ஹிந்தி எதிர்ப்பும் தில்லி அனுபவங்களும்

 பட உதவி: கூகிள்

நெய்வேலியின் NLC Boys Senior Secondary School, Block-10 எனும் பள்ளியில் படித்துக் கொண்டிருந்த சமயம். ஒன்பதாவது, அல்லது பத்தாம் வகுப்பாக இருக்க வேண்டும். பள்ளியின் சில மாணாக்கர்கள், மாணவர்கள் இயக்கம் ஒன்றில் தீவிரமாக இருந்தவர்கள்.  தொடர்ந்து சில நாட்களுக்கு மேல் அவர்கள் சும்மா இருக்க மாட்டார்கள் – ஏதாவது போராட்டத்தில் குதிப்பார்கள்!

1984/1985 வருடம் இப்படி திடீரென ஒரு நாள் ஹிந்தி எதிர்ப்பு போராட்டம் என்ற ஒன்றை நடத்தினார்கள் – பள்ளியிலிருந்து கிளம்பி Block-11-இல் இருக்கும் பெண்கள் உயர் நிலைப் பள்ளியினை பல சைக்கிள்களில் வந்தடைந்தார்கள் – முன்னாலும் பின்னாலும் இயக்கத்தில் தீவிர ஈடுபாடுடன் இருந்தவர்கள் அணையாக இருப்பார்கள் – காரணம் இந்த போராட்டங்களில் ஈடுபாடு இல்லாத என் போன்றவர்கள் தப்பி வீட்டுக்கு [பெண்கள் பள்ளியிலிருந்து இரண்டாம் வீடு என்னுடையது!] சென்று விடக்கூடாது என்பதே!

 பட உதவி: கூகிள்

பெண்கள் பள்ளியின் முன் வந்து சைக்கிள் bell கொண்டு ஓசை எழுப்பி பெண்கள் பள்ளியையும் மூட வைக்கத் திட்டம்.  தொடர்ந்து பதினைந்து இருபது நிமிட போராட்டத்திற்குப் பிறகும் பெண்கள் பள்ளியின் தலைமை ஆசிரியர் அசைந்து கொடுப்பதாகத் தெரியவில்லை.  கோபம் கொண்ட சில மாணவர்கள் சாலை ஓரங்களில் இருந்த கருங்கற்களை சரமாரியாக பள்ளியை நோக்கி வீச, சில பல ஜன்னல் கண்ணாடிகள் உடைந்தன. உள்ளேயிருந்து ஒரு ஆசிரியர் தைரியமாக வெளியே வந்து “பள்ளியை மூட முடியாது, ரொம்ப தகறாறு பண்ணா, செக்யூரிட்டியை கூப்பிடுவோம்!” என்று சொல்ல, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அங்கிருந்து நகர ஆரம்பித்தது அங்கிருந்து சைக்கிள் பேரணி!

நேராக பேரணி சென்றது Block-18-ல் உள்ள ஒரு தபால் அலுவலகத்திற்கு! அங்கேயிருந்த ஒரு தகவல் பலகையில் ஹிந்தியில் எழுதியிருக்க, அதை தார் கொண்டு பூசி ஹிந்தியை ஒழித்து விட்டதாக குதூகலம் அடைந்து அனைத்து மாணவர்களும் கலைந்தனர் – நானும் எனது வீட்டிற்குத் திரும்பினேன்.

இப்படியாக இருக்க, கல்லூரி முடிந்ததும் வேலை கிடைத்தது தலைநகர் தில்லியில்! அதுவும் ஹிந்தியைக் கட்டாயமாக பேசியே தீருவேன் என்று இருக்கும் ஊர் – நாம் ஆங்கிலத்தில் கேள்வி கேட்டால், ஹிந்தியில் பதில் சொல்வார்கள் – ஒரு சிலர் பஞ்சாபியில் அல்லது ஹர்யான்வி மொழியில்! நான் என்ன சொல்கிறேன் என்பது அவர்களுக்கு புரியாது – அவர்கள் என்ன சொல்கிறார்கள் என்பது எனக்கு ஒரு அக்ஷரமும் புரியாது! சில பல கஷ்டங்களை அனுபவித்த பிறகு ஹிந்தி கற்றுக்கொள்ள வேண்டியதின் அவசியம் புரிய ஹிந்தி பேச கற்றுக் கொண்டேன். பிறகு ஹிந்தியில் எழுதவும், படிக்கவும் கூட கற்றுக் கொண்டேன்.

எல்லோரும் ஹிந்தியில் பேசுவதால் நாங்கள் நண்பர்களாக சேர்ந்து வெளியே போகும்போது தமிழில் சத்தமாக பேசிக் கொண்டு செல்வது வழக்கம். அப்போது பல வித அனுபவங்கள் கிடைத்தண்டு!  சென்ற வாரம் அப்படி பழைய நினைவுகளைப் பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது நண்பர் பத்மநாபன் அவரது நினைவுகளைப் பற்றிச் சொன்னார்! அவர் என்னை விட மூன்று வருடங்கள் முன்னரே தில்லி வந்தவர்! என்னைப்போலவே ஹிந்தியில் அவரும் பாண்டித்வம் பெற்றவர்! அவரது அனுபவம் அவரது வார்த்தைகளில்....

 பட உதவி: கூகிள்

நானும் இன்னும் மூன்று நண்பர்களும் கரோல் பாக் செல்ல, தில்லியில் அப்போது இருந்த ஃபட்ஃபட்டியா வண்டிக்காக சிவாஜி ஸ்டேடியம் பகுதியில் நின்று கொண்டிருந்தோம். பக்கத்தில் ஒரு ஆள் – நாலடியார், ஓமக்குச்சிக்கு அண்ணன் போல ஒரு தோற்றம் [ஓமக்குச்சி + தலைமுடி நிறைந்த தலை] – ஐந்து அடி தொலைவில் நின்று கொண்டு எங்களைப் பார்த்தபடியே ஹிந்தியில் இருக்கும் அத்தனை கெட்ட வார்த்தைகளாலும் அர்ச்சித்துக் கொண்டிருந்தார்.  எங்களில் மூன்று பேருக்கு ஹிந்தி சுத்தமாகத் தெரியாது.  நான்காம் நண்பர் ஹிந்தி தெரிந்தவர். அவர் எங்களுக்கு ஒவ்வொரு ஹிந்தியில் திட்டும் சொற்களின் தமிழ் வார்த்தைகளை மொழி பெயர்த்து சொல்லிக் கொண்டிருந்தார்.

பத்து பதினைந்து நிமிடங்களுக்கு மேலாக இவர்களை நோக்கியே அந்த நபர் ஹிந்தியில் திட்டுவது தொடர, ஹிந்தி தெரியாத நண்பருக்கு கோபம் வந்து, அந்த நபரை நோக்கி தமிழில் எத்தனை கெட்ட வார்த்தைகள் இருக்கிறதோ அத்தனையும் உபயோகித்து திட்ட ஆரம்பித்தார்.  அப்போது தான் கதையில் திருப்பம்!

ஹிந்தியில் திட்டிக் கொண்டிருந்த நபர் இதைக் கேட்டவுடன் கொஞ்சம் நேரம் முறைத்து விட்டு தனது மொழியை மாற்றி விட்டார் – ஹிந்தியிலிருந்து தமிழுக்கு மாறிவிட, எங்கள் அனைவருக்கும் அதிர்ச்சி – அவரும் தமிழ்காரர் என்று தெரிந்து! பிறகு என்ன? அதற்குள் ஒரு சர்தார் ஃபட்ஃபட்டியா கொண்டு வர, அவ்விடத்திலிருந்து துண்டைக் காணோம் துணியைக் காணோம் என நகர்ந்தோம்.  இப்போது நினைத்தாலும் தமிழில் திட்டிய நண்பரின் அதிர்ச்சியான முகம் முன் நிற்கும்!”

பல சமயங்களில் நானும் இம்மாதிரி தமிழ்நாட்டிலிருந்து வந்தவர் எனத் தெரியாது ஹிந்தியில் பேசி மாட்டிக் கொண்டிருக்கிறேன். கரோல் பாக் பகுதியின் முக்கிய வியாபார ஸ்தலமான அஜ்மல் கான் ரோடில் 1992-93, வருடத்தின் திங்கள் கிழமை ஒன்றில் மாலையில் வரும் கும்பலில் நாங்களும் சங்கமித்து இருந்தோம். எங்கள் முன்னர் ஒரு பெண் பஞ்சாபி உடையில் நடந்து கொண்டிருக்க, அவர் உடை பற்றியும் நடையழகு பற்றியும் தமிழில் வர்ணித்தபடி சென்று கொண்டிருந்தோம் – கொஞ்சம் சத்தமாகவே, ஆனால் அப் பெண்ணுக்குக் கேட்காத தூரத்தில்!

எதிரே அவரைப் போலவே பஞ்சாபி உடையில் இன்னொரு பெண்மணி - கொஞ்சம் மூத்தவர் வர, இரண்டு பேரும் பேசிக்கொண்ட மொழி – வேறென்ன தமிழ் தான்! தெரிந்த பின் நாங்கள் ஏன் அங்கு இருக்கிறோம். வின்னர் பட வடிவேலு மாதிரி சங்கத்தை கலைத்து அங்கிருந்து ஓட்டம் தான்!

என்ன நண்பர்களே பகிர்வினை ரசித்தீர்களா? 

மீண்டும் வேறொரு பகிர்வில் சந்திக்கும் வரை.....

நட்புடன்

வெங்கட்.

புது தில்லி.