அவரும் நானும் - தொடர் - பகுதி பதினேழு

 

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம். இந்த நாளில் மீண்டும் ஒரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திப்பதில் மகிழ்ச்சி.   

 

நேற்று வெளியிட்ட வாசிப்பனுபவம் பதிவை படித்து கருத்துகள் தெரிவித்த அனைத்து வலையுலக நண்பர்களுக்கும் மனம் நிறைந்த நன்றி.  இந்த நாளை நல்லதொரு வாசகத்துடன் தொடங்கலாம் வாருங்கள். 

 

நேரமும் வாய்ப்பும் எல்லோருக்கும் எப்பொழுதும் இருந்து கொண்டே தான் இருக்கின்றன.  முயற்சி எடுப்பவர்கள் மட்டுமே தாங்கள் நினைத்ததை அடைகின்றனர். 

 

******

 

அவரும் நானும் - பகுதி ஒன்று  பகுதி இரண்டு பகுதி மூன்று 

பகுதி நான்கு பகுதி ஐந்து பகுதி ஆறு பகுதி ஏழு பகுதி எட்டு

பகுதி ஒன்பது பகுதி பத்து பகுதி பதினொன்று

பகுதி பன்னிரெண்டு பகுதி பதிமூன்று பகுதி பதினான்கு

பகுதி பதினைந்து பகுதி பதினாறு

 

சென்ற பகுதியில் அவரிடம் நான் கற்றுக் கொண்ட விஷயங்களைப் பற்றியும், வீட்டுக்கு வரும் விருந்தினர்களுக்கும் சேர்த்து நான் சமைக்கத் தெரிந்து கொண்ட விதத்தைப் பற்றியும் எழுதியிருந்தேன்! ஒருவரையொருவர் புரிந்து கொள்ளத் தருணங்கள் அமையும் வரை காத்திருக்கணும்! அதற்கான நேரமும், காலமும் கூடி வரும் வரை பொறுத்திருக்கணும்! அனுபவங்களால் தான் அன்பு வலுப்படணும்!

 

என்னை முதன்முதலாக வெளியில் சாப்பிட டெல்லியில் உள்ள ஆந்திர பவனுக்கு அழைத்துச் சென்றார். பருப்புப் பொடி, நெய், ஆவக்காய் ஊறுகாய் என ஒவ்வொன்றாக பரிமாறப்பட்டது. இனிப்புக்காக ப்ரெட்டை நெய்யில் பொரித்து ஜீராவில் போட்டது போல் ஒன்று பரிமாற, என்னவென்று கேட்டதில் அதன் பெயர் 'டபுள் கா மீட்டா' என்று சொன்னார்கள். அந்த இனிப்பு மிகவும் சுவையாக இருந்தது!

 

குனிந்து சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கையில் சட்டென தலை நிமிர்ந்த நான் எதிர் டேபிளில் ஒருவர் அசைவம் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருப்பதை பார்த்ததும் குழப்பமானேன்! என்ன இது! இது நான்வெஜ் ஹோட்டலா! என்று அதிர்ந்தேன்..🙂 அவரிடம் தயங்கித் தயங்கி சொன்னதும், வெளில வந்துட்டா இதெல்லாம் பார்க்கக்கூடாதும்மா! உன் தட்டுல இருக்கறத மட்டும் பார்த்து சாப்பிடு! என்று நிதானமாகச் சொன்னார்..🙂  

 

என் உலகம் மிகவும் சிறியது! அப்பாவின் சட்டையை பார்த்துக் கொண்டு அவரின் கையை பிடித்துக் கொண்டு பின்னாடியே செல்பவள். அப்பாவுக்கு எனக்கு என்ன பிடிக்கும்! எந்த மாதிரியான சூழல் என் மனதை இயல்பாக வைத்திருக்கும் என்பது தெரியும்! இது போன்ற ஹோட்டல்களில் நான் சாப்பிட்டதில்லை..🙂 

 

இவருக்கு என்னைப் பற்றி புரியுமா! ஒரு வேளை கோபப்படுவாரோ! இல்லையென்றால் தான் சொல்வதை கேட்கணும் என்று கட்டாயப்படுத்துவாரோ! என்றெல்லாம் குழப்பம் வந்தது அப்போது..🙂 ஆனால்! நான் அவரை புரிந்து கொள்வதற்கு முன் அவருக்கு என்னைப் பற்றி புரிந்தது ஆச்சரியம்! அதன் பின் நான் அங்கு செல்லவே இல்லை..🙂

 

சில இடங்களில் கிடைக்கும் சிறப்பான உணவுகளைப் பற்றி சொல்லி, அங்கெல்லாம் நீ சாப்பிட மாட்ட! அதனால தான் உன்னை கூட்டிண்டு போகலை! என்று சொல்வார். அவரால் எல்லாவற்றையும் சகித்துக் கொள்ள முடிந்தது! என்னையும் சேர்த்து! அதன் பிறகு வெளியூர் சென்றாலும் கூட எனக்காக தேர்ந்தெடுத்து அழைத்து செல்வார்..🙂

 

திருமணமான புதிதில் ஒரு சமயம் காலை நேரத்தில் வாங்கிய பால் காய்ச்சும் போது திரிந்து போக, அதை எடுத்துக் கொட்டவே எனக்கு ஒரு மாதிரியாக இருந்தது அப்போது...🙂  என் முகத்தைப் பார்த்து விட்டு அவர் தான் அதை சிங்க்கில் கொட்டி சுத்தம் செய்தார் என்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்களேன்..🙂 இது தான் நான்..🙂 

 

பொதுவாக இந்த மாதிரியான வேலைகளை அம்மா தான் செய்வார் என்று நான் அந்தப் பக்கம் சென்றதில்லை! இப்போது எனக்கே எனக்கான வேலைகளும், பொறுப்புகளும் இருக்கின்றது! அதை நான் தான் செய்தாக வேண்டும்! என்று புரிந்த தருணம் அது!

 

அதன் பின் குழந்தை பிறந்ததும் எல்லாமே விட்டுப் போயிற்று! நான் சாப்பிடும் போது தான் குழந்தை பாத்ரூம் போயிருப்பாள்..🙂 ஒன்று! வேகமாக சாப்பிட்டு விட்டு ஓடணும்! இல்லையென்றால் அந்த வேலையை முடித்து விட்டு வந்து சாப்பிடணும்! இது தான் நிதர்சனம்! அம்மாவாக மாறிய பின்னர் சூடாக சாப்பிடணும்! நிதானமாக ரசித்து சாப்பிடணும்! என்பதெல்லாம் மறந்து போய் விடும்..🙂

 

பொதுவாக எனக்கு அதிர்ந்து பேசவோ, கலகலப்பாக இருக்கவோ தெரியாது. நான் உண்டு என் வேலை உண்டென அமைதியாக இருந்து விடுவேன். இதை ஒரு குறையாக எண்ணாமல் புரிந்து கொண்டதால் வாழ்க்கை சீராக சென்று கொண்டிருந்தது.

 

******

 

பதிவு குறித்த தங்களது எண்ணங்களை பின்னூட்டத்தில் சொல்லுங்கள். விரைவில் வேறொரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திக்கும் வரை…

 

நட்புடன்

 

ஆதி வெங்கட்