குரங்குகளுடன் ஒரு காலை [அய்யர் மலை] – பகுதி 1

திருச்சி – குளித்தலை – மணப்பாறை செல்லும் வழியில் இருப்பது அய்யர் மலை என்னும் சிற்றூர். அங்கே இருக்கும் ஒரு சிறிய மலையின் பெயர் தான் அய்யர் மலை - அதே பெயர் ஊருக்கும். மலையின் மேலே ஒரு பழங்காலக் கோவில். அங்கே குடிகொண்டிருப்பவர் இரத்தினபுரீஸ்வரர். சுயம்புவாய் உருவான லிங்க உருவம் கொண்டவர். இறைவி சுரும்பார் குழலி. வைராக்கியப் பெருமாள் தனிச்சன்னிதியும் உண்டு.

”உங்களை அழைத்துச் செல்ல நான் காத்திருக்கிறேன்” சொல்லாமல் சொல்லும் படிகள்!

ஒரு சிறிய மலை மேல் குடிகொண்டிருக்கும் இந்த ஈஸ்வரன் பற்றி திருப்பராய்த்துறையில் இருக்கும் பெரியம்மா அடிக்கடி சொல்வதுண்டு. சொல்லும் போதெல்லாம் இக்கோவிலுக்குச் செல்லும் ஆசை பிறக்கும் மனதினுள் – கிட்டத்தட்ட 1400 படிகள் ஏறிச்செல்லவேண்டும் எனக் கேட்டவுடன் காற்று போன பலூன் மாதிரி ஆசை அடங்கிவிடும். சென்ற மே மாதத்தில் ஒரு வெள்ளிக் கிழமை அன்று எப்படியும் இக்கோவிலுக்குச் சென்று விடுவது என்ற முடிவுடன் விடிகாலையில் எழுந்து காவிரி நீராடி கோவில் நோக்கி பயணத்தினை ஆரம்பித்தேன். 

பாறை – வாய் மூடியிருக்கும் ஒரு அரக்கன் போல அல்லவா இருக்கிறது!

”நீயும் வருகிறாயா?” என்று என் மனைவியிடம் கேட்டதற்கு ”1400 படி ஏறுவது என்னால் ஆகாத காரியம்! இங்கிருந்தே அந்த மலையை நோக்கி வேண்டிக்கொள்கிறேன். நீங்க தாராளமாக போயிட்டு வாங்க!” என ஒதுங்கிக் கொள்ள, நான் மட்டுமே காலை ஆறு மணிக்கு வீட்டிலிருந்து புறப்பட்டு பயணித்தேன். திருப்பராய்த்துறையிலிருந்து குளித்தலை வரை சென்று அங்கிருந்து அய்யர் மலை வழியாக மணப்பாறை செல்லும் காலியாக இருந்த பேருந்து ஒன்றில் அமர்ந்து அய்யர் மலை அடிவாரத்தில் இறங்கிக் கொண்டேன்.  அங்கே இறங்கியபோது மணி 07.15.   மலையடிவாரத்தில் இருந்த கோவில் ஒன்றின் வாயிலில் காலணிகளைக் கழட்டி விட்டு, மலையேறத் துவங்கினேன். 

நிழல் தரும் மண்டபங்கள் – நினைவுச் சின்னமாய்....

என்னைத் தவிர அந்த நேரத்தில் மனித நடமாட்டமே இல்லை. சரி எல்லாம் மெதுவா வருவாங்களா இருக்கும் என நினைத்து தொடர்ந்து மலை மீது படிக்கட்டுகளில் மூச்சு வாங்கியபடியே நடந்தேன். வழியெங்கிலும் 50/100 அடிக்கு ஒரு நிழல் தரும் மண்டபம் – இன்னார் நினைவாக கட்டியது என்ற தகவல் பலகையுடன். கூடவே மண்டபத்தினுள் அமர ஏதுவாய் கற்பலகைகள்.

எங்கள் இடையில் இருப்பது யார்!

அந்த மண்டபங்களில் சற்றே இளைப்பாறி மேலே பயணித்தேன்.  அவ்வப்போது யாரும் வருகிறார்களா எனத் திரும்பிப் பார்த்ததில் ஏமாற்றம் மட்டுமே. மலையேறிய படியே சில நூறு படிகளைக் கடந்தபோது வழியில் கண்ட பாறைகள், மரங்கள் என படம் பிடித்தபடிதான் நடந்து கொண்டிருந்தேன்.  சில நூறு படிகள் ஏறிய பின்னர் வழியில் இரு பெரிய பாறைகள் செங்குத்தாய் நிற்க, அவற்றின் இடையே சற்றே இடைவெளி.  அதன் வெளிப்புறம் ”சப்தகன்னியர்கள்” என்ற தகவல் பலகை இருந்தது. சரி முதலில் சப்தகன்னியர்களையும் தரிசிப்போம் என உள்ளே நுழைந்தேன்.

இடையே இருப்பது நாங்கள் தான் – சப்தகன்னியர்கள்....

பாறைகளுக்கு நடுவில் சப்தகன்னியர்களின் சிலைகள் வரிசையாக இருக்க, பல வண்ணங்களில் வஸ்திரங்கள் சார்த்தியிருக்க, மனதுக்குகந்த வழியில் மக்கள் அவர்களை அலங்கரித்திருத்தார்கள்.  சப்தகன்னியர்கள் மட்டுமல்லாது, பிள்ளையார், ஹனுமன் ஆகியோர் சிலைகளும் அங்கே இருந்தன.  மனதிற்குள் ”நடப்பன எல்லாம் நல்லதாக நடக்கட்டும்” என வேண்டிக்கொண்டு மேலே படிகளில் முன்னேறினேன்.

எங்க குடும்பம் ரொம்ப பெருசு... பிள்ளை குட்டிகளோ பத்து தினுசு!

”தலைப்பில் குரங்குகளுடன் ஒரு காலை எனச் சொல்லிவிட்டு இதுவரை குரங்குகளைப் பற்றி ஒன்றுமே சொல்லவில்லையே” என யாரும் கேட்டுவிடுவதற்குள் நானே சொல்லிவிடுகிறேன்.  வழியெங்கிலும் நமது முன்னோர்கள் நிறைய பேர்கள் இருந்தனர். தோள்களில் மாட்டியிருந்த காமெரா பை தவிர வேறெதுவும் இல்லை. எனினும் அவ்வப்போது முன்பிருந்தும் பின்பிருந்தும் அவை திடீரென குதிக்க, கொஞ்சம் அச்சத்துடன் தான் படிகளில் நடக்க முடிந்தது.

பாசப் பறவைகள்?

சில குரங்குகள் மிகப் பெரிய அளவில் உடம்புடனும், கோரைப் பற்களை காட்டியபடியும் பார்க்க, “சரி திரும்பி வர வரைக்கும் கடி வாங்காது இருக்க இந்த மலைக்கோயில் உறை  இரத்தினபுரீஸ்வரர் தான் அருள் புரியவேண்டும்” என்ற எண்ணத்துடன் நடந்து கொண்டிருந்தேன். 700 படிகளுக்கு மேல் ஏறியாகிவிட்டது. அங்கே ஒரு மண்டபத்தில் அமர்ந்து என்னைத் தொடர்ந்து யாராவது வருகிறார்கள் என கவனித்தால் ஒரு “ஈ காக்காய்” இல்லை! கோவிலில் உறையும் ஈசனைத் தவிர்த்து, குரங்குகளும் நானும் மட்டுமே அந்த மலையில் அப்போது வாசம்!

தனியே தன்னந்தனியே நான் காத்து காத்து......

பாதி தூரம் வந்தாயிற்று இனி பாதி 700 படிகள் தானே என்ற நினைப்புடன் படிகளில் முன்னேறினேன்.  கிட்டத்தட்ட 800 படிகள் ஏறியதும் அங்கே ஒரு மண்டபத்தில் ஆனைமுகத்தான் குடியிருக்க, அவனைச் சுற்றிலும் மண்டபத்திலும் மலையிலும் பல குரங்குகள்.  இதுவரை நேராக வந்து கொண்டிருந்த பாதை ஒரு 90 டிகிரி திருப்பம் எடுக்க, மேலே இருபது, இருபத்தி ஐந்து படிகள் ஏறினால் அங்கே ஒரு பெரிய இரும்பு கேட்!  சங்கிலி போட்டு கட்டிய கேட்டில் ஒரு நவ்தால் பூட்டு ”என்னைப் பார், சிரி” என்றது!

யாருப்பா அது? “Don’t Disturb”னு Board இருக்கே பார்க்கலையா?

இதென்னடா வம்பாயிற்று! கோவில் எப்போது திறப்பார்கள் எனத் தெரியவில்லை, யாரும் வந்தால் கேட்கலாம் என்றால் யாரையும் காணவில்லை! பிள்ளையார் பக்கத்தில் மண்டபத்தில் அமர்ந்து கொள்ளலாம் என்றால் ”குடும்பத்துடன் நாங்கள் உல்லாசமாய் இருக்கும் இடத்தில் நீ எதற்கு வந்தாய்” என ஆக்ரோஷத்துடன் கேட்கும் குரங்குகள் தலைவன் என ரொம்பவே குழப்பம்.

வழியில் இருந்த ஒரு சிலை! ”என் தலையைக் கொய்தவன் எவனோ?” என பரிதாபமான குரல் ஒன்று கேட்கவில்லையா உங்களுக்கு!

சரி ஆனது ஆகட்டும், யாரும் வரும் வரை காத்திருப்போம் என தைரியமாக, மரத்திலிருந்து விழுந்த ஒரு சிறிய குச்சியை கையில் வைத்துக் கொண்டு அமர்ந்தேன்.  அங்கே குரங்குகள் செய்யும் சேஷ்டைகள் அழகாக இருக்க, அவற்றைப் படம் பிடிக்க காமிரா பையத் திறக்க முயன்றால், குரங்குகள் அதில் ஏதோ தின்பண்டம் இருக்கிறதோ எனப் பார்க்க, அப்படியே அமர்ந்து விட்டேன். 

காலை 08.15 மணிக்கு அங்கே அமர்ந்த நான் கிட்டத்தட்ட ஒரு மணி நேரத்திற்கு மேல் குரங்குகளை மட்டுமே துணையாக பெற்றிருந்தேன். ஆங்காங்கே குரல் கொடுக்கும் சில பறவைகளைக் காண முடியவில்லை. என்னைப் போலவே அவற்றிற்கும் குரங்குகளைக் கண்டு பயமோ? 

பிறகு என்ன நடந்தது? என்று தெரிந்து கொள்ள உங்களுக்கும் ஆசை வந்திருக்கும். ஆனால் பதிவு ரொம்பவே நீண்டு விட்டது! அதனால் தொலைக்காட்சி தொடர்களில் வருவது போல சற்றே இடைவெளி. அடுத்த பகுதியில் சொல்லிவிடுகிறேன்!

மீண்டும் சந்திக்கும் வரை.....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.