள்.  வாழ்க்கையின் ஆரம்பத்திலேயே பல இடங்களைச் சுற்றிப் பார்த்து விட வேண்டும் – வயதான பிறகு நம்மால் போக முடியுமோ முடியாதோ என இளமையிலேயே பல இடங்களுக்கும் சென்று வருகிறார்கள். இந்தியர்களால் இப்படி வருங்காலத்திற்கான கவலை இல்லாது பயணிக்க முடியுமா என்ற கேள்வி எனக்குள் எப்போதும் இருந்து கொண்டே இருக்கும். சமீபத்தில் இக்கேள்விக்கு ஒரு பதில் கிடைத்தது!

தில்லியில் தனியார் நிறுவனத்தில் பணி புரிந்து வந்த ஒரு இளம் ஜோடி – தேவப்ரியா ராய் மற்றும் சௌரவ் ஜா....  காதலித்து திருமணம் செய்து கொண்டவர்கள். ஜார்க்கண்ட் மாநிலத்தினைச் சேர்ந்த ஜாவின் மூதாதையர் காலத்திலேயே மேற்கு வங்கத்திற்கு இடம் மாற்றமாகி தங்கிவிட்டவர்கள்.  தேவப்ரியாவும் மேற்கு வங்கத்தினைச் சேர்ந்தவர் தான். இரண்டு பேருமே தில்லியின் ஜவஹர்லால் நேரு பல்கலைக்கழகத்தில் படித்தவர்கள். படிக்கும் காலத்திலேயே காதல் வயப்பட்டு பின்னர் திருமணம் செய்து கொண்டார்கள்.

இருவருக்குமே பயணம் பிடித்தமான விஷயம்.  சௌரவ் பல அரசியல் கட்டுரைகள், குறிப்பாக பாதுகாப்பு விஷயங்கள் குறித்த கட்டுரைகள் எழுதுபவர். தேவப்ரியாவும் எழுத்தாளர் தான்.  Backpackers போல இந்தியாவினைச் சுற்றி வர இவர்களுக்கும் ஆசை.  பணி புரிந்து சேமித்த பணத்தினைக் கொண்டு இந்தியாவைச் சுற்றி வர முடிவு செய்து விட்டார்கள்.  தங்கியிருந்த வீட்டினைக் காலி செய்து, பொருட்களை எல்லாம் கொல்கத்தாவில் பெற்றோர் வீட்டில் வைத்துவிட்டு, முதுகுச் சுமையோடு பயணத்தினை துவங்க முடிவு செய்தார்கள்.

பயணத்திற்கு இவர்களது திட்டம் – இந்த இடத்திற்குச் செல்ல வேண்டும், இந்த நிகழ்வுகளைப் பார்க்க வேண்டும் என்ற பட்டியல் ஏதும் கிடையாது. எந்த ஊரிலும் ஒரு இரவுக்கு மேல் பெரும்பாலும் தங்கக் கூடாது, நாளொன்றுக்கு ஐந்நூறு ரூபாய்க்கு மேல் செலவு செய்யக் கூடாது [தங்குமிடம், பயணச் சீட்டு, உணவு அனைத்தும் சேர்த்து!], போன்ற முடிவுகளோடு,  இவர்களது பயணம் துவங்குகிறது – தில்லியின் பிகானேர் ஹவுஸிலிருந்து ஜெய்ப்பூர் நோக்கிப் பயணிக்கும் ஒரு சாதாரண கட்டணப் பேருந்தில்!

இப்படி ஆரம்பித்த பயணத்தில் இவர்கள் சென்ற இடங்கள், சந்தித்த விதம் விதமான மனிதர்கள், கிடைத்த நட்புகள், நடுநடுவே இவர்களுக்குள் நடக்கும் ஊடல்கள் என எத்தனை எத்தனை அனுபவங்கள்.... அத்தனை விஷயங்களையும் சிறு சிறு குறிப்புகளாக எழுதி வைத்துக் கொண்டே வருகிறார்கள் – இருவரும் தனித்தனியே!  தொடர்ந்து பயணித்து, பல மாநிலங்கள் கடந்து இவர்கள் பயணம் தொடர்கிறது.  தில்லி, ராஜஸ்தான், குஜராத், உத்திரப் பிரதேசம், ஹரியானா, என பல இடங்களுக்குப் பயணிக்கிறார்கள். 

இவர்கள் பயணிப்பதற்கு முன்பே ஒரு புத்தக வெளியீட்டு நிறுவனத்துடன் ஒரு உடன்படிக்கை செய்து கொண்டு அவர்களும் பயணித்திற்கான தொகையில் ஒரு பங்கை அளிக்கிறார்கள்.  அந்த அனுபவங்களை புத்தகமாக வெளியிட்டு இருப்பது சமீபத்தில் தெரியவர, எனக்கும் பயணம் பிடிக்கும் என்ற காரணத்தினால் உடனேயே இணையம் மூலம் புத்தகத்தினை வாங்கி படித்து முடித்தேன்.  The Heat and Dust Project – the broke couple’s guide to Bharat என்பது தான் புத்தகத்தின் தலைப்பு. Harper Collins வெளியீடு.  புத்தகத்தின் விலை ரூபாய் 250/-. Amazon.in தளத்தில் 160 ரூபாய்க்குக் கிடைத்தது!  இந்தப் புத்தகம் கிண்டில் கருவிகளிலும் தரவிறக்கம் [காசு கொடுத்து தான்!] செய்து படிக்க முடியும்.

புத்தகத்தின் சில பகுதிகள் சற்றே இழுவையாக இருந்தாலும், பயணம் பிடித்த எவருக்கும் இப்புத்தகம் பிடிக்கும் – அவர்கள் பயணித்த பல இடங்களில் இருந்த உழைப்பாளிகள், சக மனிதர்கள் சொன்ன கதைகள், பாரம்பரிய உணவுகள், கலாச்சாரம், வழிபாட்டுத் தலங்கள், பார்க்க வேண்டிய இடங்கள் என பலவற்றையும் சொல்லிப் போவதால் தொடர்ந்து படித்து முடித்து விட முடிகிறது. இந்தப் புத்தகத்தின் இரண்டாம் பாகமும் வரப் போவதாக தெரிகிறது.  ஆனால் அதை நான் வாங்குவேனா என்பது தெரியாது!

கிட்டத்தட்ட 5000 படிக்கட்டுகள் ஏறிச் செல்ல வேண்டிய ஒரு மலைக்கோவில், இரவு பத்து மணிக்கு மேல் மதுரா நகரின் யமுனை நதியில் ஒரு படகுப் பயணம், அப்படகோட்டி சொல்லும் காதல் கதை, ஜுனாகர்[ட்] கோட்டை, அதன் பின்னே இருந்த அரசியல், பலாப்பழம் பேருந்தில் கொண்டு வந்தால் கெட்டது நடக்கும் என நம்பும் கிராமத்து மக்கள், எளிய மனிதர்கள் காட்டும் அன்பு, வெளிநாட்டவர்களிடம் நம்மவர்கள் நடத்தும் கொள்ளைகளும், அவலங்களும் என பல விஷயங்கள் பற்றி இப்புத்தகத்தில் படிக்க முடிந்தது!

நமது நாட்டில் தான் எத்தனை எத்தனை இடங்கள், எத்தனை விதமான மனிதர்கள், எத்தனை விதமான பண்பாடுகள், உணவு வகைகள்.....  எல்லாவற்றையும் பார்த்து, ரசித்து, அனுபவிக்க ஆசை இருந்தாலும், பலவிதமான தளைகளால் கட்டுண்டு கிடக்கிறோம்.  எனக்கும் இப்படி பயணம் செய்ய ஆசை உண்டு – முதுகுச் சுமையோடு, அலைபேசி, மின்னஞ்சல், அலுவலகம் என அனைத்தையும் மறந்து ஊர் ஊராக, பல இடங்களுக்குச் சென்று, அங்கே கிடைக்கும் உணவினை உண்டு, கிடைத்த இடத்தில் தங்கி, பார்க்க வேண்டிய இடங்களைப் பார்த்து, புகைப்படங்களை எடுத்து, அனுபவங்களைக் குறித்துக் கொண்டு.......  

ஆசை தான்.........   ஆனாலும் இதுவரை அப்படி அமையவில்லை.  இரண்டு மாதங்கள் வேண்டாம், இரண்டு மூன்று நாட்களாவது இப்படி பயணிக்க வேண்டும் என்று மனதைத் தேற்றிக் கொள்கிறேன்.  என்றேனும் இப்படி பயணிக்கலாம்! அப்படி பயணித்தால் நிச்சயம் உங்களிடம் சொல்லாமலா இருக்கப் போகிறேன்......

மீண்டும் வேறொரு பதிவுடன் உங்களைச் சந்திக்கும் வரை......

நட்புடன்

வெங்கட்

புது தில்லி.