ஃப்ரூட் சாலட் – 164 – [DH]தில்பாக்[G] – திருமண நாள் பரிசு – நான் எங்கே இருந்தேன்?

நல்லதே நினைப்போம்:

The Logical Indian தளத்தில் நேற்று படித்த ஒரு செய்தி:  சையது மன்சர் இமாம் என்பவர் குருகிராமத்திலிருந்து [பழைய குர்காவ்ன்] நோய்டா செல்லும்போது வழியில் ராஜீவ் சௌக் நிலையத்தில் மெட்ரோ மாற வேண்டும் – அதற்கு எந்த நடைமேடைக்குச் செல்ல வேண்டும் என்பதை தெரிந்து கொள்ள வழிகாட்டி வரைபடத்திற்கு அருகே சென்றிருக்கிறார்.

அங்கே நின்று கொண்டிருந்த முதியவர் எங்கே செல்ல வேண்டும் என்பதைக் கேட்டு, எந்த நடைமேடைக்குச் செல்ல வேண்டும் என்பதைச் சொன்னாராம்.  நன்றி சொல்லி விடை பெற்ற பிறகு திரும்பிப் பார்த்தால் வழிகாட்டி வரைபடம் அருகே வரும் அனைத்து நபர்களுக்கும் வழி சொல்லிக் கொண்டிருக்க, அவரிடம் மீண்டும் சென்று வியப்புடன் எல்லோருக்கும் வழி சொல்லவே இங்கே நின்று கொண்டிருக்கிறீர்களா என வினவ, அந்த முதியவர் தன் கதையைச் சொல்லி இருக்கிறார்.

அவருடைய பெயர் [DH]தில்பாக்[G]. அவர் புற்று நோயால் பாதிக்கப்பட்டவர். மூன்று வருடங்களுக்கு முன்னரே அவர் விரைவில் இறந்து விடக்கூடும் என நாள் குறிக்கப்பட்டவர். இறைவன் இது வரை எனக்கு வாழ்வு கொடுத்திருக்கிறார் – அடுத்தவர்களுக்கு ஏதாவது உதவி செய்வதற்காகத் தான் அந்த வாழ்வு என்று இப்படி தன்னால் முடிந்த உதவியைச் செய்து வருகிறார். தோளில் ஒரு பை – அதில் Biscuit, Chips, போன்ற குழந்தைகளுக்கான உணவுகள் இருக்க, அதை விற்பனை செய்கிறாரோ என சையது கேட்க, அவர் சிரித்த படி சொன்னது – “இல்லை, இங்கே துப்புரவு பணியாளர்கள் பணி முடிந்து வீடு திரும்புகையில் அவர்களுக்குக் கொடுப்பேன் – அவர்களின் குழந்தைகளுக்காக!” என்று சிரித்தபடியே சொன்னாராம். 

இருக்கும் வரை நல்லது செய்வோம் – என்று வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் முதியவர் [DH]தில்பாக்[G] அவர்களுக்கு இந்த வார பூங்கொத்து....

பிரச்சனைகள்:

Problems are like Washing Machines. They twist us, spin us and knock us around. But in the end we come out cleaner, brighter and better than before.

தப்பை ஒத்துக் கொள்வோம்:

When you’ve done something wrong, admit it and be sorry.  No one in history has ever choked to death from swallowing their pride.

படமும் கவிதையும் – படம்-1, கவிதை-4

படமும் கவிதையும் தலைப்பில் பதிவுகள் வந்து கொண்டிருப்பது உங்களுக்குத் தெரியும்.  அந்த வரிசையில் முதல் படத்திற்கு வந்த இன்னுமொரு கவிதை இங்கே....  கவிதை எழுதியவர் முகிலின் பக்கங்கள் வலைப்பூவில் எழுதும் தமிழ்முகில் பிரகாசம் அவர்கள்.  அவர் எழுதிய கவிதை இதோ...

சோர்விலா உள்ளங்கள்

முதுகுச் சுமையேற்றி

முன்னோக்கி நகர்கிறேன் ...

சுணங்கி நிற்க நேரமில்லை

சுருண்டு படுக்கும் எண்ணமுமில்லை !

தயங்கி நிற்கும் பொழுதுகளில்

தயவு கிடைக்கும் சமயங்களில் !

ஆத்திரம் அதுவும் அதிகமானால்

உடலும் துவண்டிடும்  சாட்டையடியில் !

சுமைகளை வகைப்படுத்துவதில்லை -

முதுகிலேறும் அனைத்தும் - சுமையென

ஆகிப் போக - சுமைக்குப் பின்னே

சுகம் கிட்டுமென நாளெலாம் நகர்த்துகிறேன் !

நாளை வந்து எனை பார்த்தீர்களானால்

சுகமாய் இருப்பேனோ இல்லையோ

சுமையேற்றிச் செல்வேனொழிய

ஒருவருக்கும் சுமையாய் சுனங்கிட மாட்டேன் !

உடலது பாரம் சுமந்தாலும் -

உள்ளமதில் பாரமேற அனுமதித்ததில்லை !

அதனால் ஒவ்வொரு நாளும் புலர்கிறது

புது நாளாய் - புத்துணர்வோடு !

     பி. தமிழ்முகில்

திருமண நாள்:

இந்த வாரம் – எனது திருமண நாள் [24 May]. அதற்கு என் மகள் வரைந்து தந்த நினைவுப் பரிசு.....

ராஜா காது கழுதை காது..... 

திருவரங்கம் செல்லும் 1 நம்பர் பேருந்து – அப்பாவும் மகனும் [நான்கு அல்லது ஐந்து வயதிருக்கலாம்] பேசியபடியே வந்து கொண்டிருந்தார்கள்.  மகனின் கேள்விகளுக்கெல்லாம் பதில் சொல்லியபடியே வந்து கொண்டிருந்தார் அந்த அப்பா....  திருவரங்கத்தின் பங்கஜம் நர்சிங் ஹோம் அருகே வந்ததும் அப்பா சொன்னார் – “நீ இங்கே தான் பிறந்தடா செல்லம்.....”  அதற்கு மகனின் கேள்வி – “எங்கேயிருந்து பிறந்தேன், அதுக்கு முன்னாடி எங்கே இருந்தேன்” என வரிசையாக நான்கைந்து கேள்விகள்.....  அப்பாவிடம் பதில் இல்லை.  பேருந்து அதற்குள் திரும்ப, “ஸ்டாண்ட் வந்துடுச்சு. இறங்கி பாட்டி வீட்டுக்குப் போகலாம்! வா”  

படித்ததில் பிடித்தது:

மன்னிக்கும் குணம் என்னிக்கும் நலம்!

ஒரு ஊரில் ஒரு கழுதை இருந்தது..அந்த கழுதையைப் பார்த்தால் எல்லாருக்கும் இளப்பம்.ஒரு நாள் அந்த கழுதை ஒரு பள்ளத்தில் விழுந்து விட்டது..அதைப் பார்த்த சிலர் பள்ளத்தில் விழுந்த கழுதை மேல் குப்பைகளைக் கொட்டினர்..சிலர் கற்களை வீசினார்கள்..அந்த கழுதை தன் மேல விழுந்த குப்பைகளையும் கற்களையும் உதறிக் கொண்டு அவற்றின் மீதே ஏறி பள்ளத்தில் இருந்து வெளியே வந்தது..

இதை எதுக்கு சொல்றேன்னா பொறாமைக் காரர்களின் நம்மைப் பற்றிய மட்டமான பேச்சுக்களையும் வசவுகளையும் இப்படித்தான் உதறித் தள்ளி அந்த வார்த்தைகளாலே நம்மை வலிமையுடவராக்கிக் கொண்டு உயரக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும்..

அதற்கு மன்னிக்கும் குணம் வேண்டும்..

அடுத்தவர் நமக்கு இழைத்த தீங்குகளை நாம் நினைத்துக் கொண்டே இருந்தால் எத்தனை வருடங்கள் ஆனாலும் கடந்த காலத்தின் கைதியாகவே இருப்போம் ..

‪#‎கொசுறு அடுத்தவர்களை மன்னிப்பது என்பது நாம் அவர்களுக்கு தரும் பரிசோ சலுகையோ அல்ல ..அது நமக்கு நாமே தரும் பரிசு. நம்மை அந்த இறுக்கமான மனநிலையில் இருந்து விடுவித்துக் கொள்ளும் வித்தை – மன்னிப்பு.

செல்லி ஸ்ரீனிவாசன்

மீண்டும் அடுத்த வெள்ளியன்று வேறொரு ஃப்ரூட் சாலட்-ல் சந்திக்கும் வரை….

நட்புடன்

வெங்கட்

திருவரங்கத்திலிருந்து.....