வாத்தியார் மகன் - பத்மநாபன்

அன்பின் நண்பர்களுக்கு, இனிய காலை வணக்கம். இந்த நாளில் மீண்டும் ஒரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திப்பதில் மகிழ்ச்சி.   

 

நேற்று வெளியிட்ட பதிவை படித்து கருத்துகள் தெரிவித்த அனைத்து வலையுலக நண்பர்களுக்கும் மனம் நிறைந்த நன்றி. நேற்றைய யாரிவள் பதிவினை படிக்காதவர்கள் இந்தச் சுட்டி வழி படி(பார்)க்கலாமே! இன்று காலை வெளியிட்ட யாரிவள் பதிவினையும் படிக்காதவர்கள் படிக்க வேண்டுகிறேன். இந்த நாளை நல்லதொரு வாசகத்துடன் தொடங்கலாம் வாருங்கள். 

 

BRING LOVE WHEREVER YOU GO; SHINE LIGHT WHEREVER IT’S DARK: LEAVE BLESSINGS WHEREVER YOU’VE BEEN; BE KIND WHEREVER YOU ARE - MARY DAVIS.

 

******

 

சற்றே இடைவெளிக்குப் பிறகு நண்பர் பத்மநாபன் அவர்கள் ஒரு அனுபவப் பதிவினை எழுதி இருக்கிறார்.  வழமை போல ஸ்வாரஸ்யமாக எழுதி இருக்கிறார் என்பதைச் சொல்லவே தேவையில்லை.  வாருங்கள் அவரது அனுபவத்தினை படிக்கலாம் - வெங்கட் நாகராஜ், புது தில்லி.

 

*****

 

தம்பி! நீங்க நம்ம ஈஸ்வரவுள்ள வாத்தியாருக்க மவன்தானே. பாத்த உடனே கண்டு பிடிச்சட்டமுல்லா. அவர் மாதிரியே தலைக்கு மொசைக் போட்டிருக்கே. நான் அவருகிட்ட எட்டாங் கிளாஸ் படிச்சேன், பாத்துக்கிடுங்க. நல்ல மனுஷன். 

 

யாரோ முகம் தெரியாத மனிதர் வழியில் பார்த்து  விசாரிக்கிறார் என்றால் அப்பா வாத்தியாராய் இருந்ததுதான்.

 

ஆனால் வாத்தியார் மகனா இருக்கது எவ்வளவு கஷ்டம்னு எனக்குத்தானே தெரியும். அதுவும் அவர் வேலை பாத்த அதே ஸ்கூலிலேயே படிக்கது இருக்கே, ரொம்ப கஸ்டமப்பா. 

 

வாத்தியாருன்னா பயலுக பேரு வைக்காம இருப்பானுகளா. எங்க அப்பாவுக்கும் பேரு வச்சானுகளே. அதுவும் ஒரு பேரு இல்ல. மூணு நாலு பேரு வச்சானுக. என்ன என்ன பேருன்னுதானே கேக்குறீங்க. அது எதுக்கு இப்போ. ஆனா ஒருத்தன் பேரு வச்சானய்யா, 'தென்னாட்டு காந்தி'ன்னு. கொஞ்சம் டீஸன்டா இருந்தது. I liked it. அவருக்கு பேரு வச்சீங்க சரி. என்னை எதுக்குடா வம்புக்கு இழுக்கிறீங்க. என்ன பார்த்தா தென்னாட்டு காந்திக்கு மகனே வாடான்னு கூப்பிட்டு சந்தோஷப்பட்டுப்பானுங்க. சரி, அவனுக சந்தோஷத்தை நாம் எதுக்கு கெடுக்கணும்.

 

மாங்கு மாங்குன்னு படிச்சு கிளாஸ்ல ஒண்ணாம் ரேங்கு வாங்கிருப்போம். இந்த ரெண்டாம் ரேங்கு வாங்குனவன் முறைப்பான். நம்ம வாத்தியாரு உங்க அப்பாவுக்கு ஃப்ரெண்ட். அதனால உனக்கு அதிகமா மார்க் போட்டுட்டாரு. இல்லாட்டா நான்தான் மொத ரேங்கு வாங்கியிருப்பேன்னு பொலம்புவான். போடே, போடே புலம்பிக்கிட்டு போடேன்னு உட்டுர வேண்டியதுதான்.

 

கொஞ்சநாள் முன்னால்  ஆதி வெங்கட் அவங்களோட யாரிவள் தொடரில் திறந்தவெளி திரைப்பட அனுபவத்தை எழுதியிருந்தார். அதை படித்தவுடன் என்னோட நினைவும் பின்னால் போயிற்று. திருவிழா சமயங்களில் ஊரை சுற்றி சுற்றி சினிமா போடுவார்கள். என்ன பிரச்சினையின்னா ராத்திரி சினிமா பாக்க போறதுக்கு அப்பாகிட்ட பெர்மிஷன் வாங்கிறதுதான்.  அடுத்த நாளு ஸ்கூல் லீவா இருக்கணும். ரெண்டாவது கூட வர ஃப்ரெண்ட் அப்பாகிட்ட நல்ல பேரு வாங்கியிருக்கணும். அது பிரச்சனை இல்ல. பக்கத்து வீட்டு மாதவன் இருக்கான். அவன் வீட்டு பர்மிஷனுக்கு நானு. 

 

இப்படித்தான் கொண்டையான் குளத்தம்மன் கோயில் முன்னால சினிமா போடுகான். எட்டு மணிக்கெல்லாம் நாங்க நாலு பேரு ஆஜர். சினிமா போடுகதுக்கு ஆயத்தம் நடந்துக்கிட்டு இருக்கு. நாங்க நல்ல இடமா பார்த்து வட்டமா உக்கார்ந்து கப்பலண்டி வாங்கி கொறிச்சுக்கிட்டே இப்போ பயில்வான் ரங்கநாதன் பண்ற வேலையை பண்ணிக்கிட்டு இருந்தோம். கப்பலண்டின்னா என்னதா‌.  அதுதான் நிலக்கடலை, அட  வேர்க்கடலைப்பா. என்னது நீங்க மல்லாட்டைன்னு சொல்லுவேளா.  சரி, மல்லாட்டையை ரசிச்சு திண்ணுக்கிட்டு இருந்தா, முதுகில் பொளேர்னு ஒரு அறை விழுது. 'என்ட அம்மே'ன்னு திரும்பிப் பார்த்தா எவனோ ஒரு தடிப்பய. எங்க ‌‌‌‌‌‌ஸ்கூல்ல பாத்த மாதிரி இருக்கு. நான் திரும்பிப் பார்த்ததும் அவன் ஸாரி ஸாரி ஆளு மாறிட்டது. நான் என் ஃப்ரெண்ட்டுன்னு தப்பா அடிச்சிட்டேன். பொறத்த இருந்து பார்க்க ஒரே மாதிரி இருந்ததா. வெரி ஸாரி ன்னுக்கிட்டு போய்க்கிட்டு இருக்கான். நான் முதுக தடவிக்கிட்டு மல்லாட்டைக்கு திரும்ப வந்துட்டேன். அவனை சும்மாவா விட்டீர்ன்னுதானே கேக்குறீங்க. என்னோட பர்சனாலிட்டிக்கு மன்னிச்சு சும்மா விட்டு விடுவதுதான் எனக்கு நல்லது.  கூட வந்த ஃப்ரெண்ட்ஸ் யாராவது கேட்டாத்தான் உண்டு. அவனுக தான் மல்லாட்டையோட மல்லுக்கட்டிக்கிட்டு இருக்கானுங்களே!

 

இன்னும் ஒரு பத்து நிமிஷம் போச்சு. திரை கட்டற வேலை தத்தரமா நடந்துக்கிட்டு இருக்கு. திரும்பவும் முதுகில் பொளேர்னு ஒரு அடி. கொதிச்சுப் போய் திரும்பிப் பார்த்தா வேற ஒருத்தன். அவனையும் எங்க ஸ்கூலிலே பாத்திருக்கேன். அவனும் ஸாரி ஸாரி ஆளு மாறிடுச்சுன்னு என் முதுக தடவுகான். என்னடா இது, வந்தான்..சுட்டான்..செத்தான்..ரிப்பீட்டுங்க கதையா போச்சேன்னு அவனையும் மன்னிச்சு உண்டாச்சு. அவன் என் ஃப்ரெண்ட்டு ஒருத்தனுக்கு தெரிஞ்ச பையன். இனி எவன் வந்து முதுகில் போடப் போறானோன்னு கவலையிலேயே நேரம் ஓடிப் போச்சு. ஒரு மல்லாட்டைய நிம்மதியா தின்ன முடியுதாப்பா!

 

அப்புறமாத்தான் தெரிஞ்சுது. பாவிப்பசங்க வேணுமுன்னேதான் வச்சு செஞ்சுருக்கானுங்கன்னு. எல்லாத்துக்கும் காரணம் எங்க அப்பாதான். எங்க அப்பா பொதுவா மாணவர்களை அடிக்க மாட்டாரு. தினசரி க்ளாஸ் வந்ததும் முந்தின நாள் எடுத்த பாடத்தில் இருந்து ஒரு கேள்வி கேப்பாரு. வழக்கம் போல ஒரு பயலுக்கும் விடை தெரியாது. உடனே எங்க அப்பா 'ஆல் ஸ்டேன்ட் அப்' ன்னு சொல்லுவாரு. ஒரு ரெண்டு நிமிஷம் கழிச்சு 'ஆல் ஸிட்டவுன்' ன்னுவாரு. அதுதான் பனிஷ்மென்ட். என்னத்த பனிஷ்மென்ட். கூட்டமாக பண்ணறதால ஜாலியாத்தான் இருக்கும். 

 

என்னைக்காவது  அடிக்கணும்னு அவருக்கு ஆசை வந்துரும். வழக்கம்போல வந்ததும் கேள்வி கேப்பாரு. வழக்கம் போல ஒருத்தனுக்கும் தெரியாது. ஆல் ஸ்டேன்ட் அப். எல்லோரும் எழுந்து நின்றதும் கம்பை எடுத்து ஆளுக்கு ரண்டு அடி. சமத்துவப் பொங்கல், எல்லோருக்கும். பாவமா இருக்கும், பசங்களை பார்த்து இல்ல.  எங்க அப்பாவைப் பார்த்து பாவமா இருக்கும். பின்னே, நாற்பது மாணவ மணிகளை அடித்தால் கை வலிக்காதா.

 

இப்படி அடிவாங்கிய ரண்டு பயலுகதான் அடுத்த நாள் என்னைப் பார்த்ததும் வச்சு செஞ்சது. தந்தை செய்த புண்ணியம் பிள்ளைக்கு. 

 

ஆனால் இப்போல்லாம் வாத்தியாரே பயந்து பயந்துதான் ஸ்கூல் போறாங்களாம், அப்படியா!

 

பத்மநாபன்

 

******

 

இந்த நாளின் இரண்டாம் பதிவு குறித்த தங்களது எண்ணங்களை பின்னூட்டம் வாயிலாக சொல்லுங்களேன்.  மீண்டும் வேறொரு பதிவுடன் உங்கள் அனைவரையும் சந்திக்கும் வரை…

 

நட்புடன்

 

வெங்கட் நாகராஜ்

புது தில்லியிலிருந்து….